Η παραμυθία των εκλογών…

 ➤  Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ, Φιλόλογος- Πρ. Δημοτ. Σύμβουλος Ιωαννίνων

  Πολλοί από τους πολίτες συνηθίζουν να συσχετίζουν τα ιδιωτικά τους προβλήματα με τις εκλογές και αναλόγως καταθέτουν την ψήφο. Πρόκειται για μια νοοτροπία που καλλιέργησε εδώ και πολλά χρόνια το πολιτικό μας σύστημα αφού αντλούσε τη δύναμή του κυρίως από την πελατειακή σχέση και όχι από το πρόγραμμα και τις δεσμεύσεις του για την βελτίωση των οικονομικών και κοινωνικών θεσμών της χώρας.
Όμως, η οικονομική κρίση μας είχε πείσει ότι όλα άλλαζαν και στην πρακτική των κομμάτων, αλλά και στις επιλογές των πολιτών. Και λογικά έτσι θα έπρεπε να συμβεί, αφού τα αντικειμενικά δεδομένα προσδιορίζουν με σαφήνεια τις αναγκαιότητες των ατόμων και γενικότερα της κοινωνίας.
Δυστυχώς για μια φορά ακόμα κάποια κόμματα ξαναθυμούνται τον παλιό εαυτό τους και επιχειρούν να ξανά οδηγήσουν τον κόσμο στα ίδια τεχνάσματα. Το κόμμα υπόσχεται και ο πολίτης ξεχνάει την πραγματικότητα και για λίγες μέρες ζει σε κόσμο ονειρικό και παραμυθένιο. Το αποτέλεσμα είναι φανερό και σήμερα, όταν βλέπουμε αρκετούς συμπολίτες να βρίσκονται σε καταστάσεις παραμυθίας, επειδή πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εκλογές και όλα τα δεινά θα περάσουν στην ιστορία. Είναι πραγματικά τραγικό σήμερα να παραμυθιάζεται ο πολίτης και να αποφεύγει να ερμηνεύσει τις παραμέτρους της οικονομικής μας κρίσης.
Αλλά o μύθος και η παραμυθία των εκλογών δεν αντέχουν για πολύ και ύστερα ακολουθεί σοβαρότερη απόγνωση και μεγαλύτερα αδιέξοδα. Η αλήθεια είναι ότι τα κόμματα της Αντιπολίτευσης πρόταξαν την σκοπιμότητα από την αναγκαιότητα, τον δογματισμό από την αλήθεια και το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό. Βεβαίως ο λαός με την ψήφο του θα δείξει ποια πρακτική επιδοκιμάζει και τι αντοχές έχει για το μέλλον του.
Οι εκλογές, λοιπόν, έρχονται σε μια περίοδο που δεν ομοιάζει σε τίποτε με προηγούμενες εποχές. Οι πολίτες σήμερα ψηφίζουν σε συνθήκες πρωτόγνωρες και σε περιστάσεις όπου τα οικονομικά αδιέξοδα και η αβεβαιότητα τα απειλούν και συνθλίβουν την πλειοψηφία του κόσμου. Γιατί πως μπορεί να λειτουργήσει δημιουργικά η πολιτική σκέψη του καθενός, όταν η φτώχεια, η ανεργία και ο φόβος δεν αφήνουν ούτε χαραμάδα ελπίδας;
Είχαμε πειστεί ότι τα κόμματα πρώτα και οι πολίτες ύστερα έχουν αλλάξει στάση στη διαχείριση ή στην επιδίωξη της πολιτικής εξουσίας. Και αυτό ορίζει η λογική και απαιτεί η κοινωνική ανάγκη. Και όμως, μια από τα ίδια. Τα κόμματα ενδιαφέρονται μόνο για την εξουσία και καταφεύγουν σε παλιοκαιρίσια τεχνάσματα προκειμένου να «εξαγοράσουν» την έγκριση του πολίτη.
