Το «κυνήγι» της φαλαρίδας...

Αναδρομές

   Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΡΑΚΗ

  Κατά την περίοδο της κατοχής, που όλα ήταν δύσκολα για τους κατοίκους της τότε πόλης των Ιωαννίνων είχε απαγορευτεί, μεταξύ των άλλων και το κυνήγι. Έτσι τα υδρόβια πουλιά είχαν γεμίσει τη Λίμνη μας κι έβλεπε κανείς ολόκληρα κοπάδια από αγριόπαπιες, φαλαρίδες, αγριόχηνες κλπ., να κολυμπούν στα νερά της, χωρίς να ενοχλούνται από την παρουσία των ανθρώπων, που περνούσαν κοντά τους με βάρκες. Περισσότερες ήταν οι φαλαρίδες, οι οποίες είχαν ξεθαρρέψει τόσο, που έβγαιναν στην άκρη της Λίμνης και βοσκούσαν στο παχύ χορτάρι των πατωσιών, που ήταν μεταξύ των μποστανιών και της Λίμνης.
Σιγά - σιγά όλοι οι μποσταντζήδες της γειτονιάς του Άη-Γιώργη του Νεομάρτυρα, που θυμάμαι τουλάχιστον εγώ, είχαν διαπιστώσει ότι τα λαχανικά των μποστανιών τους, που ήταν φυτεμένα κοντά στην άκρη της Λίμνης, είχαν τα φύλλα τους τσιμπημένα ή φαγωμένα. Δράστες αυτής της καταστροφής είδαν ότι ήταν οι φαλαρίδες, οι οποίες με τις φωνές των λαχανοκηπουρών έφευγαν προσωρινά και σε λίγο ξαναγυρνούσαν για να φάνε τα τρυφερά ζαρζαβατικά, με ιδιαίτερη προτίμηση τα μαρούλια.
Έτσι σκεφτήκανε και βρήκανε άλλον τρόπο να κυνηγήσουν τις φαλαρίδες, μια και το κυνήγι τους με όπλα ήταν απαγορευμένο. Σε μικρά σχετικά κομμάτια γερού σπάγγου έδεναν στη μια άκρη τους αγκίστρια και την άλλη άκρη τους την έδεναν σε ξύλινους πασσάλους, τους οποίους έμπηγαν σε αραιά διαστήματα, στο χώμα κοντά στις άκρες των μποστανιών.
Τα αγκίστρια τα δόλωναν με τσίμες ή σκουλήκια και μετά την απομάκρυνσή τους περίμεναν την «επιδρομή» των φαλαριδών. Εκείνες έβγαιναν θαρρετά και προχωρώντας στο χορτάρι της πατωσιάς πήγαιναν προς τα μποστάνια, οπότε, πολλές φορές, έβλεπαν τις τσίμες ή τα σκουλήκια, τα οποία άρπαζαν με το ράμφος τους και προσπαθούσαν να τα καταπιούν, κι έτσι αγκιστρώνονταν σ' αυτά.
Εμείς και οι άλλοι μποσταντζήδες βλέποντας από μακριά τις φαλαρίδες να χτυπιούνται στο έδαφος τρέχαμε και τις πιάναμε. Με τον τρόπο αυτό τα τραπέζια των σπιτιών των μποσταντζήδων, των συγγενών και των φίλων τους είχαν πολλές φορές φαγητό με φαλαρίδες, τις οποίες οι γυναίκες τους μαγείρευαν με διαφόρους τρόπους.
Αυτό βοήθησε πολύ τους παραλίμνιους Γιαννιώτες της κατοχής σε μια δύσκολη περίοδο, που υπήρχε μεγάλη έλλειψη τροφίμων και άλλων αγαθών.

(Από το βιβλίο του Δημήτρη Κοράκη «Ιστορίες από τα παλιά Γιάννινα»)