Η κρίση της αντιπολίτευσης…

 ➤  Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ, πρ. Δημοτικός Σύμβουλος Ιωαννίνων

*  Η χώρα μας διέρχεται μια σοβαρή οικονομική κρίση με δραματικές επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο του λαού, αλλά και με παρενέργειες σε πολλά επίπεδα της κρατικής και θεσμικής οργάνωσης. Σε ανάλογες καταστάσεις έχουν υποχρέωση οι πολιτικές δυνάμεις να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να βοηθήσουν παντί τρόπω ώστε να ανασάνει ο λαός και το κράτος να βρει τον απαιτούμενο βηματισμό. Άλλωστε, είναι αξίωμα  της  κοινοβουλευτικής  δημοκρατίας  τα  κόμματα να δείχνουν τη θετική τους συμβολή, όταν δοκιμάζεται ο τόπος. Γιατί σε μια ομαλή περίοδο ο καθένας εύκολα πορεύεται και ειδικά τα κόμματα έχουν την άνεση να συγκρούονται μεταξύ τους, να καινοτομούν και γενικά να καθορίζουν τον ρόλο τους, όπως κρίνουν ότι τα συμφέρει.
Δυστυχώς, αυτά τα τόσο απλά και χρήσιμα σήμερα στην πολιτική μας ζωή φαντάζουν ακατανόητα. Παρατηρούμε πως άλλα χρειάζεται η κοινωνία και άλλα πράττουν οι πολιτικοί μας γενικά. Υπάρχει δηλαδή μια παράλογη σχέση ανάμεσα στην πολιτική πρακτική των κομμάτων και στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Αντί να προτάσσουν το συλλογικό συμφέρον, προτιμούν το κομματικό και αντί να βρουν ένα modus vivendi ανταγωνίζονται σε όλα. Έχεις την εντύπωση ότι πρόκειται για δύο κόσμους εντελώς διαφορετικούς ή μάλλον εχθρικούς που ζουν σε διαφορετικό χρόνο και σε άλλο περιβάλλον.
Έτσι νομίζω εξηγείται και το γεγονός ότι στη δύσκολη συγκυρία που βιώνουμε δε μπορούμε ως πολίτες να ακουμπήσουμε με σιγουριά κάπου και να εμπιστευόμαστε την πολιτική μας ηγεσία. Αποτέλεσμα αυτής της σκοτεινής κατάστασης είναι η γενίκευση της αξιοπιστίας του πολιτικού μας συστήματος και η απόρριψη κάθε πολιτικής πρωτοβουλίας. Νομίζω ότι πρόκειται για μια παθογένεια που δύσκολα θεραπεύεται και θα ταλαιπωρεί τον τόπο για χρόνια πολλά.
Ευθύνη σοβαρή για όλα αυτά δεν έχει μόνο η Κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Περισσότερο δε η αξιωματική αντιπολίτευση, που δείχνει καθημερινά ότι άγεται και φέρεται από τις περιστάσεις χωρίς να μπορεί ως τώρα να διαδραματίσει τον ουσιαστικό ρόλο που της επιβάλλουν οι συνθήκες. Δεν έχει καμιά διάθεση για διάλογο, αλλά με τρόπο δογματικό καταδικάζει κάθε πρωτοβουλία και κάθε απόφαση. Θεωρεί ότι προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες επειδή δημοσκοπικά προηγείται και δεν αντιλαμβάνεται ότι η προτίμηση δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικής επεξεργασίας των πραγμάτων. Σήμερα αρκετοί συμπολίτες συμπεριφέρονται πολιτικά όχι κατά πως η πολιτική συνείδηση υπαγορεύει, αλλά όπως η αγανάκτηση, η απογοήτευση και ο θυμός ορίζουν.
