Όταν έκλαψε ο Ρονάλντο...

 *  Ο Σάββας, ναι ο γνωστός «Σάββας ιλ πορτίου» απ’ όταν γύρισε από τη Λισαβώνα είναι στενοχωρημένος. Το μετάνιωσε που γύρισε. Έπρεπε να μείνει στην Πορτογαλία! Εκεί ακριβώς στη μέση της πλατείας, που είχε στήσει τη σκηνούλα του και πανηγύριζε καθημερινά την κατάκτηση του «Γιούρο 2004» από την Εθνική της πατρίδας μας.
Ο καημένος «ο Σάββας ιλ πορτίου» πού να φανταστεί μετά από τόση δόξα και θρίαμβο τι θα επακολουθήσει στη χώρα του! Τι ξεπεσμός  και τι κατάντια,  για ένα έθνος  που διοργάνωσε δύο φορές – να σημειωθεί στα πρακτικά παρακαλώ – δυο φορές Ολυμπιακούς Αγώνες στη νεώτερη ιστορία του (1896 και 2004) και που οι πολίτες του βρέθηκαν από την μια στιγμή στην άλλη να ψάχνουν τροφή μέσα στα σκουπίδια! Ίδια κι όμοια με τα χαμίνια του Σάο-Πάολο. Βέβαια τα μεγέθη δεν συγκρίνονται. Το Σάο-Πάολο αν μη τι άλλο «φημίζεται» για τις φαβέλες, τις παραγκουπόλεις και τις τενεκεδένιες γειτονιές του.
Η Βραζιλία δεν είναι μια χώρα. Είναι υπερχώρα, που έχει τα πάντα: Μυθικά πλούτη, ανέλεκτη φτώχεια... το πιο μεγάλο κομμάτι της ζούγκλας του Αμαζονίου... τους πιο όμορφους παπαγάλους της γης... τα πιο θεϊκά γυναικεία κορμιά... Τις πιο ονειρεμένες παραλίες, που για ατέλειωτα χιλιόμετρα δείχνουν να προσεγγίζουν το υπερπέραν... αλλά το σπουδαιότερο εξαγώγιμο προϊόν της, παραμένουν πάντα οι Βραζιλιάνοι μπαλαδόροι. Φαίνεται πως μάλλον ο Θεός αγαπάει το ποδόσφαιρο και για τον λόγο τούτο έφιαξε τους Βραζιλιάνους πρωτίστως και τους Αργεντίνους δευτερευόντως.
***
Και οι Ευρωπαίοι; Ε, οι Ευρωπαίοι κάνουν ό,τι μπορούν. Αντιμάχονται σκληρά. Από το 1930 που άρχισαν για πρώτη φορά να διεξάγονται αγώνες για το Παγκόσμιο Κύπελο οι Ευρωπαίοι, δηλαδή, Καταλανοί, Φράγκοι, Πρώσσοι, Κέλτες, Ναπολιτάνοι, Γενοβέζοι, Μαρσεγέζοι και γενικώς άπαντες έχουν δώσει τα ρέστα τους! Όμως, κακά τα ψέματα, όσο πειθαρχημένος και νάσαι, όσο προπονημένος, όσο ταλαντούχος δεν μπορείς να τα βάλεις με τους Ινδιάνους.
Αυτοί δεν έχουν απλώς πόδια. Έχουν φονικά εξαρτήματα, που τα ευλόγησε ο Μεγάλος Μανιτού, για να δίνουν φονικές πάσες!
Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου είναι μια κραταιά αλυσίδα, όμοια μ’ αυτή που έκλεινε τον Κεράτιο Κόλπο. Μια αλυσίδα που ενώνει λαούς, που για χίλιους δυο άλλους λόγους δεν θα είχαν καμία απολύτως όρεξη, ούτε να συνεργαστούν, ούτε καν να συνυπάρξουν ειρηνικά. Η παύση του Μουντιάλ από το 1938 μέχρι το 1950 αποδεικνύει, ότι φασισμός και ποδόσφαιρο δεν συμπορεύονται. Όμως, πολλά χρόνια αργότερα, το 1978, ο θεσμός δοκιμάστηκε σκληρά. Τότε την διοργάνωση είχε αναλάβει η Αργεντινή, την ίδια την Αργεντινή την είχε «αναλάβει» διά της βίας ο αιμοσταγής δικτάτορας Βιστέλα, ο οποίος είχε ανατρέψει την κυβέρνηση και είχε επιβάλει την πιο σκληροπυρηνική χούντα της Λατινικής Αμερικής. Πολλά ειπώθηκαν και γράφηκαν τότε. Πολλοί, ειδικά στην Ευρώπη, εξεγέρθησαν και διαδήλωσαν να μην γίνει το Μουντιάλ. Δυστυχώς όμως, για την ιστορία του, το Μουντιάλ έγινε κανονικά στο Μπουένος Άιρες. Τραγική ειρωνία! Το γήπεδο βρίσκονταν πολύ κοντά στις φυλακές, όπου αντικαθεστωτικοί πολίτες, βασανίζονταν με τον πιο άγριο τρόπο.
