Ο αείμνηστος Μιχάλης Σέρβος και το ευποιητικό του έργο

Έχω τη γνώμη πως το να εξυμνεί κανείς έργα που γίνονται για το καλό του τόπου και με το να εξαίρει τους δημιουργούς των έργων αποτελεί καθήκον και υποχρέωση.

Ξεκινώντας από την αρχή αυτή θεώρησα ορθό και πρέπον να γράψω λίγα λόγια για τον Βορειοηπειρώτη Μιχάλη Σέρβο, που έφυγε από τη ζωή πριν από ενάμιση περίπου χρόνο. Θέλησα να γράψω σύντομα για τη ζωή του, το έργο του και την κοινωνική του καταξίωση και να υπογραμμίσω τα κοινωφελή έργα που συνέλαβε και εκτέλεσε.

Το καλοκαίρι του 2021, όπως κάθε καλοκαίρι, ήρθε από την Αμερική και παρέστη στα εγκαίνια των αποκαλυπτηρίων του Ανδριάντα του Κλεισθένη, δωρεά στο Δήμο Αιγάλεω, που έγιναν στον προαύλιο χώρο του Δήμου, επί της Ιεράς Οδού.

Από την Αθήνα στα Γιάννενα, όπου έμεινε αρκετές μέρες. Κάθε πρωί με το αυτοκίνητό του και τη σύζυγό του ερχόταν στην Πωγωνιανή, που έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια και φοίτησε στα εκπαιδευτήριά της. Από την Πωγωνιανή σε ηλικία 14 ετών μετανάστευσε με την πατρική του οικογένεια στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Για αρκετές μέρες, κάτω από τον πλάτανο του Τόμου, συζητούσαμε για πολλά και διάφορα θέματα και για όσα προγραμμάτιζε να πραγματοποιήσει. Τότε με πληροφόρησε ότι έπασχε από λευχαιμία, αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε για πολλά χρόνια.

Από την Πωγωνιανή επισκέφτηκε το χωριό του, τη Σωπική. Στη Σωπική είχε τοποθετήσει και ειδικό Μνημείο σε ανάμνηση των Βαρελοποιών Σωπικιωτών. Επισκεύασε επίσης, ανακαίνισε και μετέτρεψε το Δημοτικό Σχολείο σε λαογραφικό μουσείο με δαπάνη της οικογένειας του Μιχάλη Σέρβου. Η ανακαίνιση της Εκκλησίας της Θεοτόκου είναι έμπνευση και έργο δικό του.

Οι Σωπικιώτες για την προσφορά του στο χωριό τον τίμησαν, ονομάζοντας την κεντρική πλατεία του χωριού «Πλατεία Μιχάλη Σέρβου».

Έμελλε, δυστυχώς, να είναι το τελευταίο του ταξίδι. Επιστρέφοντας στη Φλώριδα των ΗΠΑ, μετά από λίγους μήνες ταξίδεψε για την αιωνιότητα. Αναπαύεται στο κοιμητήριο που ίδρυσε για τους Έλληνες. Εκεί είχε προκατασκευάσει και οικογενειακό τάφο. Στον τάφο του χάραξε ο ίδιος τα εξής: «Ελληνισμός είναι η τέλεια μέθοδος της σκέψης, που υιοθετήθηκε από την ανθρωπότητα».

Η περίπτωση του Μιχάλη Σέρβου είναι από πολλές πλευρές αξιοπρόσεκτη. Τελικά αναρωτιέται κανείς τι είναι εκείνο που κατατάσσει τους ευεργέτες σε μείζονες και ελάσσονες, δεν έχει σημασία. Από όλα τα κριτήρια το πιο μόνιμο και πραγματικό είναι το έργο που κληροδοτούν. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον Μιχάλη Σέρβο. Είχε ένα όραμα για τον τόπο και το πραγματοποίησε. Είναι δύσκολο να επιχειρήσει κανείς μια συνολική παρουσίαση του έργου του, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διαμορφώθηκαν οι επιλογές του και τις συνεχείς προσπάθειες για την πραγμάτωση των στόχων του. Με την ολοκλήρωση μιας σειράς ανδριάντων και προτομών στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ συμπληρώνεται ο παραγωγικός και κοινωνικός χαρακτήρας των πρωτοβουλιών του.

