Φοβού τους Τσιπρικούς και δώρα φέροντας…

Ευθυμογράφημα

 Γράφει η ΤΖΕΝΝΥ Π. ΣΙΑΜΑΛΕΚΑ

*  Μάτι δεν μπόρεσε να κλείσει όλη νύχτα ο Αγαμέμνονας! Στριφογύριζε ολοένα στο καλοφιαγμένο και παραγεμισμένο με πούπουλα στρώμα, της μεγαλοπρεπούς σκηνής του. Είχε μπουχτίσει πια! Είχε βαρεθεί και τους Τρώες και τους Αχαιούς.
Εννέα χρόνια στον κάμπο της Τρόικας πάλευε μέρα – νύχτα να ισορροπήσει… πότε με το άγριο, πότε με το καλό όλα αυτά τα ανόμοια λεφούσια, που απάρτιζαν το εκστρατευτικό σώμα των Αχαιών ή των Δαναών ή τέλος πάντων των Ελλήνων -στο όνομα δεν θα τα χαλάσουμε- αφού η συνείδηση, ήταν ούτως ή άλλως κοινή.
Και τι δεν είχε ο στρατός… Και Λοκρούς και Βοιωτούς και Μυρμιδόνες και Σπαρτιάτες και Αργείους και Ιθακιώτες… Κι από την Κύπρο κι από τη Σαλαμίνα κι από την Πύλο και την Τροιζήνα και την Ελευσίνα… Ατέλειωτες οι πόλεις… γι’ αυτό κι ατέλειωτες οι γνώμες κι ανόμοιες οι συμπεριφορές κι ασταμάτητες οι κόντρες μεταξύ τους και οι κατινιές για το ποιος θα λεηλατήσει τι… Ποιος θ’ αρπάξει τα περισσότερα… Ποιος θα καταφέρει να γυρίσει στην πατρίδα «φιαγμένος» με δούλους άξιους και χρυσάφι στα πουγκιά του.
Και καλά τον στρατό. Τον είχε σε έλεγχο διαρκώς. Τον φοβόταν όλοι τον υπερόπτη Αγαμέμνονα. Ήταν ο πρώτος των πρώτων. Αυστηρός, απρόσιτος, σκληρός.
Τα προβλήματα όμως πάντα τα δημιουργούσαν οι αρχηγοί τους. Οι «ντίβες» του Τρωικού Πολέμου. Αυτοί ήταν που δοκίμαζαν καθημερινά τα νεύρα του! Αυτοί τον πίεζαν περισσότερο από τους Τρώες! Οι Τρώες που έδειχναν πειθαρχημένοι και αλύγιστοι πέριξ του Πριάμου… ήταν λιγότερο επικίνδυνοι.
Ο Αγαμέμνονας αντί για τη δόξα της μάχης, είχε να αντιμετωπίσει τους βεντετισμούς και τους έρωτες του παραχαϊδεμένου μοναχογιού της Θέτιδος… του ξανθόμαλλου και προικισμένου με θεϊκή ομορφιά, Αχιλλέα του Μυρμιδόνα.
Είχε να αντιμετωπίσει τις μηχανοραφίες του πολυμήχανου κι ανεξιχνίαστου συνάμα, βασιλιά της Ιθάκης, του Οδυσσέα…
Την αγαρμποσύνη, εννίοτε και τη βλακεία, του αδερφού του του Μενέλαου…
Τους παλικαρισμούς και τις απειλές του Αίαντα του Τελαμώνιου…
Και τις διαρκείς «σοφιστικέ» παρεμβάσεις του καθ’ όλα σεβάσμιου Νέστορα.
***
Όμως… όμως τα χρόνια πέρναγαν. Το κάστρο δεν έπεφτε. Η κούραση κι ο εκνευρισμός ήταν διάχυτος στο στρατόπεδο των Αχαιών.
Οι στρατηγοί έχαναν λίγο – λίγο τον ενθουσιασμό τους για τον πόλεμο.
Ο ίδιος παρακολουθούσε τακτικά τον Αχιλλέα, να παίζει με τον Αίαντα πεσσούς ώρες ατελείωτες, αδιαφορώντας προκλητικά για το ότι λίγο πιο πέρα γίνονταν μάχη φονική!
