Πρέπει επιτέλους να σταματήσει ο κατήφορος!..

AΠΟΨΕΙΣ

 Tου ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΚΑΤΣΑΝΟΥ, συνταξ. Δασκάλου

* «Γεννήθηκα, μεγάλωσα, έζησα και δούλεψα στις εσχατιές της πατρίδας μας κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Έμαθα τα πρώτα γράμματα κάτω από σκιές δέντρων, σε υπόστεγο εξωκκλησιού, έξω από το καμμένο από τους Γερμανούς σχολείο μας ή πηγαινοερχόμενος με άλλα παιδιά στο διπλανό χωριό, πάντα πεζοπορώντας επί δίωρο τουλάχιστον την ημέρα, χωρίς βιβλία, χωρίς τετράδια, χωρίς μαυροπίνακα, με υποτυπώδη διατροφή.
Για τρία χρόνια ζούσαμε σε καλύβες μαζί με τα λίγα ζώα μας, γιατί τα σπίτια μας κάηκαν από τους κατακτητές, ώσπου το 1945 μπήκαμε στα σπιτάκια που με τη βοήθεια του λεηλατη-μένου Κράτους στήσαμε.
   Έρχεται ύστερα ο Εμφύλιος σπαραγμός. Νέες περιπέτειες, με φόβο, με πείνα, με αναγκαστική εσωτερική μετανάστευση, με διαβίωση σε πρόχειρα ξύλινα παραπήγματα στην πόλη των Ιωαννίνων, χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό φως, χωρίς τουαλέτες, με συγκάτοικους ποντίκια, κοριούς, αράχνες, κρύο, ζέστη, δίκην σαρδελών 2-3 οικογένειες σε 6 τετραγωνικά μέτρα.
    Εκεί προσωπικά έζησα από το 1949 μέχρι και το 1958. Υπηρέτησα στον ελληνικό στρατό ως απλός στρατιώτης μία ολόκληρη διετία έως ότου έρθει η λυτρωτική εκείνη ημέρα του 1963 που διορίστηκα δάσκαλος στο Νομό Ηλείας και αρχίζει από εκεί η εκπαιδευτική μου περιπέτεια με μισθό πείνας, με μεταθέσεις, με αναγκαστικές αποσπάσεις, σε σχολεία χωρίς βασικές υποδομές, σε χωριά χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, με παιδιά εγκαταλειμμένα σε παππούδες και γιαγιάδες, χωρίς συγκοινωνίες...
    Θέλω να πιστεύω ότι ως υπάλληλος του Ελληνικού Κράτους έκανα το καθήκον μου με ευσυνειδησία και πίστη και όχι μόνο στις αίθουσες διδασκαλίας, αλλά και με προσφορά στην κοινωνία γενικότερα, στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε κοινωνικούς φορείς, στην διοίκηση της εκπαίδευσης, πράγμα που καθημερινά επιβεβαιώνεται από πολλές πλευρές της κοινωνίας.
    Όμως, έρχεται τώρα το κράτος και μας τιμωρεί, μας καταδικάζει σε εξαθλίωση, μας περικόπτει τη σύνταξη, μας καταργεί τα δώρα, μας μειώνει τα ταμεία, μας φορολογεί μέχρι και εκείνο το σπιτάκι του 1945 στο χωριό, μέχρι και την πρώτη κατοικία μας, την οποία παλέψαμε μια ολόκληρη ζωή για να αποκτήσουμε.
    Και όλα αυτά γιατί; Ενώ το κάθε κράτος οφείλει να αγωνίζεται με κάθε τρόπο και να δημιουργηθεί συνθήκες ευημερίας του λαού, να δίδει αισιοδοξία στους ανθρώπους, να δίνει χαρά κι ευτυχία και όχι να βασανίζει, να φτωχοποιεί τους πολίτες, το δικό μας κάνει το αντίθετο.
    Βέβαια, θέλει να καλύψει τις τρύπες που οι κλέφτες και οι παντός είδους άρπαγες δημιούργησαν, όμως ακολουθεί λάθος δρόμο. Δεν σταματάει την αιμορραγία του Εθνικού πλούτου, δεν ελέγχει την πλουτοκρατία, δεν φορολογεί δίκαια, δεν υπολογίζει τον πόνο και τη δυστυχία της μεγαλύτερης μερίδας του ελληνικού λαού, δεν αφουγκράζεται την αγωνία της φτώχειας, δεν καλλιεργεί αισιοδοξία και χαρά, δεν σταματάει την βουλιμία των δυνατών, δεν σταματάει τους καιροσκόπους, δεν σταματάει την ξύλινη γλώσσα, δεν λέει την αλήθεια, δεν δίνει προοπτική, δεν αποδίδει δικαιοσύνη!
     Έλεος Κύριοι! Πατρίδα ΕΛΕΟΣ. Σταμάτα τον κατήφορο...