Το «γιοφύρι» της Πλάκας…

Κύριε Διευθυντά,
Ετούτες τις ημέρες, η Ήπειρος δοκιμάστηκε σκληρά από τους καιρούς και μαζί ο Ηπειρωτισμός όλος θρήνησε που έχασε ένα καμάρι του, το «γιοφύρι» της Πλάκας στα Τζουμέρκα. Ένα γιοφύρι άφατης ομορφιάς, άξιο δείγμα μαστόρικης σοφίας κι ακόμα, μνήμη προγονικής ευψυχίας όπως και σύμβολο αδελφοσύνης. Ήταν μια παρουσία λεβεντιάς που, ωσάν μελωδική μονοκοντυλιά, πέταγε πάν’ απ’ τους θυμούς του Αράχθου να κάνει τα αντίπερα αδελφά.
Έξω απ’ όλα αυτά, ήταν το «πέρασμα» των μπουλουκιών των φημισμένων μαστόρων και των καραβανιών αυτών που ταξίδευαν ή ταξίδεψαν στα μακρινά, ένα σημάδι φορτισμένο με μνήμες, πότε για το γέλιο της χαράς, στα ανταμώματα που γίνονταν τραγούδι, και πότε για το δάκρυ του χωρισμού, που έκανε τους απόηχους της ψυχής, πικρό μοιρολόι: «Τώρα στον αποχωρισμό τρεις ποταμούς διαβαίνω, / ο ένας χωρίζει αντρόγενα, κι ο άλλος χωρίζει αδέρφια, / κι ο τρίτος ο φαρμακερός τη μάν’ απ’ τα παιδιά της…». Για όλα αυτά κι άλλα φανερά κι άδηλα, ετούτο το γιοφύρι ήταν ένα σήμα που άκουγε καημούς, έτρεφε ονείρατα, μιλούσε στις καρδιές των ανθρώπων κι έφτανε, έτσι, να γίνει παραμιόμυθος. Γι’ αυτό πολύ «έκλαψαν και στέναξαν» σαν το είδαν γρεμισμένο.
Όμως από το κακό του χαλασμού βλάστησε και το καλό. Δεν χρειάστηκαν παρά λίγες ώρες για να ξεπεταχτεί μπροστά κάποιο Ηπειρωτόπουλο, όμοια, όπως κάποτε τα προγονικά του, να προσφέρει το βιός του για να ξαναχτιστεί το γιοφύρι. Κι έγινε έτσι, μάζί, αιτία όχι μόνο να ξαναζωντανέψει το γεφύρι, αλλά και ν’ αναστήσει το πανηπειρωτικό έθος του ευεργέτη, που άλλα «σημεία των καιρών», ύπουλα και χειρότερα απ’ τις μπόρες, πάνε σαν σαράκι να τ’ αφανίσουν. Γι’ αυτό και, όπως συμβαίνει με κάθε τι ευλογημένο, η θυσία του γεφυριού της Πλάκας έφερε την ανάσταση της ηπειρωτικής ευψυχίας. Και μαζί, ήρθε άξια να δικαιώσει την παλιά ρήση πως: «Τα Ιωάννινα έχουν τιμήν… Εκεί ευρίσκεις άρχοντες εντίμους και άξιους να δώσουν λόγον και βουλήν εξ ό,τι γηρεύσης».
Βασίλης Αν. Χαρίσης Αρχιτέκτων