Αξεπέραστο το μεγαλείο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού!

ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΕΣ

  Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

* Έλληνες και ξένοι σήμερα εκφράζουν πάντα τον θαυμασμό τους για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Ένα πολιτισμό που περιλαμβάνει όλες τις πλευρές και όλα τα επίπεδα. Μεγάλες μορφές της επιστήμης, της πολιτικής και του πνεύματος εκφράζουν παντοιοτρόπως τον σεβασμό τους και διατυπώνουν απόψεις.
Εμμανουήλ Κάντ, Γερμανός φιλόσοφος: «Εκτός από τις τυφλές δυνάμεις της φύσης, ό,τι κινείται στον κόσμο αυτόν έχει την προέλευσή του από την Ελλάδα».
Ο Θωμάς Τζέφερσον (1801-1889) πρόεδρος των ΗΠΑ: «Στους προγόνους των Ελλήνων οφείλουμε όλοι εμείς τα φώτα που μας έβγαλαν από το γοτθικό σκοτάδι».
Ο Νεχρού (1889-1964) πρωθυπουργός της Ινδίας είπε: «Η Ευρώπη είναι θυγατέρα της Ελλάδος».
Φρ. Ένγκελ: «Χωρίς την Ελλάδα δεν θα υπήρχε η σύγχρονη Ευρώπη».
Θα μπορούσε να γράψει κάποιος βιβλίο πολυσέλιδο, για να συμπεριλάβει όλα τα εγκώμια και τους επαίνους μεγάλων και επιφανών ανθρώπων για την αξία του Ελληνικού πολιτισμού σε παγκόσμια κλίμακα.
Επιβάλλεται, όμως, να αναφέρουμε όσα γράφει ο Νίτσε στο σύγγραμμά του «Η Γέννηση της Τραγωδίας». «Σχεδόν σε κάθε εποχή οι διαδοχικοί πολιτισμοί προσπάθησαν με αγανάκτηση να αποσείσουν το ζυγό των Ελλήνων, γιατί κάθε προσωπική δημιουργία, ενώ εκ πρώτης όψεως θαυμαζόταν ειλικρινά σαν πρωτότυπη, δίπλα σε αυτούς (τους Έλληνες) έχανε ξαφνικά το χρώμα και τη ζωντάνια της και γινόταν έκτρωμα αδέξιας μίμησης και γελοιογραφία…
Και κάθε στιγμή ξεσπάει για μια ακόμη φορά η υπόκωφη οργή, η μαζεμένη στα βάθη της καρδιάς εναντίον αυτού του αλαζονικού λαού, που είχε την τόλμη να χαρακτηρίσει με το επίθετο «βάρβαρος» κάθε τι που ήταν ξένο. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, λέμε, που διεκδικούν ανάμεσα στους λαούς μια ξεχωριστή θέση;
Όμως, ούτε ο φθόνος, ούτε η αχαλίνωτη φαντασία και η οργή κατόρθωσαν να αγγίξουν την αυθάδη τους γαλήνη. Γι αυτό ΜΠΡΟΣΤΑ στους ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΔΕΟΣ.
Ας τολμήσουμε, επιτέλους, να διαλαλήσουμε πώς οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους τα χαλινάρια της Τέχνης, όπως άλλωστε και κάθε τέχνης…»
***
Ερχόμαστε τώρα να ιδούμε μία άλλη παράμετρο του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Σήμερα θαυμάζουμε όλοι τα έργα Τέχνης των προγόνων μας, όσα σώθηκαν και προεκτείνοντάς τα υπολογίζουμε και την αξία, όσων χάθηκαν. Και χάθηκαν τα περισσότερα. Αλλά το μυστικό βρίσκεται κάπου αλλού.
Οι θέσεις των πόλεων δεν είναι τυχαίες. Οι ναοί και τα διάφορα μνημεία, Μαντεία, Θέατρα, Στάδια κλπ. δεν ανεγέρθηκαν τυχαία. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν σχηματίσει ένα τέλειο δίκτυο, βασισμένο σε μαθηματικούς υπολογισμούς. Έτσι, λοιπόν, εξηγούνται οι ακριβείς αποστάσεις μεταξύ διαφόρων πόλεων, ιερών μαντείων, θεάτρων κ.λ.π.