-Τζόγος, γυναίκες, κρασί, πλιάτσικο. Η περιβόητη εκστρατεία, ίσως η πρώτη ιμπεριαλιστική εκστρατεία των Ελλήνων, είχε εξελιχθεί σε φιάσκο… κανένας ως το τέλος δεν θάβγαινε νικητής. Ούτε οι Έλληνες, ούτε οι Τρώες…
Ο Αγαμέμνονας άλλαξε πάλι πλευρό. Ήθελε να τα ξεχάσει όλα αυτά και να γυρίσει στην πατρίδα του. Σιχάθηκε να κάνει το ρέφερη στους Αχαιούς… Ήθελε μόνο να αγναντέψει τον Αργολικό κάμπο. Να ρουφήξει τις μυρωδιές από τις πορτοκαλιές και τα λιόδεντρα. Να ανασάνει την ευωδία, πούφερνε το αεράκι, από το λεμονόδασος του Πόρου.
Αναστέναξε βαθειά καθώς έφερε στο νου του τη γυναίκα του, την Κλυταιμνήστρα. Άλλο ένα αγκάθι! Η Κλυταιμνήστρα δεν ήταν γυναίκα που την έκανες εύκολα κουμάντο… Όταν μάλιστα υποχρεώθηκε να φέρει η ίδια στην Αυλίδα, την κόρη τους, την μοσχοαναθρεμένη Ιφιγένεια, προκειμένου να θυσιαστεί, για να φυσήξει το πολυπόθητο ούριο αεράκι και να σαλπάρουν τα πλοία… Ο Αγαμέμνονας το διάβασε στο βλέμμα της, ΠΟΤΕ δεν θα τον συγχωρούσε, γι’ αυτό που έκανε στο παιδί τους.
Η εκδίκηση ήταν πια σκοπός της ζωής της. Τον «περίμενε» να επιστρέψει. Ήταν σίγουρος γι’ αυτό. Εκείνο βέβαια που δεν γνώριζε ο μεγάλος στρατάρχης ήταν, πως ο ξαδερφός του ο Αίγισθος θα βοηθούσε πρόθυμα την Κλυταιμνήστρα, για να τον ξεκάνουν.
Ας είναι. Τα προβλήματα με τη γυναίκα του θα τα έλυνε στο γυρισμό. Για την ώρα άλλο θέμα τον απασχολούσε και τον κρατούσε άγρυπνο: Σε ποιον να δώσει την πανοπλία;
***
Την προηγούμενη μέρα -μέρα αποφράδα για τους Αχαιούς- ο Αχιλλέας είχε χτυπηθεί ύπουλα στην πτέρνα με βέλος δηλητηριασμένο!
Τον σημάδεψε και τον πέτυχε εκείνο το αναθεματισμένο τσογλάνι ο Πάρις. Ο μορφονιός. Ο δεν αφήνω ούτε θηλυκιά γάτα να μου ξεφύγει.
Ο Αχιλλέας έπεσε νεκρός και γύρω από το άψυχο σώμα του έγινε άγρια συμπλοκή.
Ο Οδυσσέας με τους άντρες του κατάφερε να απωθήσει τους Τρώες. Κι ο γιγαντόσωμος «Ράμπο» των Ελλήνων, ο Αίας, τον άρπαξε τον έβαλε στην πλάτη του και τον μετέφερε στο στρατόπεδο, για να του αποδωθούν οι τιμές που του έπρεπαν.
Συνεπώς η πανοπλία του Αχιλλέα προορίζονταν για έναν από τους δύο. Ποιον όμως; Μεγάλο δίλημμα…
Η εν λόγω πανοπλία ήταν ειδική παραγγελία από την μητέρα του Αχιλλέα, την Θέτιδα, στον Ήφαιστο.
Είχε σφυρηλατηθεί και διακοσμηθεί στο εργαστήριο του Ολύμπιου θεού.
Την ασπίδα μόνο αν έβλεπες με τα κεντήματα και τις ανάγλυφες παραστάσεις, θα καταλάβαινες αμέσως πως χέρι ανθρώπινο ήταν αδύνατον να φιάξει κάτι τέτοιο.
Η πανοπλία κατασκευάστηκε από θεό, για να προστατεύσει έναν ημίθεο. Έναν υπερήρωα. Καμάρι όλων των Ελλήνων. Που αντάξιό του δεν γέννησε ποτέ, ούτε η μυθολογία, ούτε η παράδοση άλλου λαού.
