Διαλύονται τα σκοτάδια της Μεταπολίτευσης…

 ➤  Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΔΕΒΕΛΕΓΚΑΣ

 Είμαι βέβαιος πως όλοι θα είδατε στην τηλεόραση, τα επεισόδια που έλαβαν χώρα τις προάλλες κατά την συνεδρίαση της Συγκλήτου στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών, ανάμεσα σε μια ομάδα «δημοκρατικών» φοιτητών και του «αυταρχικού» πρύτανη κ. Θεόδωρου Φορτσάκη.
Είναι επίσης πολύ πιθανό να ακούσατε τον Πρύτανη να δηλώνει: «Είμαι υποχρεωμένος να λειτουργήσω τη Σύγκλητο κανονικά, αλλιώς υπό το κράτος της σύγχυσης και του φόβου των μελών της από τέτοια περιστατικά, οι αποφάσεις της θα ήταν παράνομες», για να συμπληρώσει ότι «όσοι αναμείχθηκαν σε αυτά τα επεισόδια θα κληθούν να λογοδοτήσουν».
Εκείνο όμως που θεωρώ σχεδόν αδύνατον να έχει πέσει στην αντίληψή σας, είναι η ιστορία που θα σας διηγηθώ πιο κάτω. Ένα αληθινό περιστατικό που συνέβη στην απίθανη δεκαετία της «Αλλαγής». Την δεκαετία του ογδόντα! Την εποχή δηλαδή που ο ξυλοδαρμός ενός καθηγητή του πανεπιστημίου από τραμπούκους φοιτητές(;), δεν αποτελούσε είδηση και δεν αναφέρθηκε παρά επιγραμματικά, στις εσωτερικές σελίδες μιας ή δύο το πολύ εφημερίδων του μη προοδευτικού τόξου!  

