ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟ - ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ!

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Μείναμε στη σκλαβιά -υπό τους Τούρκους- τετρακόσια ολόκληρα χρόνια -εδώ στην Ήπειρο πλησιάσαμε τα πεντακόσια- και από τους φίλους μας -τους Τούρκους- και σήμερα συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ, κληρονομήσαμε -και στη συνέχεια, όσο μπορέσαμε τα αξιοποιήσαμε- τρία σακατιλίκια: το ραγιαδισμό, το ραχατιλίκι και το ρουσφέτι.
Συνέβη δε αυτό γιατί η εξέλιξη των εθνικών μας πραγμάτων, από την απελευθέρωση και μέχρι σήμερα -πλησιάζουμε τα 200 χρόνια σε λίγο- κάθε άλλο παρά φυσιολογική υπήρξε. Η απελευθέρωση της Ελλάδας και η επίσημη δημιουργία του Ελληνικού Κράτους εμφανίστηκαν τελικά ως αποτέλεσμα της επέμβασης των Τριών Μεγάλων Δυνάμεων, που αυτοαποκλήθηκαν «Προστάτιδες Δυνάμεις» και διατηρούσαν το δικαίωμα να επεμβαίνουν στα ζητήματα του νέου Κράτους, όποτε αυτές το θεωρούσαν αναγκαίο.
Μια μικρή αναλαμπή παρουσιάστηκε για την πατρίδα μας το 1827, όταν η Γ´ Εθνική Συνέλευσις των Ελλήνων στην Τροιζήνα, με ομόφωνο ψήφισμά της, εξέλεξε τον Ι. Καποδίστρια Κυβερνήτη της Ελλάδας, με το σκεπτικό ότι «η υψηλή επιστήμη του κυβερνάν την Πολιτείαν απαιτεί πολλήν πείραν και πολλά φώτα», και έκρινε ότι ο Ι. Καποδίστριας είναι «ο κατά πράξουν και θεωρίαν κατάλληλος πολιτικός Έλλην», προκειμένου «να τεθή επικεφαλής της Ελληνικής Πολιτείας».
Δε χρειάστηκε όμως να περάσει πολύς καιρός για να φτάσουμε στη στυγερή δολοφονία του, ενώ αυτός και οι συνεργάτες του μοχθούσαν να ανορθώσουν τη χώρα από τα ερείπια. Στο πρόσωπο του Καποδίστρια οι δολοφόνοι του πυροβόλησαν την Ευρωπαϊκή προοπτική της ερειπωμένης Ελλάδας, την οποία καταδίκασαν να μείνει στην άθλια μοίρα των κοτζαμπάσηδων, των κομματαρχών, του κομματικού πελατειακού Κράτους και των ανομολόγητων συμφερόντων.
Τότε έγινε φανερή η επέμβαση των «Προστάτιδων Δυνάμεων», οι οποίες φρόντισαν και μας έφεραν το νεαρό Βαυαρό βασιλιά Όθωνα-με τους τρεις διαβόητους αντιβασιλείς- με τον μεσιωνικού και σκοταδιστικού χαρακτήρα τίτλο: «ΟΘΩΝ ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ».
Από τότε η τύχη του δύσμοιρου αυτού τόπου ήταν προδιαγγραμμένη. Η καθιέρωση του βασιλευόμενου κοινοβουλευτισμού, στον οποίο ο βασιλιάς, ως εντολοδόχος αρχικά, των Άγγλων και αργότερα των Αμερικανών, είχε το δικαίωμα να διορίζει πρωθυπουργό ακόμα και τον «κηπουρό» του. Σε συνδυασμό με την καθολική ψηφοφορία που απαιτούσε την εξασφάλιση των απαραίτητων ψήφων για την κατάληψη και νομή της εξουσίας, είχε ως αποτέλεσμα τη διόγκωση του κρατικού μηχανισμού, γιατί εκείνο που είχαν να προσφέρουν τα κόμματα για την προσέλκυση και τη συγκράτηση των ψηφοφόρων ήταν οι κρατικές θέσεις, οι οποίες προσφέρονταν αφειδώς, ιδιαίτερα κατά τις προεκλογικές περιόδους, με κριτήρια καθαρά κομματικά-πελατειακά, και πέρα για πέρα αναξιοκρατικά. Παιζόταν έτσι ένα σκληρό κομματικό-πελατειακό παιχνίδι ανάμεσα στους πολιτικούς και στους ψηφοφόρους. Οι ψηφοφόροι παρείχαν, με την ψήφο τους, προστασία στους πολιτικούς, και αυτοί με τη σειρά τους εκποιούσαν το Κράτος στους ψηφοφόρους με σκοπό, σχεδόν αποκλειστικό, να το κατέχουν και να το νέμονται οι ίδιοι. Αυτή την τραγική κατάσταση τη ζήσαμε, σε βαθμό ικανοποιητικό, και στις μέρες μας, όπου βλέπαμε «τα δικά μας παιδιά»- τα μπλε και τα πράσινα- να εναλλάσσονται παλιότερα σ' αυτούς τους ρόλους. Θυμάστε την περίπτωση του Πολύδωρα: Λίγες ώρες στο Προεδρείο της Βουλής ήταν αρκετές να διορίσει στη Βουλή την κόρη του ως μόνιμη υπάλληλο.
