Οι άνεργοι απαιτούν υπεύθυνες δεσμεύσεις!

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Οι άνεργοι απαιτούν

υπεύθυνες δεσμεύσεις!

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗ,
Ομοτ. Καθηγητή Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών

*  Από την αρχή της κρίσης η ανεργία, αδιάψευστος καθρέπτης της οικονομικής πορείας της χώρας μας βαίνει συνεχώς αυξανόμενη. Ο ρυθμός αύξησής της μεγάλος στα πρώτα χρόνια, παρουσιάζει τελευταίως μία κάμψη και αυτό θα πρέπει να εκτιμηθεί ως ένα κάποιο καλό σημάδι. Αςελπίσουμε ότι σε λίγο, με την αναμενόμενη ανάκαμψη της οικονομίας, η ανεργία θα μειώνεται σταδιακά έως ότου φθάσουμε σε επίπεδα γύρω στο 10-12% που θεωρούνται αντιμετωπίσιμα, χωρίς κοινωνικούς κραδασμούς.
Αυτά λένε οι οικονομολόγοι αλλ’ ωστόσο αυτό «το σε λίγο» είναι αβάσταχτα μεγάλο για το 1,5 εκατ. ανέργους που έφθασαν στα όρια της πείνας, γεγονός που εγκυμονεί ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη. Κατά συνέπεια αδήρητη ανάγκη είναι η άμεση κατάρτιση υπεύθυνου σχεδίου σταδιακής αποκλιμάκωσης του αριθμού των ανέργων. Σ’ αυτό το πρόβλημα όλα τα κόμματα, μικρά και μεγάλα, οφείλουν να τοποθετηθούν και να προτείνουν, τεκμηριωμένα, εφικτές λύσεις.
Η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ έδωσε προτεραιότητα στην αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας, στην εξάλλειψη του δημοσιονομικού ελλείμματος για να ζούμε χωρίς δανεικά και τώρα αισιοδοξεί με την ύπαρξη πολιτικής σταθερότητας να προσελκύσει, αφού επιτυχώς βγήκε στις διεθνείς αγορές, επενδύσεις και έτσι να δημιουργούνται θέσεις εργασίας που θα απορροφούν σταδιακά τους ανέργους, ώστε να βαίνουν συνεχώς μειούμενοι.
Αυτή την πολιτική άλλοι την επιδοκιμάζουν και άλλοι την αποδοκιμάζουν. Στους δεύτερους εντάσσεται σύσσωμη η αντιπολίτευση, η οποία, χωρίς διακοπή και μάλιστα κατά τρόπο βαρετά μονότονο, κατηγορεί την συγκυβέρνηση αλλά, κυρίως, τον Πρωθυπουργό κ. Α. Σαμαρά, ότι δεν κατάφερε να δαμάσει την ανεργία, δεν δημιούργησε θέσεις εργασίας, δεν έφερε επενδύσεις και ότι ο δρόμος που ακολουθεί δεν πρόκειται να δώσει διέξοδο στο πρόβλημα της ανεργίας.
Ασφαλώς, για να το ισχυρίζονται τόσο κατηγορηματικά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οι αρχηγίσκοι των κομμάτων από αποκόμματα… θα έχουν τις εκτιμήσεις τους με τη βοήθεια των εμπειρογνωμόνων τους γιατί οι ίδιοι, προδήλως, δεν διαθέτουν τίτλους περί τα οικονομικά, αλλ’ ούτε και εμπειρία, αφού ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να κυβερνήσουν αυτό τον τόπο ευτυχώς ή δυστυχώς.
Έτσι λοιπόν οι άνεργοι, ώ φιλόδοξοι –πιθανοί- κυβερνήτες, «τοις υμετέροις ρήμασι πειθόμενοι» αναμένουν εναγωνίως να δουν τις δικές σας λύσεις επί του προκειμένου για να σας δώσουν την ψήφο τους και να ησυχάσουν από τον καθημερινό εφιάλτη της ορατής φτώχειας και της αβεβαιότητος της επόμενης μέρας. Δουλειά θέλουν κι όχι λόγια, ούτε σπαραξικάρδια ανέξοδα δάκρυα.
Στην αγωνία των ανέργων προστίθενται και οι ανησυχούντες Έλληνες πολίτες, οι οποίοι με όποιες γνώσεις διαθέτουν, δεν βλέπουν εύκολες λύσεις στην αντιμετώπιση της ανεργίας ει μη μόνον εκείνης της προσέλκυσης επενδυτών που προϋποθέτει πριν από όλα πολιτική σταθερότητα, σταθερό φορολογικό σύστημα, δυνατότητα επανεξαγωγής μέρους των κερδών με παράλληλη εξασφάλιση εργασιακής ειρήνης και όχι «κλεισίματα» από μειοψηφίες εργαζομένων για του ψύλλου πήδημα (ιδε PIRELLI, Ναυπηγεία Σκαραμαγκά κ.α.).
