Ο μεταλλαγμένος ιός...

on .

Συνεχιζόμενες και πιο επικίνδυνες, κατά τους ειδικούς, οι μεταλλάξεις του κορωνοιού που ταλαιπωρεί ως αόρατος εχθρός την ανθρωπότητα, με τα αναρίθμητα και αθώα θύματά του.

Αυτές οι μεταλλάξεις του τωρινού κορωνοιού, καθώς μάλιστα συμπίπτουν για την πατρίδα μας με τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, που μας απάλλαξε από τη μακροχρόνια σκλαβιά, φέρνουν στο νου συνειρμικά έναν άλλο ιό από τον οποίο προσβληθήκαμε κατά τα τετρακόσια -για τις Νέες Χώρες, στις οποίες ανήκει και η Ήπειρος, τα χρόνια ήταν περίπου πεντακόσια- τον ιό του ραγιαδισμού ο οποίος, δυστυχώς, δεν εξαλείφθηκε εύκολα.
Και το χειρότερο, για να μη γίνεται αισθητός και για να μην είναι πλήρως ιάσιμος, μεταλλάχτηκε, έγινε μάλιστα πιο ελκυστικός, με συνέπεια εύκολα να προσβάλλεται κάποιος, να βασανίζεται και να βασανίζει, όταν διακατέχεται από τις συνακόλουθες, με τον ιό, επιθυμίες. Τέτοια επιθυμία ήταν στην αρχαιότητα η Δημαγωγία, παρόμοια με αυτήν είναι στα νεότερα χρόνια και μέχρι σήμερα ο λαϊκισμός.
Πολέμιος της πρώτης, όπως μας πληροφορεί ο Θουκυδίδης, υπήρξε στην αρχαία Αθήνα ο Περικλής, μετά το θάνατο του οποίου επικράτησαν, σε πανελλήνια σχεδόν κλίμακα, οι δημαγωγοί. Κατά καιρούς, στα νεότερα χρόνια, κάποιοι φωτισμένοι ηγέτες αντιτάχθηκαν, γιατί ήξεραν τις οδυνηρές συνέπειες, στο λαϊκισμό, όμως την τύχη τους την ξέρουμε όλοι, αλλά καλό είναι να την υπενθυμίσουμε:
Τον πρώτο -τον Καποδίστρια- τον δολοφονήσαμε, το δεύτερο -τον Τρικούπη-δεν τον βγάλαμε ούτε βουλευτή και στη θέση του προτιμήσαμε το «Γουλιμή», εναντίον δε του τρίτου -του Βενιζέλου- επιχειρήσαμε δύο δολοφονικές απόπειρες.
Στο σημείο αυτό όμως, επειδή συχνά -συνειδητά ή ασυνείδητα- γίνεται μια παρεξήγηση, είναι ανάγκη να γίνει μια διευκρίνιση: άλλο πράγμα είναι η λαϊκότητα, που σημαίνει ειλικρινές και ανιδιοτελές ενδιαφέρον για το λαό και τα προβλήματά του, που επιβεβαιώνεται από τη συμμετοχή και την παρουσία του λαού -χωρίς διακρίσεις- στη διαχείριση και την επωφελή επίλυση των προβλημάτων που τον αφορούν, άλλο όμως είναι ο λαϊκισμός, που εκδηλώνεται τάχα για το συμφέρον του λαού, ενώ, αργά ή γρήγορα, αποδεικνύεται πως είναι επιζήμιός του και εξυπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων που τον υποθάλπουν.
Αυτός, λοιπόν, ο μεταλλαγμένος ιός του λαϊκισμού υπήρξε, δυστυχώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, που όμως δεν αναιρούν τον κανόνα, κύριο γνώρισμα της εθνικής μας ζωής και μετά την απελευθέρωση. Και δεν μιλάμε ασφαλώς για τα χρόνια της ξενόφερτης μοναρχίας την οποία, αμέσως μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, μας επέβαλαν οι «Προστάτιδες Δυνάμεις», είτε επρόκειτο για την «Ελέω Θεού Βασιλεία» του Όθωνα, είτε, στη συνέχεια και μέχρι το 1974, επρόκειτο για τη «Συνταγματική Μοναρχία» της δυναστείας των Γλύξμπουργκ.
Μιλάμε για τα χρόνια της λεγόμενης «μεταπολίτευσης», πριν από τον κορωνοιό που μαστίζει σήμερα και τη χώρα μας. Και αυτά τα χρόνια, κάτω από την επιρροή του λαϊκισμού, οδηγηθήκαμε στη γνωστή, επί δεκαετία, κρίση που δεν ήταν μονάχα οικονομική, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, αλλά ήταν κρίση πολύπλευρη, πνευματική, κοινωνική, ηθική, πολιτική. Ήταν δηλαδή κρίση εθνική.
Μάλιστα, αυτά τα χρόνια έγινε και μια νέα «μετάλλαξη» του ιού και δίπλα στον λαϊκισμό, έκανε την εμφάνισή του και ο κομματισμός. Τα πολιτικά κόμματα, χρησιμοποιώντας ως προπέτασμα το λαϊκισμό, παρεξήγησαν την έννοια της εξουσίας, τη μετέτρεψαν από μέσο σε σκοπό και ταυτίστηκαν με το Κράτος, με αποτέλεσμα να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να κατακτήσουν την εξουσία, να οδύρονται όταν την χάνουν και να χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να την επανακτήσουν. Ένα από αυτά τα μέσα ήταν -και είναι- ο λαϊκισμός. Έτσι φτάσαμε στη χρεοκοπία της οποίας τις συνέπειες θα πληρώνουν ολόκληρες γενεές.
Είναι καιρός, λοιπόν και χρέος μας να γκρεμίσουμε τα «μεγάλα και υψηλά τείχη» που «χωρίςπερίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, τριγύρω μας έκτισαν», ή μάλλον «κτίσαμε» όλοι μαζί και ενσυνείδητα πια, όχι «ανεπαισθήτως» να μπούμε ξανά στον «κόσμο» της «εθνικής μας αυτοσυνειδησίας», μιας πολιτικής και κοινωνικής αυτογνωσίας και εγρήγορσης, αν πράγματι θέλουμε να βγούμε από τα σημερινά αδιέξοδα.