Η προεδρο-εκλογολογία επιτείνει την αστάθεια…

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Η προεδρο-εκλογολογία
επιτείνει την αστάθεια…

 *   Του ΠΑΝΑΓ. ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗ, Ομοτ. Καθηγητή Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών

* Την ώρα που η χώρα παραπαίει μεταξύ της ελεγχόμενης χρεοκοπίας με δειλά βήματα προς την έξοδο του τούνελ και της άτακτης χρεοκοπίας (τσαμπουκίστικο μονομερές κούρεμα με πιθανότερη κατάληξη στη δραχμή…), οι πολιτικοί μας αντί να εγκύψουν στα σοβαρά προβλήματα της οικονομίας μας (ανεργία, παραγωγή και παραγωγικότητα, ανάπτυξη, επενδύσεις, ασφάλεια, υγεία, παιδεία, ασφαλιστικό, δημόσιο χρέος, φοροδιαφυγή και φοροείσπραξη, άμυνα και εξωτερική πολιτική, μεταναστευτικό, εμπορικό ισοζύγιο, κ.α.) και να προτείνουν μεμονωμένα ή και ομαδικά (αν βέβαια έχουν την κατάλληλη υποδομή) συγκεκριμένες λύσεις, αναλίσκονται, επί μήνες τώρα, μόνο σε εκλογολογία και τίποτε άλλο. Κρίμα για τον τόπο αν οι ικανότητές τους περιορίζονται μόνο σ’ αυτή…
Σαν να μην έφθανε η μακρά προεκλογική εκλογοδιάρροια για τις Ευρωεκλογές, η εις βάθος και πλάτος ανάλυσή τους, η λήψη των μηνυμάτων, η μετεκλογική στρατηγική κάθε κόμματος και άλλα μέχρις αηδίας φαιδρά σχόλια, προστέθηκε τώρα, εν μέσω moundial, δηλαδή «ποιος κλωτσάει καλύτερα ένα τόπι με αέρα…», και η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, που σημαίνει νέα περίοδο προεκλογικών συζητήσεων με κύριο αντικείμενο την πτώση ή μη της κυβέρνησης (βουλευτές λιγότεροι των 180) και, αν ναι, έναρξη νέας προεκλογικής περιόδου για εθνικές εκλογές με αβεβαία τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης ευρύτερης συνεργασίας, οπότε έπεται επαναπροκήρυξη νέων εκλογών και πάει λέγοντας… μέχρις ότου εκλεγεί ο νέος Πρόεδρος, ίσως κι από κυβέρνηση στιγμιαίας διαρκείας (στην Ελλάδα τα πάντα είναι πιθανά).
Έτσι, ενώ επικρατεί η αντίληψη ότι ο Πρόεδρος είναι μόνο για να κόβει κορδέλες και για τις εθνικές γιορτές, η εκλογή του μπορεί να συγκλονίσει συθέμελα την πολιτική σταθερότητα της χώρας. Ο γράφων, πιστεύει ότι έστω και με τις λίγες αρμοδιότητές του, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκπροσωπώντας επισήμως τη χώρα στο εξωτερικό, μπορεί να συμβάλει στη λύση πολλών διμερών προβλημάτων χάρις στο κύρος, την προσωπικότητα και την διεθνή αναγνωρισιμότητά του, που πρέπει να τον συνοδεύσουν.
Το θλιβερό αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι, μέχρι τώρα, ακούστηκαν ονόματα που, το λιγότερο, προκαλούν θυμηδία και φέρνουν στο νου και του πλέον απλού πολίτη αυτής της χώρας το λαϊκό ρητό «κι η μυλωνού τον άνδρα της με τους πραματευτάδες…».
Σταχυολογώντας και σχολιάζοντας (αν και δεν το αξίζουν) κάποιες από τις απαντήσεις ή των ιδίων ή αντιπροσώπων τους (οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται σπουδαίοι!) όπως π.χ.: -Όχι, το θέμα δεν με απασχολεί και ό,τι λέγεται είναι προϊόν φαντασίας, -ναι, δεν λέω όχι αλλά τώρα η προσοχή μου είναι στην ανανέωση της θέσης που κατέχω, -όχι δεν σχολιάζω ανεύθυνες φήμες αν και η μακρά θητεία μου στα κοινά θα μου το επέτρεπε, -όχι είναι χρησιμότερος όπως είναι, παρά Πρόεδρος της Δημοκρατίας… Έλεος ρε παιδιά, λίγη εγκράτεια και λίγος αυτοπροσδιορισμός θα σας πήγαινε καλύτερα και θ’ αποφεύγατε σαρκαστικά σχόλια για τις περγαμηνές σας και τους τίτλους σας.
