Κάποιοι μας οδηγούν προς μια κοινωνία χωρίς ταυτότητα!

l Σε πρόσφατο δημοσίευμα εδιάβασα, ότι η Γαλλική Ακαδημία Επιστημών στέκεται ακοίμητος φρουρός και προστάτης της γαλλικής γλώσσας. Όπως γνωρίζουν όλοι, σήμερα, στις διεθνείς σχέσεις κυριαρχεί η αγγλική σαν γλώσσα επικοινωνίας (lingua franca). Το γεγονός, όμως, αυτό δημιουργεί πλημμυρίδα αλλαγών. Για παράδειγμα στην ελληνική γλώσσα, όσο περισσότερες αγγλικές λέξεις χρησιμοποιούμε, τόσο αχρηστεύονται ελληνικές λέξεις, γιατί στη θέση τους μπαίνουν αγγλικές. Και είναι τραγικό, όταν γνωρίζουμε ότι η αγγλική γλώσσα έχει οικειοποιηθεί μέγα πλήθος ελληνικών λέξεων, τις οποίες έχουν καμουφλάρει τόσο οι Άγγλοι, ώστε είναι δύσκολο να τις αναγνωρίσεις, αν δεν ξέρεις καλά αγγλικά.
Το ίδιο συμβαίνει και στη γαλλική γλώσσα. Όπου εισβάλλουν αγγλικές λέξεις χάνονται οι αντίστοιχες γαλλικές. Γι’ αυτό η Γαλλική Ακαδημία αποφάσισε να αντιδράσει και να προστατεύσει τη γαλλική γλώσσα από την πλημμυρίδα αλλαγών που επιφέρει η lingua franca. Αντιστέκεται αντικαθιστώντας τις αγγλικές λέξεις που εισβάλλουν με ισοδύναμες γαλλικές. Άλλωστε είναι γνωστό, ότι στη Γαλλία ανέκαθεν για θέματα που αφορούν στη γλώσσα ζητείται από την κυβέρνηση η γνώμη της Γαλλικής Ακαδημίας. Κάτι ανάλογο υπήρχε παλαιότερα και στον Οργανισμό της Ακαδημίας Αθηνών. Σήμερα όμως… αυτά ανήκουν στο παρελθόν!
Αλλά, δεν είναι μόνον αυτό. Από τα σχολικά βιβλία των Νέων Ελληνικών εξοβελίστηκαν τα κείμενα όλων των μεγάλων λογοτεχνών μας. Ακόμη και ο Εθνικός μας Ύμνος θεωρείται «ακατάλληλος» να διδαχθεί στα Ελληνόπουλα…
Πολύ κατάλληλο να διδαχθεί θεωρείται το κείμενο που υπάρχει στο βιβλίο «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» Β’ Γυμνασίου σελ. 190. Ποίημα από τη συλλογή «Τα ερωτικά ποιήματα» του Ιβάν Γκόλ. Αφού παρατίθεται το «αισθησιακό» ποίημα, οι μαθητές καλούνται να απαντήσουν στην εξής απαράδεκτη ερώτηση: «Περιγράψτε με δικά σας λόγια την συναισθηματική ένταση των ερωτευμένων. Έχετε νιώσει ποτέ ανάλογα συναισθήματα;».
Με τέτοια «ηθοπλαστικά» κείμενα θα γίνει η «μόρφωση του Έλληνος ανθρώπου;». Ή μήπως το παρακάτω;
Στο ανθολόγιο Γ’ και Δ’ Δημοτικού σελ. 143 διαβάζουμε κείμενο με τον τίτλο: «Ένας αλλιώτικος ποδοσφαιρικός αγώνας». Μόνον που τερματοφύλακες στον «αστείο και επεισοδιακό» αυτόν αγώνα είναι ένας παπάς και ένας δάσκαλος, οι οποίοι διαπληκτίζονται κιόλας με φράσεις του τύπου «πίσω και σας έφαγα». Όπως βλέπουμε το ράσο (ο παπάς) καθώς και ο δάσκαλος χλευάζονται, προφανώς γιατί είναι τα δύο λειτουργήματα που μπορούν, εφόσον εκπροσωπηθούν επάξια, από άξιους λειτουργούς, με ψυχή και Χριστό λειτουργούς, να αφυπνίσουν το λαό.
Γλώσσα Ε’ Δημοτικού, α’ τεύχος, σελ. 44. «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο! Κι εμείς πήγαμε στο υπόγειο». Και διάλογοι του τύπου: «Πατέρας: Άκη, από σήμερα θα γίνεις άντρας. Παιδί: Εγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δεν ήθελα να γίνω σήμερα άντρας». Ανεπίτρεπτη και απαράδεκτη αντιμετώπιση της εθνικής μας γιορτής. Όχι ηρωισμός, φιλοπατρία και θυσία αλλά φόβος, ηττοπάθεια και περίεργα υπονοούμενα. Χλευασμός και υποτίμηση της εθνικής μας επετείου, ενώπιον δεκάχρονων παιδιών.