Οι ιαχές των φιλάθλων, όταν έμπαιναν γκολ κάλυπταν τα βογκητά των βασανιζομένων. Υπέρτατη κατάντια και για τη χώρα και για το θεσμό...
***
Το Μουντιάλ του 1978 παραμένει αλησμόνητο και για ένα ακόμη λόγο: Στον τελικό βρέθηκαν αντιμέτωπες η Αργεντινή με την Ολλανδία.
Η Αργεντινή νίκησε στην παράταση 3-1! Αναπάντεχο! Εκείνη την εποχή οι Ολλανδοί ήταν η καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα του πλανήτη. Γιατί να χάσει το κύπελο; Γιατί δεν έπαιξε στο Μουντιάλ ο Γιόχαν Κρόιφ;
Οι εξηγήσεις γι’ αυτό το μυστήριο ήρθαν πολλά χρόνια αργότερα... από τον ίδιο τον Κρόιφ στην αυτοβιογραφία του. Ο ιπτάμενος (κυριολεκτικά) Ολλανδός, αυτό το αξεπέραστο «14» που έγινε τατουάζ σε αναρίθμητα μπράτσα οπαδών του Άγιαξ και μάγεψε τους πάντες, ακόμα κι όσους δεν αγαπούν το ποδόσφαιρο, με την τακτική του «παίζω και τριπλάρω σαν άνεμος» και που κανένας ποτέ δεν μπόρεσε να αντιγράψει... ο Κρόιφ λοιπόν εξηγεί:
«Λίγο πριν από την έναρξη του Μουντιάλ βρισκόμουν στη Βαρκελώνη (είχε πάρει μεταγραφή από τον Άγιαξ στη Μπαρτσελόνα) όπου έμενα μόνιμα με την οικογένειά μου. Ένα βράδυ «άγνωστοι» εισέβαλαν στο σπίτι μ’ έδεσαν και με φίμωσαν μαζί με τη γυναίκα μου – τα παιδιά κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο – και μας έκλεισαν στο υπόγειο».
Ο Γιόχαν το πήρε το μήνυμα. Δεν πήγε Αργεντινή. Κι ο Βιστέλα απέδειξε πως ένας δικτάτορας μπορεί ν’ αρπάξει τα πάντα. Ακόμα και το Ιερό Δισκοπότηρο του Μουντιάλ.
***
Τώρα που το καλοσκέφτομαι αυτή η ιστορία κάτι μου θυμίζει. Βέβαια, την άτακτη φυγή του Κώστα Καραμανλή, το 2009. Μια υπόθεση που παραμένει σκοτεινή, αφού ο ίδιος αρνείται πεισματικά να πει το οτιδήποτε. Απειλήθηκε; Έμαθε τελικά ότι υπήρχε σχέδιο δολοφονίας του από τις Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες; Αν ναι, εξηγείται γιατί αποφάσισε ο πρώην πρωθυπουργός να ιδιωτεύσει και να παραδώσει τη χώρα αμαχητί, στον πιο ανίκανο και συνάμα επικίνδυνο «πολιτικό» της Ελληνικής Ιστορίας, στον Γιώργο Παπανδρέου.
Το Μουντιάλ όμως, πέρα από τις ίντριγκες, τους δικτάτορες ή ακόμα και τις δωροδοκίες, μάλιστα δωροδοκίες... με χειρότερη αυτή που έγινε το 1938 εις βάρος της Βραζιλίας και του μεγάλου παίχτη – φημισμένου για τα ανάποδα ψαλίδια – Λεονίντα Ντα Σίλβα, όπου ο προπονητής δεν τον άφησε να παίξει στον ημιτελικό, γιατί λέει τον ήθελε ξεκούραστο!
Σιγά κοτζάμ Ντα Σίλβα μη κουράζονταν! Απλά, ο ίδιος ο προπονητής ήθελε να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του εντελώς «ξεκούραστος» (Το σχέδιο εξαγοράς πέτυχε και το κύπελο τότε το σήκωσε η Ιταλία).
