Περί εκλογών ο λόγος…

➤  Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΡΙΟΥΝΗΣ

  Το προεορταστικό διάστημα επαληθεύθηκε με πανηγυρικό θα έλεγε κανείς τρόπο αυτό που πολλοί συμπολίτες μας λένε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι σ’ αυτή τη χώρα δε θέλουμε να  πλήττουμε ποτέ. Και τι δεν είδαμε. Φθάνει να θυμηθεί κανείς την ατέρμονη σεναριολογία για την προεδρική εκλογή η οποία συνοδεύθηκε από μεγάλη δόση «κουμπαρολογίας» και «Χαϊκαλολογίας» που τελικώς οδήγησαν στη διάλυση της βουλής και στην προκήρυξη εκλογών.
Έτσι, στην ελληνική επικαιρότητα της περιόδου που διανύουμε είναι απολύτως  λογικό η αναμέτρηση της 25ης Ιανουαρίου να κατέχει μοναδικά κορυφαία θέση. Γενικώς η ιστορία των εκλογών στη χώρα μας αναμφισβήτητα είναι μια πολύ σοβαρή, ενδιαφέρουσα και εξαιρετικά διδακτική υπόθεση γιατί όλες οι κατά καιρούς  εκλογικές αναμετρήσεις  έθεταν ξεχωριστά διλήμματα και πρόβαλλαν τα αντίστοιχα διακυβεύματα σε άμεση συνάφεια και με το νέο πολιτικό τοπίο και κυρίως  με την πορεία της χώρας.
Ερχόμενοι όμως  στο σήμερα οι επικείμενες εκλογές έχουν κάποια πρωτόγνωρα και γι’ αυτό ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αυτόματα τις καθιστούν και συναρπαστικές και κρίσιμες.
* Για πρώτη φορά μεταδικτατορικά και σύμφωνα με σειρά δημοσκοπικών ερευνών αλλά και την περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα είναι πολύ σοβαρό έως σίγουρο το ενδεχόμενο ένα κόμμα αριστερό να έρθει πρώτο και ίσως αυτοδύναμο έτσι ώστε να σχηματίσει κυβέρνηση χωρίς την βοήθεια άλλων ιδεολογικά όμορων ή όχι  σχηματισμών. Αυτό από μόνο του θα αποτελέσει μια τεραστίων διαστάσεων αλλαγή, εξέλιξη και ανατροπή του μέχρι τώρα ελληνικού πολιτικού status quo.
* Για πρώτη φορά το πάλαι ποτέ κραταιό και πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα εξουσίας  που ηγεμόνευε ιδεολογικο-πολιτικά για πολλές δεκαετίες, πολυ-διασπασμένο και πρωτοφανώς θρυμματισμένο  αντιμετωπίζει, κατά κάποιους εκλογικούς αναλυτές, ακόμη και το φάσμα της μη εκπροσώπησής του στη νέα βουλή. Βλέπετε η ζωή και ο καιρός  επιφυλάσσει και δυσάρεστα γυρίσματα.
* Για πρώτη φορά ένας πρώην πρωθυπουργός που «βαρύνεται» με την προσχεδιασμένη, όπως έχει κατά κόρον υποστηριχθεί, ένταξη της χώρας μας στο Δ.Ν.Τ., τα συνακόλουθα μνημόνια και την κρίση που αυτά επιδείνωσαν επανέρχεται δυναμικά στο πολιτικό σκηνικό ιδρύοντας ένα κίνημα όπως αυτάρεσκα το αποκαλεί και μας «απειλεί» να μας σώσει για μια ακόμη φορά. Αυτό πραγματικά δεν ξανάγινε, αλλά στη δημοκρατία φαίνεται ότι πρέπει να τα περιμένουμε όλα, όμως σ’ αυτή τη χώρα γιατί η αυτοκριτική να αποτελεί πάντα ένα είδος «εν ανεπαρκεία»;