Ο πεισματάρης, ατρόμητος, συναισθηματικός Αχιλλέας ήταν αυτός που ενέπνευσε και επηρέασε όσο κανένας άλλος τα έργα και τις ημέρες του Αλέξανδρου.
***
Όμως, σε ποιον από τους δύο; Απόφαση να πάρει δεν μπορούσε… κι όπου νάναι ξημέρωνε. Το στρατόπεδο σε λίγο θα βρίσκονταν σε μεγάλη δραστηριότητα. Θα γίνονταν όλες οι ετοιμασίες, για το τελετουργικό της καύσης του νεκρού. Θα γίνονταν αγώνες προς τιμή του. Θυσίες… Σπονδές… Κι ύστερα θα στρώνονταν τραπέζια… Πλούσια τραπέζια με εκλεκτά εδέσματα. Ελάφια και ζαρκάδια περίτεχνα ψημένα. Και γλυκόπιοτο κρασί, από τα μέρη του Αίνου. Κι αυτός όφειλε να ανακοινώσει την απόφασή του. Να επιλέξει τον Αίαντα; Χμ, ο μαχιμότερος και σκληρότερος πολεμιστής απ’ όλους τους Αχαιούς. Τον έβλεπαν οι Τρώες έξω από τα τείχη να κραδαίνει λόγχη και ασπίδα… κι ήθελαν να αλλάξουν χώρα… Τι χώρα! Πλανήτη ήθελαν ν’ αλλάξουν.
Κι ο άλλος; Ο εκ της Ιθάκης πορευόμενος. Ο μετρ της διαπλοκής αλλά και του μέτρου, της μηχανοραφίας αλλά και της σύνεσης. Ο ενωτικός, οξυδερκής, απρόβλεπτος, πολύστροφος και πολυσχιδής, Οδυσσέας. Εδώ σε θέλω. Ποιον από τους δύο;
***
Μα το Δία! Θα κάνω δημοψήφισμα! Είπε ο Αγαμέμνονας και πετάχτηκε από το στρώμα του. Όοοχι, δεν θα’παιρνε αυτός την ευθύνη μιας τέτοιας απόφασης. Σοφά σκεπτόμενος, αποφάσισε να την μετακυλήσει στους Αχαιούς.
Εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα (πιθανόν του 1184 π.Χ.) ο Αγαμέμνονας, ο γιός του Ατρέα, έβαλε σε εφαρμογή το πρώτο δημοψήφισμα της ιστορίας. Αυτό που δεν αξιώθηκε να κάνει –αιώνες αργότερα- ο Γιωργάκης, ο γιος του Αντρέα.
Η συμμετοχή των Αχαιών ήταν καθολική. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε με τάξη και πειθαρχία. Το αποτέλεσμα ήταν ξεκάθαρο. Με συντριπτική πλειοψηφία, οι Αχαιοί αποφάσισαν, ότι την πανοπλία θα είχε την τιμή και την αξιοσύνη, να την πάρει ο Οδυσσέας.
Οι Αχαιοί λοιπόν επέλεξαν. Επέλεξαν τη μετριοπάθεια, τους χαμηλούς τόνους, τον άνθρωπο που ήξερε να διαπραγματεύεται, χωρίς να προσβάλλει τον αντίπαλο… Τον άνθρωπο που πάντα διεκδικούσε, γνωρίζοντας όμως μέχρι πού έφτανε ο ίσκιος του…
Μέχρι πού δεν θα θίγονταν τα κεκτημένα της αποστολής του.
Ο Οδυσσέας, γεννημένος διπλωμάτης, μάστορας των ελιγμών, εμπνευστής της ιδέας για τον Δούρειο Ίππο… Ο Οδυσσέας, έφτανε πάντα στο τέρμα. Απλά κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ποιον δρόμο θ’ ακολουθήσει.
TTT
Η απόφαση των Αχαιών ήταν ομόφωνη. Όλοι αυτοί οι άντρες, που συγκεντρώθηκαν με τα πλοία τους στον Εύξεινο Πόντο, για να πολιορκήσουν μια πόλη πλούσια και κραταιά… Κι ήταν όλοι τους τόσο διαφορετικοί… Από μέρη και φυλές και γένη ανόμοια… Και δέκα χρόνια στα εδάφη της Τροίας μέρα – νύχτα φιλονικούσαν, πολέμαγαν, έσφαζαν και λαβόνονταν… Όλοι αυτοί συμφώνησαν να υποκλιθούν στη σύνεση, στο μέτρο, στη λογική… Σ’ ένα βασιλιά. Το βασιλιά της Ιθάκης, που έφερε τα πιο σημαντικά όπλα για τον πόλεμο: Το κοφτερό του μυαλό, την επιφύλαξη στην άκρη της γλώσσας και το αλάνθαστο ένστικτο να διατηρεί πάντα την αναλογία μεταξύ λόγων και πράξεων.
