Να αφήσουμε πίσω την Ελλάδα που μας πλήγωσε!

ΑΠΟΨΕΙΣ

  Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΝΕΣΣΗ

* Ωραία, να επιβάλλουμε μια λιτότητα, μια νηστεία στο κάτω-κάτω, να περάσει η κρίση! Ας πούμε πως αυτός είναι ένας αιματηρός τρόπος να ξεπεραστεί η κρίση, η οικονομική φυσικά. Με τις άλλες κρίσεις, τις μη οικονομικές, τι θα κάνουμε; Έχουμε κάτι σχεδιάσει; Γιατί αν δεν έχουμε απαντήσεις και γι’ αυτές τις κρίσεις ποιότητας δεν νομίζω ότι η οικονομική «νηστεία» και η ανάλγητη φτωχοποίηση όλων θα λύσει το πρόβλημά μας. Κρίση ηθική, πολιτιστική, κοινωνική, αισθητική, κρίση θεσμών, κρίση Δημοκρατίας μας έχουν κατακλύσει.
Δεν θα ασχοληθώ με το ποιος είναι ο κύριος υπαίτιος για τις αλλεπάλληλες κρίσεις ποιότητας της ζωή μας. Ο καθένας ας ενοχοποιήσει όποιον ή όποιους  θέλει με δική του επιλογή. Θα ασχοληθώ όμως με όλους αυτούς που σήμερα όχι μόνο δεν ακουμπάνε τον κυκεώνα της ποιοτικής κρίσης, αλλά απεναντίας επωφελούνται από τη διατήρηση και συνέχιση μιας αδιάντροπης υποτίμησης των ηθικών αξιών μας και ενάντια σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας που επιθυμεί και παλεύει να βγει από το τέλμα της ανυποληψίας και της διεθνούς αναξιοπιστίας.
Υπάρχουν πολλοί από μας που είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν αυτή την πορεία της σήψης. Πόσοι όμως  ανάμεσά μας αλήθεια δεν είναι αυτοί που νομίζουν ότι επωφελούνται, από ένα περιβάλλον δύσοσμο και κατάλληλο μόνο για σκοτεινές διασυνδέσεις με τους διαπλεκόμενους πολιτικούς και ασυνείδητους παραγοντίσκους της διαφθοράς και της εξαχρείωσης;
Με ποιο τρόπο θα νικήσουμε την οικονομική κρίση, αν στο βαρέλι που ρίχνουμε τους φόρους της φτώχειας μας, σκοπίμως και για ιδιοτελείς σκοπούς ανοίγονται συνεχώς τρύπες σε όλο το ύψος του, από τους τυφλοπόντικες της διαφθοράς; Πώς να ξεριζωθεί η άποψη που άρχισε να υπερισχύει σε πολλούς απροβλημάτιστους, επιπόλαιους και ιδιοτελείς συμπολίτες μας, πως η ανηθικότητα είναι το μόνο όπλο της άμυνας τους;
Πώς να διαβάσουμε σωστά τους νόμους, αφού αυτοί καταστρατηγούνται πρώτα και χονδροειδώς από αυτούς που υποτίθεται ότι τους ψηφίζουν; Πώς να εμπιστευτούμε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία που στη διαφορετική άποψη του ενός ή των πολλών βουλευτών, έχει το δικαίωμα (!) αδιάντροπα και χωρίς εξηγήσεις να τους αντικαθιστά με άλλους πιο υποτακτικούς; Πώς να γιατρέψουμε την οικονομική κρίση, αφού η εμπιστοσύνη πολίτη προς πολιτεία, καθημερινά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στην ανυποληψία;
Πώς να ανασάνουμε ελπίδα από ένα σύστημα παιδείας που επιδοκιμάζει την παπαγαλία και την επανάληψη και με πανεπιστήμια που χωρίς ενοχές επιβραβεύουν τη δουλικότητα και προτιμούν την οικογενειοκρατία αντί της αξιοκρατίας; Πού βρίσκεστε ηγέτες των πανεπιστημίων και άλλοι πνευματικοί ηγέτες, εκτός από τις λίστες των ψηφοδελτίων των ένοχων κομμάτων που μας έριξαν στο βάραθρο της αναξιοπιστίας; Πού ακούγεται η ηγετική φωνή σας;
Με ποιο τρόπο να ορθοποδήσουμε, όταν εξάγουμε χωρίς προβληματισμό τα πιο σπουδαία μυαλά, τα πιο άξια Ελληνόπουλα σε ξένες χώρες και εισάγουμε αλόγιστα κάθε καρυδιάς καρύδι από όλες τις χώρες της υπανάπτυξης, της δυστυχίας και της απελπισίας;
Τελικά αγαπάμε τούτη τη χώρα ή όχι; Είναι δύσκολο πράγματι να αγαπάει κανείς μια χώρα έτσι όπως την κατάντησαν οι παράλογες, επιλήψιμες έως και ιδιοτελείς πολιτικές των κομμάτων που μας κυβέρνησαν τόσα χρόνια. Είναι επίσης δύσκολο να ξεφύγουμε από τα κυκλώματα της διαπλοκής και της διαφθοράς, που καθορίζουν και ορίζουν πολιτικές. Όπως είναι δύσκολο επίσης να γλυτώσουμε από την λαιμαργία και απληστία  όσων επιβουλεύονται τη χώρα μας διεθνώς είτε είναι πολιτικοί είτε κερδοσκόποι είτε τα πανίσχυρα λόμπυ και όσοι κρύβονται πίσω απ’ αυτά.
Όμως η μόνη -ίσως η μοναδική- ελπίδα μας για να οικοδομήσουμε μια χώρα που να θυμίζει Ελλάδα, είναι εμείς να αφυπνιστούμε. Δεν δικαιούμαστε ή αν θέλετε δεν έχουμε την πολυτέλεια πια, να επαναλαμβάνουμε τα λάθη και τις κακές επιλογές μας στην κοινωνική, την επαγγελματική, την πολιτική μας ζωή. Όχι τα ίδια λάθη και τις ίδιες επιλογές.
Ας δημιουργήσουμε ο καθένας που αγαπάει τούτη τη χώρα κυψέλες ποιότητας στο χώρο της δουλειάς μας, στο περιβάλλον της ζωής μας, στον κόσμο των πολιτικών μας επιλογών. Με αυτό τον τρόπο θα βάλουμε μια νέα αρχή, θα δώσουμε επιτέλους ένα όραμα στη χώρα που αγαπάμε.  
Την Ελλάδα που μας πλήγωσε πρέπει να την αφήσουμε πίσω, γιατί Ελλάδα χωρίς όραμα δεν μπορεί να λέγεται Ελλάδα. Ούτε Ελλάδα -όπως μας προτείνουν τα κόμματα- ο ένας εχθρός όλων των άλλων. Ας γεμίσουμε τούτο τον τόπο με Κυψέλες Ποιότητας παντού, είναι το μόνο αποτελεσματικό όπλο ενάντια σε όσα μας καταδυναστεύουν. Οι πολιτικοί -αυτοί οι πολιτικοί- δεν θα τα καταφέρουν, εμείς οι πολίτες μπορούμε.
Ένας Βρετανός φιλόσοφος είπε χαρακτηριστικά, «πως το μόνο που χρειάζεται για το θρίαμβο του Κακού, είναι κάποιοι Καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα».