Μια παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος…

Σήμερα έχουμε αντιληφθεί όλοι, πολιτικοί και πολίτες, ότι το δημογραφικό είναι το σοβαρότερο από όλα τα προβλήματα της χώρας και χρήζει σοβαρής και υπεύθυνης διαχείρισης. Γιατί κάθε άλλη πρόοδος, αν δε συνοδεύεται από αύξηση των νέων και του ενεργού πληθυσμού, θα έχει μικρή αξία και σημασία. Το μέλλον κάθε αναπτυγμένης χώρας εξαρτάται κύρια από τον παράγοντα της πληθυσμιακής της κινητικότητας. Φαίνεται πως η κυβέρνηση έχει συλλάβει το πρόβλημα και δείχνει προθυμία να σταθεί αρρωγός στην οικογένεια των πολυτέκνων.
Όμως το πρόβλημα των πολυτέκνων δεν είναι μόνο οικονομικό και κοινωνικό, αφού έχει και στα εσωτερικά του μεγάλα ζητήματα, ακατανόητα και ασυμβίβαστα με τις ανάγκες και το πνεύμα αυτών. Τούτο το διαπίστωσα σε ακρόαση εκπομπής ραδιοφωνικής στις 4-1-20 από τον Πρόεδρο του Συλλόγου των Πολυτέκνων Ν. Ιωαννίνων Κώστα Μπαλωμένο.
Τα όσα αποκάλυψε για τη λειτουργία της Πανελλήνιας Οργάνωσης των Πολυτέκνων μου προκάλεσαν σοβαρά ερωτήματα τόσο για τη στάση των εκπροσώπων τους όσο και την ανοχή ή μάλλον την αδιαφορία της Ελληνικής Πολιτείας. Πρόκειται, με βάση τα καταγγελλόμενα από τον κ. Μπαλωμένο, για ένα συνδικαλιστικό σύστημα με νοοτροπία καθεστωτική.
Πιο συγκεκριμένα, έμαθα ότι τα όργανα εκλέγονται όχι με βάση τον αριθμό όσων συμμετέχουν σε εκλογικές διαδικασίες, αλλά ανάλογα με το σύνολο των εγγεγραμμένων μελών. Τούτο σημαίνει ότι ο πολύτεκνος δε χρειάζεται να συμμετέχει πουθενά, αλλά με την εγγραφή του και μόνο εξουσιοδοτεί με λευκή επιταγή κάποιους «επαγγελματίες προστάτες» να αποφασίζουν διά βίου για όλα τα προβλήματά τους!
Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να εκλέγονται στους μεγάλους συλλόγους για αμέτρητες θητείες τα ίδια πρόσωπα. Γι’ αυτό και οι πολύτεκνοι έχουν ισόβιους εκπροσώπους τους. Έτσι και τα πρόσωπα αυτά φροντίζουν ώστε σε όλους σχεδόν τους συλλόγους να εκλέγονται ή μάλλον να διορίζονται οι αρεστοί τους ως πρόθυμοι για κάθε υπηρεσία.
Έτσι εξηγείται σ’ ολόκληρη την Ελλάδα οι αξιωματούχοι να ανήκουν στο ίδιο γενεαλογικό δέντρο του Προέδρου (αδέρφια, ξαδέρφια, κουμπάροι, γυναικοσόι, κ.α.). Και για να μην αμφισβητηθεί ποτέ αυτό το καθεστώς έχουν φροντίσει εδώ και χρόνια το καταστατικό τους να βασίζεται σε πλειοψηφικό σύστημα εκλογής των αντιπροσώπων τους. Τούτο μεταφράζεται εκλογικά και ως εξής: Ένα ψηφοδέλτιο στην κάλπη μετριέται με 120 ψήφους. Παράδοξο και όμως αληθινό.
Ίσως όποιος πληροφορείται αυτά να νομίζει ότι γράφουμε ιστορικές αναμνήσεις για τον 19ο αιώνα. Και όμως συμβαίνουν σήμερα και με έγκριση από Ελληνικά δικαστήρια.
Εκτιμώ ότι πρόκειται για ένα καλπονοθευτικό σύστημα, αντιδημοκρατικό το οποίο εκτρέφει διαφθορά, διαπλοκή και νοοτροπία φασιστική. Εξαναγκάζει τους δύσμοιρους πολυτέκνους να υπακούουν σαν να πρόκειται για αφεντικά τους και όχι αντιπροσώπους τους. Ό,τι βλέπουμε στο περιβάλλον των πολυτέκνων αποτελεί μια ακόμα κληρονομική παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος. Ρίζωσε και θρόνιασε αυτή η πρακτική γιατί την ανέχτηκαν κάποιοι πολιτικοί όλων των χρωμάτων παρά τις βαρύγδουπες κατά καιρούς υποσχέσεις προς τους πολυτέκνους για την κατάργησή της.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι δε μπορεί να συνεχιστεί αυτό «το σκάνδαλο των πολυτέκνων», γιατί και τους θεσμούς προσβάλλει και τους πολυτέκνους ζημιώνει. Γι’ αυτό και οφείλει πολιτικά και ηθικά η κυβέρνηση, η οποία ως τώρα δείχνει την αναγκαία βούληση για ανατροπές των κακώς κειμένων, να ασχοληθεί με το πρόβλημα των πολυτέκνων και να επιβάλει τις αρχές και το πνεύμα του κράτους δικαίου.
Αλλά και οι πολύτεκνοι δεν πρέπει ούτε να σιωπούν ούτε να συμβιβάζονται κατά τρόπο μοιρολατρικό και να αρκούνται σε μικροεξυπηρετήσεις και εκδουλεύσεις. Έχουν ηθική και δημοκρατική υποχρέωση να απαιτήσουν από την Πολιτεία την επιβολή του δικαίου και των νομίμων δικαιωμάτων τους.
Προσωπικά ελπίζω ότι δε θα αργήσει να ξεριζωθεί αυτό το καθεστώς και θα σταματήσει η αλαζονεία και το ξεστράτισμα κάποιων «επαγγελματιών αξιωματούχων».

ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