Καταντήσαμε ως χώρα πραγματικός επαίτης!

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

 Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ, πρ. Δημοτικός Σύμβουλος Ιωαννίνων

•  Σε κατάσταση αμηχανίας παρακολουθώ την κυβερνητική πολιτική της χώρας. Ειλικρινά πασχίζω να ερμηνεύσω τις καθημερινές ενέργειες της Κυβέρνησης και αδυνατώ να κατανοήσω τα κίνητρα, τις προθέσεις και τους στόχους της. Αντιφάσεις, ιδεοληψίες και προσωπικές στρατηγικές χαρακτηρίζουν την κάθε κίνηση και όλα παραμένουν στάσιμα ή και σε χειρότερη από πριν κατάσταση. Αρχικά πίστεψα, έστω και με ερωτηματικά, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως Αριστερά έχει και ιδέες προοδευτικές και γνήσιες λαϊκές προθέσεις για να βγάλει τη χώρα από τα μεγάλα αδιέξοδα που είχε λόγω της προγενέστερης κυβερνητικής πολιτικής. Δεν μπορεί, σκεφτόμουνα, ένα κόμμα αριστερό με αναφορές στην ιστορία του προοδευτικού κινήματος της χώρας να μην έχει στον πυρήνα της σκέψης του την εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων και την ενδυνάμωση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Άλλωστε αυτοί ήταν και οι λόγοι που οδήγησαν μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων στην επιλογή του.
Και η εκτίμησή μου θεωρώ πως ήταν ρεαλιστική, αφού κανείς καλοπροαίρετος και γνωστικός δεν μπορεί να αμφισβητήσει γενικότερα την προσφορά των αριστερών σε δύσκολες πολιτικές και εθνικές καταστάσεις της χώρας ύστερα από την μικρασιατική καταστροφή.
Δυστυχώς φοβάμαι ότι πολύ νωρίς διαψεύστηκα. Τίποτε δε θυμίζει Αριστερά ούτε στη θεωρία ούτε στην πράξη. Και μόνο το γεγονός ότι ο Καμμένος, ένας εθνικιστής ακροδεξιός πολιτικός, είναι συνέταιρος στην Κυβέρνηση και καθορίζει την ατζέντα της κυβερνητικής πολιτικής σε μεγάλα ζητήματα της χώρας, αρκεί να δείξει του λόγου το αληθές.
Η χώρα έχει χρεοκοπήσει και στελέχη της εξουσίας άδουν από το πρωί ως το βράδυ για την καλή πορεία των διαπραγματεύσεων. Κάποιοι μάλιστα χωρίς αιδώ θεωρούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους «όργανα των ξένων δανειστών» και μονοπωλούν τον πατριωτισμό. Ξέχασαν νωρίς ότι η κοινωνία μας έχει πληρώσει ακριβά τον διαχωρισμό των Ελλήνων σε πατριώτες και προδότες. Και είναι να απορεί κάποιος όταν οι αριστεροί υπήρξαν τα τραγικά θύματα αυτής της πατριδοκαπηλείας και θα έπρεπε να αποφεύγουν ανάλογες πρακτικές του παρελθόντος, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Φαίνεται πως έχουν πάθει ιστορική αμνησία. Εκτός κι αν η ιδιοτέλεια και ο μικροκομματισμός καθορίζουν την πολιτική τους συμπεριφορά.
Οφείλουν, όμως, τουλάχιστον οι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι, να γνωρίζουν ποια είναι η ειδοποιός διαφορά του γνήσιου πατριωτισμού από τον εθνικιστικό πατριωτισμό, για να μπορούν να καθοδηγούν και τον λαό, όπως ορίζει η ιστορική γνώση και επιβάλλει η εθνική συνείδηση. Γιατί όλα τα ζητήματα δεν μπορεί να ρίχνονται στον μύλο της κομματικής διαμάχης.
Οι κυβερνητικοί μιλάνε ακόμα για αξιοπρέπεια, για κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, για αξιοκρατία, για ανεξαρτησία και για ισότιμη σχέση με τους «θεσμούς». Μακάρι να ήταν όλα αυτά και αληθινά. Αλλά μέσα σε τρεις μήνες η χώρα μας καντάντησε ένας πραγματικός επαίτης σε Ανατολή και Δύση. Τη μία ζητάμε βοήθεια από την Κίνα, την άλλη απλώνουμε το χέρι στη Ρωσία και στο τέλος ξαναχτυπάμε την πόρτα της Ευρώπης, ικετεύοντας να μας δώσουν έστω ένα χαρτζιλίκι για να πανηγυρίσουμε στην Ελλάδα. Νομίζω ότι αυτή η πολιτική ταιριάζει σε ζητιάνο: το πρωί κουρελιάρης απλώνει το χέρι ικετευτικά στα σκαλιά της εκκλησίας και το βράδυ βολτάρει στον δικό του τόπο με μαύρο κοστούμι και σκούρο γυαλί.
