Έχει και «μείον» η εκλογή Διευθυντών στα σχολεία!..
Διαπιστώσεις...
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ι. ΚΑΛΕΣ, Φιλόλογος
• Η επιλογή διευθυντών των σχολικών μονάδων και των Διευθύνσεων Εκπαίδευσης με δημοκρατικές διαδικασίες, δηλαδή με ψηφοφορία, εκ πρώτης όψεως είναι θετική. Και λέω εκ πρώτης όψεως γιατί ακόμη και μια δημοκρατική διαδικασία χωρίς προϋποθέσεις μπορεί να μην επιφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Αυτή καθεαυτή η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος δε σημαίνει πως έχουμε κάνει και τις καλύτερες επιλογές. Λίγες φορές δηλώσαμε «κοψοχέρηδες» είτε ψηφίσαμε σε συνδικαλιστικές εκλογές, είτε σε αυτοδιοικητικές, είτε σε βουλευτικές; Δε βλέπετε τους βουλευτές της αντιπολίτευσης, αλλά και κάποιους της κυβέρνησης, είτε να δείχνουν με τα δέκα δάχτυλα των χεριών τους τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, είτε να κοντεύουν να βγάλουν τα μάτια τους με τα ίδια τους τα χέρια που την ψήφισαν δημοκρατικά για Πρόεδρο της Βουλής; Συνεπώς, ας μην πανηγυρίζουν κάποιοι απλώς και μόνο για το δικαίωμα της εκλογής.
Επί του θέματος. Αναμφισβήτητα η ως τώρα επιλογή των διευθυντών των σχολικών μονάδων από τα Υπηρεσιακά Συμβούλια με το σύστημα της συνέντευξης ήταν αποτυχημένο, αφού η βαθμολογία των υποψηφίων δ/ντών καθοριζόταν από τα ποσοστά θέσεων που αναλογούσαν σε κάθε κομματική παράταξη. Έτσι, όταν στην εξουσία βρισκόταν η ΝΔ, το 70% περίπου αντιστοιχούσε σε αυτήν και το 30% στα άλλα κόμματα. Το ανάλογο συνέβαινε όταν βρισκόταν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Ήταν ένα καταδικαστέο modus vivedi το οποίο έπρεπε να αλλάξει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόμενος στην εξουσία κάπως βιαστικά και πρόχειρα άλλαξε τη διαδικασία επιλογής των δ/ντών θεσπίζοντας την εκλογή τους από τους συλλόγους των διδασκόντων. Ξαναλέω, η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι αναγκαία, αλλά όχι και επαρκής συνθήκη για μια αποδεκτή από όλους εκλογή. Το δέντρο της δημοκρατίας για να ευδοκιμήσει χρειάζεται ευρυχωρία, ενώ κινδυνεύει να ατροφήσει στη στενότητα του χώρου των σχολικών μονάδων. Άλλωστε, δε ζούμε σε κοινωνία αγγέλων, αλλά ανθρώπων με τα πάθη τους, τις αδυναμίες τους, τις προτιμήσεις τους κλπ.
Ως εκ τούτου, αυτοί που δημοκρατικά θα διεκδικήσουν την ψήφο των συναδέλφων τους είναι άνθρωποι, με τις ατέλειές τους. Θα μεταχειριστούν κάθε μέσο, ακόμη και αθέμιτο, για να τους «πείσουν» να τους ψηφίσουν. Κι αν μεν περιοριστούν στα τραπεζώματα, έχει καλώς. Πολύ φοβάμαι όμως ότι θα υπάρξουν και ραδιουργίες βυζαντινής εποχής, ανθρωποφαγίες μεταξύ των κατά τα άλλα συναδέλφων! Ο σύλλογος διδασκόντων θα κινδυνεύσει να χωριστεί σε φατρίες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου. Ο εκλεγμένος διευθυντής θα σταθεί αντικειμενικά το ίδιο απέναντι σε αυτούς που τον ψήφισαν και σε αυτούς που δεν τον ψήφισαν; Και σαν έρθει η ώρα της αξιολόγησης;
Σίγουρα οι υποψήφιοι, συνήθως οι συνδικαλιστές, που θα έχουν το χρίσμα της κομματικής παράταξης, θα ριχτούν στον αγώνα από θέση ισχύος έναντι των ανθυποψηφίων τους. Φοβάμαι πως ο κομματισμός θα κυριαρχήσει στα σχολεία, ενώ είχε χώρο να λειτουργήσει μέσα από τον συνδικαλισμό. Και το χειρότερο θα είναι αν μετά τις εκλογές οι συνδικαλιστικές παρατάξεις θα μετρούν τα ποσοστά που κατέλαβαν οι κομματικοί δ/ντές τους!
Θα ρωτήσετε, μεταξύ συνέντευξης και εκλογής ποια είναι καλύτερη. Στη μεν πρώτη ο σύλλογος διδασκόντων δεν έφερε καμιά ευθύνη, ενώ στη δεύτερη θα έχει σχεδόν αποκλειστικά την ευθύνη. Υπάρχει και άλλη λύση, η θέσπιση εξετάσεων ή κάποιος συνδυασμός λύσεων που θα ελαχιστοποιούσε τις παρενέργειες. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που χρειάζεται πολύ συζήτηση. Όμως, αν όντως είναι καλύτερη η λύση της εκλογής των διευθυντών των σχολικών μονάδων και των Δ/νσεων, γιατί δεν εφαρμόστηκε και στους Περιφερειακούς Διευθυντές; Τα «φιλέτα» στα δικά μας παιδιά! Άρα δυο μέτρα και δυο σταθμά.
Κλείνοντας, θέλω να σημειώσω πως η σχολική οικογένεια θα αντιμετωπίσει πολλαπλά προβλήματα. Αναλογιστείτε τι θα συνέβαινε σε μια πολύτεκνη οικογένεια αν βάζαμε τα παιδιά της στο δίλημμα να «ψηφίσουν» ποιον θέλουν καλύτερα, τον πατέρα ή τη μητέρα τους!
