Στης μάνας τη γιορτή…
ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ
Στης μάνας τη γιορτή…
Επιμέλεια: ΕΛΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ - ΔΟΥΒΛΗ
Μεσ’ της άνοιξης το γιορτάσι, γιορτάζουμε τη μάνα!
Μάνα! Η μάνα του κάθε ανθρώπου, το «μάννα» της ζωής. Την τραγουδήσαμε, την υμνήσαμε, τη ζωγραφίσαμε, την κλάψαμε και θα το κάνουμε ώσπου να πάμε πάλι στην αγκαλιά της. Όμως φέτος διάβασα τις σκέψεις της ΝΑΤΑΣΑΣ ΧΑΡΑΛΑ βγαλμένες μέσα απ’ την ψυχή μιας μάνας. Με συγκίνησαν πολύ και θέλησα να τις μοιραστώ μαζί σας. Γράφει λοιπόν τα ακόλουθα:
• Αγαπημένο μου παιδί,
Την ημέρα που θα προσέξεις ότι γέρασα κι αυτό φοβάμαι ότι δε θα αργήσει να γίνει… κάνε υπομονή και προσπάθησε να καταλάβεις…
Μπορεί τα χρόνια μου να πέρασαν, μπορεί οι ρυτίδες να χάραξαν το πρόσωπό μου. Όμως, ούτε η καρδιά μου έχασε την τρυφερότητά της, ούτε τα μάτια μου την καλοσύνη τους.
Από την πρώτη στιγμή ήμουν δίπλα σου και με ανείπωτη λαχτάρα περίμενα τον ερχομό σου. Και όταν το θαύμα έγινε, από την ευτυχία μου άνοιξαν οι ουρανοί και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Στα χρόνια που πέρασαν, ήμουν δίπλα σου με την αγάπη που σου άξιζε και την τρυφερότητα που χρειαζόσουν.
Όμως ο χρόνος είναι αδυσώπητος και οι αλλαγές, επάνω μας είναι ορατές! Γι’ αυτό αν κάποια φορά λερωθώ την ώρα που τρώω ή αν δυσκολεύομαι να ντυθώ, δείξε κατανόηση… Θυμήσου με πόση υπομονή ξόδευα ώρες ατελείωτες, να σε βοηθώ!
Όταν μιλάμε, εάν επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα δυο και τρεις φορές μη με παρεξηγείς… Άκουσέ με… Όταν ήσουν μικρό παιδί έπρεπε να σου λέω πολλές φορές την ίδια ιστορία μέχρι να σε πάρει ο ύπνος!..
Όταν δε θέλω να κάνω ντους, μη θυμώνεις, θυμήσου τις χιλιάδες δικαιολογίες που έβρισκες προκειμένου να με πείσεις να μη σε λούσω.
Όταν διαπιστώνεις την άγνοιά μου πάνω στη νέα τεχνολογία, δώσε μου τον απαραίτητο χρόνο να προσαρμοστώ και μη με κοιτάς με ένα περιπαιχτικό χαμόγελο…
Όταν συζητάμε και ξεχνώ κάτι, δώσε μου χρόνο να το θυμηθώ και εάν δεν μπορώ μην εκνευρίζεσαι…
Το πιο σημαντικό δεν είναι η ίδια η συζήτηση, αλλά η χαρά να είμαστε μαζί και να συζητάμε! Σου δίδαξα τόσα πολλά πράγματα! Να τρως σωστά… να ντύνεσαι σωστά… να αντιμετωπίζεις τη ζωή με θάρρος…
Όταν δε θέλω να φάω, μη με πιέζεις. Ξέρω πολύ καλά πότε πρέπει και πότε όχι. Και όταν τα κουρασμένα πόδια μου δε μου επιτρέπουν να περπατώ μη στενοχωριέσαι… φυσικό είναι. Εσύ δώσε μου το χέρι σου να κρατηθώ. Το ίδιο έκανα κι εγώ όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα.
Το ξέρω ότι η ηλικία μου δε μου επιτρέπει να είμαι τόσο δραστήρια όσο θα ήθελα. Ωστόσο τα καταφέρνω να επιβιώνω. Κάποια μέρα θα καταλάβεις τι εννοώ. Κάποια μέρα θα καταλάβεις ότι παρά τα λάθη μου, πάντα ήθελα το καλύτερο για σένα. Και προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις να ετοιμάσω το δρόμο σου! Δεν πρέπει να αισθάνεσαι λυπημένο επειδή είσαι αναγκασμένο να με βλέπεις δίπλα σου. Πρέπει να είμαι δίπλα σου.
Η σοφία μου, σου είναι απαραίτητη. Δώσε μου το χέρι σου και βοήθησέ με να τελειώσω το δρόμο μου με υπομονή, αγάπη και ειρήνη. Κι εγώ θα σου το ξεπληρώσω με ένα χαμόγελο και με την απέραντη αγάπη που έχω για σένα.