Επομένως, η κρίση μας προσδιορίζεται έντονα από μια τιμωρητική διάθεση και όχι από ανάγκη να συμβάλουμε ώστε να αλλάξει η πορεία του τόπου και να λειτουργήσει πιο αποτελεσματικά και καθαρά το όλο πολιτικό μας σύστημα. Άρα η αντιπολίτευση δεν έχει πείσει με τις προτάσεις της, απλώς χαϊδεύει τα αυτιά μας με παροχολογίες και με δώρα παντός είδους. Ό,τι στερήθηκε ο καθένας από την κρίση, ό,τι έχασε και ό,τι νοσταλγεί, τα βρίσκει όλα στο καλάθι της αντιπολίτευσης.
Πιστεύω ότι τα κόμματα δεν έχουν διδαχτεί τίποτε από την κρίση. Λειτουργούν, όπως τα παλιότερα χρόνια και εφαρμόζουν πιστά την προτροπή του Μακιαβέλι: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Την έχουμε πληρώσει ακριβά και εμείς οι πολίτες και τα κόμματα αυτή την τακτική, δηλαδή η εξουσία να είναι ο αυτοσκοπός. Γρήγορα φαίνεται να έχουμε ξεχάσει τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος στο όνομα της καρέκλας φαντασιονόταν ότι τα κρατικά ταμεία ήταν γεμάτα και άρχισε να μοιράζει υποσχέσεις και επιδόματα. Και όμως, είναι στο αίμα μας να μην θυμούμαστε, παρά να μοιρολογούμε όταν πέφτουμε στα ίδια λάθη.
Αναρωτιέμαι αν είναι για την αντιπολίτευση τόσο δύσκολο να αποδεχτεί ένα σχέδιο εθνικής συνεννόησης, ακόμα και με όρους που η ίδια θα θέσει για πρόσωπα και για προτεραιότητες πολιτικής. Ενδεικτικά επισημαίνω μεγάλα ζητήματα που θα μπορούσαν συναινετικά να λύσουν και να παράγουν σημαντικό έργο για τον τόπο: 1) Διαπραγμάτευση του χρέους. 2) Εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. 3) Σταθερός χρόνος κοινοβουλευτικών εκλογών. 4) μείωση του αριθμού των βουλευτών. 5) Ένα σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα.
Ιδού, λοιπόν, πεδίον λαμπρόν δόξης για όλους. Και όμως, η αντιπολίτευση, για το μόνο που καίγεται είναι οι εκλογές. Αν οι εκλογές έλυναν τα προβλήματα με τόση ευκολία, όπως διατυμπανίζει η αντιπολίτευση, τότε ας αλλάξουν και το Σύνταγμα και να οριστεί να γίνονται συνεχώς εκλογές, ει δυνατόν κάθε μήνα, για να λύνονται τα προβλήματα. Διαφορετικά με τι επιχείρημα πολιτικό μπορεί ένα κόμμα να αμφισβητεί διαρκώς το δικαίωμα σε κάθε κυβέρνηση να εξαντλήσει την τετραετία; Και σα να μην φτάνουν όλες οι πολιτικές ακρότητες, μπήκε και το θέμα του κουμπαρά για τους βουλευτές! Θεωρώ πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή, πολιτική και ηθική, για το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Γιατί αυτή η υποψία δικαιολογημένα ξυπνάει μνήμες αλήστων χρόνων και δημιουργεί περιβάλλον για αντιπαλότητες και μίση.
Επιτέλους, χρειαζόμαστε λόγο πολιτικό, επιχειρήματα πειστικά και προτάσεις ρεαλιστικές για το μέλλον της πατρίδας και του καθενός χωριστά. Αν όμως επιμένουν κάποιοι πολιτικοί ακόμα και σήμερα να μετέρχονται πρακτικές του ’60, καλά θα κάνουν να αναμερίσουν και να στηθούνε σε μουσεία ιστορίας, όπου περισσότερα θα διδαχτούμε βλέποντάς τους παρά ακούγοντάς τους και ψηφίζοντάς τους.