Πού… κρύβονταν τόσο καιρό οι «πρωτοκλασσάτοι» της Ν.Δ.;

 ➤  Του ΠΑΝΑΓ. ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗ, Ομοτ. Καθηγητή Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών

  Θλιβερή εντύπωση προκάλεσαν στους ανιδιοτελείς οπαδούς της Ν.Δ. οι αντιδράσεις «πρωτοκλασσάτων...» στελεχών της Ν.Δ. κατά τη διάρκεια των εργασιών της Κοινοβουλευτικής Ομάδος (ΚΟ) και της Πολιτικής Επιτροπής (Π.Ε.). Για όσους επί δεκαετίες παρακολουθούν, κρίνουν και σημειώνουν συμπεριφορές πολιτικών νεωτέρων γενεών και τους συγκρίνουν με τους παλαιότερους, δυστυχώς, δεν καταλήγουν σε θετικά συμπεράσματα. Η παράταξη πέρασε πολλές θύελλες αλλά, χάρις στην υπευθυνότητα και σοβαρότητα των μελών της, τις ξεπέρασε επιτυχώς. Η λαμπρά νίκη της το 2004 προοιωνιζόταν κυβέρνηση τουλάχιστον δύο τετραετιών, δεδομένης της κακοδιαχείρισης του ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς, οι νεώτεροι αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και η παράταξη άρχισε να φυλλοροεί, με αποτέλεσμα να τη νικήσει ακόμα και ο «ολίγιστος» κατά τον κ. Γιανναρά, Γ. Παπανδρέου.
Οι οπαδοί της απογοητεύθηκαν, διασπάσθηκαν και ο αρχηγός της αποσύρθηκε, χωρίς καν να προβεί, ως όφειλε, σ’ έναν απολογισμό για την ταπεινωτική ήττα. Επίδοξοι αρχηγίσκοι, ρεύματα, ομαδούλες κ.α.π. δημιούργησαν μία άνευ προηγουμένου μπαχαλοποίηση στην παράταξη, με αποτέλεσμα την περαιτέρω διαρροή των οπαδών της. Στη φάση αυτή εκλέγεται από τη βάση αρχηγός ο κ. Α. Σαμαράς, γόνος ιστορικής οικογένειας με σοβαρές σπουδές και, κυρίως, χωρίς να βαρύνεται από οικονομικά σκάνδαλα ούτ’ αυτός ούτε το άμεσο περιβάλλον του. Τα ποσοστά της Ν.Δ. στο ναδίρ και οι οπαδοί της απογοητευμένοι.
Με αυτά τα δεδομένα, ενώ σύσσωμοι όλες και όλοι οι βουλευτές έπρεπε να παραμερίσουν πλέον τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και να δώσουν, χωρίς υστερόβουλες σκέψεις, τη μάχη για την ανόρθωση της παράταξης, άρχισαν, αντιθέτως, από την πρώτη στιγμή οι αμφισβητήσεις και οι υπονομεύσεις του νέου αρχηγού. Γνωστοί, στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, οι υπονομευτικοί θήλακες, οι κρύπτοντες υποκριτικά τη δυσαρέσκειά τους για διαφόρους λόγους, οι πελατειολογούντες βουλευτές, αλλά και υπουργοί ακόμη, οι αποσπασθέντες καιροσκόποι, οι ανεξαρτοποιούμενοι λόγω ασυμβιβάστου με τη συνείδησή τους... και τέλος, οι ανενδοιάστως προκαλούντες με ενέργειες, χωρίς την έγκριση του αρχηγού, για γνωστά εξωκοινοβουλευτικά αξιώματα. (Δημαρχιακά, Ευρωβουλευτικά).
