Παλαμήδης: Ο μεγάλος εφευρέτης των αρχαίων ελληνικών χρόνων!

ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΕΣ

 Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

•  Είναι γνωστό, ότι το Ναύπλιο υπήρξε η πρώτη πρωτεύουσα του Νέου Ελληνικού Κράτους, που δημιουργήθηκε μετά την επανάσταση του 1821. Το Ναύπλιο ελευθερώθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1822. Η Ακροναυπλία, η Ακρόπολη του Ναυπλίου ονομάζεται Παλαμήδι. Το Ναύπλιο ονομάστηκε έτσι από τον πρώτο βασιλιά Ναύπλιο, γιό του Ποσειδώνα και της Δαναΐδος Κλυμένης, θυγατέρας του Δαναού. Το Παλαμήδι ονομάστηκε έτσι από τον υιόν του Ναυπλίου Παλαμήδη. Έμεινε γνωστό και από το θλιβερό γεγονός των πρώτων χρόνων του βασιλιά Όθωνα 1833 – 34, όταν η Αντιβασιλεία εφυλάκισε εκεί τον ελευθερωτή της Ελλάδος Θεόδωρο Κολοκοτρώνη (Η γνωστή δίκη του Κολοκοτρώνη).
Και ερχόμαστε τώρα στην προσωπικότητα του Παλαμήδη. Υπήρξε δραστηριότατος, επινοητικότατος και αγαπητότατος άνδρας στους Αχαιούς τόσον προ της εκστρατείας στην Τροία, όσο κατά την διάρκεια της εκστρατείας αυτής.
Ο Οδυσσέας, βασιλιάς της Ιθάκης, για να μη πάρει μέρος στην εκστρατεία της Τροίας προσποιήθηκε τον τρελό. Ο Παλαμήδης με ειδικό τέχνασμα αποκάλυψε την προσποίησή του. Από τότε ο Οδυσσέας έτρεφε άσβεστο φθόνο κατά του Παλαμήδη. Γι’ αυτό βρήκε κάποια αφορμή για να τον εκδικηθεί. Έτσι «συνεργούντος και του Διομήδους, εξαπατηθέντος δε του Αγαμέμνονος και των δικαστών Αχαιών κατόρθωσε (ο Οδυσσέας) να καταδικασθεί ο Παλαμήδης εις θάνατον δια λιθοβολισμού. Γι’ αυτό ο πατέρας του Ναύπλιος «υπεκίνησε τον όλεθρον πάντων των μη φίλων του Παλαμήδη Αχαιών, ότε επέστρεφον εις την πατρίδα».
Κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου ο Παλαμήδης έδειξε την μεγάλη του στρατηγική ευφυΐα, διασώζοντας πολλές φορές τους Αχαιούς από βέβαιες καταστροφές, με τις έξυπνες μετακινήσεις και ειδικές στρατηγικές διατάξεις που υπέβαλε σ’ αυτούς.
Αλλά, ο Παλαμήδης κατέστη ευεργέτης της ανθρωπότητος με πολλές και σπουδαίες ανακαλύψεις του. Η βασική ανακάλυψη του Παλαμήδη που επέδρασε στον εκπολιτισμό της Ευρώπης ήταν η ανακάλυψη του αρχαίου ελληνικού φθογγικού αλφαβήτου, το οποίο προωθήθηκε στους αρχαίους Λατίνους και από αυτούς σε όλη την Ευρώπη και έτσι όλοι τους απέκτησαν γραπτό λόγο, του οποίου αποτέλεσμα είναι η σημερινή μεγάλη πολιτιστική πρόοδος σε όλες γενικά τις μορφές της.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης μας βεβαιώνει ότι ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι «Παλαμήδης άφωνα και φωνούντα συλλαβάς τεθείς εξεύρεν ανθρώποισι γράμματα ειδέναι».
Δηλαδή, ο Αριστοτέλης, βεβαιώνει αφ’ ενός ότι ο εφευρέτης των γραμμάτων ήταν ο Παλαμήδης και αφ’ ετέρου ότι επέτυχε την μέγιστην σοφίαν να διαχωρίσει τις συλλαβές (της γραμμικής συλλαβικής «Β») σε δύο μέρη, σε άφωνα και φωνούντα (Δηλαδή, εχώρισε τα γράμματα σε σύμφωνα και φωνήεντα).
Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και από άλλες πηγές. Ο ίδιος ο Διόδωρος σε άλλο σημείο κάνει λόγο για το ίδιο θέμα. Ο Στησίχορος αναφέρει ως εφευρέτη των γραμμάτων τον Παλαμήδη, λέγοντας: «Τον Παλαμήδη λέγειν ευρηκέναι». Το αναφέρει και ο Ευριπίδης, ο Επίχαρμος, ο Σιωνίδης, ο Απολλώνιος ο Τυανεύς κ.α.
