Θα κάνουμε τα ίδια λάθη μετά τον κορωνοϊό;

• Νομίζω ότι παγκοσμίως αιωρείται το ερώτημα, τι θα γίνει μετά την λήξη της καραντίνας, θα είναι όπως πρώτα ή θα αλλάξουν τα πράγματα. Η περίοδος 1944-1989 υπήρξε κατ’ εμένα ιστορική.

Είναι η περίοδος πού ξεκίνησε η μοιρασιά, που αποφάσισαν οι Μεγάλες Δυνάμεις, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και τον εμφύλιο που ακολούθησε και σφράγισε την πορεία της χώρας μας.
Νομίζω ότι για την Ελλάδα και την Ευρώπη και γενικά τη Δύση το ισχύον οικονομικό σύστημα και η επικρατούσα νοοτρο-

πία λειτούργησαν παρομοίως ακόμη και στις περιόδους τοπικών παρεκτροπών, όπως ήταν για μας η επταετία.
Ένας σχετικά ήπιος καπιταλισμός «με ανθρώπινο πρόσωπο» των οικονομικώς ισχυρών, όπως οι ΗΠΑ, που συνέβαλαν με το σχέδιο ΜΑΡΣΑΛ στη μεγάλη, αλλά άναρχη μεταπολεμική ανάπτυξη της Ελλάδας και η οποία κατέληξε στα χρόνια του 60 να έχει μαζευτεί ο μισός πληθυσμός της χώρας στην Αθήνα, όπως και σήμερα. Ο έντιμος, με τον κοινό νου, ηγέτης Κ. Καραμανλής πίστεψε μαζί με άλλους πραγματικούς ηγέτες άλλων Ευρωπαϊκών χωρών στην ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μιας πολιτικό-οικονομικής ένωσης, ικανής να σταθεί ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης, που αποτελούσε τότε το αντίπαλο δέος με το επονομαζόμενο σύστημα του «υπαρκτού Σοσιαλισμού».
Στη χρονική αυτή περίοδο συνέπεσε και η «Αλλαγή» με έναν νέο γοητευτικό ηγέτη, τον Α. Παπανδρέου, τον πιο τυχερό πρωθυπουργό και η πιο άτυχη συγκυρία για την Ελλάδα, γιατί έλαβε τρία πακέτα Ντελόρ συν Μεσογειακά προγράμματα, που αν είχαν αξιοποιηθεί για ανάπτυξη, θα είχε αλλάξει πλήρως η πατρίδα μας. Πλην όμως αυτά ξοδεύτηκαν να κρατηθεί στην εξουσία διογκώνοντας το Δημόσιο με υπαλλήλους που το μοναδικό τους προσόν ήταν το κούνημα της σημαίας προεκλογικά. Όχι ότι οι άλλοι δεν κάνανε τα ίδια. Αύξησε τους μισθούς για να έχει δεξαμενή ψήφων αδιαφορώντας για το ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο, προφανώς σκεπτόμενος πως «εγώ θα έχω πεθάνει, άλλοι θα τα πληρώσουν».
Δυστυχώς, απεδείχθη λαϊκιστής και όχι ευπατρίδης. Μοίρασε λεφτά και δημιούργησε μια νέα διαφορετική γενιά πλουσίων -νέα τζάκια- στο διάστημα της οποίας ο κάθε απατεώνας που κατάφερνε να γίνει γρήγορα πλούσιος χαρακτηριζόταν μάγκας. Απολαύσαμε από κοντά και το γεροντικό έρωτα του πρωθυπουργού μας, που συνετέλεσε στον ευτελισμό κάθε θεσμού. Το 1989, με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η κατάσταση άλλαξε άρδην σε όλη τη Δύση. Έτσι εδραιώθηκε ένα νέο διαφορετικό καπιταλιστικό σύστημα με «πλανητάρχη» τον εκάστοτε πρόεδρο των ΗΠΑ και μαζί μια νοοτροπία, όπου το «έχειν» και όχι το «είναι» έγινε ο κυριότερος στόχος όλων σχεδόν των πολιτών. Η κατάσταση αυτή γιγαντώθηκε στο τέλος του 90. Όταν εκείνη η μ…. μού ο Σημίτης ωθούσε τον κόσμο στο χρηματιστήριο και χάθηκαν περιουσίες. Όλοι αισθάνθηκαν ευφορία ότι έγιναν πλούσιοι με άυλους τίτλους δίχως αντίκρισμα. Τα πρώτα 15 χρόνια η παγκοσμιοποίηση με το άνοιγμα των συνόρων της Ευρώπης και η αλματώδης τεχνολογική εξέλιξη επέτρεψαν σε όλους τους κατοίκους του πλανήτη μας, με το πάτημα ενός κουμπιού να συμμετέχουν στο τζόγο των χρηματιστηρίων. Τα σύγχρονα μηχανήματα αντικατέστησαν τα εργατικά χέρια, προκαλώντας σταδιακά ανεργία στις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης. Με καταλύτες τους τζογαδόρους των χρηματιστηρίων οι υπερπλούσιοι της Δύσης άρχισαν να ελέγχουν πλήρως το ανεξέλεγκτο πλέον καπιταλιστικό σύστημα. Σε όλες σχεδόν τις χώρες προωθήθηκαν και κατέλαβαν την εξουσία ηγέτες – μαριονέτες οικονομικών συμφερόντων κι έτσι φτάσαμε στην Ευρώπη των δανειζομένων και των δανειστών, με την πειθαρχημένη και αποδοτική Γερμανία να ηγείται μιας Ένωσης που έπαψε πλέον να είναι τόσο ενωμένη.
