Ο Ελληνισμός σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι!

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι σχέσεις Ελλάδας- Τουρκίας βρίσκονται σε κρίση.

Το χρονικό των κρίσεων των ελληνοτουρκικών σχέσεων ξεκινάει από το 1955 και περιλαμβάνει τουλάχιστο πέντε σοβαρά επεισόδια. Έτσι έχουμε τα Σεπτεμβριανά του 1955. Ήταν 6 Σεπτέμβρη όταν ένας καθοδηγούμενος τουρκικός όχλος προκάλεσε πογκρόμ σε βάρος του ελληνικού πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης. Μια βόμβα, που στην αρχή χρεώθηκε σε Έλληνες, στο σπίτι του

Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη αποδείχτηκε τελικά προβοκάτσια, ότι την είχε τοποθετήσει Τούρκος πράκτορας.
Έτσι, μέσα σε περίπου εννέα ώρες καταστράφηκαν ολοσχερώς 1.004 σπίτια, ενώ άλλα περίπου 2.500 υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές. Ακολούθησε το «Χόρα» του 1976. Τρία χρόνια μετά τη μεγάλη πετρελαϊκή κρίση το 1973, η ένταση για τον «μαύρο χρυσό» επεκτάθηκε στο Αιγαίο. Η αναστάτωση προκλήθηκε από τις ενέργειες του τουρκικού ωκεανογραφικού σκάφους «Xόρα», το οποίο διενεργούσε έρευνες στο Αιγαίο για υποθαλάσσια κοιτάσματα πετρελαίου και αμφισβητούσε ευθέως την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Ο Τούρκος πρωθυπουργός Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ σε δηλώσεις του επισήμανε πως «Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίσει τις έρευνές μας έξω από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Η Τουρκία ουδέποτε θα συναινέσει σε κατάσταση που εμφανίζει την Ελλάδα να διεκδικεί ολόκληρο το Αιγαίο ως δική της λίμνη. Σε περίπτωση επεμβάσεως στην αποστολή του Χόρα στο Αιγαίο, η Τουρκία θα ανταποδώσει την επέμβαση».
Στις 9 Αυγούστου ο Ανδρέας Παπανδρέου λέει την ιστορική φράση «βυθίσατε το Χόρα», που ποτέ δεν εξακριβώθηκε αν έγινε σε συνεννόηση με τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή ή όχι. Τρίτο στη σειρά επεισόδιο στο χρονικό αυτό της κρίσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων το «Σισμίκ» του 1987. Ήταν Μάρτιος του '87 όταν το πλοίο «Χόρα», που είχε πλέον μετονομαστεί σε Σισμίκ και ήταν πολύ πιο εξελιγμένο, προκάλεσε και πάλι. Η αιτιολογία ήταν ίδια όπως και το 1976 και η ένταση κορυφωνόταν, με τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης να παρουσιάζουν χάρτες με τη διαδρομή που θα ακολουθούσε το πλοίο, η οποία περιλάμβανε νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου. Ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου δηλώνει αποφασισμένος και δίνει εντολή για πολεμική ετοιμότητα, ενώ στα νησιά και τη Θράκη κηρύσσεται γενική επιστράτευση. Η κρίση εκτονώνεται κατά τη διάρκεια των συνομιλιών μεταξύ των πρωθυπουργών των δύο χωρών και λίγους μήνες αργότερα υπογράφεται η Συμφωνία του Νταβός από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Τουργκούτ Οζάλ.