Η λανθασμένη άποψη ότι τα  γράμματα εφεύρον οι Φοίνικες προήλθε από μια περικοπή του Ηροδότου, Βιβλίο 5ο «Τερψιχόρη», στην παράγραφο 58. Όλοι οι διαπρεπείς μελετητές απορρίπτουν ως αναξιόπιστη την παράγραφο αυτή. Το Ελληνικό αλφάβητο είναι ΦΘΟΓΓΙΚΟ ενώ το φοινικικό είναι ΣΥΛΛΑΒΙΚΟ.
Ο Άγγλος αρχαιολόγος Έβανς, ο οποίος έκαμε ανασκαφές στην Κρήτη, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Φοίνικες παρέλαβαν τη γραφή από Κρήτες αποίκους, οι οποίοι μετά τον 13ο αιώνα π.Χ. αποίκησαν τις ακτές της Παλαιστίνης. Είναι οι γνωστοί ως Φιλισταίοι. Έτσι, ο Έβανς κατέληξε στο συμπέρασμα ότι: Η γραφή της Κρήτης είναι η μήτηρ της Φοινικικής γραφής! Περίπου την ίδια εποχή ο Ρενέ Ντυσσώ διετύπωσε ανάλογη άποψη: «Οι Φοίνικες είχαν παραλάβει πρωιμότατα το αλφάβητον των παρά των Ελλήνων, οίτινες είχον διαμορφώσει τούτο εκ της Κρητομυκηναϊκής γραφής».
Η διαφορά είναι ότι το φοινικικό σύστημα γραφής παρέμεινε συλλαβάριο, όπως ακριβώς το παρέλαβαν από τους Έλληνες, ενώ η Ελληνική φυσιολογική εξέλιξη κατέληξε στο σημερινό γνωστό αλφαβητικό σύστημα γραφής, το πρώτο δηλαδή αλφαβητάριο στον κόσμο.
Η ύπαρξη ομοίων συμβόλων στα δύο συστήματα γραφής το Φοινικικό και το Ελληνικό, του Παλαμήδη, αιτιολογείται, διότι απλούστατα έχουν και τα δύο συστήματα την ίδια μητέρα την Μυκηναϊκή γραφή. Η απόπειρα να υποστηριχθεί ότι το Ελληνικό φθογγικό αλφάβητο δανείστηκε τα σύμβολά του από το φοινικικό σύστημα πέφτει στο κενό.
Η αρχαιολογική σκαπάνη στην Παλαιστίνη στην περιοχή των Φιλισταίων, οι οποίοι ως γνωστόν ήταν άποικοι από την Κρήτη από το 1800 π.Χ., περιοχή που μετέπειτα οι Εβραίοι ονόμασαν «ΝΟΤΟΣ ΤΩΝ ΚΡΗΤΩΝ» και στους τάφους των οποίων ανακάλυψε, εκτός των άλλων Μυκηναϊκών ευρημάτων και αντίστοιχη γραφή της γραμμικής «Β», που χρησιμοποιούσαν οι Φιλισταίοι, η οποία περιέχει ένα μεγάλο μέρος των γνωστών μας φθογγικών συμβόλων. Από αυτό και μόνον προκύπτει ότι οι Φοίνικες που κατέλαβαν την περιοχή αυτή πολύ αργότερα πήραν από τους Φιλισταίους «Κρήτες» τα διαφιλονικούμενα σύμβολα των γραμμάτων και όχι οι Έλληνες από τους Φοίνικες…
Ο Παλαμήδης χώρισε τα γράμματα σε σύμφωνα και φωνήεντα. Αργότερα οι Μύστες του Μαντείου των Δελφών πρόσθεσαν το στίγμα, το κόππα και το Σαμπί. Αλλά, υπάρχει και κάτι πολύ σημαντικό. Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν υπολογισμούς με γράμματα. Μια ιδιότητα μοναδική της ελληνικής γλώσσας είναι η μαθηματική της δομή. Οι αριθμοί που έχουμε σήμερα λέγονται αραβικοί. Δεν τους ανακάλυψαν, βέβαια, οι Άραβες, αλλά ονομάστηκαν έτσι, επειδή μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη από τους Άραβες. Στην πραγματικότητα οι αριθμοί είναι ινδικής καταγωγής. Οι Άραβες ήταν απλώς οι «μεταφορείς».
Αλλά οι υπολογισμοί με γράμματα στηρίζονταν σε κάποια αντιστοιχία γραμμάτων με ορισμένα ποσά που καθιερώθηκαν από τον Παλαμήδη και που αργότερα συσχετίστηκαν με τους αραβικούς αριθμούς.
