Η ήττα της Ν.Δ., ο Σαμαράς και τα καραδοκούντα στελέχη…

 ➤  Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗ, Ομοτ. Καθηγητή Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών

  Η ήττα της Ν.Δ. στις τελευταίες εκλογές είναι δεδομένη. Μία αναλυτική εξέτασή της στα αρμόδια όργανα του κόμματος προς διαπίστωση των αιτίων και για την άσκηση αυτοκριτικής αναγκαία και επιβεβελημένη. Η αναγνώριση και η πατρότητα των λαθών πρέπει να αναληφθούν και ν’ αποδοθούν σ’ αυτούς που ανήκουν. Προτού όμως γίνουν αυτά είναι εντελώς απαράδεκτο, να βγαίνουν στα παράθυρα στελέχη της παράταξης πασιφανώς μετρίων ικανοτήτων για ανάληψη υπουργικών ευθυνών  και  να  τονίζουν  ότι  έγιναν  λάθη,  ότι  ήλθε  η ώρα να εγκύψουν σ’ αυτά για να μην τα επαναλάβουν στο μέλλον, αφήνοντας να εννοηθεί ότι αυτοί οι ίδιοι δεν είναι συνυπεύθυνοι (ή είναι ελάχιστα) γι’ αυτά, επιζητώντας ρόλους δικαστών στις επικείμενες σχετικές συζητήσεις στο κόμμα.
Πρωτίστως όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι, πέραν των εχόντων ίδια συμφέροντα και προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες, οι ανιδιοτελείς υποστηρικτές και ψηφοφόροι της Ν.Δ. ποσώς ενδιαφέρονται για τους ίδιους, αλλά το αποκλειστικό κίνητρό τους ήταν ένα και μόνο ένα, «η σωτηρία του τόπου». Πίστεψαν ότι για το στόχο αυτό καταλληλότερος ήταν ο κ. Σαμαράς, όπως άλλωστε κατέδειξαν και όλες οι δημοσκοπήσεις.
Επίσης, δεν πρέπει ν’ αγνοηθεί το ρητό ότι «τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα…», και ότι την επιτυχία θέλουν όλοι να τη μοιρασθούν ενώ την αποτυχία θέλουν να τη φορτώσουν αλλού και επί του προκειμένου στον κ. Σαμαρά, με υπονοούμενο, βοηθούντων και των ΜΜΕ, την αντικατάστασή του.
Επίσης, δεν πρέπει να αγνοηθεί ότι ο κ. Σαμαράς ανέλαβε τις ευθύνες του Πρωθυπουργού έχοντας μπροστά του τον άμεσο κίνδυνο μιας «άτακτης χρεοκοπίας», μια διαλυμένη κρατική μηχανή (υπέρογκος μη αποτελεσματικός δημόσιος τομέας, ανύπαρκτος φοροεισπρακτικός και φοροελεγκτικός μηχανισμός, χρονοβόρα διαδικασία απονομής δικαιοσύνης, κ.α. γνωστά) και επιπλέον κλήθηκε να ηγηθεί μιας τριμερούς συγκυβέρνησης με εταίρους που πατούσαν σε δύο βάρκες με ό,τι αρνητικό αυτό συνεπάγεται για την ανάδειξη των ηγετικών του ικανοτήτων.
Επίσης, θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν ότι ο κ. Σαμαράς είχε ν’ αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τους Ευρωπαίους Εταίρους, την καθολικά αρνητική Αντιπολίτευση, την εσωτερική κρίση (πολιτική, κοινωνική, οικονομική) και, σαν να μην του έφθαναν όλα αυτά, την εσωτερική υπονόμευσή του από γνωστούς υπονομευτικούς θήλακες, από προσωπικές δυσαρέσκειες μέχρις αχαριστίας, από προσωπικές φιλοδοξίες για ηγετικούς ρόλους, από προσωπικές αποκλίσεις για προνομιακή μεταχείριση (π.χ. τη μονιμότητα στη θέση του ευρωβουλευτού, ας θυμίσουμε την αντίδραση της κας Γιαννάκου για την εκλογή των ευρωβουλευτών με σταυρό…), την ολοφάνερη αδυναμία των βουλευτών του να πλησιάσουν τους Έλληνες ψηφοφόρους (πόσες δημόσιες συγκεντρώσεις τόλμησαν να πραγματοποιήσουν;) και να προβάλλουν το έργο του και τέλος την, οφθαλμοφανώς, υποτονική και ανεπαρκή επικοινωνιακή πολιτική, που να ήταν κατανοητή από τις ευρείες μάζες του ελληνικού λαού, οι οποίες πέραν των οποιονδήποτε επιτυχιών στο εξωτερικό, ήθελαν να μη βλέπουν το καλάθι τους καθημερινά να γίνεται πιο φτωχό και σε πολλές περιπτώσεις, ν’ αδειάζει παντελώς με κατάληξη τα εκκλησιαστικά και δημοτικά συσίτια… (πού ζούσε το επικοινωνιακό επιτελείο; μήπως σε άλλο πλανήτη; ενημέρωνε τον πρωθυπουργό για την ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια με μεγάλη πιθανότητα να καταστρέψει και το έργο του αλλά και τον ίδιο;). Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες ψήφοι «παίχθηκαν» στην «τσόχα» της ανθρωπιστικής πολιτικής;
Με βάση όλα τα ανωτέρω θα μπορούσαν, λακωνικά, να επισημανθούν και άλλα βασικά λάθη, τα οποία βαρύνουν όλα τα κοινοβουλευτικά στελέχη της Ν.Δ. και ασφαλώς και τον ηγέτη της, ως έχοντος την γενική ευθύνη για την αποτελεσματικότητα του έργου μιας ετερόκλητης κυβέρνησης, παρά τις όποιες, εξ’ αυτού του λόγου, ενδογενείς αδυναμίες της. Η κρισιμότητα όμως των στιγμών δεν επιτρέπει σε καμιά περίπτωση, αυτή την ώρα, να τίθεται θέμα αρχηγίας με αποτέλεσμα ν’ αποσπασθεί η προσοχή του προέδρου της Ν.Δ. από τα σοβαρά προβλήματα, που αντιμετωπίζει η χώρα για τη σωτηρία της.
Ομολογουμένως έκαμε πολλά από τη θέση του πρωθυπουργού. Τώρα επιβάλλεται να βάλει πλάτη για να μην πέσει η χώρα στα βράχια και αυτό, με υπευθυνότητα, κάνει. Οι καραδοκούντες, θα έχουν την ευκαιρία, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν ν’ αποκαλύψουν τις «άδολες» ενδομύχιες προθέσεις τους στα όργανα του κόμματος. Ας μην ξεχνούν όμως ότι υπάρχει και η βάση που θα τους κρίνει όλους.
Τώρα, πρέπει να βοηθηθεί ο κ. Τσίπρας, για να έχει την ευελιξία εξεύρεσης ικανοποιητικής συμβιβαστικής λύσης, που να του επιτρέπει ν’ αντιμετωπίσει και τις δικές του ακραίες εσωτερικές συνιστώσες. Δύσκολη η θέση του, αλλά πάνω από όλα, πρέπει να προτάξει τη σωτηρία της χώρας, που, με βάση τα σημερινά δεδομένα, ευρίσκεται εντός της Ευρωζώνης και οι κορώνες τύπου Καμμένου, Λαφαζάνη, Στρατούλη σαφώς δεν βοηθούν.