Η Κρίση των Ιμίων, όπως ονομάζεται συμβατικά η ένοπλη αμφισβήτηση της Ελληνικής θαλάσσιας κυριαρχίας που έλαβε χώρα τον Ιανουάριο του 1996 από την Τουρκία, με αφορμή την προσάραξη πλοίου στις βραχονησίδες των Ιμίων, υπήρξε το αμέσως επόμενο επεισόδιο. Μια μικρή βραχονησίδα με το όνομα Ίμια ήταν η αιτία για να έρθουν πολύ κοντά στην πολεμική σύρραξη Ελλάδα και Τουρκία. Πρωθυπουργός είχε αναλάβει ο Κώστας Σημίτης, αφού ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Ο τότε δήμαρχος της Καλύμνου Δημήτρης Διακομιχάλης υψώνει την ελληνική σημαία στη Μικρή Ίμια στις 25 Ιανουαρίου 1996, έχοντας μαζί του τον αστυνομικό διευθυντή Καλύμνου και δύο κατοίκους του νησιού, ενώ την επόμενη μέρα υψώθηκε η σημαία και στην άλλη βραχονησίδα. Την ίδια στιγμή, τα τουρκικά τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης μετέδιδαν εικόνες με την ελληνική σημαία υψωμένη στα Ίμια, γεγονός που προκάλεσε σάλο στην Τουρκία. Έτσι, δύο δημοσιογράφοι του γραφείου της εφημερίδας «Χουριέτ» στη Σμύρνη μετέβησαν με ελικόπτερο στις 27 Ιανουαρίου στη Μικρή Ίμια, υπέστειλαν την ελληνική σημαία και ύψωσαν την τουρκική. Η όλη επιχείρηση των δημοσιογράφων βιντεοσκοπήθηκε και προβλήθηκε από το τηλεοπτικό κανάλι που ανήκει στη «Χουριέτ».
Το γεγονός αυτό πήρε μεγάλες διαστάσεις. Στις 31 Ιανουαρίου τρεις Έλληνες αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού χάνουν τη ζωή τους εξαιτίας της πτώσης του ελικοπτέρου τους στη θάλασσα. Με την παρέμβαση των ΗΠΑ η ένταση εκτονώνεται ‒ εκεί οφείλεται και το δημόσιο «ευχαριστώ» του Κώστα Σημίτη στη Βουλή που είχε προκαλέσει αντιδράσεις, χωρίς όμως καμία από τις δύο χώρες να θεωρείται κερδισμένη. Αντιθέτως, αυτό που έμεινε πολύ έντονα από τη συγκεκριμένη κρίση ήταν το διαρκές θέμα των Γκρίζων Ζωνών. «Μικροεπεισόδιο» (έτσι το χαρακτήρισε η ελληνική πλευρά προκειμένου να το υποβαθμίσει) είχαμε πάλι στα Ίμια το 2018. Τα μεσάνυχτα της 13ης Φεβρουαρίου σκάφος του Λιμενικού Σώματος εμβολίστηκε από τουρκική ακταιωρό στη θαλάσσια περιοχή των Ιμίων. Σε όλα αυτά να προσθέσουμε τις σε καθημερινή βάση παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη και την αναχαίτισή τους από αντίστοιχα ελληνικά.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι Τούρκοι δεν ξύπνησαν μια μέρα και είπαν τώρα πάμε να πάρουμε το Αιγαίο και να κυριαρχήσουμε στην Ανατολική Μεσόγειο. Η τακτική τους εντάσσεται σε μια ευρύτερη όσο και μακροπρόθεσμη στρατηγική συνεκμετάλλευσης των ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Γι’ αυτό και το «μνημόνιο συνεργασίας» και η βιασύνη τους χάραξης σχετικής ΑΟΖ με ένα μέρος της εξουσίας στη Λιβύη. Γι’ αυτό και ο μεγαλομανής Πρόεδρός της, ονειρευόμενος να γίνει χαλίφης σ’ ένα μεγάλο χαλιφάτο (ως ηγέτης του σουνιτικού ισλάμ) και παρά τα ακριβώς αντίθετα λεγόμενά του πριν από λίγο καιρό, προέβη, αγνοώντας επιδεικτικά τη διεθνή κατακραυγή, στην μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Βεβαίως, «βρίσκει και τα κάνει», κατά το κοινώς λεγόμενο. Και εννοούμε τις διεθνείς πολιτικές συγκυρίες που επιτήδεια εκμεταλλεύεται. Με τις μεν ΗΠΑ του Τραμπ ( και αυτό έχει τη σημασία του, αν αναλογιστεί κανείς τις τεράστιες μπίζνες που έχει στην Τουρκία στενό μέλος της οικογένειάς του), να εκφράζει θέσεις μεταξύ «ήξεις και αφίξεις», τη δε Ρωσία του Πούτιν να τον «χαϊδεύει» για εμπορικούς και όχι μόνο λόγους.
