Οι μηχανικοί και ο Γολγοθάς με τις ασφαληστ(ρ)ικές εισφορές!

ΑΠΟΨΕΙΣ

Του ΠΕΤΡΟΥ Ι. ΜΠΟΥΓΙΑ*

•  Μια φορά κι έναν καιρό ήταν το ΤΣΜΕΔΕ, το ταμείο των μηχανικών, το υγιέστερο ταμείο της Ευρώπης, όπως είχε χαρακτηριστεί στο παρελθόν. Τα έσοδά του προέρχονταν από τις εισφορές των επαγγελματιών του κλάδου και από παρακρατήσεις επί των αμοιβών των έργων.
Η Ελλάδα στην εποχή της μεταπολίτευσης και μέχρι τους Ολυμπιακούς Aγώνες του 2004 έζησε έναν αναπτυξιακό - οικοδομικό οργασμό. Από  τα  «πακέτα  Ντελόρ»  μέχρι  το  ΕΣΠΑ  οι  ανοικτές

κάνουλες με ζεστό ευρωπαϊκό χρήμα που διοχετεύονταν στην δημιουργία υποδομών σε συνδυασμό με το υψηλό βιοτικό επίπεδο των πολιτών (που έπαιρναν με ευκολία δάνεια) κατέστησε αναγκαιότητα την ύπαρξη μηχανικών - μελετητών - κατασκευαστών που θα σχεδίαζαν, θα υλοποιούσαν και θα ανοικοδομούσαν το ευρωπαϊκών προδιαγραφών προφίλ της  Ελλάδας. Μέχρι τότε σχεδόν κανείς από τον τεχνικό κλάδο δεν παραπονέθηκε για τις υψηλές εισφορές. Γιατί όταν έχεις πληρώνεις, αλλά όταν συμβαίνει το αντίθετο, «δυστυχώς ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος»…
Βέβαια, στη δεκαετία της κρίσης που μεσολάβησε μέχρι σήμερα έγιναν πολλά. Η γεωμετρική φθίνουσα πορεία της οικονομίας, η «φούσκα» που έσκασε σε συνάρτηση με ατυχείς πολιτικές επιλογές κατέστρεψε το πιο εύρωστο ταμείο, το ΤΣΜΕΔΕ. Εν μία νυκτί με το διπλό κούρεμα μέσω του PSI τα αποθεματικά του μειώνονται κατά 70% και τη «νύφη» καλούνται να πληρώσουν οι μηχανικοί στη χειρότερη εργασιακά περίοδο γι’ αυτούς στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.
Τον Ιούλιο του 2011 αποφασίζεται από τους κυβερνώντες να  αυξηθούν οι εξωπραγματικά ήδη υπέρογκες εισφορές που μετά βίας μπορεί και πληρώνει μόνο το 30% των μηχανικών του κλάδου, για να καλυφθεί το κενό. Το όνειρο της μεσοαστικής οικογένειας να καμαρώσει το παιδί της μηχανικό, που ήταν εφάμιλλο της καταξίωσης, γίνεται… εφιάλτης και ο όρος «μηχανικός» γίνεται πλέον συνώνυμο της ανεργίας και της απαξίωσης. Τα αεροδρόμια γεμίζουν από μηχανικούς κάθε ηλικίας κρατώντας στο χέρι εισιτήριο για το εξωτερικό χωρίς επιστροφή!
Ο Νίκος τώρα κατασκευάζει δρόμους στο Κατάρ, η Βάσω ουρανοξύστες στη Νέα Υόρκη, ο Μιχάλης μικροτσίπ στο Άμστερνταμ και άλλοι πολλοί ξενιτεμένοι χτίζουν ένα  μέλλον που σέβεται τις ικανότητες, το επιστημονικό υπόβαθρο, τις δεξιότητες που απέκτησαν στα ελληνικά πανεπιστήμια αλλά δυστυχώς η χώρα τους αδυνατεί να αξιοποιήσει, γι’ αυτό, δυστυχώς, αναγκαστικά εξάγει το παραγωγικό δυναμικό που με κόπο έφτιαξε στα πανεπιστήμιά της έτοιμο -δωρεάν στους ξένους.
Και με αυτούς που απομένουν τι γίνεται; Τα τεχνικά γραφεία βάζουν λουκέτο το ένα μετά το άλλο, στην καλύτερη περίπτωση αυτά που επιβιώνουν απολύουν προσωπικό, ενώ οι μονήρεις ιδιώτες κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Θα περίμενε κανείς από την Πολιτεία και τα θεσμοθετημένα όργανά της μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο να ορθώσουν το ανάστημα και να δώσουν λύσεις, τονωτικές ενέσεις, στον κλάδο των μηχανικών, δεδομένου ότι συμπαρασύρει και περίπου άλλα 300 επαγγέλματα που σχετίζονται με τις οικοδομικές δραστηριότητες και συνεπώς το πιο νευραλγικό τμήμα της πραγματικής οικονομίας.
Αμ δε! Το ΣτΕ πρόσφατα έκρινε ότι δεν υπάρχει θέμα αντισυνταγματικότητας στην αύξηση των εισφορών, απορρίπτοντας την προσφυγή του ΤΕΕ (που έγινε τον Ιούλιο του 2011), καλώντας τον κάθε ασφαλισμένο να πληρώσει μέχρι 2.800 ευρώ αναδρομικά! Ανάμεσα σε αυτούς και νέοι που πιθανόν να μην έχουν προλάβει να εργαστούν ούτε μια ημέρα…
Δεν ξέρω τελικά αν θα «αλλάξουμε ή θα βουλιάξουμε»,  όμως οι «σημερινοί κυβερνήτες της βάρκας» θα πρέπει να έχουν υπόψη του ότι: «Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα» (Jean-Paul Sartre)!

* Ο Πέτρος Ι. Μπούγιας  είναι Αγρονόμος Τοπογράφος Μηχανικός (Α.Π.Θ), Msc «Περιβάλλον & Ανάπτυξη των Ορεινών Περιοχών» (Μ.Ε.Κ.Δ.Ε).