Ήδη έχει παραμείνει μυστήριο, το πώς, με ποιο σκεπτικό δηλαδή, κατόρθωναν οι πρόγονοί μας να φτιάχνουν θέατρα βρίσκοντας την τέλεια ακουστική και ξεπερνώντας έτσι την ανάγκη μιας οποιασδήποτε μικροφωνικής εγκατάστασης, όπως για παράδειγμα στην Επίδαυρο, όπου και στην τελευταία κερκίδα να καθίσει κάποιος, θα μοιραστεί την υπεροχή της ακουστικής με αυτόν που κάθεται στο μπροστινό κάθισμα.
Το ερώτημα είναι, τι μαθηματικές γνώσεις διέθεταν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, ώστε όχι απλά τις εφάρμοσαν (κατασκευάζοντας κάποια μνημεία), αλλά και προνόησαν την διατήρησή τους μέσα στον ωκεανό του χρόνου.
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η σύλληψη αυτής της πραγματικότητας, ότι δηλαδή, αν ήταν δυνατό να βρεθεί κάποιος σε τέτοιο ύψος που να μπορεί να βλέπει συγχρόνως όλη η Ελλάδα και χάραζε νοητές γραμμές ανάμεσα στις πόλεις της, θα διαπίστωνε έναν ακριβέστατο μαθηματικό υπολογισμό που θα κυμαινόταν ανάμεσα σε κύκλους και τετράγωνα, σε ισόπλευρα- ισοσκελή τρίγωνα και τέλεια οκτάγωνα.
Μία γεύση θα πάρουμε αν μάθουμε το εξής: Αν γράψουμε ένα κύκλο με κέντρο τον Παρθενώνα και ακτίνα την απόσταση Παρθενών-Θησείον, θα ιδούμε ότι ο κύκλος περνάει ακριβώς επάνω στο βήμα της Πνύκας, από όπου ομιλούσαν οι ομιλητές της Εκκλησίας του Δήμου, από τη βάση του μνημείου του Φιλοπάππου και από το κέντρο του σηκού του Ναού του Ολυμπίου Διός (Στήλες Ολυμπίου Διός κοντά στο Ζάππειο).
Ο Παρθενών, ο Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο και ο Ναός της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα σχηματίζουν τέλειο ισοσκελές τρίγωνο…
Εάν ενώσουμε τις αποστάσεις Παρθενών-Κρομιόνα-Στειρίδα-Θήβα-Αμφιάραο έχουμε ένα σχήμα που λέγεται Σελινάκατος του Απόλλωνα. Ο Ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς βρίσκεται σε αρμονική συμμετρία με τη Δήλο (τόπος γεννήσεως-τόπος λατρείας). 150 χιλιόμετρα.
Οι αρχαίοι δεν έφτιαχναν τίποτε στην τύχη. Γι’ αυτούς ο κόσμος ήταν μία μαθηματική εξίσωση ή ένα γεωμετρικό θεώρημα, σύμφωνα με το οποίο η αρμονία ερχόταν σαν φυσικό επακόλουθο για να θυμίσει ότι τα πάντα στο μικρόκοσμο της Γης, είναι μία απεικόνιση της αρμονία του σύμπαντος.
Ο Πλάτων γράφει: Η Γεωμετρία είναι η γνώση του Θεού. Η αρμονία και το κάλλος ανήκουν στα Μαθηματικά και τη Γεωμετρία. «Θεός αεί γεωμετρεί» έλεγαν οι πρόγονοί μας και το υιοθετούσαν στη σκέψη και στις πράξεις τους. Η απόσταση μεταξύ της Κνωσού και της Πέλλας (πρώην πρωτεύουσας της Μακεδονίας) και της Αθήνας, είναι ίση. Επίσης, η Αθήνα απέχει ακριβώς την ίδια απόσταση από τη Σπάρτη και τη Δήλο.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι σύμπτωση. Όμως οι αναλογίες στις μεγάλες αποστάσεις, προκύπτουν από μικρότερες αναλογίες κοντινότερων πόλεων, που ανά τρεις σχηματίζουν ισοσκελή τρίγωνα. Για παράδειγμα, η Χαλκίδα απέχει το ίδιο από τη Θήβα και το Αμφιάρειο. Επίσης η Στειρίδα (Φωκίδα) απέχει εξίσου από την Αθήνα και το Σούνιο, καθώς και οι Δελφοί από την Ολυμπία και την Αθήνα.
