Ο λαός απαιτεί μόνο αλήθεια και υπευθυνότητα!

 ➤  Γράφει ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΤΣΟΥΡΗΣ, Καθηγητής Φιλολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων

  Να, λοιπόν, για άλλη μια φορά μπροστά στις κάλπες! Κι ο λαός μπροστά στα επαναλαμβανόμενα διλήμματα ή «ψευτοδιλήμματα»: ψηφίζετε «εμάς», για να σας σώσουμε ή τους αντιπάλους μας = την καταστροφή! Και οι αντίπαλοι, ή ψηφίζετε εμάς, για να σας λυτρώσουμε από τη μιζέρια και την εξαθλίωση και τα μνημόνια ή τον κ. Σαμαρά για να λάβει κι άλλα αντιλαϊκά και σκληρά μέτρα. Κι οι πολίτες τρομαγμένοι και συγχυσμένοι καλούνται να επιλέξουν «σωτήρες»! Και είναι πολλοί αυτοί που ακολουθούν ως πρόβατα το ένα ή το άλλο κριάρι, πιστεύοντας ή ελπίζοντας ότι θα τους οδηγήσει σε πλούσιο λιβάδι. Ψηφίζουν και μετά από λίγο γίνονται «κοψοχέρηδες»! Έτσι, μαζοχιστικά, για να απεκδυθούν, έστω και με αυτό τον τρόπο, την ευθύνη τους, μια ευθύνη που τους δίνεται κάθε φορά που καλούνται να διαχειριστούν την ψήφο τους.
Σχεδόν πάντοτε εμφανίζονται οι υποψήφιοι «σωτήρες»! Και διερωτάται κανείς, με τόσους σωτήρες πώς φτάσαμε ως εδώ; Μήπως στην πραγματικότητα πίσω από τα ψεύτικα και απατηλά συνθήματα κρύβεται η πραγματική αλήθεια, η οποία δεν είναι άλλη από τη φιλαρχία, την κατάκτηση για ίδιον όφελος της εξουσίας; Δεν γνωρίζουν οι υποψήφιοι «σωτήρες» ότι, σύμφωνα με τον Σωκράτη, οι άρχοντες, που δεν είναι κίβδηλοι, και στη δημόσια και στην ιδιωτική ζωή, δεν αποσκοπούν σε ό,τι είναι ωφέλιμο για τους ίδιους, αλλά σε αυτό που είναι το καλύτερο για αυτούς που βρίσκονται υπό την εξουσία τους,  αυτών το συμφέρον  επιδιώκουν και προετοιμάζουν και όχι το συμφέρον των ισχυρών;
Ο πρωθυπουργός χρησιμοποιεί και επαναλαμβάνει διαρκώς ότι αυτός προσωποποιεί την αλήθεια, την υπευθυνότητα, τη σταθερότητα, την έξοδο από την κρίση, και ότι οποιαδήποτε άλλη λαϊκή επιλογή συνιστά αποσταθεροποίηση, οικονομική καταστροφή της χώρας και του καθενός, χάος και εξαθλίωση! Μια τακτική που θυμίζει άλλες εποχές! Φαίνεται ότι είναι ίδιον των “μοναρχών” να χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους. Aprés moi le déluge (= μετά από εμένα ο κατακλυσμός), φράση που συνήθιζε να λέει ο μονάρχης της Γαλλίας Λουδοβίκος ΙΕ’.
Η μείζων αντιπολίτευση, ένα μόρφωμα από πολλαπλές συνιστώσες, η καθεμιά από τις οποίες έχει τη δική της ιδιαιτερότητα αναφορικά με την οικονομία, την κοινωνία, τα εθνικά θέματα κ.ά., υπόσχεται επίσης να σώσει τον καθένα και τη χώρα συνολικά με υποσχέσεις που ικανοποιούν το αυτί του καθενός! Είναι ευχάριστες, είναι όμως πραγματοποιήσιμες;  Με ένα αρχηγό και στελέχη που αρκετά συχνά χαρακτηρίζονται από άκρατο λαϊκισμό είναι δυνατόν να εμπνεύσει εμπιστοσύνη;
Άκρατη κινδυνολογία, από τη μια, χωρίς συναίσθηση της πραγματικότητας και χωρίς αυτοκριτική, άκρατος λαϊκισμός και ένα ουτοπικό νεφέλωμα με περιτύλιγμα την ελπίδα, από την άλλη!
