ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΚΑ: Νιάου… νιάου στα κεραμίδια!

*  Πολλές φορές επιστρατεύουμε το νιαούρισμα της γάτας, όταν θέλουμε να τονίσουμε την ευκολία μιας απάντησης, σε ερώτηση του τύπου: Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια.
Αυτό το νιαούρισμα ήρθε στο νου μου, σε συζήτηση με φίλους τις προάλλες, γύρω από το επίκαιρο θέμα:
- Γιατί η «Χρυσή Αυγή», πήγε τόσο καλά στις εκλογές, ενώ δεν ίσχυσε το ίδιο και για τα κόμματα του «Συνταγματικού τόξου»;
Νιάου-νιάου ερώτηση, κατά τη δική μου άποψη, «κατάφερε» να αποσπάσει  τρεις διαφορετικές απόψεις από τη συντροφιά των φίλων.
* Η πρώτη ήταν εκείνη του Πλάτωνα, που απέδιδε το γεγονός σε ψηφοφόρους που γελάστηκαν, που παραπλανήθηκαν.
* Η δεύτερη άποψη, που ήρθε από τον Δημητράκη, μεταφραζόταν ως αγανάκτηση, για την κατάντια που μας έφερε η πολιτική των πολιτικών μας.
* Στην τρίτη τέλος άποψη, που δόθηκε από τον Βύρωνα, την ευθύνη επωμίζονταν άτομα που συνειδητά ψήφισαν το «μόρφωμα», επειδή ιδεολογικά πρόσκεινται σ’ αυτό.  
Από τις τρεις απόψεις των φίλων και ύστερα από διάλογο που είχαν μεταξύ τους, βρέθηκε ως επικρατέστερη η τρίτη, μάλλον, εκδοχή, εκείνη του Βύρωνα, αφού στηριζόταν  σε ένα «ακαταμάχητο» επιχείρημα, δηλαδή:  Το διάστημα της μιας εβδομάδας που μεσολάβησε μεταξύ  πρώτου και δεύτερου εκλογικού γύρου, ήταν υπεραρκετό για να εξαλείψει τόσο  την παραπλάνηση, όσο και την οργή του ψηφοφόρου, μια και η κατάντια μας είχε πλέον «εξαφανιστεί». Συνεπώς οι δύο πρώτες απαντήσεις έβγαιναν… νοκ άουτ!
Ας σημειωθεί εδώ, παρεμπιπτόντως,  ότι με την τρίτη άποψη  είχε συνταχθεί και γνωστή δημοσιογράφος - βουλευτίνα της ΝΔ, η οποία με πάθος είχε… ανακράξει: «όσοι ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή, είναι ταυτισμένοι με τη βία και τον τσαμπουκά και όχι παραπλανημένοι». Με άλλα δηλαδή λόγια οι πεντακόσιες χιλιάδες Έλληνες που ψήφισαν τη ΧΑ, είναι τσαμπουκαλήδες!
Κομματάκι τραβηγμένο δεν είναι, Φωτεινούλα μας;
***
Ήρθε και η δική μου σειρά, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα μιλήσει, περιμένοντας να ακούσω τις απόψεις της παρέας πρώτα.
- Εσύ τι λες, γιατί δεν μιλάς;
- Να σας πω, αποκρίθηκα. Έχω κι εγώ μια άποψη. Μια άποψη διαφορετική, που παραπέμπει στον καιρό της Ιταλογερμανικής Κατοχής. Και επειδή εσείς  όλοι δεν είχατε ακόμη γεννηθεί, εκείνη την εποχή, ενώ η αφεντιά μου… προϋπήρχε, θα σας διηγηθώ μια ιστοριούλα.
Κατά το διάστημα της Ιταλικής Κατοχής (1941-1943) εδώ στα Γιάννινα, όπως κι αλλού, οι κατακτητές είχαν καταφέρει με τη συμπεριφορά τους να κερδίσουν όχι μόνο την ανοχή,  αλλά και τη συμπάθεια. Να ένας από τους λόγους αυτής της συμπάθειας, για παράδειγμα:
Στην παλιά μου γειτονιά, στην τότε Πλατεία Ευεργετών, που σήμερα καλύπτεται από τη Ζωσιμαία Σχολή, στάθμευε μηχανοκίνητη ιταλική μονάδα, που οι άνδρες της σιτίζονταν από μαγειρείο, που στεγαζόταν σε γειτονικό κτίσμα.
Το μεσημέρι και το απόγευμα, την ώρα του συσσιτίου, ένας-ένας οι στρατιώτες, με την καραβάνα στο χέρι, περνούσαν μπροστά από το καζάνι του μάγειρα, για να… τροφοδοτηθούν.  
