Γιατί δεν χαράσσουμε μακροχρόνια πολιτική;

 Είχαμε επισημάνει στο παρελθόν ότι η Ελλάδα δεν έχει, δυστυχώς, σχεδιάσει και χαράξει μια μακροχρόνια εξωτερική και αμυντική πολιτική. Παρατηρήσαμε ότι, όπως συμβαίνει και σε άλλους τομείς του δημόσιου βίου, διαχρονικά ο εκάστοτε υπουργός Εξωτερικών διαμορφώνει τη δική του εξωτερική πολιτική και λαμβάνει αποφάσεις, φυσικά σε συνεννόηση με τον Πρωθυπουργό που φέρει την κύρια ευθύνη, οι οποίες συχνά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τη βούληση του κυρίαρχου Ελληνικού λαού

και, το κυριότερο, είναι βλαπτικές των εθνικών συμφερόντων.
Αυτό οφείλεται πρωτίστως στο απαράδεκτο γεγονός ότι δεν υπάρχει ακόμη ένα μόνιμο συμβούλιο εθνικής ασφαλείας, όπως βλέπουμε π.χ. να υπάρχει στη γείτονα χώρα, την Τουρκία, και σε άλλες χώρες. Ένα τέτοιο συμβούλιο, στο οποίο θα μετείχαν επιστήμονες ειδικοί στα ελληνοτουρκικά ζητήματα και στην Οθωμανική και Τουρκική ιστορία και νοοτροπία, οι πρώην υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας, οι αρχηγοί των τριών όπλων, καθώς και αντιπρόσωποι του απόδημου Ελληνισμού και της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα μπορούσε να χαράξει μια μακροχρόνια εξωτερική και αμυντική πολιτική, την οποίαν θα ήταν υποχρεωμένοι οι εκάστοτε Πρωθυπουργοί και υπουργοί Εξωτερικών να ακολουθούν, με κάποιες επικαιροποιήσεις ανάλογα με τις περιστάσεις.
Η απουσία του έχει ως συνέπεια τις αποσπασματικές και σπασμωδικές κινήσεις της Ελλάδος σε αυτόν τον τομέα, οι οποίες συνήθως δεν παράγουν πρωτογενή αποτελέσματα, αλλά είναι περισσότερο αντιδράσεις στις πρωτοβουλίες της γειτονικής χώρας ή άλλων χωρών.
Μια τέτοια εξέλιξη είναι, δυστυχώς, κατά την άποψή μας η συμφωνία της Ελλάδος με την Αίγυπτο για καθορισμό της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ), καθώς και η προγενέστερη μεταξύ της Ελλάδος και της Ιταλίας.
Η δεύτερη, εκτός των άλλων, παραχώρησε στην Ιταλία το δικαίωμα αλιείας στην Ελληνική ΑΟΖ! Τι δικαιολογούσε αυτήν την παραχώρηση-δώρο στην Ιταλία; Μήπως η βιασύνη του υπουργού Εξωτερικών και της Κυβέρνησης για καθορισμό ΑΟΖ μετά την Τουρκο-Λιβυκή συμφωνία; Και το ακόμα χειρότερο, με την Ελλαδο-Αιγυπτιακή αποσπασματική συμφωνία η Ελλάδα αφήνει μια εκκρεμότητα για το απροσδιόριστο μέλλον, την περιοχή του συμπλέγματος Καστελλόριζου, αφήνοντας εμμέσως πλην σαφώς στους ξένους, και όχι μόνον στην Τουρκία που ούτως ή άλλως θέλει μηδενική επήρεια, να το ερμηνεύσουν αυτό ότι οφείλεται σε αμφισβητούμενες περιοχές. Το ότι η εκκρεμότητα αυτή θα έχει πιθανώτατα την ίδια τύχη με το δικαίωμα που έχει η χώρα μας για επέκταση των χωρικών της υδάτων στα δώδεκα ναυτικά μίλια, δικαίωμα που επικαλείται συνεχώς και ουδέποτε το ασκεί.
Το χείριστο όλων, βέβαια, από αυτή τη συμφωνία είναι ότι δέχεται η Ελλάδα μειωμένη επήρεια όχι μόνον για μικρά νησιά, όπως έπραξε με την Ιταλο-Ελληνική συμφωνία, αλλά και για το μεγαλύτερο Ελληνικό νησί, την Κρήτη, παραχωρώντας στην Αίγυπτο το 55-60%! Δέχεται, δηλαδή, για πρώτη φορά η Ελλάδα επήρεια της Κρήτης 40-45%!
Με όλα αυτά, ίσως και με άλλα που θα γνωστοποιηθούν με την δημοσιοποίηση του πλήρους κειμένου της συμφωνίας, η Ελλάδα, ενεργώντας σπασμωδικά, για να εξουδετερώσει δήθεν την παράνομη Τουρκο-Λιβυκή συμφωνία, όχι μόνον παραχώρησε κυριαρχικά δικαιώματα στην Ιταλία και πολύ περισσότερο στην Αίγυπτο, αλλά και όλα τα νομικά και διπλωματικά επιχειρήματα στην Τουρκία για να επιτύχει του στόχους της.
Άλλο ένα Βατερλώ της Ελληνικής διπλωματίας; Ο χρόνος θα δείξει. Εκτός, βέβαια, και αν πιστέψει κανείς τις διάφορες φήμες που κυκλοφορούν, ότι η Κυβέρνηση έχει ήδη αποφασίσει να κάνει τις σχετικές υποχωρήσεις στην Τουρκία και, με αυτήν τη συμφωνία, της προσφέρει εμμέσως και τα σχετικά επιχειρήματα.
Ήδη ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση, έστω και αν για ευνόητους λόγους και για λόγους διαπραγματευτικής τακτικής δεν εκφράζει την πλήρη ικανοποίησή του. Δηλώνει, όμως, ότι αυτή η συμφωνία συμφέρει την Τουρκία. Και βέβαια την συμφέρει, αφού τώρα μπορεί, με τα επιχειρήματα που της πρόσφερε η Κυβέρνηση, να ζητήσει τη μειωμένη ή μηδενική επήρεια των νησιών μας, όπως η Ρόδος, η Κάρπαθος και το Καστελλόριζο και ίσως και άλλα, όπως το δικαίωμα της αλιείας στην Ελληνική ΑΟΖ.
Δυστυχώς, αυτά είναι τα αποτελέσματα της σπασμωδικής εξωτερικής πολιτικής που ασκείται και από αυτήν την Κυβέρνηση, όπως και από τις προηγούμενες, και επιπλέον να είναι ίσως το αποτέλεσμα των συμβούλων του πρωθυπουργού και του περιβάλλοντός του. Οι ευθύνες, όμως, ας μην το ξεχνάει, δεν βαρύνουν ούτε τον υπουργό του των Εξωτερικών ούτε τους συμβούλους του ούτε το στενό ή ευρύτερο περιβάλλον του. Βαρύνουν αποκλειστικά και μόνον τον ίδιο και κανέναν άλλον.