Να αναμερήσουν οι παλιοί για να διαβούν οι νέοι!..

ΑΠΟΨΕΙΣ

Να αναμερήσουν οι παλιοί

για να διαβούν οι νέοι!..

➤  Της ΕΛΕΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ – ΔΟΥΒΛΗ, υποψ. δημ.
συμβούλου Ζαγορίου (Νέα Πρόταση για το Ζαγόρι)

*  Φτάσαμε μια ανάσα πριν τις εκλογές, οι οποίες μας βάζουν όλους, υποψήφιους και ψηφοφόρους, προ των ευθυνών μας. Γιατί αυτές θα καθορίσουν για μια κρίσιμη πενταετία το μέλλον αυτού του μοναδικού και ξακουστού αλλά έρημου τόπου και μαζί και κυρίως το μέλλον της νέας γενιάς που πρέπει να φροντίσουμε σαν τα μάτια μας!
Φέτος, σ’ αυτές τις εκλογές πρέπει να διεκδικήσουμε Δήμους με ταυτότητα.
Ν’ αναδείξουμε εκείνα τα διακριτικά σημεία, την «ειδοποιό διαφορά» που μας ορίζουν και μας ξεχωρίζουν σαν τόπο και σαν πολιτισμό.
Κι υπάρχουν άνθρωποι άξιοι, μορφωμένοι, πολλοί αδοκίμαστοι με ιδέες, νέες και σύγχρονες μεθόδους, με ευαισθησίες, με όνειρα, με μεράκι κι ανιδιοτέλεια που μπορούν να κάνουν το όραμα πραγματικότητα!
Ας σημάνει λοιπόν μια νέα αρχή και μια νέα ελπίδα, ίσως η τελευταία μας.
Γι’ αυτό είναι ανάγκη επιτακτική, παντού και φυσικά και στο Δήμο Ζαγορίου, να αναμερήσουν οι παλιοί για να διαβούν οι νέοι! Γιατί το Ζαγόρι και οι υπόλοιποι Δήμοι έχουν ανάγκη από οραματιστές κι όχι διαχειριστές!
Άλλωστε, η πολιτική δεν είναι επάγγελμα που περιμένεις να έρθει η ώρα να συνταξιοδοτηθείς! Κι ο κάθε πολιτικός οποιασδήποτε βαθμίδας δεν είναι και δεν θα πρέπει να είναι «ισόβιος». Ο κάθε πολιτικός δεν θα πρέπει να έχει την έπαρση ότι είναι ο μοναδικός κι ο αναντικατάστατος. Κι είναι η πολιτική εξάρτηση, κι είναι πολλοί οι εξαρτημένοι της πολιτικής, γιατί αυτή τους δίνει μια «υπόσταση» είναι «κάποιοι» κι η εξουσία η όποια εξουσία σ’ όποιον τομέα της ζωής σε κάνει νάρκισο αλλά και σε ναρκώνει…
Πολύ δε περισσότερο αν δεν έχεις ή δεν ξέρεις ή δεν μπορείς να προσφέρεις και σε κάποιο άλλο τομέα της ζωής, αν τυχαίνει να είσαι άνθρωπος της προσφοράς.
Γαντζώνεσαι λοιπόν στο «θρόνο» και δεν λες να ξεκολήσεις. Κι αυτό είναι διπλό κακό και για τον ίδιο που γίνεται βαρετός κι αδιάφορος και προβλέψιμος γιατί ότι είχε ή έπρεπε να δώσει το έδωσε στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, ας το πούμε έτσι, όταν ήταν νέος κι άφθαρτος κι αδέσμευτος με κέφι και όρεξη ν’ αφήσει το στίγμα του.
Άλλωστε και βιολογικά να το σκεφτεί κανείς είναι δυνατόν να δώσεις στα εξήντα για παράδειγμα ό,τι δεν έδωσες στα 30, στα 40, στα 50 χρόνια σου! Γιατί και να θέλεις δεν μπορείς!
Άλλωστε, είναι πια γνωστή η πεπατημένη, εύκολη, στα ίδια χνάρια και με μοναδικό σκοπό την επανεκλογή! Ύστερα, αν πολυκαιρίσεις κινδυνεύουν να ξεχαστούν κι αυτά που στην αρχή έδωσες.
Αφήνω που κλείνουν το δρόμο σ’ άλλους άξιους ανθρώπους να προσφέρουν…
Ας ανοίξουμε δρόμο λοιπόν να δοκιμαστούν κι άλλοι… Κι είναι προτέρημα το να ξέρεις πότε πρέπει να αποχωρήσεις!
Είναι ευθύνη προσωπική και χρειάζεται γενναιότητα να το αποφασίσεις! Κι είναι καλό να πάρεις την απόφαση μόνος σου και με αξιοπρέπεια.
Άλλωστε, τίποτε δεν κρατάει για πάντα. Κι ανατρέχοντας πάντα στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία θα πει ο Μίμνερμος τον 7ο π.Χ. αιώνα: «Τον άρχοντα τριών δη μέμνησο, κατά νόμον άρχει, ανθρώπων άρχει και ουκ αεί άρχει».
Κι είναι πράγματι η απόφαση της αποχώρησης ζηλευτή και μεγαλειώδης του διάσημου αθλητή ή του ποδοσφαιριστή που ξέρει να βρει την σωστή ώρα, την στιγμή εκείνη την μοναδική που «θα κρεμάσει τα παπούτσια του»!