«Πλεόνασμα νεοσωτήρων…»

ΑΠΟΨΕΙΣ

«Πλεόνασμα νεοσωτήρων…»

➤  Του ΠΑΝΑΓ. ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗ,
Ομοτ. Καθηγητή Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών

Παρατηρώντας με ψυχραιμία το μετά την κρίση πολιτικό σκηνικό της χώρας αβίαστα προκύπτει η διαπίστωση ότι σε τούτο τον τόπο δεν ευδοκιμεί μόνο η φαιδρά πορτοκαλέα αλλά και οι όψιμοι ή πρώιμοι εθνο-νεοσωτήρες σε βαθμό μάλιστα αδιαμφισβητήτου πλεονάσματος που αν ήταν εξαγώγιμοι η χώρα θα είχε θετικό εμπορικό ισοζύγιο. Δυστυχώς όμως οι διεθνείς αγορές τους αγνοούν, μένουν στα αζήτητα και ως εκ τούτου η μόνη διέξοδός τους είναι να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι ήλθε επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου να τον σώσουν από τη μιζέρια και τη δυστυχία που τον κατατρύχουν, προσφέροντας (με το αζημίωτο;) τις πατριωτικές τους υπηρεσίες στη σωτηρία της πατρίδος.
Κοινός στόχος η αναρρίχησή τους στην εξουσία και μετά βλέποντας και κάνοντας. Κανείς καλοπροαίρετος πολίτης δεν πρέπει ν’ αμφισβητεί τις αγνές τους προθέσεις ούτε τον πατριωτισμό τους. Εκείνο που κυρίως τον προβληματίζει είναι ο βαθμός αυτογνωσίας των ικανοτήτων τους και της άγνοιας των πραγματικών διαστάσεων των προβλημάτων της χώρας και τούτο συνάγεται εκ του γεγονότος ότι οι μεν όψιμοι πολύ αργά συνειδητοποίησαν τις ικανότητές τους οι δε δεύτεροι πολύ πρώιμα, χωρίς καμιά εμπειρία, πίστεψαν ότι μπορούν ν’ αναλάβουν τα ηνία της χώρας μέσα σ’ ένα κυκεώνα δυσκολιών ενδογενών και εξωγενών εξαιρετικά πολυπλόκων και πολυσυνθέτων.
Μια αντικειμενική αξιολόγησή τους θα μπορούσε να επιχειρηθεί εξετάζοντας τις συνθήκες που προκάλεσαν τη γένεσή τους και την ανάπτυξή τους σαν φθινοπωρινά μανιτάρια.
Οι μεν όψιμοι ηγέτες είναι γνωστό ότι προέκυψαν είτε λόγω δυσαρέσκειας των ηγετών των κομμάτων τους, είτε γιατί δεν υπουργοποιήθηκαν, ή δεν τους δόθηκαν θέσεις κλειδιά για την προβολή τους, είτε γιατί δεν προτάθηκαν για δήμαρχοι ή περιφερειάρχες, είτε γιατί στις περιφέρειές τους προωθήθηκαν διακριτά άλλοι συνάδελφοί τους και όχι οι ίδιοι είτε τέλος, και κυρίως, λόγω της διαπίστωσης του ορατού κινδύνου αφανισμού τους από την πολιτική σκηνή. Δεν θέλουν ν’ αντιληφθούν ότι αν είχαν ηγετικές ικανότητες θα τις είχαν αποκαλύψει προ πολλών ετών.
Το να επικαλούνται τη συνείδησή τους για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού θα είχε αξία αν είχαν αποχωρήσει εγκαίρως από τους κομματικούς τους χώρους και όχι όταν ήλθαν τα δύσκολα να το στρίβουν με βάση την πολιτική τους επιβίωση…
Οι δε πρώιμοι από την διαπίστωση ότι το παλιό πολιτικό σύστημα (γράψε κατεστημένο) δεν εγγυάται έξοδο από την κρίση, είναι απαξιωμένο στη συνείδηση του ελληνικού λαού, οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, κατέστησε τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων φτωχότερους, δημιούργησε επισήμως 1,5 εκατ. ανέργους και πολλά εκατομμύρια οργισμένους, αγανακτισμένους και απελπισμένους, έβαλε χιλιάδες λουκέτα, δεν εγκατέστησε κλίμα ασφαλείας στους πολίτες, δεν καταπολέμησε τη μαύρη εργασία, δεν έφερε την πολυπόθητη ανάπτυξη, κ.α.π.
