Ανάγνωσμα πολιτικών…

on .

Είναι βεβαιωμένο ιστορικά ότι η εξουσία και φθείρει και διαφθείρει τους άρχοντες. Ιδιαίτερα στα τυραννικά και απολυταρχικά καθεστώτα, όπου η του ενός ανδρός αρχή δεν ακολουθεί ποτέ ούτε νόμους ούτε αρχές. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα με τα πολλά δεινά για τους ανθρώπους οδήγησε πρώτα τους αρχαίους Έλληνες και πολύ αργότερα τους Ευρωπαίους διανοούμενους να αμφισβητήσουν την καθεστηκυία κατάσταση και να αγωνιστούν για τον εκδημοκρατισμό των πολιτευμάτων.

Και έτσι σήμερα στον ευρωπαϊκό χώρο, ύστερα από την κατάλυση των ολοκληρωτικών καθεστώτων, έχει εδραιωθεί ο κοινοβουλευτισμός με πολλά εφόδια θεσμικά και αξιακά για τη στήριξη της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων των πολιτών. Τούτο επιβεβαιώνεται από τη δημοκρατική οργάνωση της ευρωπαϊκής κοινωνίας και από το ποιοτικό επίπεδο των θεσμών της.

Αλλά τα προβλήματα είναι πολλά και σοβαρά σε βάρος των πολιτών και των θεσμών γενικότερα εξαιτίας της ανώμαλης ηθικά και πολιτικά σχέσης που διαμορφώνουν ορισμένοι εκ των πολιτικών με την εξουσία. Το πιο σημαντικό απ’ αυτά είναι ο χρηματισμός και ο πλουτισμός ορισμένων από αυτούς που διαχειρίζονται την εξουσία. Βεβαίως η γενίκευση εντάσσεται στην πρακτική του λαϊκισμού και ωφελεί μόνο ακραίες αντιλήψεις, άποψη που ούτε με εκφράζει προσωπικά και ούτε συμβάλλει στη βελτίωση της δημοκρατίας.

Οπωσδήποτε είναι δικαιολογημένη η αγανάκτηση των πολιτών, όταν βλέπουν πολλούς από τους πολιτικούς και από τα κόμματα να ρέπουν προς τον χρηματισμό και στην ευζωία. Και συμβαίνει αυτό, όταν η πλειοψηφία του κόσμου δυσκολεύεται να εξασφαλίσει τον άρτον τον επιούσιον.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις πήρα από την ανάγνωση αποσπάσματος από τον Β’ Ολυνθιακό Λόγο του Δημοσθένη (4ος αι. π.Χ.), μεγάλου ρήτορα και πολιτικού της αρχαίας Αθήνας. Μιλώντας στην Εκκλησία του Δήμου ο Δημοσθένης για τους πολιτικούς είπε και τούτα: «Κοιτάξτε τώρα πώς συμπεριφέρονταν μέσα στην πόλη τόσο δημόσια όσο και στην ιδιωτική ζωή. Στον δημόσιο λοιπόν τομέα ανήγειραν για μας τέτοια και τόσα οικοδομήματα και περίλαμπρους ναούς, τέτοια αναθήματα έστησαν μέσα σ’ αυτούς, ώστε να μην έχει μείνει σε κανέναν από τους μεταγενέστερους δυνατότητα να τα ξεπεράσει. Στην ιδιωτική τους όμως ζωή ήταν τόσο απλοί και τόσο σταθεροί στο ήθος της δημοκρατίας, ώστε, αν κανείς από σας ξέρει ποιο ήταν το σπίτι του Αριστείδη, του Μιλτιάδη και των τότε επιφανών ανδρών, βλέπει ότι δεν ήταν καθόλου πολυτελέστερο από το σπίτι του γείτονά τους. Γιατί δεν πολιτεύονταν για να κάνουν περιουσία, αλλά ο καθένας τους πίστευε ότι έπρεπε να αυξήσει τα έσοδα του δημοσίου»!

Είχαν εκείνα τα χρόνια «ήθος δημοκρατικό» και δε νοιάζονταν για βίλες, για κότερα και για πολυτελή αυτοκίνητα. Όμως αν επιχειρήσουμε να συγκρίνουμε τους τότε πολιτικούς με τους τωρινούς, θα δοκιμάσουμε θλίψη και μελαγχολία. Σήμερα όλοι ασχολούμαστε με το «ανδραγάθημα» της Αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Βουλής, που ξεπέρασε κάθε όριο της ανθρώπινης αλαζονείας. Επίσης οι σακούλες του Καλογρίτσα με αποδέκτη τον ΣΥΡΙΖΑ και με μάρτυρα χωρίς κουκούλα δείχνουν το δημοκρατικό ήθος ορισμένων οι οποίοι στα λόγια αυτοπροσδιορίζονται ως «προοδευτικοί», ενώ με τις πράξεις τους δείχνουν να κινούνται στα χνάρια του Τσοχατζόπουλου.

Ίσως κάποιοι αναγνώστες με παρεξηγήσουν για τον περιορισμένο κατάλογο. Αλλά μ’ αυτή την υπόμνηση των τωρινών και με τη μνήμη των παλιών ίσως οι πολίτες να αξιολογήσουν τους πολιτικούς όχι με όσα λένε, αλλά με όσα έχουν πράξει, παραβιάζοντας θεμελιώδεις αρχές και αξίες του δημοκρατικού ήθους.