Παρά ταύτα, ο κ. Σαμαράς, προτάσσοντας το συμφέρον της χώρας, που βάδιζε ολοταχώς προς την άτακτη χρεωκοπία (μήπως κ.κ. της Ν.Δ. το αμφισβητεί κανείς σας;), άλλαξε γραμμή πλεύσης, ρισκάροντας το πολιτικό του μέλλον και στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου. Αλήθεια, οι υπόλοιποι της Ν.Δ. τι ρισκάρισαν σε σύγκριση με τον αρχηγό τους που είχε όλο το πολιτικό μέλλον μπροστά του; Απλά και μόνον το αξίωμα του βουλευτού, όχι κι αυτό βέβαιο. Άρα, αβίαστα προκύπτει, ότι η πράξη αυτή του κ. Σαμαρά, μόνο ως αυτοθυσία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Οι αντίπαλοι της Ν.Δ. την χαρακτήρισαν «κωλοτούμπα». Το πρόβλημα όμως δεν ήταν οι αντίπαλοι, αλλά οι «άσπονδοι φίλοι» που δεν προσπάθησαν καν να υπερασπισθούν τον αρχηγό τους και εμμέσως, πλην σαφώς, ολόκληρη την παράταξη της Ν.Δ., ότι η πράξη αυτή δεν ήταν «κωλοτούμπα» αλλά πράξη ευθύνης και μόνον για τη σωτηρία του τόπου.
Στη συνέχεια, με τη λήξη της αποστολής της Κυβέρνησης Παπαδήμου και ύστερα από δύο εκλογικές αναμετρήσεις, μη έχοντας κανείς την πολυπόθητη αυτοδυναμία, ο τόπος κινδύνευε να πέσει, εν μέσω τρικυμίας, σε ακυβερνησία. Και, τότε, πάλι ο κ. Σαμαράς, δέχθηκε να αναλάβει τις ευθύνες του πρωθυπουργού, βάζοντας «κυριολεκτικά» το κεφάλι του στον «ντορβά», έχοντας μπροστά του την άβυσσο και το χάος. Αβίαστο το ερώτημα: Πώς αλλιώς εκτός από «καθαρή αυτοθυσία» μπορεί να ερμηνευθεί αυτή η πράξη του; Όλοι έβλεπαν ότι μάλλον καμία ελπίδα δεν υπήρχε για να βγει η χώρα από την κρίση. Αυτός όμως δεν δίστασε και το επιχείρησε. Οι αντίπαλοί του τώρα μετά το «κωλοτούμπα» τον είπαν «αρχομανή» ακόμα και «προδότη» κάποιοι ανεγκέφαλοι πολιτικοί. Ότι τα έδωσε όλα για να γίνει πρωθυπουργός. Και αυτοί τη δουλειά τους έκαναν. Οι συνεργάτες του όμως και οι βουλευτές της Ν.Δ. τι έκαμαν για να πείσουν την Κοινή Γνώμη ότι ο αρχηγός τους δεν προέταξε το προσωπικό του στενό πολιτικό του συμφέρον και έπεσε «με τα μούτρα» στη δουλειά με την ελπίδα να σώσει τον τόπο;
Και πάλι, δυστυχώς, «η αυτοθυσία» πέρασε στην Κοινή Γνώμη από τους αντιπάλους ως «αρχομανία». Πώς τον υπερασπίστηκαν οι βουλευτές του και οι συνεργάτες του στους οποίους εμπιστεύθηκε υπουργικούς θώκους; Τι αντέταξαν στους αντιπάλους του ενώ ήξεραν ότι από την υπερκόπωση έβλαψε και την υγεία του; Ενώ ήξεραν τις ανυπέρβλητες δυσκολίες αντιμετώπισης των δανειστών μας πώς τον βοήθησαν σ’ αυτόν τον αγώνα του; Ξεχνούν ότι συγκυβερνούσε με Βενιζέλο και Κουβέλη; Ήταν μόνος του; Τι έκαμαν για να προβάλουν στο λαό το έργο που επιτεύχθηκε; Γιατί αδράνησαν και δεν αντιμετώπισαν πειστικά το διογκούμενο ρεύμα δυσαρέσκειας; Έκαμαν προτάσεις γι’ ανακούφιση, εγκαίρως, της ακραίας φτώχειας; Δυστυχώς, οι περισσότεροι προέτασσαν την πολιτική τους επιβίωση και αυτό αποκαρδίωνε τους οπαδούς της παράταξης, όταν τους έβλεπαν στα τηλεπαράθυρα να προσπαθούν ν’ αποστασιοποιηθούν από τις αποφάσεις της Κυβέρνησης, τις οποίες όμως είχαν οι ίδιοι ψηφίσει.