Αυτήν την κατάσταση -που μας οδήγησε στη χρεοκοπία της Χώρας-αξιοποίησε «Η Πρώτη Φορά Αριστερά» που επαγγέλθηκε να φέρει κάτι το νέο στην πολιτική ζωή του τόπου και με αυτή την επαγγελία κατέλαβε την εξουσία. Γρήγορα όμως το νέο αποδείχτηκε εξίσου πελατειακό και κομματικό με το παλιό. Η περίπτωση της κυρίας Τασίας- που έπαιζε μάλιστα ρόλο πρωταγωνιστικό ως Αντιπρόεδρος της Βουλής και ως Πρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής και δεν έχανε την ευκαιρία, με αρκετή δόση ειρωνείας πολλές φορές να κατακεραυνώνει συχνά από αυτή τη θέση τους αντιπάλους της του παλιού «διεφθαρμένου» πολιτικού συστήματος, το επιβεβαιώνει κατά τρόπο τραγικό. Και ασφαλώς δεν είναι η μόνη. Προχώρησε στην προκλητική μετάταξη της κόρης της στις εκπνοές της κυβερνητικής θητείας, προέβη σε μια κυνική δικαιολογία και «το πάντων δεινότατον» όταν της επισήμαναν το ολίσθημα στο οποίο είχε περιπέσει, αφού η ίδια δεν ήταν σε θέση να το συνειδητοποιήσει ζήτησε συγγνώμη από το ΣΥΡΙΖΑ και τους συντρόφους της και όχι από τον Ελληνικό Λαό σε βάρος του οποίου είχε ασχημονήσει. Όλα αυτά δεν αφήνουν περιθώρια να ελπίζουμε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει σε τούτο τον τόπο, τη στιγμή κατά την οποία η Βουλή των Ελλήνων από βάθρο Δημοκρατίας που έπρεπε να είναι, έχει μετατραπεί σε εστία βολέματος των εκάστοτε κρατούντων οι οποίοι δεν διστάζουν έτσι να δυναμιτίζουν το ίδιο το Δημοκρατικό μας Πολίτευμα και να γελοιοποιούν την έννοια ενός στοιχειωδώς ευνομούμενου Κράτους.
* * *
Υπάρχει ελπίδα να υπάρξει κάποια βελτίωση; Στο ερώτημα αυτό έχει δώσει απάντηση, με το πρόσφατο βιβλίο του «Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ», ο διεθνούς φήμης Έλληνας επιστήμονας Βασίλειος Μαρκεζίνης, με την επισήμανση ότι: «Με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει σ' αυτόν τον Τόπο».
Πιο σκληρός ακόμη, πριν από πολλά χρόνια, ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, βαθύς ανατόμος της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου, αναφερόμενος στην πολιτική ηγεσία της εποχής του, είχε διακηρύξει:
«Ας είμαστε ειλικρινείς: Ανάμεσα στη νεοελληνική πολιτική ηγεσία υπάρχουν πολυάριθμα απορρίμματα των επιστημών και των άλλων επιδόσεων. Πώς να προκόψει ο τόπος με τ' απορρίμματα»; Ιδού η απορία!
ΣΠΥΡΟΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