Ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας…

ΓΝΩΜΕΣ

Γράφει ο  ΣΠΥΡΟΣ  ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ, Φιλόλογος-Συγγραφέας

* Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με βάση το Πολίτευμα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, που ισχύει, από το 1974, στη χώρα μας, είναι, θεωρητικά, ο πρώτος πολίτης της χώρας. Αυτό όμως δεν ισχύει στην πράξη. Και αυτό δεν έγινε τυχαία. Συνέβαλαν σ’ αυτό τρία γεγονότα: Ο Α. Παπανδρέου, το 1985, αποψίλωσε το θεσμό από κάθε αρμοδιότητα, τον κατέστησε καθαρά διακοσμητικό, και καθιέρωσε το ισχύον, μέχρι σήμερα, πρωθυπουργικό σύστημα με ηγεμονικές αρμοδιότητες που αποτέλεσε, στα πλαίσια των μονο-κομματικών κυβερνήσεων που ίσχυαν μέχρι πρόσφατα, και μια από τις βασικές αιτίες των δεινών που μαστίζουν τη χώρα.
Τι έμεινε, λοιπόν, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ώστε να μπορεί να έχει κάποιο λόγο στα πολιτικά μας πράγματα, όταν αυτά οδηγούνται σε τραγικό αδιέξοδο; Ένα και μοναδικό όπλο· ισχυρό μεν, αλλά είδος "εν ανυπαρξία" στη χώρα μας: η παραίτηση!
Έπειτα, ο τρόπος με τον οποίο προτείνεται και τελικά εκλέγεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η αρμοδιότητα αυτή ανήκει στον Πρωθυπουργό και αρχηγό του πλειοψηφούντος στη Βουλή κόμματος, τον καιρό της εκλογής. Αυτός αποφασίζει – όταν, βέβαια, αυτός αποφασίζει – ανακοινώνει το όνομα που προτείνει και καλεί τα κόμματα να συμφωνήσουν μαζί του. Δεν καλεί γιατί δε χρειάζεται τους βουλευτές του κόμματός του. Αυτοί μαθαίνουν, συχνά, το όνομα του προτεινόμενου από τα Μ.Μ.Ε.. Δηλαδή στην ουσία ούτε ο Λαός αποφασίζει για το ποιος θα είναι ο πρώτος πολίτης της χώρας, ούτε οι βουλευτές. Έρχεται τέλος το γεγονός ότι οι πρόεδροι της Δημοκρατίας, αν κρίνουμε απ’ τους δυο τελευταίους, εκλέγονται – όχι τυχαία – από το φθαρμένο πολιτικό σύστημα, για το οποίο, ως πρώην πολιτικά πρόσωπα, φέρουν και αυτοί, σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό – αυτό δεν έχει σημασία – ευθύνη για όλα όσα συνέβησαν επί των ημερών που ήταν δρώντα πολιτικά πρόσωπα στη χώρα.
Θυμάστε, ασφαλώς, ότι ο προηγούμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Κωστής Στεφανόπουλος, ήταν, για πολλά χρόνια, επίλεκτο μέλος της Νέας Δημοκρατίας, διεκδίκησε την αρχηγία της χωρίς να το πετύχει ίδρυσε δικό του κόμμα, κατέβηκε στις εκλογές, απέτυχε παταγωδώς, και ξαφνικά, πρώτα ο Σαμαράς, ως αρχηγός της Πολιτικής Άνοιξης, και αμέσως μετά ο Α. Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, τον πρότειναν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Θυμάστε, επίσης, ότι και ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Κάρολος Παπούλιας, ήταν, επί χρόνια, επίλεκτο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ – βουλευτής και υπουργός – στις τελευταίες όμως εκλογές, πριν από την εκλογή του στο σημερινό αξίωμα, απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής στα Γιάννινα και ξαφνικά, μια μέρα, ο Κ. Καραμανλής, ο νεότερος, τον πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Τόσο επί των ημερών του Κ. Στεφανόπουλου, όσο και επί των ημερών του Κ. Παπούλια, συνέβησαν σε τούτο τον τόπο γεγονότα που προκαλούσαν το κοινό αίσθημα, αλλά δεν ευαισθητοποιούσαν τους πρώτους πολίτες της χώρας οι οποίοι δεν μπορούσαν να αντιδράσουν και να τα καταδικάσουν.