Πάρα πολλά τα δείγματα φαυλότητας που αμαύρωναν το έργο του αρχηγού τους. Η αξιοκρατία έμεινε στα χαρτιά και στα λόγια κάνοντας κατάχρηση της εμπιστοσύνης του. Η συμπεριφορά τους αυτή χειροτέρευε όσο τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ανέβαιναν για ν’ αποκορυφωθούν κατά την προεκλογική περίοδο. Ελάχιστοι, δυστυχώς, στάθηκαν στο πλευρό του. Οι περισσότεροι λούφαζαν και οι λεγόμενοι πρωτοκλασσάτοι καραδοκούσαν, εμφανιζόμενοι υποκριτικά, ως υποστηρικτές του «λέγοντας τα πράγματα με τ’ όνομά τους...». Άλλοι, που τους δόθηκαν διαδοχικά υπουργικοί θώκοι και, ως άμεσοι συνεργάτες του μπορούσαν να του επισημάνουν τους κινδύνους από τη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια τι του έλεγαν; Κι αν τόσο διαφωνούσαν γιατί ευσχήμως δεν παρητούντο;
Τώρα, μετά την ήττα, για την οποία τους ανήκει ανάλογο μερτικό, αποκαλύπτοντας ενδόμυχες προθέσεις, ζητούν Συνέδριο για ν’ αναλυθούν, λένε, τα αίτια της ήττας, να προσδιορισθεί η ταυτότητα (τώρα;) του Κόμματος, ο πολιτικός του χώρος (τώρα;) και άλλα προσχήματα με στόχο να τεθεί θέμα αρχηγού. Αλίμονο στην παράταξη αν δεν κατάλαβαν πως την οδήγησαν σ’ αυτή τη μεγάλη ήττα. Αυτή η ήττα ήταν αναπόφευκτη, αφού δεν τολμούσαν να πλησιάσουν τις ευρύτερες λαϊκές μάζες γιατί φοβόταν τις αντιδράσεις τους. Τα εναπόθεταν και τα περίμεναν όλα από τον αρχηγό, ο οποίος σήκωνε, σχεδόν μόνος (ο κ. Κουβέλης έφυγε νωρίς... και ο κ. Βενιζέλος πάταγε συγχρόνως σε δύο βάρκες...) ολόκληρο το κυβερνητικό φορτίο. Ποιος απ’ όλους τους άλλους της Ν.Δ. θα τα κατάφερνε καλύτερα; Ας κάνουν μια ειλικρινή αυτοκριτική και θα το διαπιστώσουν μόνοι τους. Η βάση της Ν.Δ. όταν τον εξέλεγε ως αρχηγό ήταν βέβαιη ότι ήταν ο καλύτερος όλων. Γιατί οι σημερινοί όψιμοι αμφισβητίες δεν διεκδίκησαν τον τίτλο, όπως έπραξε η κα Μπακογιάννη; Η οποία, όμως, ενώ παραδέχθηκε την ήττα της και δήλωσε ότι παραμένει στο κόμμα ως απλός «στρατιώτης», όχι μόνο δεν τήρησε την υπόσχεσή της, αλλά αποσπάσθηκε, ιδρύοντας δικό της κόμμα με την γνωστή τύχη του, για να επανακάμψει αργότερα και να θέτει σήμερα θέμα αρχηγού.
Είναι όμως αυτή η κρίσιμη στιγμή ενδεδειγμένη; Όχι, λέει η συντριπτική πλειοψηφία της Ν.Δ. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι τεκμαίνεται η αυριανή μέρα. Λίγη υπομονή και περισσότερη εγκράτεια δεν βλάπτουν. Ασφαλώς στην ήττα αυτή ο κ. Σαμαράς έχει το μερτικό του. Ασφαλώς έχει κάμει και λάθη. Παρά τα όποια λάθη του όμως πρέπει να του αναγνωρισθεί ότι το βαπόρι το οδήγησε με ευελιξία ανάμεσα από τα βράχια… και τη στιγμή που πλησίαζε να το βγάλει στ’ ανοιχτά τον έριξε η διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύθηκε επιτυχώς την αδυναμία όχι του κυβερνήτου αλλά του πληρώματος, που αποδείχθηκε ανίκανο να επικοινωνεί με τους επιβάτες του βαποριού, δηλαδή με τον ελληνικό λαό.