Δυστυχώς, και στα δύο μεγάλα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία πολλοί είναι αυτοί που δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους και αρκετοί εκείνοι που κληρονόμησαν από τους γονείς και τους παππούδες τους τη βουλευτική έδρα! Μέσα στη Βουλή, ωστόσο, θα έπρεπε να βρίσκονται άνθρωποι επιτυχημένοι επαγγελματικά, που έχουν ζυμωθεί μέσα στην κοινωνία και γνωρίζουν τις δυσκολίες και τους τρόπους αντιμετώπισής τους, άνθρωποι με πραγματική παιδεία που να αγαπούν πάνω από όλα την πατρίδα και τους ανθρώπους της, που να θέλουν και να μπορούν πραγματικά να προσφέρουν ανιδιοτελώς για την ευημερία αυτού του ευλογημένου τόπου.
Αλήθεια και υπευθυνότητα! Δυο σημαντικές λέξεις στην πολιτική ηθική. Δυστυχώς, όμως, η πολιτική ηθική είναι ανύπαρκτη. Έχει πάρει από καιρό διαζύγιο η πολιτική από την ηθική. Και  η ευθύνη βαρύνει τους πολιτικούς. Ξεχνά ο κ. Σαμαράς τα όσα υποσχόταν στα διάφορα «Ζάππεια»; Δεν έχει ποτέ την περιέργεια να ξανακούσει ο ίδιος τον εαυτό του, τι υποσχόταν, προτού αναλάβει την εξουσία;  Ποιες από τις υποσχέσεις που είχε δώσει έχει πραγματοποιήσει ως πρωθυπουργός; Και ποιες πολιτικές πράξεις του είναι αντίθετες με αυτές;
Αλαζονεύεται η κυβέρνησή του και ο ίδιος για το περιβόητο «πρωτογενές πλεόνασμα»! Δεν απέχει πολύ από του να μιλά για οικονομικό θαύμα! Πώς δημιουργήθηκε, όμως, αυτό, είναι σε όλους γνωστό. Αυτό μπορεί να το πετύχει και ο οποιοσδήποτε διανοητικά καθυστερημένος: αν σταματήσεις να ξοδεύεις για ενοίκιο, για υγεία, για παιδεία, για αναψυχή, για τρόφιμα, αν σταματήσεις γενικά να πληρώνεις για τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις σου, τότε θα έχεις «πλεόνασμα»! Αν, επιπλέον, έχεις τη δυνατότητα να εξοντώσεις με υπερφορολόγηση τους «δουλοπάροικούς» σου, τότε η «επιτυχία» είναι ακόμη μεγαλύτερη. Αυτό έκανε και αυτό πέτυχε – ή μάλλον ολοκλήρωσε - η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά.
Για να μη νομίζει κάποιος ότι αυτά που λέμε οφείλονται σε κάποιου είδους προκατάληψη, παραθέτουμε τα λόγια ενός αξιόλογου στελέχους και πρώην υπουργού της Νέας Δημοκρατίας, του κ. Σωτήρη Χατζηγάκη. Γράφει, λοιπόν, τα εξής σε άρθρο του στο «ΒΗΜΑ» (14.12.14): «Οι Ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 2009 προτίμησαν την εύκολη, αλλά αντιοικονομική και αντιλαϊκή ‘λύση’ των βαθιών κουρεμάτων των μισθών, των ημερομισθίων και των συντάξεων, των μαζικών απολύσεων στο Δημόσιο και της άδικης υπερφορολόγησης των πολιτών. Πραγματικές, συνεπώς, μεταρρυθμίσεις δεν έχουν πραγματοποιηθεί ως τώρα. Αντίθετα, έχουν ‘βαπτισθεί’, για εσωτερική κατανάλωση, ως ‘μεταρρυθμίσεις’ εξοντωτικά αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία οδήγησαν τη χώρα μας και τους πολίτες της στη φτώχεια, στην ανεργία, στην εξαθλίωση, στην ελεημοσύνη και στην ταπείνωση και στον εξευτελισμό».