Έτσι, αβίαστα προκύπτει η ανάγκη και η πρόκληση κ.κ. Αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης να καταθέσετε παρ’ αυτα το συγκεκριμένο σχέδιο του κόμματός σας αποκλιμάκωσης της ανεργίας κάνοντας την υπόθεση ότι γίνεσθε ένας έκαστος εξ’ υμών πρωθυπουργός της χώρας. Η φράση «συγκεκριμένο σχέδιο» σημαίνει, για παράδειγμα ότι τον πρώτο χρόνο της θητείας σας θα μειώσετε έστω και κατά 100.000 τον αριθμό των ανέργων δημιουργώντας αυτές κι εκείνες τις θέσεις εργασίας, αναπτύσσοντας τις ανάλογες δραστηριότητες εφαρμόζοντας συγκεκριμένη πολιτική και παίρνοντας συγκεκριμένα μέτρα εφικτά και ρεαλιστικά. Με λίγα και απλά λόγια, οι άνεργοι και η ελληνική κοινωνία απαιτούν από εσάς που φιλοδοξείτε να αναλάβετε τις ευθύνες αυτού του τόπου να προτείνετε, τεκμηριωμένα, υπεύθυνες και ρεαλιστικές λύσεις. Ας σταματήσει η αναίσχυντη εκμετάλλευση της δυστυχίας και της οργής.
Η διεκτραγώδηση της δεινής κατάστασης των ανέργων, κατά τρόπο συνεχή και μονότονα επαναλαμβανόμενο, συνοδευόμενη από φτηνή μικροκομματική και, λόγω των ευρωεκλογών, ψηφοθηρική πολιτική, χωρίς πειστικές προτάσεις, οδηγεί σε ανεξέλεγκτες ατραπούς, άκρως επικίνδυνες για το μέλλον του τόπου. Να σταματήσει, επιτέλους, το παραμύθι ότι για όλα τα κακά πάντα πταίει η εκάστοτε κυβέρνηση και ποτέ η αντιπολίτευση. Κάθε αντιπολίτευση, που δεν βάζει πλάτη, «κατά το κοινώς λεγόμενο», στη λύση των προβλημάτων της χώρας και μάλιστα όταν αυτή διέρχεται την εσχάτη των κρίσεων, αλλ’ αρκείται στην ανεύθυνη κριτική, εκ του απυροβλήτου, υπονομεύοντας κάθε προσπάθεια της κάθε κυβέρνησης, ακόμα κι όσες απ’ αυτές είναι οφθαλμοφανώς σωστές, τότε, δίκαια πρέπει να της καταλογισθεί «συνέργεια σε έγκλημα εθνικής προδοσίας». Μια τέτοια αντιπολίτευση δεν μπορεί να είναι μόνο κατήγορος.
Η χώρα μας, πρωτίστως, έχει ανάγκη πολιτικής σταθερότητος και όποιοι πολιτικοί την υπονομεύουν υποκινώντας αναταραχές παραπλανώντας το λαό με αίολες και αόριστες υποσχέσεις ικανές να οδηγήσουν τη χώρα σε άναρχη χρεωκοπία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της, επωμίζονται τεράστιες ευθύνες για τις οποίες θα πρέπει να λογοδοτήσουν ενώπιον της δικαιοσύνης. Επιτέλους το «σκαμνί» πρέπει να λειτουργεί για όλους είτε ανήκουν στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση.
Το παραμύθι ότι μας δικαίωσε ή μας κατεδίκασε «ο κυρίαρχος» ελληνικός λαός είναι ένα ξευτισμένο «άλλοθι» των πολιτικών που πρέπει να σταματήσει. Ο λαός δεν είναι «η κολυμβήθρα του Σιλωάμ» όπως τη θέλουν οι πρωταγωνιστές της εθνικής μας τραγωδίας. Λογοδότησε κανείς; Αντιθέτως, φανερά ή σιωπηρά θέλουν ακόμα να διαδραματίζουν ρόλους στα τεκταινόμενα. Ερωτάται: ποιος ώριμος λαός θα τους άφηνε ατιμώρητους; Η καταψήφησή τους, ναι, είναι μία πολιτική καταδίκη. Για τα αδικήματα όμως εθνικής εμβέλειας αρμόδια έπρεπε να είναι η δικαιοσύνη, όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες της Ε.Ε., χωρίς παραγραφές και άλλα επαίσχυντα που προσβάλλουν τη νοημοσύνη των πολιτών.