Ρακόπουλος: Ο ιατρός που έσωσε δεκάδες Έλληνες…

Αναδρομές

  Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΚΟΓΚΑ

•  Πρόσφατα δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή της Κυριακής» συνέντευξη του Χανς Κούνιο, ενός 87χρονου, από τους τελευταίους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος, που διηγείται τα απάνθρωπα  βασανιστήρια που υπέστησαν οι Έλληνες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης από τους ναζί.
Ήταν, λέει, 15 Μαρτίου 1943, «όταν μας επιβίβασαν ανά 80 άτομα σε κάθε βαγόνι, στοιβαγμένους, άνδρες, γυναίκες παιδιά, όλοι μαζί ανακατεμένοι όρθιοι ώστε δεν μπορούσαμε να πάρουμε ούτε ανάσα…». Έτσι διηγείται ο κ. Χάνς το  ταξίδι του θανάτου από τη Θεσσαλονίκη μέχρι το Άουσβιτς που διήρκεσε 6 μερόνυχτα. Μετά διηγείται τις οδυνηρές περιπέτειες στα διάφορα στρατόπεδα, Μπιρκενάου, Μπύνα και Μέλκ.
Ο κ. Κούνιο όλες τις δραματικές και εφιαλτικές εμπειρίες του από τα ναζιστικά στρατόπεδα τις έχει καταγράψει σε ένα τόμο 600 σελίδων που εξέδωσε το 1982  στη Θεσσαλονίκη με τον τίτλο «Έζησα το θάνατο».
Είχα γνωρίσει προ ετών τον συγκεκριμένο 87χρονο Έλληνα Εβραίο σε μια επίσκεψή του στην πόλη μας και μου δόθηκε τότε η αφορμή να διαβάσω το βιβλίο του, ένα βιβλίο που το κάνεις ανάγνωση και δε συγκρατείς τα δάκρυα!
Στο έργο αυτό του κ. Κούνιο σταμάτησα στη σελίδα 129, όπου διαβάζει  κανείς: «Η ζωή στο στρατόπεδο του Μελκ ήταν εφιαλτική. Μια αγαθή τύχη έφερε στο Νοσοκομείο όπου βρισκόμουν κατάκοιτος τον Έλληνα ιατρό Ρακόπουλο. Στάθηκε προστάτης των Ελλήνων και έσωσε πολλούς από βέβαιο θάνατο. Με το χαμόγελο στα χείλη, την ευχάριστη ομιλία έκανε τις πιο δύσκολες εγχειρήσεις. Ποτέ δεν άφηνε τον κατάδικο να δοκιμάσει οποιοδήποτε πόνο. Κάθε Έλληνας -έστω και αν οι άλλοι γιατροί δεν τον δεχόταν- που κατέφευγε στο Ρακόπουλο θα ‘βρισκε σ’ αυτόν συνδρομή, φροντίδα και άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο. Μαζί με κάποιον Καραγιάννη μετέφεραν όσο γινόταν περισσότερα βαρέλια φαγητό από τη  κουζίνα. Και όταν το βράδυ μετά την επιστροφή από την εργασία του δεν είχε μείνει γι’ αυτόν φαγητό πέρα από τη φτωχή μερίδα του, πήγαινε στο νοσοκομείο, όπου έβρισκε λίγο ακόμη φαγητό.
Πολλοί Έλληνες χρωστούν τη ζωή τους σ’ αυτόν τον άξιο συμπατριώτη μας. Όλοι τους αναγνώριζαν τι χρωστούσαν στη μεγαλοψυχία του».
***
Όταν προ ετών ο κ. Κούνιο είχε  επισκεφθεί την πόλη μας, ζήτησε πληροφορίες  για τον υπέροχο Γιαννιώτη γιατρό Ρακόπουλο και όταν πληροφορήθηκε ότι είχε  φύγει από τη ζωή προ ετών και ότι τα οστά του φυλάσσονται στο οστεοφυλάκιο του Ναού της Περιβλέπτου, παρακάλεσε να σταθεί για λίγο κοντά του και ζήτησε από τον ιερέα του Ναού να αναπέμψει δέηση.
Από την 15η Μαρτίου 1943, όπου η πολυπληθής Εβραϊκή κοινότητα Θεσσαλονίκης φορτώθηκε στα βαγόνια του θανάτου για τα κρεματόρια πέρασαν 72 χρόνια και από τη θλιβερή ημέρα της 25ης Μαρτίου 1943 που η Γιαννιώτικη Εβραϊκή κοινότητα οδηγήθηκε στον απάνθρωπο ξολοθρεμό πέρασαν 73 χρόνια, όμως τα γεγονότα αυτά δεν ξεχνιούνται.
Ο κ. Κούνιο, λοιπόν, όταν βρέθηκε στην πόλη μας τίμησε τη μνήμη του υπέροχου γιατρού, που «πολλοί Έλληνες στο στρατόπεδο του Μέλκ χρωστούσαν τη ζωή του σ’ αυτόν».
Μήπως θα’ πρεπε  και η εδώ Κοινότητα των Γιαννιωτών Εβραίων να ανεβεί κάποια στιγμή μέχρι την Περίβλεπτο, όπου φυλάσσονται τα οστά του ανθρωπιστή και πατριώτη γιατρού Ρακόπουλου, να  αναπέμψει μια ευχαριστήρια δέηση; Ο κ. Κούνιο μόλις έφτασε στην πόλη μας  προ ετών εκεί έτρεξε πρωτίστως. Ας το πράξουν κι οι εδώ Εβραίοι, έστω και τώρα. Είναι κάτι που και τους ίδιους θα τιμήσει…