Στην εποχή του ιού...

l Τα τύμπανα του πολέμου ηχούσαν μακριά. Το μακριά αφήνει τους ανθρώπους αδιάφορους. Η αδιαφορία έχει συνέπειες. Η πραγματικότητα αυτή  οδήγησε το Σολζενίτσιν να αναρωτηθεί: «Ποιος θα κατευθύνει την οργή μας ενάντια σε αυτό που είναι όντως φοβερό, και όχι αυτό που είναι απλώς πιο κοντά μας; Ποιος μπορεί να επεκτείνει την ευαισθησία του πέρα από τα όρια της προσωπικής του εμπειρίας;».
Αλήθεια, αν οι «έμπειρες» χώρες είχαν την πρόνοια να κινητοποιήσουν την παγκόσμια κοινότητα για τον επερχόμενο κίνδυνο, ίσως τα πράγματα να ήταν λιγότερο δραματικά απ’ ό, τι είναι σήμερα. Κάποιες φωνές ακούγονταν, αλλά δεν μπορούμε να εκπέμπουμε σήμα κινδύνου με σιγανή φωνή. Και οι φωνές ήταν σιγανές...
Τώρα τους ανθρώπους τους πλημμυρίζει ο φόβος, και φόβος είναι το όνομα που δίνουμε στην αβεβαιότητά μας.
Για την κατάσταση που βιώνει ο άνθρωπος σήμερα δεν είναι εντελώς ένοχος, εφόσον δεν οφείλεται σ’ αυτόν αυτό που βιώνουμε, αλλά ούτε κι εντελώς αθώος, αφού τη συνεχίζει... Από εδώ αρχίζουν οι ευθύνες μας. Η περιορισμένη ευθύνη δεν οφείλεται στο ότι ο άνθρωπος είναι ηθελημένα κακός, όλα τα δεινά του κόσμου, και το σημερινό, πηγάζουν από την άγνοια... Η συμφορά έφερε, έστω και αργά, και τη γνώση, αλλά και το ρευστό φόβο που κατέκλυσε  όλα τα κύτταρά μας.
Οι πολιτικές ηγεσίες και τα συστήματα υγείας  έχουν τον κυρίαρχο ρόλο... Οι πρώτες για την ενεργοποίηση των κρατικών μηχανισμών για περιορισμό της διασποράς και τη διάσωση της οικονομίας και οι δεύτερες για την προστασία της ανθρώπινης ζωής τώρα και τη θωράκισή της στο μέλλον. Στη χώρα μας η πολιτική ηγεσία στο σύνολό της φαίνεται να ανταποκρίνεται στο ρόλο της. Τα αποτελέσματα θα φανούν στο άμεσο μέλλον... Οι συντελεστές του συστήματος υγείας έχουν ήδη υπερβεί τις ανθρώπινες δυνατότητες... και συνεχίζουν. Σημαία τους... «η ανθρώπινη ζωή είναι ανεπιφύλακτα ιερή».
Τι οφείλει να κάνει η πνευματική ηγεσία;
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς θετικές αξίες. Όμως, ο φόβος τους αποδυναμώνει από το να  αναζητήσουν τις αξίες που θα τους κρατήσουν όρθιους. Η εποχή του ιού δίνει χώρο για προκαταλήψεις, αλλαγές στις συμπεριφορές,  μη συμμετοχή σε εκφράσεις πολιτισμού και προπαντός νόμιμη απομόνωση (!)...
Ζητείται αντίδοτο, εκτός από την αδρανοποίηση του ιού, για τις συνέπειες του πανικού στη ζωή των ανθρώπων. 
Πρόταση:
Να ενεργοποιηθεί η πνευματική κοινότητα, σχεδιάζοντας και υλοποιώντας από την τηλεόραση ένα πρόγραμμα με αποκλειστικό θέμα την τόνωση της αισιοδοξίας των ανθρώπων σε κατάσταση απομόνωσης και πανικού (η σημερινή κατάσταση στην τηλεόραση είναι λίαν απογοητευτική!).  Η οφειλόμενη συμπόρευση με τους ανθρώπους του συστήματος υγείας...

(E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.)