Οι ΗΠΑ κατακερμάτισαν, χάριν της Παγκόσμιας Ειρήνης, πολλές χώρες στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή, ενώ η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση κατακερματίστηκε και αυτή, καταλήγοντας σε μια Ρωσία δίχως σφυροδρέπανο, αλλά με ηγέτη έναν πανέξυπνο Πράκτορα του παλαιού καθεστώτος, που έγινε πανίσχυρος, παίζοντας και μοιάζοντας με τον σύγχρονο Τζέιμς Μποντ 007.
Εν συνεχεία ήρθε το Playstation με την επανίδρυση του κράτους που ευαγγελιζόταν και μόνο επανίδρυση δεν είδαμε και στο τέλος σε μια κρίση συνείδησης αφού είδε ότι έχανε το τρένο της εξουσίας είπε τα πράγματα με το όνομα τους. Εκείνος βέβαια που μας έλειπε ήταν ο μοσχαμερικανοαναθρεμένος Γιωργιάκης «με τα λεφτά υπάρχουν» που μας φόρτωσε το ΔΝΤ και επακολούθησαν τα μνημόνια και η κρίση.
Μετά ήρθε ο Σαμαράς συνεπικορούμενος από το Βενιζέλο. Νομίζω ότι κάτι πήγε να κάνει αλλά μας πετσόκοψαν στη μείωση μισθών και συντάξεων.
Η πατρίδα μας, με τον ωραίο ήλιο της και τα νησιά, έγινε η πλέον δημοφιλής χώρα για όλα τα βαλκάνια VIP και HOOLIGANS και μας ώθησε σ’ ένα ξέφρενο γλέντι υπερδανεισμού, αφήνοντας όμως όλους τους λογαριασμούς απλήρωτους.
Η σύμμαχος Γερμανία από τη μια μας δάνειζε με το αζημίωτο και από την άλλη μας έκανε τους πρώτους στον κόσμο -κατ’ αναλογία πληθυσμού- κατόχους MERCEDES, BMW, Καγιέν.
Όταν ήρθε η ώρα αποπληρωμής των λογαριασμών βρεθήκαμε να είμαστε οι χειρότεροι χρεώστες. Σφίξαμε το ζωνάρι μας και από το 2012 βρεθήκαμε μόνο με τα εσώρουχα μας από τους φόρους που μας επιβλήθηκαν, εν αναμονή μιας ανάπτυξης που όλο ερχόταν κι’ όλο αναβαλλόταν, έως ότου ήρθαν οι Βουλευτικές εκλογές στις 25-1-2015. Και εκείνη την ημέρα συνέβη το μοιραίο. Αποκτήσαμε αριστερή κυβέρνηση συνασπισμού με «Κόμμα Πατριωτών» της Άκρας Δεξιάς. Αυτή τη συγκεκριμένη ημερομηνία, πιστεύω στην Ελλάδα κλείσαμε τη σελίδα της περιόδου 1990-2015 ανεπιστρεπτί. Μια σελίδα που κατέληξε σε μια αναπόφευκτη οικονομική καταστροφή των Νεοελλήνων και στην απαρχή μιας νέας ιστορικής περιόδου για την Ελλάδα ως μιας Ευρωπαϊκής αποικίας του διευθυντηρίου των Βρυξελλών.
Και μετά… ήρθαν οι Μέλισσες, ηγέτης ένας λαοπλάνος που με τη δύναμη του λόγου δημιούργησε φρούδες ελπίδες. Ο ίδιος αγράμματος με στελέχη μαθητευόμενους μάγους από το Merkel go home στο welcome 180ο στροφή με Καρανίκες και Πολάκιδες με Υπουργό Οικονομικών με ένα «νι» με το κόκκινο σιρίτι στο γιακά -αλήθεια πόσα πήρε από τη διαφήμιση αυτή;- να μας χρεώσει άλλα 100 δις. Τώρα ζητά να μάθει το μαξιλάρι των 37 δις που πήγε και καμαρώνει κιόλας. Μα τα 37 δις τα πήρε από την εργασία μισθών και συντάξεων όχι από τους έχοντες και κατέχοντες για να επαίρεται όπως έκανε προεκλογικά.
Τώρα, σε λίγους μήνες, οδεύουμε και πάλι σε μια νέα κατάσταση που θα διαμορφωθεί στην οικονομία μας, αλλά και όλων των λαών στον πλανήτη. Όπως πάντα θα εμφανισθούν και πάλι “τα αρπακτικά” να μας “συνδράμουν” οικονομικά. Καλά θα ήταν να μην πέσουμε πάλι στα ίδια -Τσοβόλα δώστα όλα- χρηματιστήριο-Μνημόνια και αριστερόστροφες κορώνες.
Ας έρθουμε όμως και από την πλευρά μας. Εμείς όταν έρχονται εκλογές ψηφίζουμε με γνώμονα το γενικό συμφέρον ή για το ατομικό, μήπως έχουμε κι εμείς ακέραια την ευθύνη για ότι βιώνουμε;
(Μέτσοβο)