Μπαμ! Ηκούσθη στον αέρα…

 Και εκεί που νομίζεις ότι λίγο – πολύ σ’ αυτή τη ζωή τάχεις δει περίπου ή σχεδόν όλα, έρχεται πάντα ένα αναπάντεχο γεγονός για να σε κάνει ν’ αναθεωρήσεις!
Σάββατο λοιπόν 8 του Γενάρη, ξεκινώ εύχαρις και ενθουσιώδης… για την αγαπημένη μου πεζοπορία στην αρχαία Τέκμωνα, στο λόφο της Καστρίτσας. Η μέρα ομιχλώδης και κατσούφα. Μα όσο ο ήλιος ανέβαινε… το κρύο μαλάκωσε και τα σύννεφα δίσταζαν να φέρουν βροχή.
Με λίγα ντροπαλά κυκλάμινα στην άκρη του όχτου,

ανταλλάξαμε τις πρώτες καλημέρες… Μια παρέα τριών 15χρονων αγοριών που κουβαλούσαν τα ποδήλατά τους προπορεύονταν στον ανήφορο. Ο δρόμος ελικοειδής, ασφαλτοστρωμένος, ξεκινά από τη λεωφόρο Καστρίτσας και τερματίζει στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.
Στα πρώτα τρακόσια μέτρα συνάντησα έναν άνθρωπο να κάθεται στην άκρη του δρόμου (είχε φέρει μαζί του ένα σκαμπό!) και να τρώει μ’ ευχαρίστηση το κολατσιό του. Η ώρα ήταν περίπου 12 το μεσημέρι.
-Μπράβο, σκέφτηκα. Αυτός είναι πραγματικός φυσιολάτρης… Άραξε, θαυμάζει το τοπίο και προφανώς ο καθαρός αέρας του άνοιξε την όρεξη.
Φεύ, όταν πλησίασα διαπίστωσα ότι ο εν λόγω φυσιολάτρης κράταγε με το ένα χέρι την καραμπίνα και με το άλλο καταβρόχθιζε ένα «Νίκας» παριζάκι! Την καραμπίνα την είχε ανερυθρίαστα στραμμένη στο λόγγο, ακριβώς στο σημείο που διάβαινα και που πριν από μένα πέρασαν τα παιδιά με τα ποδήλατα!
Η καραμπίνα ήταν απασφαλισμένη!
-Πείτε μου σας παρακαλώ, τον ρώτησα, επιτρέπεται εδώ το κυνήγι;
-Πού να ξέρω. Δεν είμαι από δω. Τυχαία ανέβηκα. Πέρασα να δω μια θείτσα μου, να μου δώσει τη συνταγή για τα μελομακάρονα…
Μίλαγε και χασκογέλαγε… Ένιωθε πολύ ικανοποιημένος με τον εαυτό του, το όπλο του και με την απίστευτη ευφυΐα του, να στήσει καρτέρι στις μπεκάτσες σ’ ένα πολυσύχναστο σημείο πάνω στην άσφαλτο!
Τον προσπέρασα, χωρίς κανένα σχόλιο και συνέχισα την ανάβαση. Λίγα μέτρα παραπάνω διέκρινα μέσα στις φυλλωσιές ένα καπέλο! Κάποιος περαστικός θα το ξέχασε υπέθεσα, ως απονήρευτη βουκόλα. Αλλά τι παράξενο! Το καπέλο κουνιόταν! Πήγαινε από το ένα πουρνάρι στο άλλο… Κι όσο πλησίαζα -οποία έκπληξη- το καπέλο άνηκε σε κεφάλι και το κεφάλι σε άνθρωπο που κράταγε καραμπίνα.
Τούτος εδώ ήταν πιο πονηρός! Αντί να κάθεται στο σκαμπό και να περιμένει τα μπεκατσίνια κολατσίζοντας… είχε πριονίσει κάμποσα κλαρούδια και είχε στήσει μια πρόχειρη οχύρωση για να κρύβεται από πίσω. Ενέδρα, όχι αστεία! Τον έβλεπαν οι φαλαρίδες και τα κοτσύφια και ξεκαρδίζονταν στα γέλια!
-Σας παρακαλώ, κατεβάστε λίγο το όπλο σας να περάσω. Διαβάτης είμαι. Δεν είμαι ορτύκι.
Μουρμούρισε κάτι ακατάληπτο και συνέχισε κοτζάμ μαντράχαλος να κρύβεται πίσω από τις ασφάκες μπας και βαρέσει κανα τσιροπούλι και λύσει τα βιοτικά του προβλήματα.
Μέχρι να φτάσω στο πάρκινγκ έξω από το μοναστήρι, μέτρησα τέσσερις ακόμα λαθροκυνηγούς, που είχαν πιάσει τα περάσματα κατά μήκος του δρόμου… Όμως το μεγάλο γλεντοκόπι άρχιζε από κει και πάνω… Δεκάδες τζιπ παρκαρισμένα! Ξέρετε ποια τζιπ, αυτά που έχουν και το μπαούλο από πίσω. Βέβαια. Μεγάλη Ελληνική ευρεσιτεχνία! Ο μπαουλάτος σκύλος φέρμας… Τι να κάνει κι ο δόλιος ο σκύλος, τολμάει να κάνει κι αλλιώς. Τρέχει ξελιγωμένος μέσα στα λασπόνερα να φέρει τη βαλτόπαπια, που χτύπησε ο αφέντης του, γιατί αν δεν πράξει τα δέοντα η τιμωρία είναι σκληρή.
Όλοι αυτοί οι αργόσχολοι λοιπόν είχαν κλειδώσει τ’ αυτοκίνητα έξω από το Μοναστήρι και είχαν ανέβει μέσα στον Αρχαιολογικό χώρο της Τέκμωνος επιδιδόμενοι σε πυρ κατά βούληση.
Τίποτα δεν τους σταματά. Ούτε οι ενημερωτικές πινακίδες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, που περιγράφουν λεπτομερώς τα ευρήματα… Ούτε τα καλοφτιαγμένα μονοπάτια που προορίζονται για τους επισκέπτες τόσο από την ευρύτερη περιοχή όσο κι από το εξωτερικό… Ούτε καν το γραφικό και πλήρως ανακαινισμένο ξωκλήσι του Αϊ-Θανάση. Ειδικά μάλιστα στον περιβάλλοντα χώρο του Αϊ-Θανάση, αράζουν στα πεζούλια, για να ταΐσουν τα σκυλιά τους (το μέρος είναι γεμάτο από κροκέτες) και να μετρήσουν τα φυσίγγια τους.
Συνέχισα την ανάβαση φοβισμένη. Η χαρά της όμορφης διαδρομής είχε πλέον χαθεί.
Κοιτούσα γύρω μου καχύποπτα και τιναζόμουν νευρικά στον κάθε πυροβολισμό. Όταν μάλιστα πήρα το μονοπάτι που είναι μέσα στο λόγγο, για να φτάσω στο παρατηρητήριο, ο φόβος έγινε τρόμος.
Η χλωρίδα του λόφου έπαψε να μ’ απασχολεί. Μήτε οι κρόκοι, μήτε τα κυκλάμινα, ούτε καν η πανέμορφη Ορχιδέα η Ηπειρωτική, με συγκινούσαν… Στο νου μου είχα μόνο τα σκάγια των λαθροκυνηγών.
Πίσω από έναν οικίσκο που κατασκευάστηκε πρόσφατα (μεταξύ και άλλων ακόμη κτιρίων για την ανάδειξη του Αρχαιολογικού χώρου) πετάχτηκε ένας νεαρός άντρας. Αυτός τουλάχιστον την καραμπίνα την είχε κρεμασμένη στον ώμο του και μιλούσε σε μια μοτορόλα.
-Είναι κι άλλος «συνάδελφός σας» εδώ κοντά; τον ρώτησα…
-Οοοόχι, όχι δεν είναι κανένας, εγώ τον σκύλο μου ψάχνω, με καθησύχασε!
-Α, μάλιστα, με τον σκύλο σας μιλάτε στον ασύρματο… Γέλασε νευρικά…
-Οι άλλοι (λαθροκυνηγοί) είναι εκεί απέναντι… μου έδειξε τον πυκνό λόγγο στη νότια πλευρά του Παρκειού, προς τη μεριά του Κουτσελιού… εκεί έχει αγριογούρουνα…
Μάλιστα! Αλλού βαράν τα όργανα / κι αλλού χορεύει η νύφη!
Ένα ζευγάρι γεράκια, που τα παρακολουθώ την ίδια πάντα ώρα σ’ αυτό το σημείο να κάνουν εντυπωσιακούς ελιγμούς και μεγάλους ομόκεντρους κύκλους στον αέρα, είχαν εξαφανιστεί. Το ίδιο έπρεπε να κάνω κι εγώ. Αλλά πώς; Να γυρίσω πίσω ούτε λόγος… Πέρασα ανάμεσα από τους δύο θεόρατους Λογχόσχημους Πύργους… Κοντοστάθηκα για ένα λεπτό ν’ αγναντέψω τις χιονισμένες κι απρόσιτες κορφές της Πίνδου… Κι άρχισα να ροβολάω το χωματόδρομο για την Καστρίτσα.