Για έναν αντικειμενικό παρατηρητή σήμερα στην Ελλάδα συμβαίνουν επί της πολιτικής σκηνής τα πλέον παράδοξα και επικίνδυνα. Από τη μια η χώρα βρίσκεται σε κίνδυνο χρεοκοπίας και από την άλλη η Αντιπολίτευση, πλην ΚΚΕ, υπόσχεται παραδείσους. Στην ίδια πρακτική, ενώ η χώρα βρίσκεται και ευτυχώς, εντός Ευρωζώνης, εξασφαλίζοντας οικονομική και θεσμική προστασία, τα αντιπολιτευόμενα κόμματα με συνθήματα και με έπεα πτερόεντα αμφισβητούν το ευρωπαϊκό δίκαιο και παριστάνουν τον Γολιάθ απέναντι στον Δαυίδ!
Αυτή η πρακτική των κομμάτων, και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ, διαμορφώνει ένα περιβάλλον εκμαυλισμού των συνειδήσεων, με αποτέλεσμα ένα σημαντικό τμήμα των συμπολιτών να κινείται εκτός πραγματικότητας και να επενδύει όλες τις προσδοκίες του στις μεγαλοστομίες της Αντιπολίτευσης. Μακάρι να ήταν τόσο απλά και ξάστερα τα πράγματα σήμερα για την Ελλάδα και να ακολουθούσαμε όλοι τον ίδιο δρόμο. Όμως η πραγματικότητα και το σύνολο των δεδομένων δείχνουν ότι η αλήθεια είναι διαφορετική, καθώς και η επόμενη μέρα.
Στ’ αλήθεια, υπάρχει σήμερα άνθρωπος λογικός που να υποστηρίζει ότι μπορεί η Ελλάδα να επιβιώσει εκτός Ευρώπης; Ή πιστεύει κάποιος ότι μια άλλη κυβέρνηση θα μπορέσει να εκβιάσει την Ευρώπη, όταν αυτή δεν υπόγραψε την τελική συμφωνία της διαπραγμάτευσης με την τωρινή κυβέρνηση, η οποία κινείται καθαρά στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής πολιτικής; Και τέλος, χωρίς ισχυρούς συμμάχους στην Ευρώπη μπορεί η Ελλάδα να ανατρέψει το ευρωπαϊκό σύστημα; Είναι τουλάχιστον ακατανόητο νε περιμένει σήμερα η Ελλάδα από τους ΡΟDEMOS της Ισπανίας να μας σώσουν.     
Άρα, τα κόμματα που υπόσχονται ανατροπή της ευρωπαϊκής λειτουργίας και ευημερία στην Ελλάδα κινούνται στον χώρο του μύθου και της εξουσιομανίας. Εδώ οι συμπολίτες μας που επικροτούν αυτή την πρακτική γρήγορα θα δοκιμάσουν την απογοήτευση στις προσδοκίες τους.
Τούτων δοθέντων, κρίνω ότι οι σκεπτόμενοι πολίτες οφείλουμε να βρεθούμε προ των κομμάτων και να τους δείξουμε ότι δεν αεροβατούμε. Γνωρίζουμε που βρισκόμαστε και απαιτούμε εθνική συνεννόηση των  δημοκρατικών κομμάτων. Τα προβλήματα είναι σοβαρά και η λύση τους απαιτεί σύνεση, ορθολογισμό και πραγματισμό. Πολλοί από εμάς, υποστηριχτές ένθερμοι το 1981 του Αντρέα, νιώθαμε ρίγος συγκίνησης, όταν από τα μεγάφωνα στις πλατείες ακούγαμε το σύνθημα: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο» ή το «Έξω οι βάσεις του θανάτου». Ο Αντρέας άλλαξε γρήγορα, προσαρμόστηκε στην Ελλάδα κέρδισε πολλά από την Ευρώπη.
Είναι δυνατόν σήμερα με τόση εμπειρία από το παρελθόν και με τόσες πληγές από το παρόν να πιστεύουμε ότι μπορούμε να επιβιώσουμε μόνοι μας έξω από το ευρωπαϊκό περιβάλλον, με τόσα προβλήματα, μικροί σε σύγκρουση με τους ισχυρούς;
Γι’ αυτό θεωρώ πως όσο ποτέ άλλοτε η λογική πρέπει να εξοβελίσει τα συναισθήματα και να καθοδηγήσει την κρίση όλων μας σε μια επιλογή πολιτική που θα ωφελήσει και την χώρα και τον καθένα χωριστά.