Απομένει η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία ως μέλος, θα έπρεπε να προσδοκούμε σε έμπρακτη – και όχι στα λόγια – παρέμβαση και βοήθεια. Δυστυχώς, και εδώ η συγκυρία δεν είναι ευνοϊκή. Η γερμανοκρατούμενη ΕΕ υπό την κ. Μέρκελ έχοντας στο βάθος του μυαλού της το τεράστιο εμπορικοοικονομικό «δούναι και λαβείν» της χώρας της με μια αγορά 80 εκατομμυρίων, λειτουργώντας ως Πόντιος Πιλάτος ,παραπέμπει σε διάλογο. Με ποια όμως ατζέντα και με ποιες «κόκκινες» γραμμές; Εννοώντας τον αδιαπραγμάτευτο σεβασμό στο διεθνές δίκαιο και τη διεθνή νομιμότητα που ορίζεται από αυτό, χωρίς, βεβαίως, τη μεροληπτική ερμηνεία της altera rars (της άλλης πλευράς).
Είμαστε «χαμένοι από χέρι»; Όχι βέβαια. Η δημιουργία συμμαχιών, όπως για παράδειγμα αυτής των Χωρών του Νότου (Νότιας Μεσογείου) με πρωτοστατούσα τη Γαλλία, ή αυτής που έχει προηγηθεί, οικονομικής και ενεργειακής εκμετάλλευσης με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, μπορεί να αποτελέσει το ισχυρό αντίβαρο στις επεκτατικές κινήσεις της Άγκυρας. Ακόμη, η ανάδειξη της διεθνώς πλέον παγιωμένης θέσης ότι η Τουρκία συνιστά διεθνή ταραχοποιό, αποδυναμώνει τη διεθνή διπλωματική της εικόνα. Η συνεχής υπόμνησή μας στην ΕΕ ότι τα σύνορά μας, μαζί με αυτά της Κύπρου, συνιστούν σύνορα της Ευρώπης, δεν μπορεί να αγνοηθεί, ως αναγκαίος όρος της ακεραιότητάς της, ούτε από τους προς την Τουρκία αλληθωρίζοντες Βορειοευρωπαίους.
Η Ελλάδα, ήταν και παραμένει με καίρια γεωπολιτική θέση και στρατηγική σημασία στην ευρύτερη περιοχή και αυτό δεν μπορεί να το αγνοήσει κανένας. Αυτονόητη, ασφαλώς, κρίνεται η εθνική συνεννόηση και ενότητα τόσο του πολτικού κόσμου όσο και του λαού, πέρα από εθνικιστικές κορώνες και πατριδοκαπηλευτικές σκοπιμότητες. Η παγίδα του «άτακτου» διαλόγου στον οποίο στοχεύει να μας συμπαρασύρει η Τουρκία, πρέπει να αποφευχθεί, όσες πιέσεις και από όποιους κι αν επιχειρηθούν. Το ότι δεν διεκδικούμε τίποτε, όπως εκ συστήματος πράττει η Τουρκία, δε σημαίνει ότι είμαστε και διατεθειμένοι να παραχωρήσουμε έστω και ελάχιστο των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Και αυτό πρέπει να γίνει σαφές- λόγοις και έργοις- προς την άλλη πλευρά. Με το αξιόμαχο των ενόπλων μας δυνάμεων να αποτελεί σε σταθερή βάση ύψιστης σημασίας εθνική προτεραιότητα. Ο καινούργιος γεωπολιτικός χάρτης που τείνει να διαμορφωθεί στην ευρύτερη περιοχή, δεν πρέπει επ’ ουδενί να αποβεί σε βάρος των κυριαρχικών, εδαφικών και οικονομικών μας, δικαιωμάτων.