ΑΣ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

ΑΣ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΝΕΣΣΗ

*  Όλα τα κόμματα, ειδικά στην Ελλάδα, κάνουν αγώνα για να απομακρύνονται -στους τύπους τουλάχιστον- το ένα από το άλλο ώστε να γίνονται πιο πειστικά στους πολίτες πως η ψήφος στο άλλο κόμμα ισοδυναμεί σχεδόν με καταστροφή!  Το αδιανόητο αυτό παιχνίδι επαναλαμβάνεται με μεγαλύτερη ή λιγότερη επιτυχία κάθε φορά, σε όφελος όμως των κομμάτων και όχι της κοινωνίας αφού τα αποτελέσματα αυτού του «παιχνιδιού» τα διαπιστώνουμε με πολύ σκληρό τρόπο τα τελευταία χρόνια. Η απόσταση αυτή, φαινομενικά τουλάχιστον, μοιάζει να μεγαλώνει μεταξύ των παραδοσιακών  κομμάτων της λεγόμενης αριστεράς και της λεγόμενης δεξιάς. Για να πετυχαίνουν το σκοπό τους οξύνουν τα πνεύματα και τις πολεμικές ιαχές τους, ειδικά σε προεκλογικές περιόδους και προσπαθούν -σε πλήρη συμφωνία σ’ αυτό  το σημείο- να μην αναφέρονται και να απαξιώνουν και οι δύο πλευρές το κόμμα ή τα κόμματα του λεγόμενου κέντρου (ας το ονομάσουμε έτσι προσωρινά). Αυτό για τον απλό λόγο ότι εκεί  παραδοσιακά και ιδεολογικά υπάρχει μια μίξη αρχών ιδεών, στόχων, οραμάτων, στρατηγικών και πρακτικών και από την αριστερά και από τη δεξιά. Το κέντρο είναι το μέρος συνάντησης και αριστερής και δεξιάς ιδεολογίας χωρίς αποκλεισμούς, ιδεολογικά ταμπού και ανούσιες αγκυλώσεις.
Ο «πόλεμος» λοιπόν που γίνεται από τις δύο αυτές πολιτικές κατευθύνσεις (αριστερά-δεξιά), έχει σαν σκοπό την περιχαράκωση των πολιτών γύρω από αυτές ώστε η συνένωσή τους κάτω από μια ομπρέλα που να επιδοκιμάζει κάθε θετικό και από αριστερά και από δεξιά να γίνεται ακόμη πιο δύσκολη, αφού αυτή η συνένωση είναι αντίθετη με τα στενά κομματικά συμφέροντα των δυο αυτών  πλευρών.
Η πάλη των τάξεων που επικαλείται με επιμονή η μία τουλάχιστον πλευρά, δεν οδηγεί στην κοινωνική ειρήνη και μέχρι σήμερα -και ιστορικά- όπου η πάλη αυτή εντάθηκε συγκρούσεις αναποτελεσματικές τροφοδότησε, εχθρούς και θύματα  προκάλεσε, δικτατορίες προώθησε, σοσιαλιστικά καθεστώτα οδήγησε στην πτώση τους. Η κοινωνική ειρήνη είναι η πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση για την επίλυση των διαφορών που φυσικά και υπάρχουν από τάξη σε τάξη. Η αντιμετώπιση των προβλημάτων μέσα από διαλόγους προάγει τον πολιτικό πολιτισμό, με πολίτες και πολιτικούς που έχουν τη βούληση να ακούσουν αλλά πολύ περισσότερο να πορευτούν προς μια κατεύθυνση αξιόπιστης επίλυσης, εξομάλυνσης και σμίκρυνσης των διαφορών που φυσικά υπάρχουν, από τάξη σε τάξη.
Αντί για νικητές και ηττημένους -έπρεπε προ πολλού να έχει έρθει η ώρα- να αποκτήσουμε πολιτικούς που μαζί με τους πολίτες όλων των τάξεων, να αρχίσουμε να συγκλίνουμε προς μια μέση οδό με αμοιβαίες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς όλοι και με δεδομένα εφόδια τη συνομιλία, τη συνεννόηση, τη συνεργασία. Να μπούμε στην εποχή του πολιτικού πολιτισμού που έντονα μας λείπει.
Ένα παράδειγμα χωρών όπου συμβαίνουν τα πιο πάνω, με μια αξιοζήλευτη πορεία δημοκρατίας, πολιτισμού και κοινωνικής ειρήνης και ευημερίας, αποτελούν οι Σκανδιναβικές χώρες. Η μίξη των θετικών, τόσο της αριστερής όσο και της δεξιάς ιδεολογίας δεν μπορεί σήμερα να αποτελεί ταμπού προς μικρο-κομματική εκμετάλλευση. Η μίξη αυτή δείχνει το δρόμο για μια πολιτισμένη και κοινωνικά δικαιότερη διακυβέρνηση όλων των κρατών σε όλη τη γη, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά βεβαίως της κάθε χώρας.
Σε αυτό το όραμα θα πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας όλοι και παρόλο που θα υπάρχουν αντεπιχειρήματα -φυσικό είναι άλλωστε- από τα αριστερά και από τα δεξιά, η πορεία μιας χώρας μπορεί να εγγυηθεί το μέλλον των πολιτών της, όταν όλο και περισσότεροι πολίτες με μεγάλη πλειοψηφία είναι αδελφωμένοι και αποφασίζουν να δράσουν όχι με ακραίες φωνές και «εμπόλεμες» διαφωνίες, αλλά με σύνεση και με ενεργό βούληση για τη σύμπραξη όλων προς ένα και μόνο σκοπό, την ευημερία και την καθημερινή πρόοδο της χώρας τους.  
Τα ακραία κόμματα επιδιώκουν να μας απομακρύνουν από αυτό το όραμα. Ας δούμε τι γίνεται με την ανεξήγητη έως σκόπιμη πολυδιάσπαση τόσο των αριστερών όσο και των δεξιών κομμάτων για να πάρουμε μια πρώτη γεύση αυτού του ανούσιου ανόητου έως και ύποπτου «πολέμου».
Τα εμπόδια υπερπηδούνται ευκολότερα όταν η κάθε κυβέρνηση που διαδέχεται μια άλλη, συνεχίζει να κτίζει πάνω σε όσα άφησε η προηγούμενη. Κι αυτό μια κυβέρνηση κέντρου  μπορεί να το υποστηρίξει με μεγαλύτερη επιτυχία από κάθε άλλη πλευρά.
Στη χώρα μας εκείνο που ακούμε και δυστυχώς ζούμε, από μια νέα κυβέρνηση, είναι πως παρέλαβε καμένη γη από την προηγούμενη, για να δικαιολογήσει την απραξία, την αδιαφορία, την ανικανότητα και τις αδιαφανείς υποχρεώσεις και κομματικές σκοπιμότητές της, προς όλους όσους «βοήθησαν» την άνοδό της στην εξουσία, αδιαφορώντας για το παραγόμενο συνολικό έργο στη χώρα.
Αυτή την ανοησία που μόνο αρνητικά αποτελέσματα παρήγαγε μέχρι σήμερα, θα πρέπει επιτέλους να την αφήσουμε στο παρελθόν και να βγούμε στην εποχή του πολιτικού πολιτισμού, όπως ο πολιτισμένος Βορράς και τα παραδείγματα του διδάσκουν.
Η Ελλάδα αξίζει και επιβάλλεται να συναντήσει και πάλι το χαμένο -πολιτικό- πολιτισμό της.