Τα οράματα και τα θάματα του Πρωθυπουργού μας!..

Κανείς πολιτικός ηγέτης του πολιτισμένου κόσμου δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη  θέση του δικού μας πρωθυπουργού. Να είσαι νέος, μόλις σαράντα χρόνων, και να αναδεικνύεσαι πρωθυπουργός μιας ιστορικής χώρας, όπως
η Ελλάδα, θεωρώ πως από μόνο του αυτό το γεγονός περιβάλλει το πρόσωπο με μεγάλη τιμή και το επιβάλλει στο πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής. Αλλά το να ξεθωριάσει τόσο γρήγορα το φωτοστέφανο του αξιώματος είναι από τα πλέον παράδοξα της πολιτικής ζωής. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι σκληρή και έρχεται ως αποτέλεσμα της πρακτικής πολιτικής του ηγέτη και της θέσης που βρίσκεται τούτη την ώρα η χώρα σε όλα τα επίπεδα.
Ο κ. Τσίπρας πράγματι πολύ νωρίς έφτασε στην κορυφή της εξουσίας και μάλιστα σε βαθμό που ούτε ο ίδιος ούτε οι σύντροφοί του το λογάριαζαν. Γιατί η κρίση έχει τους δικούς της νόμους και ρυθμίζει τα πράγματα έξω και μακριά από τους σχεδιασμούς των υποκειμένων της. Και σήμερα δικαιολογημένα δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε την αντίφαση της προεκλογικής εικόνας του Πρωθυπουργού με την τωρινή εξέλιξή του. Για όλα όμως υπάρχει αιτία και αποτέλεσμα, καθότι στα πολιτικά η πορεία των πρωταγωνιστών ποτέ δεν είναι ευθύγραμμη και σταθερή.
Τώρα είναι σε όλους φανερό ότι η κρίση της χώρας με τις οδυνηρές συνέπειες για τους πολίτες λειτουργεί στη βάση κανόνων αδυσώπητων και αποκαλύπτει την αλήθεια σε όλους και για όλα. Πόσα κόμματα και πόσοι ηγέτες στην Ευρώπη δεν έφυγαν νύχτα, γιατί δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στα κύματα της οικονομικής φουρτούνας; Ο δικός μας πρωθυπουργός είχε την ψευδαίσθηση ότι κερδίζοντας τις εκλογές θα βρεθεί σε… κήπο με τριαντάφυλλα και όχι σε χωράφι με αγκάθια και βράχια. Έτσι ερμηνεύεται και η προεκλογική του αμετροέπεια με τις βασιλικές υποσχέσεις και με δώρα για κάθε παραπονεμένο.
Τώρα βρίσκεται από παντού πολιορκημένος και αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα, αφού τα φώτα έσβησαν και τα προβλήματα επιδεινώνονται. Πρόσφατα ο κ. Τσίπρας υπέδειξε στους Ευρωπαίους ηγέτες να διαβάσουν το βιβλίο του Χεμινγουέι  «Για ποιον χτυπά η καμπάνα». Αυτή η προτροπή του σε συνδυασμό  και με την φράση του ότι «εμείς θα βαράμε τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν» φανερώνει πολιτική ανωριμότητα κα σοβαρό έλλειμμα πολιτικού ρεαλισμού. Προκάλεσε τους  ισχυρούς της Ευρώπης και απόμεινε η χώρα μονάχη να χτυπάει τις πόρτες  τους ζητιανεύοντας και ξεχνώντας ότι δεν ανοίγουν οι θύρες εύκολα όταν «τες κροταλεί η χρεία». Μείναμε εντελώς μόνοι μας, αναξιόπιστοι και περιφρονημένοι, βλέποντας παντού εχθρούς και συνωμότες και περιμένοντας τους βαρβάρους.
Ίσως ακόμα ο κ. Τσίπρας να περιμένει θαύματα και να ζει με την ελπίδα οι υποκλίσεις του Λαφαζάνη στους Ρώσους μαφιόζους να φέρουν την άνοιξη στην Ελλάδα. Μάλλον οι τωρινοί μας κυβερνητικοί έχουν μπερδέψει τον πολιτικό τους ρόλο με την συνδικαλιστική τους δράση.