Αυτά τα γεγονότα – κοινώς σκάνδαλα – συγκλόνισαν τις δυο τελευταίες δεκαετίες τη χώρα (Χρηματιστήριο, Βατοπέδι, Siemens, δομημένα ομόλογα, εξοπλιστικά προγράμματα, μίζες και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός), αυτά τα σκάνδαλα παραγράφονταν, πότε με πρόωρο κλείσιμο της Βουλής, πότε με νόμους περί μη ευθύνης υπουργών, αλλά αντίδραση από πουθενά. Έτσι φτάσαμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα, που η κατάσταση όχι μόνο δεν άλλαξε σε τίποτε, αλλά πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο.
Ποιο είναι, λοιπόν, το συμπέρασμα που βγαίνει απ’ τα παραπάνω; Απλό και κατανοητό από κάθε πολίτη που διαθέτει κοινόν νουν:
Δεν πρέπει, από τώρα και στο εξής, να εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πολιτικό πρόσωπο που ανήκει στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, και μάλιστα, λίγο πριν την εκλογή του στο ανώτατο αξίωμα της χώρας, να έχει καταψηφιστεί, ως δρων πολιτικό πρόσωπο, με την ψήφο του Ελληνικού λαού.
Υπάρχουν σε τούτη τη χώρα, εκλεκτές προσωπικότητες, καταξιωμένες στη συνείδηση του Ελληνικού Λαού, που είναι σε θέση να συνδυάσουν την πολιτική με την ηθική, και να συμβάλουν, δείχνοντας κάθε φορά, την απαιτούμενη ευαισθησία, στην προσπάθεια που πρέπει να καταβληθεί για να βγει η χώρα από το τέλμα.
Να μη μένουν αδιάφοροι και ασυγκίνητοι με όσα – θλιβερά και απαράδεχτα – διαδραματίζονται στον πολιτικό στίβο· και να έχουν, από την πρώτη στιγμή, της ανάληψης των καθηκόντων τους, ειδοποιήσει αυτούς που τους εξέλεξαν, ότι κύριο και απαράβατο έργο τους θα είναι η προστασία των θεσμών της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, η συνταγματική τάξη και η νομιμότητα,  για την τήρηση των οποίων έχουν δώσει οι ίδιοι το νενομισμένο όρκο, και έχουν, με τον ίδιο όρκο, δεσμεύσει αυτούς που τους εξέλεξαν. Να μην ανέχονται, σε καμιά περίπτωση  "αδιαφανείς παρασκηνιακές παρεμβάσεις", τις οποίες καταγγέλλει, σε σχέση με τα Παλαιά Κληροδοτήματα Ιωαννίνων, ο πολύπειρος πρώην Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, Απ. Κακλαμάνης, παρεμβάσεις που απέτρεψαν την εφαρμογή του ν. 1473/1984 (άρθρα 37 και 47)· αυτός ο νόμος ψηφίστηκε, με βάση το Σύνταγμα και καταργούσε αυτό το αντισυνταγματικό καθεστώς που συνδέεται με τη Μητρόπολη Ιωαννίνων, αλλά δεν εφαρμόστηκε· τελούσε, "επί 30 χρόνια εν υπνώσει", με ευθύνη όλων των Κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης.
Και δεν το ήξεραν μόνο οι κυβερνήσεις. Το ήξεραν – όπως καταγγείλαμε με το προηγούμενο άρθρο μας – και οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας που τις όρκιζαν. Τότε για ποια Δημοκρατία μιλάμε, και πώς μπορούμε να αισιοδοξούμε για το μέλλον αυτού του τόπου;