Αληθινή ιστορία…
Ήταν λοιπόν ένα χειμωνιάτικο το πρωινό του 1987, όταν ο Χαράλαμπος, νεαρός τότε φοιτητής του πολυτεχνείου, πριν πάει στο μάθημα της Διαχείρισης Τεχνικών Έργων, πέρασε από τη Γραμματεία για να πάρει μερικά ενημερωτικά φυλλάδια και το πρόγραμμα των εξετάσεων του πέμπτου εξαμήνου.
Ο Χαράλαμπος, ήταν ένα φτωχό παιδί αγροτικής πολύτεκνης οικογένειας από την Ήπειρο, που σπούδαζε δουλεύοντας τα βράδια σε ένα σουβλατζίδικο στο τέρμα Αμπελοκήπων στην Αθήνα, για να συμπληρώνει τα λίγα λεφτουδάκια που του έστελνε ο πατέρας του. Την φρικτή οικονομική του κατάσταση, την επιβάρυνε δραματικά και η παράταση του χρόνου των σπουδών του, αφού ήδη είχε χάσει δύο εξάμηνα, όχι επειδή δεν περνούσε τα μαθήματά του, αλλά από τις απεργίες και τις καταλήψεις που γίνονταν κάθε τρεις και λίγο με στόχο το… βάθεμα και το πλάτεμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Παρέλαβε χωρίς πολλές κουβέντες τις φωτοτυπίες που του έδωσε η κοπέλα της Γραμματείας, τις πέρασε μέσα από τη λαστιχένια ζώνη που κρατούσε τα βιβλία του και λίγο αργότερα βρέθηκε στο αμφιθέατρο. Στα έδρανα εκείνη την ώρα δεν θα καθόταν περισσότεροι από είκοσι - εικοσιπέντε σπουδαστές.  Έβγαλε τις φωτοτυπίες του και τις ξεφύλλιζε, όταν το μάτι του έπεσε στο βιογραφικό σημείωμα του καθηγητή που περίμεναν: «…Ηλεκτρολόγος - Μηχανολόγος του ΕΜΠ… υποτροφίες... μεταπτυχιακά και διδακτορικό στη Γερμανία, Σύμβουλος στο ΥΠΕΧΩΔΕ, ομότιμος καθηγητής πανεπιστημίου κλπ., κλπ., κλπ.».
Εντυπωσιασμένος ο Χαράλαμπος από το πλούσιο βιογραφικό, ανέμενε με ενδιαφέρον τον νέο του καθηγητή. Πράγματι, ύστερα από λίγο αυτός εμφανίστηκε στο κατώφλι του αμφιθεάτρου. Και τότε, προς μεγάλη τους έκπληξη οι φοιτητές, αντίκρισαν έναν άνθρωπο σε κακή κατάσταση. Είχε ένα μεγάλο αιμάτωμα και εκχυμώσεις στο μάτι, μώλωπες σε ολόκληρο το πρόσωπο και μπαταρισμένο το αριστερό του χέρι που το συγκρατούσε κολλημένο στο στήθος ένας φαρδύς επίδεσμος. Ο κατά τα άλλα, ευγενέστατος και επιβλητικός καθηγητής, δείχνοντας να αδιαφορεί για την εμφάνισή του και την κατάσταση της υγείας του, εξήγησε στους φοιτητές, πως την προηγούμενη μέρα του συνέβη κάποιο ατύχημα. Ύστερα τους συστήθηκε, τους καλωσόρισε και προχώρησε στην εισαγωγική διαδικασία του μαθήματος, επισημαίνοντας παράλληλα, την αξία που έχει για την προσωπική, την επαγγελματική και την κοινωνική ζωή του ανθρώπου, η προσήλωση στο καθήκον.
Εν τω μεταξύ, όπως είναι φυσικό, είχαν κυκλοφορήσει στους φοιτητικούς κύκλους τα νέα. Σύμφωνα με αυτά, ενώ βρισκόντουσαν σε εξέλιξη απεργιακές κινητοποιήσεις και είχαν καταληφθεί από μερίδα φοιτητών ορισμένα κτίρια του πανεπιστημίου, ο εν λόγω καθηγητής «διανοήθηκε» να περάσει από το γραφείο του, για να παραλάβει μια πρωτοποριακή για τα παγκόσμια επιστημονικά χρονικά εργασία που είχε εκπονήσει ο ίδιος. Μια εφαρμογή, για την οποία είχε εκδηλώσει εντονότατο ενδιαφέρον η τουρκική κυβέρνηση, προκειμένου να την αξιοποιήσει σε ένα τεράστιο υδάτινο φράγμα, με ανυπολόγιστη εθνική και οικονομική σημασία για την γείτονα χώρα. Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν, η παρουσία του στο γραφείο έγινε αντιληπτή από ορισμένους καταληψίες, οι οποίοι τον καθύβρισαν χυδαία και τον έδεσαν πιστάγκωνα σε μια καρέκλα. Στη συνέχεια, εκδηλώνοντας την… δημοκρατική τους παιδεία, τον φίμωσαν και τον κλείδωσαν στο γραφείο. Όταν μετά από πολύωρη προσπάθεια ο καθηγητής κατόρθωσε να λυθεί και σπάζοντας την κλειδωμένη πόρτα και να βρεθεί στον δρόμο, αυτοί τον ακολούθησαν και τον ξυλοκόπησαν άγρια μπροστά στα αδιάφορα βλέμματα των περαστικών.
Η τρομοκρατία και η βία που επέβαλαν στην πανεπιστημιακή κοινότητα μειοψηφίες έντονα κομματικοποιημένων φοιτητών, δεν εύρισκε καθόλου σύμφωνο τον Χαράλαμπο. Ωστόσο, καθώς ήταν φιλήσυχος και έχοντας να αντιμετωπίσει καθημερινά προβλήματα επιβίωσης, απέφευγε οποιαδήποτε κριτική και συμμετοχή σε τέτοιου είδους δραστηριότητες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο πορευόμενος, κατάφερε να πάρει το πτυχίο του έγκαιρα και να μπει στην αγορά εργασίας.
  ***
Η αλήθεια είναι ότι αυτή την ιστορία την είχα ξεχάσει τελείως ως τα χθες που είδα στην τηλεόραση την θλιβερή εικόνα της παρεμπόδισης της εξόδου των Πρυτανικών Αρχών από την αίθουσα συνεδριάσεων, από μερικούς αγενώς αλαλάζοντες φοιτητές, η συμπεριφορά των οποίων έδειχνε ότι κατέβαλαν απελπισμένη προσπάθεια να περισώσουν κεκτημένα προνόμια και συμφέροντα, για τα οποία  θα πρέπει να ήταν οι ίδιοι άμεσα ενδιαφερόμενοι...
Θυμήθηκα και τον φίλο μου τον Χαράλαμπο, που σπατάλησε όλη του τη ζωή για να στήσει και να αναδείξει μια υγιέστατη και κερδοφόρα κατασκευαστική εταιρεία, την οποία όμως εδώ και τρία χρόνια αναγκάστηκε να κλείσει, λόγω της χρεοκοπίας του Δημοσίου  και να καταφύγει για δουλειά στο εξωτερικό όπου τώρα εργάζεται σαν υπάλληλος σε μια μελετητική εταιρεία γερμανικών συμφερόντων. Και τότε χτύπησε το τηλέφωνο!
Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου όταν στην άλλη άκρη της γραμμής άκουσα τη φωνή του φίλου μου του Χαράλαμπου να λέει:
- Γιάννη, τα είδες τα επεισόδια που συνέβησαν με τον Πρύτανη στην Αθήνα; Σου θυμίζουν τίποτε;  Και συνέχισε με έντονη την ειρωνική διάθεση στη φωνή του.
- Άχ! Χάλασε το Πανεπιστήμιο. Καμία σχέση με εκείνη την… ωραία και ρομαντική εποχή της Αλλαγής. Σήμερα τη γλύτωσε ο Πρύτανης με ένα απλό κλειδωματάκι και μάλιστα ανάμεσα σε δέκα κάμερες. Τον παλιό καλό καιρό, τότε που μπαίνανε τα θεμέλια της σύγχρονης παιδείας μας, θα τον είχανε σαπίσει οι τραμπούκοι στο ξύλο και δε θα το έπαιρνε χαμπάρι ούτε η μάνα του…
- Σε περιμένω στην πατρίδα Χάρη, τον αποχαιρέτησα. Και μην απελπίζεσαι! Σου υπενθυμίζω πως το φως της Ελλάδας είναι πολύ λαμπερό και αργά ή γρήγορα θα διαλύσει όλες τις σκιές και τα σκοτάδια που μας κληροδότησε η μεταπολίτευση.