Όμως τι περίεργο! Όσο κατέβαινα ένα δυνατό σφυροκόπημα ακούγονταν κι η γη έτρεμε! Μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου είχαν σωριαστεί τόνοι από θεόρατες κοτρόνες που μου έφραζαν το δρόμο!
Ένας μεγάλος εκσκαφέας σφυροκοπούσε τα βράχια! Από τις παρυφές της Καστρίτσας έχει ξεκινήσει μια άνευ προηγουμένου σε έκταση εκσκαφή, που κινείται αργά και μεθοδικά προς την κορυφή.
Σε λίγους μήνες από τώρα το τοπίο θα έχει διαφοροποιηθεί πλήρως.
Το φιλόδοξο έργο θα φέρει πούλμαν, τουρίστες, καυσαέριο, θόρυβο. Πωλητήρια θα πουλάνε μπιχλιμπίδια, εισιτήρια θα κόβονται, οι επισκέπτες θα βγάζουν σέλφι, η πανίδα θ’ αλλοιωθεί…
Οι φίλοι μου τα γεράκια δεν θα ξανάρθουν.
Αυτό νομίζω λέγεται ανάπτυξη.

Η Τέκμωνα αιώνες τώρα δεν αποκαλύπτει τα μυστικά της.
Αυτό που την κάνει τόσο γοητευτική είναι η σιωπή της. Η μοναδική αίσθηση της ακινησίας μέσα στο χρόνο.
Είναι πολύτιμη και φιλόξενη μόνο σ’ εκείνους που τη σέβονται. Και χρειάζεται πάντα μια δεύτερη ανάγνωση για να την προσεγγίσεις.
Ερώτηση:
1) Η Ε’ Ομοσπονδιακή Θηροφυλακή Ηπείρου, γιατί δεν προβαίνει στη σήμανση του χώρου με τις ανάλογες απαγορευτικές πινακίδες;
2) Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων είναι ενήμερη, για ότι συμβαίνει με τους λαθροκυνηγούς στον ιερό χώρο της Ακρόπολης Καστρίτσας;