Πέρα απ’ όλα αυτά, λοιπόν, το Μουντιάλ εμπεριέχει: Διασκέδαση, άφθονη μπύρα, ευρηματικά συνθήματα, ωραίες μουσικές. Φέτος θα έχουμε πολύ σάμπα, πολύ Σακίρα, λιγότερη Λόπεζ... κι ένα τσούρμο από φαντασμαγορικές καλλονές, που συνοδεύουν πάντα τις μεγάλες ποδοσφαιρικές βεντέτες. Μέσι, Πικέ, Ρονάλντο, Κασίγιας, Νεϊμάρ... και γιατί όχι Σαμαράς... (μου διαφεύγει, αν θα τον συνοδεύει η Φουρέιρα...). Χορός, μπύρα, μουσική και χρώματα. Χρώματα παντού, στις σημαίες, στις φανέλες, στα καπέλα, σηματοδοτούν την ένταση, το πάθος και την αισθητική κάθε χώρας που συμμετέχει. Οι φίλαθλοι βάφουν τα πρόσωπά τους με τα χρώματα της σημαίας τους (εδώ πάντα εντυπωσιάζουν οι Γάλλοι τρικολόρε), άλλοι βάφουν τα μαλλιά τους κι άλλοι φοράνε «απλώς» τη φανέλα της ομάδας τους, στον Ιησού του Ρίο ντε Τζανέϊρο!
***
Το Μουντιάλ, για όσους το παρακολουθούν και το αγαπούν, επισκιάζει πολλές φορές τα γεγονότα της ζωής.
- Πότε παντρευτήκαμε βρε γυναίκα;
- Γιατί ρωτάς, το ξέχασες Μήτσο μου;
- Σιγά που θα το ξεχάσω. Στο Μουντιάλ του 1982 δεν ήταν; Τον Ιούνιο...
- Κι εκείνος ο μεγάλος έρωτας με την Ελενίτσα πότε τελείωσε;
- Για κάτσε να δεις σε ποιο Μουντιάλ ήταν... Στην παράταση. Τότε που βάραγε τα πέναλτι ο Ρουμενίγκε. Και η Ελενίτσα όλο ξεμοναχιάζονταν στο διπλανό δωμάτιο κι όλο με κάποιον μίλαγε συνεχώς στο τηλέφωνο (δεν υπήρχαν ακόμη τα κινητά). Α! ρε Ελενίτσα.
- Και τη μετακόμιση στο καινούργιο σπίτι πότε την κάναμε; Σ’ εκείνο το Μουντιάλ που τάδωσε όλα ο Μαραντόνα. Καϋμένε Ντιέγκο... σ’ έφαγε η κόκα!
***
Εκτός από τις αναμνήσεις, το Μουντιάλ ενίοτε, θέτει και μεταφυσικούς προβληματισμούς. Για παράδειγμα: Πώς γίνεται να καταλήγει πάντα η Γερμανία να παίζει με την Ιταλία και οι Γερμανοί να μην μπορούν ποτέ να τους νικήσουν; Όχι πώς;
Κι επειδή ο Μάρτης δεν απουσιάζει ποτέ από την Σαρακοστή... έτσι και οι Έλληνες δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το Μουντιάλ... Κι όταν σε μία διοργάνωση συμμετέχουν Έλληνες... όλα είναι πιθανά να συμβούν. ΟΛΑ.
Εντάξει, δεν λέμε πως η ομάδα του Φερνάντο Σάντος είναι η καλύτερη στον κόσμο. Ούτε πιστέυουμε πως ο Μήτρογλου ο Κατσουράνης, ο Γκέκας, ο Σαμαράς, ο Χολέβας, ο Τοροσίδης και τ’ άλλα παιδιά φτάνουν την κλάση του Μέσι... Αλλά γιατί; Μήπως το 2004 πίστευε ποτέ κανένας πως η Εθνική μας θα σήκωνε το Κύπελο;
Έχουν ακόμα να το λένε στην Πορτογαλία... Το διηγούνται οι γιαγιάδες στα εγγόνια τους σαν παραμύθι... Ήταν 4 Ιουλίου του 2004 που έγινε ο τελικός για το Πανευρωπαϊκό και οι Έλληνες κέρδισαν 1-0 τους Πορτογάλους... Εκείνο το βράδυ ο νεαρός πρίγκιπας του ποδοσφαίρου, ο Κριστιάν Ρονάλντο, έκλαψε, έκλαψε πολύ!
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.