Αλλά και η στάση του Πρωθυπουργού και των στελεχών του προς την Ευρώπη έχει προκαλέσει μια δικαιολογημένως εχθρική αντίδραση. Δυστυχώς ο κ. Τσίπρας δείχνει ως τώρα να βρίσκεται σε ομηρία στις ιδεολογικές του καταβολές, τις οποίες  καλλιέργησε στον πολιτικό του στίβο. Βεβαίως δεν τον κατηγορώ για τα μαρξιστικά του πιστεύω, αλλά επειδή δείχνει  ανοχή σε πρακτικές που δεν έχουν καμιά σχέση όχι με την Αριστερά αλλά ούτε καν με βασικές αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Για παράδειγμα, είναι δυνατόν σε υψηλές θέσεις του κράτους να διορίζονται σήμερα δικοί του με μοναδικό προσόν την κομματική ταυτότητα; Χωρίς αιδώ διορίστηκε ακόμα και η σύντροφος Υπουργού σε ανώτατο αξίωμα και δεν ίδρωσε το αυτί κανενός! Μήπως ξεχάστηκε τόσο νωρίς ότι μια από τις βαριές πληγές του πολιτικού μας συστήματος ήταν το πελατειακό κράτος;
Και πώς να κριθεί αυτή η κυβέρνηση ως Αριστερά, όταν ο συνέταιρος του Πρωθυπουργού είναι επικίνδυνος εθνικιστής και έχει επιβάλλει τις λιτανείες και τις φουστανέλες στις παρελάσεις; Ποια σχέση έχει με την Αριστερά ο λαϊκισμός, η δημαγωγία και ο εθνοκεντρισμός; Σε όλα τα εγχειρίδια της πολιτικής επιστήμης διαβάζουμε ότι Αριστερά σημαίνει ισότητα, κράτος δικαίου, παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, ανεκτικότητα και ευημερία. Μήπως κάποιος πολίτης έχει δει κάτι από όλα αυτά ως τα σήμερα; Μόνο λόγια και τίποτε άλλο.
Υπάρχει σήμερα νουνεχής πολίτης που να μην αντιλαμβάνεται τον εμπαιγμό από την κυβέρνηση, όταν συνεχίζει να υποστηρίζει ότι η συμφωνία δεν είναι μνημόνιο, οι θεσμοί δεν είναι Τρόικα, το μνημόνιο σχίστηκε και η λιτότητα γκρεμίστηκε;
Ύστερα δεν ανησυχεί ο κ. Τσίπρας για την ανυποληψία και την αναξιοπιστία της χώρας μας που τείνει να γίνει το στίγμα της ταυτότητάς μας; Μήπως σ’ αυτό συμβάλλουν και τα στελέχη του που μιλάνε για επιστροφή στη δραχμή και ολημερίς βρίζουν του Ευρωπαίους δανειστές;
Και το πλέον παράδοξο και επικίνδυνο: την ώρα που ο Πρωθυπουργός βρίσκεται στην κρισιμότερη σύσκεψη της διαπραγμάτευσης η Πρόεδρος της Βουλής αποφαίνεται σύμφωνο με πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους ότι το χρέος της χώρας είναι παράνομο, επαχθές και μη πληρωτέο. Και όμως ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να την ανέχεται ακόμα. Ίσως να φαντασιώνονται οι κυβερνητικοί ότι οι εκλογείς τους ανέθεσαν τον ρόλο του Άρη Βελουχιώτη και του Μπολιβάρ. Αλλά έχουν ξεχάσει ότι οι επαναστάτες γεννιούνται σε περιόδους επαναστατικών διαδικασιών και όχι στα σαλόνια, στα πλούτη και στις πισίνες.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο κ. Τσίπρας έχει και χαρίσματα πολιτικού ηγέτη, τα οποία δε θα του επιτρέψουν να γίνει ο μοιραίος ηγέτης της Ελλάδας και δε θα συμβιβαστεί για πολύ ακόμα με πρακτικές και λογικές επικίνδυνες για τον λαό μας.