Έτσι, όλα τα ανωτέρω τους οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και έλαχε σ’ αυτούς ο κλήρος να σώσουν τον τόπο και να ικανοποιήσουν, πιθανόν υποβόσκουσες μη φανερές φιλοδοξίες χωρίς να ζυγίσουν σωστά ότι η έλλειψη εμπειρίας που, δυστυχώς, δεν διδάσκεται μπορεί να δημιουργήσει περισσότερο δυσάρεστες καταστάσεις από τις σημερινές.
Τόσο οι όψιμοι όσο και οι πρώιμοι επικαλούνται ότι είπαν «παρών» στην πρόκληση των καιρών για τη σωτηρία της πατρίδος. Όλοι τους ψαρεύουν στα θολά νερά του θυμού, της οργής, της αγανάκτησης, της φτώχειας και της ανάγκης για κάτι νεό και άφθαρτο έστω και χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα και μπούσουλα. Και οι μεν όψιμοι αδυνατούν να εννοήσουν ότι είναι καταδικασμένοι σε πολιτικό αφανισμό τόσο γιατί είναι ορατά τα κίνητρά τους όσο και γιατί με παλιά τούβλα δεν χτίζονται καινούργια σπίτια, ξεχνώντας το μύθο του προβάτου που φεύγει από το μαντρί… (Ευάγγελος Αβέρωφ).
Άλλωστε και σχηματισμοί που ξεκίνησαν σωστά και τους δόθηκε ευκαιρία να παίξουν υπεύθυνο ρόλο στη διαχείριση της κρίσης, τελικά, επειδή η καλογερική είναι βαριά προτίμησαν το ρόλο του καταγγέλλοντος και τώρα κινδυνεύουν να μείνουν και εκτός Βουλής.
Απόδειξη τρανή για τον αφανισμό τους αποτελεί το ΠΟΤΑΜΙ που, προς το παρόν, δεν αποτελεί παρά ένα συγκεχυμένο νεφέλωμα χωρίς όρια, συγκεντρώνει ποσοστά προτίμησης διπλάσια από τα δικά τους που με στόμφο και σοβαροφάνεια αγωνίζονται για τη σοσιαλδημοκρατία, την ανεξαρτησία (ξέρετε κανέναν χρεοκοπημένο ανεξάρτητο;) την εθνική κυριαρχία ή την ευρύτερη κεντροαριστερά… Αυτό τι σημαίνει; Ο λαός διψάει για κάτι νέο και άφθαρτο. Βαρέθηκε τα ίδια παλιά πρόσωπα που τελικά μεταμορφώθηκαν σε επαγγελματίες πολιτικούς. Η ευθύνη θα πουν πολλοί ότι ανήκει στον «κυρίαρχο...» ελληνικό λαό. Αυτή η θέση θα πρέπει να θεωρηθεί ως μεγάλο λάθος. Η ευθύνη βαραίνει αυτούς που υπόσχονται το νέο και το άφθαρτο γιατί ουαί κι αλίμονό τους αν διαψεύσουν τους ψηφοφόρους τους με την απειρία τους να διαχειρισθούν την τύχη της χώρας είτε ως αυτοδύναμοι (αδύνατο) είτε ως συνεργαζόμενοι. Οι αγανακτισμένοι τους ψηφίζουν χωρίς βαθύτερη κρίση. Εκείνους όμως που πρέπει να πείσουν είναι οι σκεπτόμενοι που τους διακρίνει η σύνεση, η υπευθυνότητα, η γνώση και η εμπειρία. Αν αυτό δεν το πετύχουν θα είναι ακόμα ένα προϊόν οργής που μαζί με άλλα παρόμοιά του θα οδηγήσουν τη χώρα σε άτακτη χρεοκοπία με τις γνωστές συνέπειες όπου αυτή επεκράτησε. Και τότε, να ξέρουν ότι οι σημερινοί αγανακτισμένοι θα είναι οι ίδιοι που θα στραφούν εναντίον τους και μάλιστα με περισσότερο μένος, ανεξέλεγκτο και ανελέητο.