Πίσω από τον τελευταίο στρατιώτη, κάτι πεινασμένα παιδάκια από τη γειτονιά, περνούσαν κι αυτά μπροστά από τον μάγειρα, σαν τους στρατιώτες, άπλωναν  το χέρι με  άδειο το μαγειρικό σκεύος που κρατούσαν, για να το πάρουν πίσω γεμάτο!   
Προτιμούσαν να επιβιώνουν με… φασιστική σίτιση, παρά να αποβιώνουν με… δημοκρατική ασιτία!
Ο Ιταλός δεν αρνιόταν την προσφορά φαγητού στα παιδάκια, από το περίσσευμα που πάντα μένει στο στρατιωτικό καζάνι!
Καμιά σύγκριση με τον Γερμανό υπάνθρωπο της περιόδου 1943 – 1944, που σε άδεια καραβάνα παιδιού, ο μάγειρας αντί για φαγητό, είχε ρίξει πέτρα (!), έτσι για «πλάκα»!
Ο Ιταλός είχε καταφέρει να δημιουργήσει ένα κλίμα συμπάθειας. Μιας συμπάθειας που μερικές φορές είχε εξελιχθεί ακόμη και σε σχέση, ανάμεσα σε κοπέλα και Ιταλό στρατιώτη, όπως έχει αναφερθεί και παλιότερα. Σχέσεις ερωτικές, που σε κάποιες περιπτώσεις είχαν για κατάληξη έναν μεταπολεμικό γάμο! Δε χρειάζεται  να επεκταθώ πάλι στο σημείο αυτό.
Πάντως, η τότε ατμόσφαιρα σε αυτόν τον τομέα, έχει φτάσει ως  σήμερα, μέσα από την εξαιρετική ταινία «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» (Νίκολα Κέιτς - Πενέλοπε Κρουζ). Αξίζει να την παρακολουθήσει ο ενδιαφερόμενος, μέσα από το Διαδίκτυο.
***
Σήμερα την εικόνα του πεινασμένου παιδιού της Κατοχής, την ξαναβρίσκουμε σε κάτι «ουρές» από πεινασμένους - εξαθλιωμένους Έλληνες, που κατά εκατοντάδες «παρελαύνουν» μπροστά από τα «συσσίτια» της Χρυσης Αυγής, όποια κι αν είναι η ιδεολογία τους. Εικόνα καταθλιπτική,  που μας την έχουν επιβάλλει οι χθεσινοί μας εχθροί και σημερινοί μας «σύμμαχοι»!
Φίλοι μου αγαπητοί, ούτε το στομάχι  απαιτεί πιστοποιητικό… εθνικοφροσύνης από τον τροφοδότη του, ούτε ο φτωχούλης ψάχνει να βρει τον οικονομικό τροφοδότη της Χ.Α. η οποία εξοφλεί τους απλήρωτους λογαριασμούς του στη ΔΕΗ, ούτε ο ανήμπορος γέρος ενδιαφέρεται για το αν τα μπράτσα του χρυσαυγίτη «σωματοφύλακα» έχουν τατουάζ με σβάστικες και άλλες μα…ίες. Αρκείται στην προστασία του από τυχόν επίθεση κακοποιού, τη στιγμή που παίρνει τη σύνταξη. Φτάσαμε να μας χρειάζονται «σεκιουριτάδες» για να κυκλοφορήσουμε!
Καρφάκι δεν καίγεται σε κανέναν, για το αν η βιοτική μέριμνα που προβάλλει η Χ.Α πηγάζει από συναισθήματα φιλανθρωπίας, ή κομματικής ψηφοθηρίας. Λοιπόν; Εξακολουθούμε να απορούμε για τα υψηλά ποσοστά της;
Και ένα τελευταίο: Ας μην αναζητούμε τους ψηφοφόρους της Χ.Α. στις γερασμένες γενιές, αφού οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι το μεγαλύτερο ποσοστό ανήκει σε φρέσκιες γενιές, κάτι που προβληματίζει.
Φιλαράκια μου, ούτε τραμπούκοι, ούτε φασίστες είναι οι χιλιάδες Έλληνες που ψήφισαν Χ.Α. Πεινασμένοι, αηδιασμένοι, οργισμένοι και ανασφαλείς είναι μόνο, χωρίς βέβαια να αποκλείεται και ένα ποσοστό από ιδεολογικά ομοφρονούντες.  
Είναι δύσκολο να κατανοήσουν αυτό οι… Συνταγματικοί μας τοξότες; Μήπως υποκρίνονται ότι δεν το καταλαβαίνουν; Ή μήπως στο κεφάλι τους… «κουκούτσι μυαλό», που ψελλίζει η εγγονούλα μου;