Η δημιουργία, είτε είναι πραγματική είτε φανταστική, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα ιδέες. Και ο Μιχάλης Σέρβος γεννούσε ιδέες τις οποίες υλοποιούσε.

Η όλη του πορεία, επαγγελματική και κοινωνική, προξενεί ποικίλα συναισθήματα. Μια πορεία προβληματισμού και παραδειγματισμού. Παιδί της προσφυγιάς (όπως τόσοι άλλοι Βορειοηπειρώτες) αναζήτησε την τύχη του στην ξενιτιά.

Δίπλα του η σύζυγός του Θεοδώρα, από το Μπιζάνι Ιωαννίνων, η οποία για πολλά χρόνια «υπέμενε» την πληθωρική προσωπικότητα του άντρα της και την ασίγαστη δημιουργική του έφεση.

Η σύζυγός του γνώριζε πολύ καλά τον Μιχάλη και του συμπαραστάθηκε σε όλες τις φάσεις της πολυκύμαντης ζωής του. Ουσιαστική επίσης ήταν η συμπαράσταση από τα παιδιά του, τον Βασίλη και την Ευανθία. Είναι πολύ δύσκολο να συμπυκνώσεις σε λίγες γραμμές τις αγωνίες, τις απογοητεύσεις, αλλά και τις ικανοποιήσεις, τις επιτυχίες, παρακολουθώντας το ταξίδι της ζωής του ταλαντούχου Ηπειρώτη.

Μετά τις σπουδές του στη Σχολή RCA INSTITUTE Νέας Υόρκης και την επαγγελματική επιτυχία άρχισε την κοινωνική του δράση. Μεγάλη ήταν η λατρεία του για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Πήρε μάλιστα το ψευδώνυμο «Δημοσθένης Δωδωναίος». Με βάση την ιδιωτική του Μεταφορική Εταιρία ίδρυσε τον Σύλλογο Ηπειρωτών Φλώριδας των ΗΠΑ. Καθιέρωσε το «Βραβείο Ολυμπιάς», ίδρυσε την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Φλώριδας, η οποία, με πρωτοβουλία του Μιχάλη Σέρβου, δημιούργησε Δημόσιο Δημοτικό Σχολείο, στο οποίο διδάσκεται η ελληνική γλώσσα. Επί προεδρίας του στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Φλώριδας ιδρύθηκε Γενικό Προξενείο στην Τάμπα της Φλώριδας. Δώρισε τον μπρούτζινο Ανδριάντα του Δον Γκριέκο, του πρώτου Έλληνα μετανάστη στην Αμερική το 1528.

Ως Πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αμερικής ενήργησε ώστε το Αεροδρόμιο Ιωαννίνων, να μετονομασθεί σε «Βασιλεύς Πύρρος». Μετά την ονομασία δώρισε και τοποθετήθηκε στον Αερολιμένα προτομή του Πύρρου.

Εμπνεύστηκε την κατασκευή του Ανδριάντα της Ολυμπιάδος, που τοποθετήθηκε στην Κεντρική Πλατεία Ιωαννίνων, η οποία μετονομάστηκε σε «Πλατεία Ολυμπιάδος».

Δώρισε επίσης και τοποθετήθηκε στην Πλατεία Πύρρου τον Ανδριάντα του Βασιλέως Πύρρου.

Με την υποστήριξη του αείμνηστου Χρήστου Πλιάτσικα κατασκεύασε το άγαλμα της Πωγωνήσιας Γυναίκας με παραδοσιακή τοπική ενδυμασία, που τοποθετήθηκε στην είσοδο της κωμόπολης Πωγωνιανής.

Ιδρυτής και πρόεδρος του Ιδρύματος Ελληνισμού Αμερικής. Ως πρόεδρος του Ιδρύματος ίδρυσε Ελληνικό Κοιμητήριο με το όνομα Μορφέας για τους Έλληνες ομογενείς στο Palm Harbot της Φλώριδας, όπου έχτισε και το παρεκκλήσι του Αγίου Δημητρίου.