* Για πρώτη φορά συμβαίνει μια μερίδα, μικρή ή μεγάλη θα το δούμε προσεχώς, του εκλογικού σώματος, σύμφωνα πάντα με ευρήματα που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας, δηλώνει ότι θα ψηφίσει χωρίς φόβο και με πάθος  ένα κόμμα γιατί γνωρίζει a priori ότι τα ανέφικτα και εν πολλοίς ουτοπικά που επαγγέλλεται προεκλογικά δεν πρόκειται να τα εφαρμόσει ως κυβέρνηση αύριο. Ε, αυτή η περίπτωση δεν αγγίζει τα όρια ενός ιδιότυπου πολιτικού σουρρεαλισμού;
Κατά τα άλλα, είναι κοινή ίσως η διαπίστωση ότι και σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση έχουμε μια από τα ίδια και χειρότερα. Η ρητορική, οι τακτικές και οι πρακτικές των κομμάτων αν όχι στο σύνολό τους  τουλάχιστον των περισσότερων ακολουθούν  τα πολυ-δοκιμασμένα, παλαιοκομματικά, ξεπερασμένα και φθαρμένα  πρότυπα που απευθύνονται στο  θυμικό και στον παρορμητισμό  του πολίτη που καθώς είναι υποψιασμένος πια και έμπειρος τα απορρίπτει γιατί προσβάλλουν και τη στοιχειώδη  αισθητική του και πάνω από όλα υποτιμούν βάναυσα τη νοημοσύνη του. Δεν έχετε παρά να δείτε για να κρίνετε τη χαμηλή ποιότητα, τη χωρίς την υποτυπώδη φαντασία  και την κραυγαλέα κακογουστιά των διάφορων προεκλογικών  διαφημιστικών σποτς.
Οι πανάκριβες, εν καιρώ οικονομικής ασφυξίας παρακαλώ, καμπάνιες των κομμάτων ενώ  από τη μια δεν ενημερώνουν τον πολίτη για τα σημαντικά και  μεγάλα και τις θέσεις  και τα προτάγματα των κομμάτων, από την άλλη προκαλούν προφανή σύγχυση και θολούρα καθώς τα μηνύματα που εκπέμπονται συνήθως είναι αντιφατικά και αλληλοσυγκρουόμενα και κάνουν τις προσλαμβάνουσες μια διαδικασία από αδύνατη έως προβληματική.
Από την άλλη μεριά, η άνευ ορίων μετωπική σύγκρουση, η πόλωση κυρίως μεταξύ των δυο προπορευόμενων κομμάτων αλλά και η δημαγωγία και ο φθηνός λαϊκισμός που διαμορφώνουν ένα έντονα αποκρουστικό κλίμα δεν είναι και από τα πράγματα που βιώνουμε για πρώτη φορά και ίσως δεν μας ξενίζει ιδιαίτερα όπως και η συνήθης σε προεκλογικό χρόνο πλειοδοσία των κομμάτων σε ανέξοδη παροχολογία για την οποία,  συγχωρείστε μας, δεν ξέρω αν θάπρεπε περισσότερο να κλαίμε ή να γελάμε. Και άλλα πολλά τέτοια θα μπορούσε κανείς να αναφέρει ως δείγμα του ότι αυτό που λέμε πολιτικός πολιτισμός στην ευρεία έννοιά του δεν αποτελεί ακόμη ελληνική κατάκτηση.  

***
Καλά είναι όλα αυτά αλλά το μπαλάκι είναι πια στα χέρια του πολίτη. Για να επανέλθει η πατρίδα μας στην κανονικότητα κι αυτό είναι το σύγχρονο μεγάλο διακύβευμα, είναι αδήριτη η ανάγκη όλοι μας τώρα να αποφασίσουμε με ωριμότητα, με νηφαλιότητα, με ψυχραιμία και με μετριοπάθεια αλλά  πάνω από όλα «με λογισμό και νου», όπως θάλεγε κι ο ποιητής.