TTT
Στις μέρες μας ο πόλεμος δεν είναι μέσα ή έξω από τα τείχη. Είναι πόλεμος οικονομικός.
Οι Έλληνες δεν είναι αριστεροί και δεξιοί. Είναι μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί.
Η μάχη είναι μάχη διαπραγματεύσεων. Και η σκίαση της Ελλάδος δεν προέρχεται από νέφη αλλά από το σκοτεινό και απειλητικό βλέμμα της Μέρκελ!
Η συμμαχία Τσίπρα – Καμμένου προκάλεσε στη χώρα μας έναν ανεξήγητο ενθουσιασμό!
Αν μάλιστα το ραδιόφωνο έπαιζε και Σοφία Βέμπο… λίγο ακόμα και θα ξαναζούσαμε το έπος του ’40, που οι φαντάροι μας έμπαιναν στα τρένα για το μέτωπο με το χαμόγελο στα χείλη…
Κάπου βαθειά στο υποσυνείδητό του ο Έλληνας της κρίσης πιστεύει, πως από στιγμή σε στιγμή ο Πρωθυπουργός θα βροντοφωνάξει και πάλι: Τσοβόλα δώστα όλα…
Πιστεύει ότι θα πάρει πίσω όλα όσα στερήθηκε τα τελευταία χρόνια: Εορτοδάνεια, επιδόματα, αναπηρικές συντάξεις, χωρίς νάχει αναπηρία, προαγωγές, αναθέσεις, πέτσινες υπερωρίες, εκτός έδρας, εκτός ορίων, εκτός νόμου… Πιστεύει ότι θα τον δανείζουν στο διηνεκές οι Γερμανοί, οι Φιλανδοί, οι Κογκολέζοι και οι Τζαμαϊκανοί.
Ένα μόνο πράγμα δείχνει να μην τον απασχολεί καθόλου: Η ανάπτυξη.
Είναι αλήθεια, το τελευταίο διάστημα το νιώθεις παντού… στους κήπους, στα μπαλκόνια, στα καφενεία, στις αλάνες. Έχουμε περάσει πια για τα καλά στη φάση: «Άσε το θείο και πιάσε το Τζόκερ».
Μήπως, λέμε τώρα, μήπως θα ήταν φρόνιμο, σιγά – σιγά, με ήπιο τρόπο, για να μην συσσωρευθούν κι άλλα ψυχικά τραύματα στον πολύπαθο εσωτερικό μας κόσμο… να επανακτήσουμε την επαφή μας με την πραγματικότητα;
Να ξαναδούμε, με τη σύνεση του Οδυσσέα, πώς εξελίσσονται στ’ αλήθεια τα πράγματα και όχι πώς θα θέλαμε να εξελιχθούν;
Να βρούμε επιτέλους το δικό μας μέτρο αξιολόγησης και όχι αυτό που μας επιβάλλει ο εκάστοτε «ηγέτης» που ψηφίζουμε;
Μήπως τελικά ο μύθος πως ο Ζορό λήστευε τους πλούσιους, για να τα μοιράζει στους φτωχούς… είναι κατάλληλος μόνο για τον κινηματογράφο;
Μήπως ο σημερινός Δούρειος Ίππος δεν κρύβει πολεμιστές αλλά χρεοκοπημένες ΔΕΚΟ και αμαρτωλές Α.Ε. όπως η ΕΡΤ (να είναι αλήθεια, καλά ακούσαμε, δημοσιογράφος στην ΕΡΤ έπαιρνε 20.000 ευρώ για κάθε… εκπομπή), της οποίας η επανίδρυση είναι η σημαντικότερη «πρεμούρα» της Συριζέικης μεγαλοψυχίας;
Μήπως ο Μπρους Βαρουφάκης Γουίλις θάπρεπε να παίζει σε άλλο έργο;
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.