Εμπνεύστηκε και τοποθέτησε στο Trinidad του Colorado τον ανδριάντα του Λούη Τίκα ανθρακωρύχου από την Κρήτη. Κατασκευή αγάλματος της Δεροπολίτισσας με την παραδοσιακή ενδυμασία στη Δερβιτσάνη της Βορείου Ηπείρου, με δαπάνη της κόρης του Ευανθίας Σέρβου.

Κατασκευή και τοποθέτηση του Ανδριάντα του γιατρού Γεωργίου Παπανικολάου στο Πανεπιστήμιο Μαϊάμι της Φλώριδας.

Δωρεά του Ανδριάντα του Κλεισθένη στην είσοδο του Δημαρχείου Αιγάλεω επί της αρχαίας ιστορικής Ιεράς Οδού.

Πριν επιστρέψει στην Αμερική ήρθε σε επικοινωνία με τοπικούς παράγοντες της Βήσσανης Πωγωνίου για τοποθέτηση της προτομής του Μάρκου Μπότσαρη στην πλατεία του χωριού. Δυστυχώς, η επιθυμία του αυτή δεν υλοποιήθηκε, τον πρόλαβε ο θάνατος.

Στη ζωή του έτυχε πολλών βραβείων και διακρίσεων.

Η προσφορά και το έργο του αναγνωρίστηκαν από την Ελλάδα, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και από την Ομογένεια: Απονομή του χρυσού κλειδιού της πόλης Clearwater της Φλώριδας – Τιμητική διάκριση από τον Δήμο Ιωαννιτών – Τιμητική διάκριση από τον Δήμαρχο της πόλης του Tarpon Φλώριδας – Τιμήθηκε με περγαμηνή μεταλλίου από τον Σύνδεσμο Πωγωνησίων Βορείου Ηπείρου για το άγαλμα Πωγωνήσια Γυναίκα στην Πωγωνιανή – Αναγνωρίστηκε Επίτιμος Δημότης του Δήμου Δερόπολης Βορείου Ηπείρου – Τιμήθηκε από την Πανκρητική Ένωση Αμερικής για τον Ανδριάντα του Κρητικού Λούη Τίκα στο Κολοράντο των ΗΠΑ.

Θα μας πήγαινε σε μάκρος εάν καταγράφαμε όλα τα βραβεία και τις διακρίσεις που έτυχε για το έργο του και την προσφορά του στον απανταχού Ελληνισμό.

Η προσφορά του Μιχάλη Σέρβου, το κοινωνικό του έργο, η ευεργετική του δραστηριότητα, για τα οποία αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, είναι εκείνα τα στοιχεία που του προσέδωκαν τον τίτλο: «Πρεσβευτής του Ελληνισμού».

Πατριώτης με την ευρεία σημασία του όρου λαμβάνει περίοπτη θέση μεταξύ των προσωπικοτήτων του Ενιαίου Ηπειρωτικού χώρου. Εμπνεύστηκε, δημιούργησε και εκτέλεσε κοινωφελή έργα, αφήνοντας πίσω του σημαντική παρακαταθήκη για την Ήπειρο και την Ομογένεια Αμερικής.

Προβληματισμένος άνθρωπος, παθιασμένος Έλληνας Ηπειρώτης, συνειδητός Βορειοηπειρώτης. Μέχρι τους τελευταίους μήνες της ζωής του προγραμμάτιζε την πραγματοποίηση έργων για τον Ελληνισμό. Ελεύθερο πνεύμα, εθνικός αγωνιστής, αγνός πατριώτης, ευεργέτης του τόπου του. Άνθρωπος με ήθος, ένας δημιουργικός Έλληνας οραματιστής.

Το μακροχρόνιο ταξίδι του Μιχάλη Σέρβου με πολλούς σταθμούς και κατασταλαγμένες επιλογές έληξε με τον πρόωρο θάνατό του.

Ας κοιμάται τον αιώνιο ύπνο στην τελευταία του κατοικία, στον οικογενειακό του τάφο, έχοντας λίγο χώμα από την κεντρική πλατεία του χωριού του που φέρνει το όνομά του (Πλατεία Μιχάλη Σέρβου).