Στην ερώτηση με μειδιάματα, ενίοτε, κακεντρεχών δημοσιογράφων η καλύτερη απάντησή σας θα ήταν: «καλά πλάκα μου κάνετε;». Βέβαια, γράφοντας αυτά κινδυνεύει ο γράφων να θεωρηθεί ως εκτός τόπου και χρόνου αν θυμηθούμε την πολυχρωμία των ψηφοδελτίων (Κουτσόγιωργας, Αλευράς) ή ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι, στην ουσία, προϊόν συναίνεσης για να συμπληρωθούν τα 180 «κουκιά» και τίποτε παραπάνω. Εφ’ όσον το πολιτικό σύστημα, έτσι ανεύθυνα και ανερυθρίαστα υποβαθμίζει και ευτελίζει το ύπατο αξίωμα του πολιτεύματος τότε γιατί να απορούμε όταν κι ο μυλωνάς κι οποιαδήποτε μυλωνού θεωρούν τους εαυτούς τους κατάλληλους για το αξίωμα;
Δεν υπάρχουν Έλληνες διεθνούς κύρους, πολυπεπαιδευμένοι, αναγνωρισμένοι, πολυδιακεκριμένοι και πολυτιμημένοι που προβάλλουν την Ελλάδα σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της επιστήμης, της τέχνης και των γραμμάτων; Μια τέτοια, διεθνούς εμβέλειας προσωπικότητα, όσο διακοσμητικός κι αν είναι ο ρόλος της δεν μπορεί παρά να έχει σοβαρά απήχηση τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Άλλο να σ’ εκπροσωπεί ο βλάχος κι άλλο ο ζωγράφος;
Έτσι, για παράδειγμα, ως δείγμα της φτήνιας της πολιτικής νοοτροπίας της χώρας μας ερωτάται, γιατί κανείς δεν προτείνει τον διεθνή, αναγνωρισμένο ακαδημαϊκό κ. Β. Μαρκεζίνη; Έχει εκδώσει 30 και πλέον βιβλία: Δίκαιο, γεωπολιτική επιστήμη, σύγχρονη διπλωματία, τέχνη κ.α., μεταφρασμένα σε έξι γλώσσες. Είναι τακτικό μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, Ξένος Εταίρος των Ακαδημιών της Ρώμης, της Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών της Βασιλικής Ολλανδικής Ακαδημίας, Αντεπιστέλλον Μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και της Ακαδημίας Αθηνών, Μέλος της Ακαδημίας του Αμερικανικού Δικαίου, καθώς και πλήθους Διεθνών Ινστιτούτων. Για το έργο του στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο και τη συμβολή του στην Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει τιμηθεί από τους Προέδρους της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας.
Χρειάζονται κι άλλα; Μπροστά σε μια τέτοια προσωπικότητα δεν είναι, το λιγότερο, προκλητική αυθάδεια ν’ ακούτε τυπικές μετριότητες να τολμούν ν’ απαντούν: Όχι, προς το παρόν (δηλ. στο μέλλον;) δεν με απασχολεί το αξίωμα; Αν πάλι, οι πολιτικοί μας δεν προσκαλούν για το αξίωμα τέτοιες προσωπικότητες, το λιγότερο που τους πρέπει είναι «ΝΤΡΟΠΗ».
Είναι απαράδεκτο και εν ταυτώ προσβλητικό ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να είναι προϊόν εκβιασμού κάποιων μειοψηφιών και, ουσία, να εκλέγουν, τελικά, αυτές τον Πρόεδρο της αρεσκείας τους, γιατί οι συγκυρίες υπαγορεύουν πολιτική σταθερότητα και όχι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Ίσως, το γράψαμε και σε πολύ παλαιότερο άρθρο μας, ωρίμασαν οι συνθήκες για τις αναγκαίες ρυθμίσεις ώστε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να εκλέγεται απ’ ευθείας από το λαό με ουσιαστικές αρμοδιότητες, θέτοντας τέρμα στο Πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο που βλάπτει σοβαρά τη Δημοκρατία.