Οι θέσεις των πόλεων και των μνημείων ήταν υπολογισμένες επιστημονικά, ύστερα από έναν αρκετά αινιγματικό προγραμματισμό.
Ο Ζαν Ρισέ στο βιβλίο του «Γεωγραφία και θρησκεία του αρχαίου κόσμου» γράφει, σχετικά με την θέση των ιερών, των πόλεων, των μαντείων κ.λ.π. «τα περιώνυμα ιερά του αρχαίου κόσμου εάν συνδεθούν διά νοητών γραμμών σχηματίζουν γεωμετρικές προβολές των αστερισμών του ουρανού».
Η άποψη του Ζαν Ρισέ επαληθεύεται καθώς κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό οι πλανήτες ψιθυρίζουν αρχαιοελληνικά ονόματα: Κρόνος-Ζεύς-Άρης-Αφροδίτη-Σελήνη και σκεπτόμαστε τις εκπληκτικές αστρονομικές γνώσεις των αρχαίων μας προγόνων, όπως τον Ίππαρχο, που με τον αστρολάβο υπολόγιζε τις συντεταγμένες των πλανητών. Αρκεί να αναφέρουμε ότι το πλάτος του Παρθενώνα είναι δεύτερο λεπτό της μοίρα του Ισημερινού.
Το αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα είχε στόχο το κάλλος. Το κάλλος είναι η αρμονία των αριθμών. Γι’ αυτό και οι πλάκες ακόμη του δαπέδου στην ορχήστρα του θεάτρου του Διονύσου (Ν.Α. πλευρά της Ακρόπολης) έχουν διάφορα μεγέθη, που δεν είναι όμως τυχαία. Αν διαιρέσουμε το μήκος με το πλάτος θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχει η σχέση 2:1, 4:3 και φθάνουμε στο 1,618 που είναι η Χρυσή τομή και στο 0,318 χρυσός αριθμός.
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας έκαναν υπολογισμούς με γράμματα. Ένα ακόμη παγκόσμιο φαινόμενο της ελληνικής γλώσσας είναι η γλώσσα των αριθμών. Καμία άλλη γλώσσα στον κόσμο δεν έχει αυτή την ιδιότητα. Γι’ αυτό και είναι η μόνη γλώσσα, που είναι αποδεκτή από τους Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές Προηγμένης Τεχνολογίας.
Η απόσταση από ΠΕΛΛΑ-ΑΘΗΝΑΙ-ΚΝΩΣΣΟΣ είναι 1.765 στάδια. Με βάση την παραπάνω αριθμολογία, αν προσθέσουμε τα γράμματα των πόλεων αυτών θα βρούμε σύνολο 1.765.
ΠΕΛΛΑ = 80+5+30+1    =146
ΑΘΗΝΑΙ = 1+9+8+50+1+10    =  79
ΚΝΩΣΣΟΣ=20+5+800+200+200+70+200     =1540
1765

Έτσι, λοιπόν, μπορούμε να θεωρήσουμε την επιφάνεια της Ελλάδος σαν ένα πολύ καλά υπολογισμένο γεωγραφικό πρόσωπο όπου τα χαρακτηριστικά του σημαίνουν κάτι που εμείς ακόμη αδυνατούμε να διαβάσουμε και ίσως δεν καταφέρουμε ποτέ…
Αβίαστα, βγαίνει από τα παραπάνω η απάντηση στο ερώτημα: Γιατί οι αρχαίοι Έλληνες ευχαριστούσαν τον Θεό που γεννήθηκαν Έλληνες και όχι βάρβαροι.