Οι αριθμοί αυτοί χρησιμοποιούνται από όλους τους λαούς της γης. Κάθε ένα γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου αντιστοιχεί σε έναν φυσικό αριθμό ξεκινώντας από το ένα και καταλήγοντας στο 900. Έτσι, σε κάθε λέξη, αν αντικαταστήσουμε τα γράμματα με τους αντίστοιχους αριθμούς έχουμε έναν αριθμό ανάλογο με το άθροισμα των γραμμάτων. Για παράδειγμα, η λέξη ΑΓΑΘΟΣ = 1+3+1+9+70+200= 284. Ο αριθμός 284 του αθροίσματος λέγεται λεξάριθμος. Το φαινόμενο αυτό είναι μοναδικό, δεν συμβαίνει σε καμία άλλη γλώσσα του κόσμου… Γι’ αυτό λέμε ότι η ελληνική γλώσσα έχει μαθηματική δομή.
Στο Ελληνικό Λεξικό του Σουϊδα στο λήμμα «Παλαμήδης» αναφέρεται ότι ο Παλαμήδης είναι ο πρώτος που συνέγραψε βιβλίο με το νέο φθογγικό Αλφάβητό του, πριν από τον Τρωικό Πόλεμο (τουλάχιστον 2η χιλιετία) «τα δε ποιήματα αυτού ηφανίσθη υπό των Αγαμένομνονος απογόνων δια βασκανίαν (εξ αιυίας φθόνου). Υπολαμβάνω δε και τον ποιητήν Όμηρον αυτό τούτο πεπονθέναι και μηδεμίαν του ανδρός τούτου μνήμην ποιήσασθαι, ότι ηφανίσθη τα Παλαμήδους ποιήματα δια βασκανίαν υπό Ομήρου, άπτεται δε και των μεγίστων ανδρών ο φθόνος».
Είχε επικρατήσει η άποψη ότι ο Πεισίστρατος συγκέντρωσε και κατέγραψε τα έπη του Ομήρου. Την αλήθεια αποκαθιστά η φιλόλογος Άννα Τζιροπούλου στο βιβλίο της «Πως η Ελληνική γονιμοποίησε τον Ευρωπαϊκό λόγο». Το ορθό είναι ότι έγινε καταγραφή και συγκέντρωση των υπαρχόντων ΒΙΒΛΙΩΝ που αναφέρονταν στην Ιλιάδα και τα Τρωικά γενικώς και μάλιστα γραμμένα με το φθογγικό Αλφάβητο του Παλαμήδη.
Για την πατρότητα του αρχαίου Ελληνικού φθογγικού Αλφαβήτου, έρχονται στο φως νεότατες καταπληκτικές αποκαλύψεις από την εις βάθος έρευνα του φιλολόγου Αντωνάκου και σε άλλα κείμενα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας που ενσωμάτωσε στο σύγγραμμά του «Η καταγωγή του Ελληνικού Αλφαβήτου και το ψεύδος της Φοινικικής και Ινδοευρωπαϊκής θεωρίας».
Όταν παρουσιάσθηκε πλέον η ολοκληρωμένη μορφή του φθογγικού αλφαβήτου του Παλαμήδη, πάρα πολύ γρήγορα εξαπλώθηκε αρχικά στον Ελλαδικό χώρο προφανώς για τον εύκολο και εύχρηστο τρόπο λειτουργίας του και παρουσιάστηκε το φαινόμενο της κατά τόπους προσαρμογής αυτού, με τα ισχλυοντα ιδιώματα των διαφόρων Ελληνικών διαλέκτων, Αττικής, Δωρικής, Ιωνικής .λ.π., με συνέπεια να δημιουργηθεί ένα μεγάλο πλήθος Ελληνικών φθογγικών Αλφαβήτων με μικροδιαφορές από το ένα στο άλλο, τόσο στο πλήθος των γραμμάτων (από 24 έως 27) όσον και σε μικροτροποιήσεις μορφών μερικών συμβόλων.
Ένα από τα πολλά φθογγικά αλφάβητα που υπήρχαν στον τότε Ελλαδικό χώρο ήταν το αλφάβητο της Χαλκίδας στην Εύβοια. Το Παλαμιδικό αυτό αλφάβητο της Χαλκίδας το μετέφεραν άποικοι της Κύμης Ευβοίας στην Κάτω Ιταλία. Από αυτούς το πήραν οι Λατίνοι, το προσάρμοσαν στη γλώσσα τους και δημιούργησαν το λατινικό αλφάβητο…
Ο Παλαμήδης θεωρείται εφευρέτης και των μέτρων και των σταθμών, των νομισμάτων, της διαιρέσεως του χρόνου σε ώρες ημέρες, μήνες, των στρατιωτικών μονάδων και πολλών άλλων, ακόμη και παιχνιδιών.
Οι τραγικοί ποιητές έγραψαν πολλές σχετικές τραγωδίες. Εγγράφτηκε και έπος η «Παλαμήδεια». Το όνομα Παλαμήδης σχετίζεται με τα ρήματα παλαμάομαι = κατορθώνω και παλαμεύω = εφερίσκω.