Αντιπροσωπευτικά δείγματα πήρα από τα τόσα που υπάρχουν στα σχολικά βιβλία. Διαβάζοντάς τα διαπιστώνει κανείς ότι αρχίζουν να επαληθεύονται όσα λέγονται και γράφονται για τους στόχους της παγκοσμιοποίησης. Ο τύπος του Ελληνόπουλου, που βλέπαμε και χαιρόμασταν, κάποτε δεν θα υπάρχει. Όσο για την Ελλάδα, ποιος ξέρει; Ποιος μπορεί να φανταστεί;
Δυστυχώς, δεν βλέπουμε κανένα αρμόδιο να υψώνει φωνή διαμαρτυρίας. Όλα έχουν καλώς. Τα μεγάλα πνευματικά ιδρύματα έχουν άλλα πολλά να ασχοληθούν… Και όσοι ασχολούνται με αυτά τα θέματα εκλαμβάνονται ως αφελείς…
Επιβάλλεται να επισημάνουμε και το θέμα της γλώσσας. Στην Ελλάδα, όλοι διαπιστώνουν ότι υπάρχει πρόβλημα! Αλλά, δυστυχώς, μόνον διαπιστώνουν. Όλοι οι υπεύθυνοι φορείς, πριν από την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1975, ήταν όλοι σύμφωνοι για την ανάγκη Συνταγματικής προστασίας της γλώσσας μας! Η προταθείσα προς την Κυβέρνηση σχετική διατύπωση στο υπό αναθεώρηση τότε Σύνταγμα είχε ως εξής: «Η Ελληνική Γλώσσα από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα που αποτελεί ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο μαζί με την ιστορική της γραφή προστατεύεται υπό του κράτους ως έκφανση της διαχρονικής ταυτότητος του Ελληνικού Γένους και θεμελίου του ευρωπαϊκού πνεύματος. Παρεμβάσεις επί γλωσσικών θεμάτων προϋποθέτουν γνώμη της Ακαδημίας Αθηνών».
Τελικά, η πρόταση αυτή παρέμεινε πρόταση. Δεν συμπεριελήφθη στο Σύνταγμα. Αυτονόητο είναι, ότι φρόντισαν γι’ αυτό όλοι εκείνοι που προετοίμαζαν το μονοτονικό και όσα ακολούθησαν, αλλά και όσα θα ακολουθήσουν.
Έτσι, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δεν προστατεύει το Σύνταγμά της την ελληνική γλώσσα. Στο Σύνταγμα του 1952 το άρθρο 107 προέβλεπε τα εξής: «Επίσημος γλώσσα του κράτους είναι εκείνη στην οποία συντάσσεται το πολίτευμα και της Ελληνικής Νομοθεσίας τα κείμενα. Πάσα προς παραφθοράν αυτής επέμβασις απαγορεύεται».
Εάν η διάταξη αυτή υπήρχε και στο Σύνταγμα του 1975, θα είχαν αποφευχθεί τα σοβαρά πλήγματα που δέχτηκε η γλώσσα μας και δεν θα φθάναμε στη σημερινή κακοποίηση και την κατάντιά της. Φρόντισαν γι’ αυτό, να μη συμπεριληφθεί στο νέο Σύνταγμα η διάταξη αυτή εκείνοι που είχαν προαποφασίσει για όλα.
Και όλα αυτά τα ονόμασαν «απλοποίηση» της γλώσσας. Αλλά, κάθε απλοποίηση είναι και ένας σοβαρός «τραυματισμός» της γλώσσας. Ο Γάλλος καθηγητής Πανεπιστημίου Masse Roger, έχοντας υπόψη του αυτά όλα, εδήλωσε: «Είναι διαπιστωμένο ότι η ελληνική γλώσσα είναι το υπέρτατο εργαλείο σκέψεως. Πράγματι, κάποιος μπορεί να σκεφθεί μόνο ελληνικά. Γι’ αυτό κάθε απλοποίηση στη γλώσσα, στη σύνταξη είναι απλά ένα χάσιμο σκέψης. Όταν μία γλώσσα απλοποιείται απλά χάνει. Δεν έχει να κερδίσει τίποτε. Οδηγούμαστε σε μια γλώσσα χωρίς νόημα απλά φωνητική και όλες οι λέξεις θα αρχίσουν να μοιάζουν μεταξύ τους. Η γλώσσα καταστρέφεται…».
