Οι Κυριακές ως... Δούρειος Ίππος

ΑΠΟΨΕΙΣ

   Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΝΕΣΣΗ

* Είναι χρήσιμο να αναρωτηθούμε γιατί ξαφνικά προέκυψε η ανάγκη απελευθέρωσης του ωραρίου των καταστημάτων αρχικά, πιλοτικά και άμεσα για μερικές περιοχές, μελλοντικά για όλες τις Κυριακές και για όλες τις περιοχές.
Προέρχεται από πραγματική ανάγκη των καταναλωτών ή κάτι άλλο υποκρύπτεται πίσω από τη λεγόμενη απελευθέρωση ή όπως λέγεται διευρυμένο προαιρετικό ωράριο;
Μπορεί κάποιος με σοβαρά επιχειρήματα να υποστηρίξει, πως δεν  φτάνουν οι ώρες σε έναν καταναλωτή για να κάνει τις αγορές που θέλει, με το εισόδημα που θέλει να διαθέσει γι’ αυτές;
Ποιος είναι ο τρόπος ώστε μια μικρή επιχείρηση να καταφέρει να προσφέρει τις υπηρεσίες της, 365 ημέρες το χρόνο και με συνεχές ωράριο που να ξεπερνά το 10ωρο ημερησίως;
  Οι μόνοι που εξόφθαλμα φαίνεται πως ωφελούνται από μια τέτοια απελευθέρωση είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις αλυσίδες, που μπορούν να εκμεταλλευτούν μια σειρά από ευνοϊκές  ρυθμίσεις που ψηφίζονται σε μια νύχτα στη Βουλή και όχι οι εργαζόμενοι και οι μικρές οικογενειακές κατά βάση επιχειρήσεις. Κατέστη εχθρός ξαφνικά η μικρή οικογενειακή επιχείρηση χωρίς υπαλλήλους, με τον ιδιοκτήτη μοναδικό εργαζόμενο ή ίσως και ένα δυο μέλη από την οικογένεια του;
Σήμερα ζούμε μια ανεπανάληπτη επίθεση εναντίον των εργασιακών συνθηκών γενικά. Οι ομαλές εργασιακές συνθήκες όμως είναι απαραίτητες για μια ποιοτική και ανθρώπινη διαβίωση όλων των πολιτών. Είναι εύκολο, αλλά συγχρόνως και κατάφωρα άδικο, εργαζόμενοι σε άλλους κλάδους που έχουν εξασφαλίσει το 5ημερο ή το 6ήμερο για τον εαυτό τους, να επιθυμούν για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα το 7ήμερο 365 ημέρες το χρόνο.  
Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής και κατ’ επέκταση κάθε αργίας, δεν υποκρύπτει μόνο την εντατικοποίηση των εργασιακών συνθηκών στον ιδιωτικό τομέα, αλλά προετοιμάζει την καταστρατήγηση και όλων των υπολοίπων εργασιακών συνθηκών και σε όλους τους άλλους κλάδους σταδιακά, κάτι που ήδη άρχισε να γίνεται φανερό.
  Η ζωή γίνεται πιο όμορφη και ανακτά το νόημα της από την προσμονή των Σαββατοκύριακων. Το Σαββατοκύριακο είναι ο χρόνος για κοινωνικές υποχρεώσεις και γιορτές, για άθληση, για περίπατο, για ξεκούραση, για δημόσιες σχέσεις, για πολιτιστικές, θρησκευτικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, για πολιτικές και εθελοντικές δράσεις και συμμετοχές, για συγκέντρωση της οικογένειας στο ίδιο τραπέζι. Θα επιτρέψουμε στο στυγνό πρόσωπο της παγκοσμιοποίησης να τορπιλίσει αυτή την ανάσα μας, αυτή την όαση ζωής που έχουμε;  
Η παγκοσμιοποίηση έτσι στρεβλά που πάει να επικρατήσει, δίνει τα πάντα στις μεγάλες τεράστιες πολυεθνικές εταιρείες αφού ο σχεδιασμός και η προοπτική της είναι να αφαιρέσει και να φέρει σε επίπεδα Κίνας ότι έχει να κάνει με τους μικρούς-μεσαίους επιχειρηματίες και με τους εργαζόμενους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
  Ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η σταδιακή αλλά σταθερή αύξηση των ωρών εργασίας όλων, με σταθερή μείωση των μισθών, των παροχών αλλά και των κερδών όλων των μικρομεσαίων ώστε αυτή η εξουθένωση να ανοίξει το δρόμο για ολοένα και μεγαλύτερα μερίδια αγοράς στους μεγάλους. Συγχρόνως όμως εξαναγκάζει τους μικρούς σε απελπιστικές κινήσεις, τόσο για την υγεία τους όσο και για τη διαβίωσή τους.  
  Η λύση δεν μπορεί να έρθει από αυτή την αισχρή μορφή της παγκοσμιοποίησης, που μπροστά στο ασύστολο, λαίμαργο και άπληστο κέρδος, η ανθρώπινη ύπαρξη παύει να έχει αξία. Η παγκοσμιοποίηση, πρέπει να δείξει και να αποδείξει πως διαθέτει και  ανθρώπινη πλευρά.
Η λύση πρέπει να έρθει (και θα έρθει είναι νομοτελειακά αναπόφευκτο) από μια νέα παγκόσμια θεώρηση, που  να σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να διαθέτει την επιστήμη και την τεχνολογία σε κατευθύνσεις που να δίνουν ελπίδα και χαμόγελο σε όλο και πιο πολλούς ανθρώπους στη γη. Μια τέτοια προοπτική είναι σε θέση να την επιβάλλουν ηγέτες που κατευθύνονται, εκτός των άλλων και από το ένστικτό τους και την ηθική και φιλοσοφική τους υπόσταση.
  Υπάρχουν τέτοιοι ηγέτες; Και αν υπάρχουν με ποιό τρόπο μπορούν να ηγηθούν αυτής της νέας πορείας; Οι ηγέτες υπάρχουν ανάμεσα μας, απλά θα πρέπει να πειστούν ότι εναγωνίως τους αναζητούμε. Για να γίνει όμως αυτό, όσο το δυνατόν έγκαιρα, θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε πως η εντατικοποίηση και η σταδιακή χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων, των ωραρίων κλπ που επιχειρείται με σταθερότητα και επιμονή, είναι ο Δούρειος Ίππος που χρησιμοποιείται, για να περάσουν τα πιο επικίνδυνα σενάρια για την ασύστολη εκμετάλλευσή μας και τελικά για την εξαθλίωσή μας.
  Αν εμείς οι ίδιοι δεν παρασυρόμαστε από κατευθυνόμενες απόψεις και δεν γινόμαστε εχθροί η μια τάξη εναντίον της άλλης, όπως έντεχνα το επιδιώκει η εκάστοτε πολιτική εξουσία, τότε οι ηγέτες αυτοί θα βρουν πρόσφορο έδαφος να αναπτύξουν τη δραστηριότητά τους και να αναδείξουν επιτέλους και το ανθρώπινο πρόσωπο μιας άλλου και πολιτισμένου τύπου πολιτικοοικονομικής θεώρησης.