Είναι στ’ αλήθεια αξιοπρέπεια εθνική να μας αντιμετωπίζουν και με οίκτο και με χλευασμό όλοι οι εταίροι μας στην Ε.Ε.; Ποτέ στο παρελθόν το νεοελληνικό κράτος δεν είχε ξεμείνει παντελώς από συμμάχους και φίλους. Ενώ σήμερα όλα τα κράτη της Ευρώπης γυρίζουν κατά τρόπο απαξιωτικό την πλάτη τους. Άραγε γι’ αυτή την κατάσταση φταίει μόνο η συντηρητική Ευρώπη ή μήπως η εφαρμοζόμενη πολιτική της Κυβέρνησης και η προσωπική συμπεριφορά υπουργών τους προκαλεί συνθήκες αμφισβήτησης της αξιοπιστίας μας. Πώς είναι δυνατό η Ε.Ε. να δείξει εμπιστοσύνη στην Ελλάδα, όταν η κυβερνητική πολιτική χρωματίζεται από έντονο αντιευρωπαϊσμό, από διγλωσσία και υποκρισία; Και δεν είναι πρόκληση όταν υπουργοί παρουσιάζονται ως θιασώτες της δραχμής ή προκαλούν για αποστολή τζιχαντιστών;
Εκτιμώ πως οι καιροί είναι ου μενετοί. Όλα τα δεδομένα δημιουργούν την βεβαιότητα ότι επέρχεται καταστροφή οικονομική, θεσμική και πολιτική. Άρα η Κυβέρνηση που έχει την όλη ευθύνη οφείλει να αναθεωρήσει την πορεία της και να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα. Χρειάζονται λύσεις στα προβλήματα και όχι μοιρολόι στη συμφορά.
Θλίβεται ο σκεφτόμενος πολίτης όταν βλέπει να έχουν χάσει οι έννοιες το περιεχόμενό τους. Ο καθένας ερμηνεύει τα πάντα ανάλογα με τις ιδεολογικές του εμμονές ή τις προσωπικές του προσδοκίες. Όλα θυμίζουν «πουκάμισα αδειανά». Ακούν συχνά τις μεγαλοστομίες Υπουργών, οι οποίοι ρητορεύουν, λες και βρισκόμαστε σε κατάσταση επαναστατικής κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων και έρχονται στο νου τούτα τα λόγια δυτικού ποιητή την περίοδο του Μεσαίωνα: «Το ρόδο του παρελθόντος υπάρχει σήμερα μόνο ως προς το όνομα, τα μόνα που μας έχουν απομείνει είναι ονόματα γυμνά (nomina nuda tenemus)».
Επιτέλους ο λαός περιμένει πρώτα από την Κυβέρνηση και ύστερα από την αντιπολίτευση να μιλήσει αληθινά. Σήμερα τα παραμύθια ταπεινώνουν, ενώ αύριο μπορεί να εξοργίσουν τους πολίτες και να προκαλέσουν καταστάσεις απρόβλεπτες.
Έτσι βλέποντας τη δραματική κατάσταση της χώρας με μεγάλη ευθύνη της Κυβέρνησης θέλω να παραθέσω ορισμένες διαχρονικές αλήθειες που διατύπωσε ο Θουκυδίδης στην «παθολογία του πολέμου» και που δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν συχνά στην ιστορική πορεία των Ελλήνων: «Και νόμισαν πως είχαν το δικαίωμα ν’ αλλάξουν και τη συνηθισμένη ανταπόκριση των λέξεων προς τα πράγματα, για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. Έτσι η αστόχαστη αποκοτιά θεωρήθηκε παλικαριά γι’ αγάπη των συντρόφων, ο δισταγμός από πρόνοια για το μέλλον δειλία, η γνωστική μετριοπάθεια ως πρόφαση ανανδρίας, και η ικανότητα να βλέπει κανείς όλες τις πλευρές μιας κατάστασης ανικανότητας να δράσει... Αιτία για όλα αυτά η όρεξη να αποχτήσουν δύναμη οι άνθρωποι από απληστία και φιλοδοξία, κι απ’ αυτά πηγάζει η ορμή που τους σπρώχνει, να μπούνε στη διαμάχη των κομμάτων. Έτσι γίνηκαν κάθε λογής διεστραμμένα εγκλήματα ανάμεσα στους Έλληνες κι αιτία τους ήταν οι εσωτερικές διαμάχες...».