Το μεγάλο δίλημμα και οι ευθύνες ενός ηγέτη

ΓΝΩΜEΣ

 Γράφει ο  ΑΝΤ. ΦΟΥΣΑΣ  Δικηγόρος Αθηνών - πρώην Υπουργός

•  Ο Αλέξης Τσίπρας ανεδείχθη, εκ του αποτελέσματος, ένας πράγματι χαρισματικός ηγέτης. Παρέλαβε, πριν από λίγα χρόνια, ένα αριστερό μικρό κόμμα του 4-5% και το έφτασε να κερδίσει πολλές πολιτικές και εκλογικές μάχες και τελικά να το φτάσει στο 36-37% και να γίνει Κυβέρνηση. Και όλα αυτά, ενώ μόλις πέρασε τα 40 του χρόνια, και επομένως, έχει τη δυνατότητα να κυριαρχεί ή να παίζει σπουδαίο και καθοριστικό ρόλο  στα πολιτικά πράγματα της χώρας για 30-35 ακόμη  χρόνια.  Όλα  αυτά  καλά  και  άριστα,  αλλά πολλές φορές οι πολιτικοί ηγέτες και ιδίως αυτοί που έχουν γρήγορη και θεαματική πολιτική ανέλιξη, καλούνται να πάρουν σοβαρές, πολύ κρίσιμες και ιστορικές αποφάσεις, τόσο για τους ίδιους και για την πολιτική τους πορεία, όσο και για τη χώρα και τον λαό της.
Ακριβώς, σ’ αυτή την κρίσιμη φάση βρίσκεται τις ημέρες αυτές ο Πρωθυπουργός. Πρέπει ν’ αποφασίσει, τελικά ο ίδιος, και να πάρει τη μεγάλη απόφαση και ν’ απαντήσει στο ερώτημα και στο δίλημμα, εάν θα υπογράψει τη νέα συμφωνία ή το νέο μνημόνιο με τους πιστωτές μας και θα παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη και στο Ευρώ, ή θα οδηγήσει τη χώρα σε ρήξη και σε αποχώρησή της από την Ε.Ε. και στην επιστροφή της στη δραχμή. Ειδικότερα, θα πρέπει ν’ αποφασίσει, εάν η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι μία ευρωπαϊκή χώρα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς τη δημοκρατία της, την οικονομία της και τον πολιτισμό της ή εάν θα είναι μία χώρα της Ανατολής ή της Αφρικής, με ό,τι επίσης τραγικό συνεπάγεται.
Δυστυχώς, απ’ ό,τι φαίνεται, υπάρχει για τον ίδιο και την Κυβέρνησή του και για το κόμμα του και άλλο πολύ σοβαρό δίλημμα, και αυτό έχει σχέση με τις ιδεολογίες, τις εμμονές και τις αριστερές αγκυλώσεις πολλών μέσα στο ίδιο το κόμμα του. Εξάλλου, δεν είναι λίγες οι φωνές κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι, απερίφραστα και με επιμονή, ομιλούν για ρήξη, για έξοδο από την Ε..Ε και για επιστροφή στη δραχμή.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν και οι δανειστές, το Δ.Ν.Τ., η Ευρωπαϊκή Ένωση και κάποιοι Ευρωπαίοι ηγέτες, που δείχνουν μια ιδιαίτερα σκληρή στάση προς την πατρίδα μας και δεν κατανοούν, ότι η χώρα και ο λαός της βρίσκονται σε τραγικά δύσκολη κατάσταση και ότι θέλουμε και παρακαλούμε για μία μεγαλύτερη κατανόηση και αλληλεγγύη. Δεν σημαίνει, βέβαια, αυτό, ότι δεν έχουν διαχρονικά τεράστιες ευθύνες κάποιες πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας, και ιδίως όσες μοίραζαν δανεικά χρήματα και όσοι χρησιμοποιούσαν τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία για να κερδίζουν εκλογές και για να κυβερνούν.
Ακριβώς, αυτή τη στιγμή, πρέπει να δώσει απάντηση στα δύο αυτά διλήμματα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και μάλιστα πρέπει να το κάνει πολύ γρήγορα και με την επιβαλλόμενη υπευθυνότητα. Αυτό θα έκανε κάθε ηγέτης μιας δοκιμαζόμενης χώρας και ενός λαού που ταλανίζεται και υποφέρει και που, όσο περνά ο χρόνος, η κατάσταση χειροτερεύει και τα περιθώρια στενεύουν. Και η απάντηση, δυστυχώς, δεν είναι άλλη, παρά, ως χώρα, να υπογράψουμε, όσο γίνεται γρηγορότερα και με τους καλύτερους δυνατούς όρους τη νέα συμφωνία. Πολύ δε περισσότερο, διότι όλα δείχνουν ότι, εξαντλήθηκαν όλα τα περιθώρια και όλες οι δυνατότητες, τα ταμεία άδειασαν, αφού «εξαργυρώνονται» και τα τελευταία «ασημικά» και ο κίνδυνος πιστωτικού γεγονότος και πτώχευσης της χώρας είναι άμεσος.
Δυστυχώς, όμως, μέχρι σήμερα, ο Πρωθυπουργός δεν έχει δείξει την απαιτούμενη υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα και γι’ αυτό παλινδρομεί μεταξύ της υπογραφής και της ρήξης. Το κόστος, όμως, της παλινδρόμησης αυτής είναι πολύ μεγάλο για τη χώρα, ενώ μειώνεται συνεχώς η διαπραγματευτική της δύναμη και η οικονομία βυθίζεται επικίνδυνα και ανεπανόρθωτα. Εν τω μεταξύ, ο κ.Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά και τον επικείμενο και μεγαλύτερο και καταστροφικότερο κίνδυνο για τη χώρα, είτε συνεχίζει να καθυστερεί την υπογραφή, είτε οδηγηθεί σε ρήξη. Αλλά ιδίως γνωρίζει, ότι το 75% των Ελλήνων θέλουν «πάση θυσία» παραμονή της χώρας μας στην Ευρώπη και στο Ευρώ. Όλα τ’ άλλα και ιδίως τα σημερινά «χειροκροτήματα», εάν η χώρα βυθιστεί και φύγει από την Ευρώπη, αλλάζουν πολύ εύκολα και το «ωσαννά» γίνεται πολύ γρήγορα «σταύρωσον». Ακόμη δε, και για την ίδια την Αριστερά, εάν τα πράγματα οδηγηθούν σε αδιέξοδο, χάνεται μία μοναδική ιστορική ευκαιρία γι’ αυτή και, μάλιστα, κατά τρόπο άδοξο και ανεπανόρθωτο.
Εν όψει όλων των παραπάνω, μία είναι η λύση. Ο Πρωθυπουργός, ως νέος και ελπιδοφόρος ηγέτης, ν’αναλάβει ο ίδιος τις ευθύνες του και μάλιστα άμεσα, και πάνω από το κομματικό του συμφέρον, να βάλει το συμφέρον της πατρίδας και του λαού μας. Και το συμφέρον αυτό, δεν μπορεί να είναι έξω από την Ευρώπη, με τα πολλά, βεβαίως, αρνητικά της, αλλά, πάντως, θα είναι πολύ καλύτερα από την Ανατολή και την Αφρική ή τις δήθεν ανεξάρτητες χώρες του τρίτου κόσμου.