Έκαστος ενώπιον των ευθυνών του και οι πολιτικοί να κάθονται στο σκαμνί όταν με τις πράξεις τους οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή. Η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στην εκάστοτε κυβέρνηση αλλά σχεδόν πάντα και στην ανεύθυνη δημαγωγική, λαοπλάνα και ψηφοθηρική αντιπολίτευση. Το άλλοθι του «mea culpa» ή ότι «ο κυρίαρχος λαός» (απληροφόρητος, χειραγωγούμενος, ρουσφετολάτρης) μίλησε… μας τιμώρησε μη ψηφίζοντάς μας είναι γελοία επιχειρήματα και αστεία ούτε για μικρά παιδιά. Για την παρούσα κρίση διώχθηκε κανείς; (Ας μην συγχέεται η καταδίκη του Τσοχατζόπουλου, γιατί δεν καταδικάστηκε για πολιτικά λάθη). Οι πρωταγωνιστές της κρίσης μένουν στο απυρόβλητο…
Οι Έλληνες μετά την κρίση μάθαμε ότι: ζούσαμε με δανεικά, δεν είχαμε φοροεισπρακτικούς και φοροελεγκτικούς μηχανισμούς, δεν είχαμε εφορίες, είχαμε και έχουμε ακόμα ξεχαρβαλωμένη – γραφειοκρατική κρατική μηχανή (τι έγινε με τους επίορκους;), δεν είχαμε αποτελεσματική δικαιοσύνη, είχαμε και έχουμε φοροφυγάδες και φοροθύματα, είχαμε αναρίθμητα σκάνδαλα και καταχρήσεις, είχαμε και έχουμε ακόμα ανασφάλεια, είχαμε και έχουμε έλλειμμα παιδείας, είχαμε ανίκανους πολιτικούς αμφισβητούμενης εντιμότητος και ηγεσίες πολύ κατώτερες των περιστάσεων.
Αυτή τη χώρα παρέδωσαν οι κ.κ. Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλής ο νεώτερος. Δηλαδή «λίθους, πλίνθους και κεράμους ατάκτως ερριμμένους». Άρχισε μια προσπάθεια αναδόμησης και ανασυγκρότησης της χώρας από το 2009 και εντεύθεν.
Το θλιβερό για τον τόπο ήταν και παραμένει η έλλειψη συνεργασίας όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο και μετά με ένα νόμο και των 300 να αναζητηθούν ευθύνες και να τιμωρηθούν οι ένοχοι χωρίς παραγραφές με νομικίστικα τεχνάσματα. Όσοι δεν βάζουν πλάτη, αποφεύγουν το πολιτικό κόστος και περιορίζονται στις καταγγελίες και στις διαμαρτυρίες είναι περισσότερο ένοχοι για την όποια κατάντια της χώρας από αυτούς που προσπαθούν και εργάζονται για την ανόρθωσή της. Τη συγκυβέρνηση την αποτελούν δυο αταίριαστοι εταίροι. Όμως πρέπει να τους αναγνωρισθεί ότι σήμερα κάνουν ό,τι μπορούν για να βρει η χώρα το δρόμο της ανάπτυξης. Υπήρχε και τρίτος εταίρος αλλά όταν συγκρούσθηκε το μικροκομματικό συμφέρον με τα σκληρά μέτρα απεχώρησε για να ασκεί, εκ του ασφαλούς, κριτική και να υποβάλλει προτάσεις για το τι πρέπει να γίνει χαϊδεύοντας τ’ αυτιά των ψηφοφόρων. Ο γράφων θα ηύχετο να συμμετείχε και ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και αυτό θα ήταν θετικό από κάθε πλευρά όταν ο στόχος θα ήταν κοινός. Αντ’ αυτού αντιστρατεύεται ό,τι κάνει η κυβέρνηση.
Μα καλά δεν βρίσκει τίποτε σωστό; Όλοι συνωμοτούν σε βαθμό μάλιστα προδοσίας; Όλοι οι πατριώτες συγκεντρώθηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ, στο ΑΝΕΛ, στη Χ.Α. και οι ψηφοφόροι της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ ή και άλλων κομμάτων δεν είναι πατριώτες; Τα ίδια δεν λέει και το ΑΝΕΛ; Τι παιδαριώδης δήλωση είναι αυτή του αρχηγού της ότι και «νεκρός» δεν συνεργάζεται με τον κ. Σαμαρά; Μήπως αυτές οι συμπτώσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ προϊονίζουν πιο αταίριαστο ζευγάρωμα απ’ ότι το του κ. Σαμαρά με τον κ. Βενιζέλο; Στην πολιτική όλα συμβαίνουν γι’ αυτό ο σοφός πολιτικός δεν λέει σε καμιά περίπτωση ποτέ. Πού να βρεθεί όμως η σοφία;