Και όλα αυτά δεν τα λέει ένας τυχαίος, αλλά μια μεγάλη πνευματική προσωπικότητα. Κι όμως κωφεύουν άπαντες. Έτσι, ξεκίνησε μία άλλη παράμετρος της «απλοποίησης». Είναι η Γραμματική «χωρίς ήτα», «ύψιλον» και «ωμέγα». Τα φωνήεντα είναι μόνον πέντε και τα σύμφωνα 18. Και αυτό γιατί τα γράμματα «η», «υ», «ω», «ξ» και «ψ» εξοβελίστηκαν από το γνωστό μας μέχρι και σήμερα ελληνικό αλφάβητο όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Είναι ένα ακόμη βήμα «καθ’ οδόν προς το λατινικό αλφάβητο».
Όταν κατήγγειλε το γεγονός μία εκπαιδευτικός άφηναν κάποιοι να εννοηθεί ότι δεν ξέρει τι λέει. Είναι παλαιά μέθοδος. Όταν κάποιος έλεγε κάτι αντίθετο, τον βαπτίζανε τρελό. Κι όμως είναι ένα ακόμη βήμα μετά την κατάργηση των τόνων το 1982, οπότε οι λέξεις απέκτησαν μία τρύπα, όπως έλεγε και ο Ελύτης.
Μία επίκαιρη επισήμανση, ένα σοβαρό πρόβλημα της εποχής μας είναι και η πολυπολιτισμικότητα. Δηλαδή σε κάθε χώρα να μην υπάρχει συμπαγής μία εθνότητα, αλλά να δεχτούν όλες οι χώρες οικονομικούς μετανάστες χωρίς όρια και να πάψει να υπάρχει η εθνότητα ενός κράτους, όπως τη γνωρίσαμε στο παρελθόν.
Για να γίνει, όμως, αυτό πρέπει να ισοπεδωθούν τα πάντα, οτιδήποτε αποτελεί βασικό στοιχείο μιας κοινωνίας. Έτσι, οδηγούμαστε σταδιακά σε ένα παγκόσμιο πλαγκτόν, ευκόλως διαχειριζόμενο. Το ηθικό υπόβαθρο, η ιστορία του, τα πολιτιστικά γνωρίσματα, τα εθνικά σύμβολα, η θρησκεία. Πρέπει μέσα στη νέα κοινωνία να μην υπάρχει τίποτα που να δείχνει την ταυτότητά της.
Παράλληλα άρχισαν να ακούγονται οι πιο παράλογες θεωρίες, όπως δεν πρέπει να προβάλλονται σύμβολα θρησκευτικά, εθνικά, πολιτιστικά σε χώρους που προσέρχονται πολίτες άλλης εθνότητας, γιατί ενοχλούνται από την ύπαρξη συμβόλων που δεν συνάδουν με τις θρησκευτικές τους παραδόσεις!... Δηλαδή, όλοι εμείς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σ’ αυτή τη χώρα δεν έχουμε δικαιώματα και για να μη στενοχωρήσουμε τους παράνομους μετανάστες πρέπει να τα στερηθούμε…
Οι μετανάστες υπολογίζονται, εμάς ποιος μας λογαριάζει. Ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα. Δεν τους καλέσαμε εμείς να έρθουν εδώ. Εφόσον ήρθαν θα πρέπει αυτοί να σέβονται τα σύμβολά μας και όχι να τα στερούμαστε εμείς στον τόπο μας για χάρη τους…
Εθαύμασα τη στάση του Αυστραλού Πρωθυπουργού Kevin Ruid, ο οποίος πριν λίγα χρόνια σε μήνυμά του προς τους μουσουλμάνους, ανάμεσα στα άλλα ανέφερε: «Οι μετανάστες, και όχι οι Αυστραλοί, είναι αυτοί που πρέπει να προσαρμοστούν.
Έτσι είναι, και άμα τους αρέσει! Βαρέθηκα να ανησυχούμε σ’ αυτήν τη χώρα μήπως προσβάλλουμε ένα άτομο ή την κουλτούρα του… Αν δεν είσαστε ευχαριστημένοι, τότε φύγετε! Δεν σας φέραμε εδώ με το ζόρι. Εσείς διαλέξατε να έρθετε. Οπότε δεχτείτε την χώρα που εσείς διαλέξατε!».
Με πολλή ελαφρότητα άρχισε να χορηγείται ιθαγένεια στους μετανάστες.
Με μια ιστορική όσο και γενναία απόφαση το Δ. Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε το αυτονόητο: ότι ο Νόμος που χορηγεί ιθαγένεια στους αλλοδαπούς είναι αντισυνταγματικός. Έλληνας ιθαγενής γεννιέσαι, δεν γίνεσαι με υπογραφές και νομοσχέδια που καταργούν το Σύνταγμα.