Αυτή, δυστυχώς, είναι η πικρή αλήθεια, την οποία και ο νυν πρωθυπουργός και οι προηγούμενοι βαφτίζουν μεταρρυθμίσεις και «θυσίες» του ελληνικού λαού! Ποιος ρώτησε αυτό τον λαό για τις εξοντωτικές αυτές «θυσίες»; Έγινε, παρά τη θέλησή του, Ιφιγένεια, στο βωμό της εξυπηρέτησης των προσωπικών συμφερόντων των κυβερνώντων ή στον βωμό της ανικανότητάς τους.
Αντί, λοιπόν, να μιλούν ανερυθρίαστα ο κ. Σαμαράς και οι συνυπεύθυνοι πρώην πρωθυπουργοί και συνεργάτες τους για αλήθεια και υπευθυνότητα και αντί να κομπάζουν για το δήθεν οικονομικό «θαύμα», θα έπρεπε να σκύβουν το κεφάλι με ταπείνωση και αιδώ, να απολογηθούν στον λαό για την εξαθλίωση, στην οποία τον οδήγησαν, και να «αποσυρθούν» οικειοθελώς από την πολιτική.
Αυτό που απαιτεί ο λαός δεν είναι μόνο η αλήθεια και η υπευθυνότητα. Απαιτεί την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, την αντιστοιχία λόγων και έργων, την απαλλαγή από τη δυσβάστακτη και εξοντωτική φορολογία, την αποκατάσταση της μεσαίας τάξεως που είναι ιστορικά και αποδεδειγμένα η ραχοκοκαλιά της δημοκρατίας, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και τη μείωση με κάθε τρόπο και μέσο της ανεργίας και την αξιοποίηση σε ερευνητικά κέντρα εκείνων των νέων που διακρίθηκαν στις σπουδές τους και αποτελούν ένα εν δυνάμει κεφάλαιο για την ανάπτυξη της χώρας μας. Αν εξακολουθήσει το δυσμενές φαινόμενο, τα «μυαλά» της χώρας μας να φεύγουν για Γερμανία και ΗΠΑ και άλλες χώρες, τότε το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο. Αν η οικονομική εξαθλίωση συνεχιστεί για πολύ ακόμη, οι συνέπειες, εθνικές και κοινωνικές, θα είναι τραγικές και μη αναστρέψιμες.
Αυτό, συνεπώς, που πάνω από όλα απαιτείται σήμερα στην πολιτική είναι η σοβαρότητα και η αξιοπιστία, η οποία είναι δύσκολο να αποκατασταθεί, αν οι διεκδικητές της εξουσίας δεν παρουσιάσουν στους πολίτες προγράμματα που να μπορούν να πραγματοποιηθούν και δεν είναι έτοιμοι, αν αθετήσουν τις υποσχέσεις τους, να παραιτηθούν. Η συνέπεια είναι, επίσης, εκτός από την αλήθεια και την υπευθυνότητα, ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ της πολιτικής ηθικής.
Οι πολίτες από τη μεριά τους καλούνται, επίσης, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, χωρίς κομματικές ή άλλες δεσμεύσεις και προκαταλήψεις, προτού ρίξουν την ψήφο τους στην κάλπη, να μελετήσουν προσεκτικά τα δεδομένα, τα προγράμματα και τις υποσχέσεις των κομμάτων, αλλά και τα βιογραφικά και την καθόλου προσωπικότητα των υποψηφίων, ώστε να δημιουργήσουν εκείνες τις προϋποθέσεις για έξοδο της χώρας μας από τη βαθιά κρίση, οικονομική, ηθική και πολιτιστική, στην οποία βρίσκεται.
Οφείλουν να προσπαθήσουν, όσο εξαρτάται από αυτούς, να επιλέξουν εκείνους τους άρχοντες που δεν επιδιώκουν την εξουσία από φιλοχρηματία ή από φιλοδοξία, είναι ακέραιοι ηθικά χαρακτήρες, αφιλοχρήματοι και αδέκαστοι, καταξιωμένοι επαγγελματικά και επιστημονικά, και χαρακτηρίζονται από φιλοπατρία, φιλανθρωπία, αντικειμενικότητα, συνέπεια λόγων και έργων, παρρησία και αξιοπρέπεια.