Η νέα καθημερινότητα και η διαχείρισή της…

on .

Η πρόσφατη -αναπόφευκτη- λήψη μέτρων αυτοαπομόνωσης, αλλά και, κατά κάποιο τρόπο, κοινωνικής στεγανοποίησης συνιστά σίγουρα μια βίαιη αλλαγή της καθημερινότητάς μας. Και σαν τέτοια είναι και επώδυνη και δύσκολα αντιμετωπίσιμη, τουλάχιστο στην αρχή. Δεν είναι εύκολο από τη μια μέρα στην άλλη να αλλάξει κανένας τις καθημερινές του συνήθειες. Όταν μάλιστα αυτές είναι κόντρα στην, κατά τον Αριστοτέλη, έμφυτη κοινωνικότητά του. Ιδίως όταν ως λαός έχουμε τη συγκεκριμένη ιδιοσυγκρασία. 
 Ο συνταξιούχος  και ο υπερήλικας να μη βγει για την βόλτα του και τον καφέ του, ο εργαζόμενος να μη πάει απρόσκοπτα στη δουλειά του, η νοικοκυρά να μη βγει χωρίς προφυλάξεις  για τα ψώνια της ημέρας, τα παιδιά να μη πάνε στους παιδικούς σταθμούς και τα σχολεία τους. 
Έπειτα, το αίσθημα εγκλεισμού στο σπίτι, ιδίως όταν πρόκειται για ένα περιορισμένο διαμέρισμα πολυκατοικίας, με τη συνοίκηση και συμβίωση για τόσες ώρες, αλλά και συνεχή εικοσιτετράωρα, τόσων ατόμων, είναι αποπνικτικό, ή τουλάχιστο κάθε άλλο παρά ευχάριστο. Ιδιαίτερα σε όσους λόγω συμπτωμάτων βρίσκονται στη λεγόμενη καραντίνα. Θα χρειαστεί ως εκ τούτου μια σωστή διαχείριση της καινούργιας καθημερινότητας, η οποία διαμορφώνεται. Θα χρειαστεί να φτιάξουμε μια νέα κατά κάποιο τρόπο καθημερινότητα, με τη εκπόνηση ενός καινούργιου προγράμματος. Η νέα πραγματικότητα μπορεί να μας οδηγήσει στην ενδυνάμωση της επικοινωνίας ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, την οποία ο σημερινός, ταχύρρυθμος και αγχώδης, τρόπος ζωής, αν δεν έχει εξοβελίσει, τουλάχιστο έχει αποδυναμώσει.
Είναι κατά κάποιο τρόπο μια ευκαιρία τα «ζευγάρια» να «ξαναβρεθούν» και να επικοινωνήσουν ουσιαστικότερα τόσο μεταξύ τους όσο και με τα παιδιά τους, ιδίως μ΄αυτά, η επικοινωνία με τα οποία ο απαιτητικός σύγχρονος βιοπορισμός έχει θέσει σε δεύτερη μοίρα. Κάποια επιτραπέζια παιχνίδια- τάβλι, σκάκι- με τη συμμετοχή γονιών και  παιδιών, ακόμη και τα τραπουλοπαίγνια , εκτός από την ευχάριστη κατανάλωση του χρόνου, μπορούν να αποτελέσουν ευκαιρίες προσέγγισης. Ο σεβασμός της αυτοαπομόνωσης των υπερήλικων, καθώς και των ευπαθών μελών της οικογένειας, θα μας βοηθήσει να επανανακαλύψουμε τις αξίες της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Η βιβλιοθεραπεία αποδεδειγμένα αποτελεί μία από τις πλέον ενδεδειγμένες μορφές ψυχοθεραπείας. Ευκαιρία να «ξεσκονίσουμε» τις βιβλιοθήκες μας διαβάζοντας βιβλία, τα οποία απλά μέχρι τώρα τις κοσμούσαν. Η λογοτεχνία σε όλα τα είδη της μπορεί να αποτελέσει μια ευχάριστη όσο και δημιουργική συντροφιά για τον καθένα μας. Ο Γραπτός Τύπος, εφημερίδες – περιοδικά, μαζί με την ενημέρωση μπορεί να μας προσφέρει μια ευχάριστη όσο και δημιουργική διέξοδο. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τον Ηλεκτρονικό Τύπο, αρκεί η πλοήγηση στο διαδίκτυο να έχει κάποια στοιχειώδη ποιοτικά χαρακτηριστικά. Η ενασχόληση με τη μουσική στη συνέχεια, με τα ποικίλα σύγχρονα μέσα ακρόασης, είναι δυνατό να συνδυάσουν το τερπνό με το ευχάριστο. 
Για τους μαθητές και τους φοιτητές, η εκπόνηση ημερήσιου προγράμματος μελέτης, αλλά και η δυνατότητα παρακολούθησης προγραμμάτων τηλεδιδασκαλίας κρίνονται αναγκαία προκειμένου να βγουν με τις μικρότερες δυνατές απώλειες τόσο στο ζήτημα της μάθησης όσο και σε αυτό της ψυχικής τους υγείας. Ο θετικός τρόπος σκέψης, ότι δηλαδή μια μπόρα είναι που θα περάσει, δεν πρέπει να μας εγκαταλείπει ούτε στιγμή, διατηρώντας έτσι το ηθικό μας ακμαίο.   
Περνάμε ως κοινωνία μια μεγάλη δοκιμασία, μια περιπέτεια, βιώνοντας πρωτόγνωρες, ειδικές θα λέγαμε, συνθήκες. Πρέπει να σκεφτόμαστε ότι την ίδια και χειρότερη δοκιμασία περνάνε και άλλες κοινωνίες, ολόκληρος ο πλανήτης. Αν θέλουμε να βγούμε από αυτή με τις μικρότερες δυνατές απώλειες, οφείλουμε να θυσιάσουμε για κάποιο χρονικό διάστημα ορισμένα στοιχεία τόσο της προηγούμενης καθημερινότητας όσο και της κοινωνικότητάς μας, προκειμένου να προστατεύσουμε εκείνους που το έχουν ανάγκη. Για να είμαστε στο Τραπέζι του Πάσχα όλοι: ο παππούς, η γιαγιά, τα ευπαθή μέλη της οικογένειάς μας. 
Το στοίχημα θα κερδηθεί από το κατά πόσο αυστηρά θα τηρήσουμε τα μέτρα που εξήγγειλαν οι ειδικοί μηδέ εξαιρουμένης και της Εκκλησίας, αφού δεν υπάρχει υπέρτατο μυστήριο από αυτό της αλληλεγγύης. Θα εξαρτηθεί, κοντολογίς, από τον τρόπο που θα διαχειριστούμε τη νέα καθημερινότητά μας. Η υπομονή, «το κλειδί που ανοίγει όλες τις κλειδαριές», μας δείχνει τον δρόμο.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΩΣΑΣ