Ατυχήματα και ευθύνες…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

 Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ι. ΚΑΛΕΣ, Φιλόλογος

•  Ποιος από μας δεν είδε εικονίσματα σε εθνικούς και επαρχιακούς δρόμους, τα οποία εκτός του θρησκευτικού συμβολισμού, δηλώνουν την επικινδυνότητα του δρόμου -κυρίως στις στροφές- ότι παραμονεύει ο θάνατος, και μάλιστα όσο περισσότερα εικονίσματα υπάρχουν, τόσο πιο μεγάλη είναι η επικινδυνότητα. Με πόσο αίμα ποτίστηκαν οι δρόμοι μας, αφού εκτός από την κακοτεχνία τους μπορεί να ευθύνεται και ο οδηγός, το αυτοκίνητο κλπ! Θα χυνόταν λιγότερο αν δεν είχαν κατασπαταληθεί από επιτήδειους χρήματα του δημοσίου για έργα.
Είδα σε πινακίδα της υπό κατασκευή Ιόνιας Οδού το εξής: προϋπολογισμός 48.000.000 Ευρώ για κατασκευή δρόμου απόστασης 8 χλμ. Με πράξεις της απλής αριθμητικής υπολογίστε τι δρόμους θα είχε ολόκληρη η Ελλάδα με τα δις που κατασπαταλήθηκαν! Επειδή δε ρέει το χρήμα για έργα, ρέει άφθονο το αίμα!
Αλλά δε χύνεται άδικα μόνο στην άσφαλτο αίμα και μάλιστα παιδιών. Ποιος μπορεί να λησμονήσει τον τραγικό θάνατο του μικρού παιδιού σε ιδιωτικό παιδότοπο στην Αθήνα πέρυσι; Ή για να κυριολεκτώ ποιος θυμάται το περιστατικό αυτό και υποφέρει εκτός από τους οικείους του παιδιού; Ποιος γνωρίζει τι απέγινε; Θα σταθώ, έστω με καθυστέρηση, στο ατύχημα που συνέβη σε παιδική χαρά της πόλης μας, στο οποίο ένας πεντάχρονος έχασε ένα δάκτυλο του χεριού του. Και αυτό το ατύχημα κινδυνεύει να ξεχαστεί! Είναι τραγικό να χτυπήσει ένα παιδάκι, μα πιο τραγικό είναι να χτυπήσει μέσα στην παιδική χαρά. Σαν να πυροβολείς το πουλί την ώρα που πίνει νερό!    
Φταίει ο πεντάχρονος που ήθελε να παίξει; Φταίει που δεν ήξερε να αυτοπροστατευθεί; Φταίνε οι γονείς του που δε γνώριζαν την παγίδα του χεριού του παιδιού τους; Ασφαλώς όχι. Ήταν η παιδική χαρά σύμφωνη με τις προδιαγραφές; Την ευθύνη έχουν όσοι την παρέλαβαν για να την παραδώσουν στους Γιαννιώτες, αλλά και οι κατασκευαστές της παιδικής χαράς – ήταν υψηλού κόστους και καινούργια με λειτουργία μιας βδομάδας. Και όταν λέω κατασκευαστές, δεν εννοώ μόνο τους εργολήπτες, αλλά και τους απλούς τεχνίτες. Γιατί,  ο υπεύθυνος τεχνίτης δεν πρέπει να βάζει μόνο την τέχνη του, το μεράκι του για να κατασκευάσει ένα έργο με το οποίο από αισθητικής άποψης θα εισπράξει τα εύσημα του κόσμου, αλλά και τη φαντασία του, ότι  είναι πολύ πιθανό να ελλοχεύει κάπου κάποιος κίνδυνος. Παραδίνοντας το έργο του να έχει ήσυχη τη συνείδησή του. Δε φαντάζομαι πως η ανευθυνότητα των αρμοδίων θα οδηγήσει τα θύματα να φτιάχνουν εικονίσματα έξω από τις παιδικές χαρές! Ούτε θα έχουμε παιδικές χαρές «δακτυλοδεικτούμενες» με το δαχτυλάκι του άτυχου πεντάχρονου!
Ένα  σήμα καταλληλότητας χρειάζονται οι παιδικές χαρές και όχι την επισήμανση ότι η ευθύνη ανήκει στους γονείς, συνοδούς των μικρών παιδιών. Η επισήμανση αυτή και μόνη υποδηλώνει την ανικανότητα, την απουσία και την εγκληματική αδιαφορία των υπευθύνων για τη λειτουργία των παιδικών χαρών. Ήτοι κλείστε τα παιδιά σας μέσα στα διαμερίσματα!
Όσοι  έχασαν τη ζωή τους ή τραυματίστηκαν μας «εξουσιοδοτούν» να νομοθετήσουμε και να λάβουμε μέτρα για μας και τις μελλοντικές γενιές. Αυτοί νομοθετούν! Παράλληλα όμως μας προβληματίζουν ή μας δημιουργούν ενοχές για το πάθημά τους. Οι λέξεις ατύχημα και  δυστύχημα έχουν ως δεύτερο συνθετικό τους τη λέξη τύχη, παράγοντας που, όταν ο άνθρωπος δεν προνοεί με τη φαντασία του να τον περιορίσει, συντελεί ώστε  αυτά να συμβαίνουν.
Το μεγάλο ατύχημα για τη χώρα μας, εξαιτίας του οποίου συμβαίνουν σ’ αυτήν ατυχήματα και δυστυχήματα είναι το γεγονός ότι νομοθετούμε αφού αυτά προηγηθούν. Δηλαδή, νομοθετούμε αφού πρώτα  τραυματιστούν κάποιοι,  πεθάνουν άλλοι,  χύσουν το αίμα τους. Επιμηθείς λοιπόν. Ζητούνται ευθύνες!