Προς τι το δημοψήφισμα;

Δεν είναι στις προθέσεις μου να ανατρέξω πολύ μακριά στο παρελθόν για να παρουσιάσω τα δημοψηφίσματα που διενεργήθηκαν στη χώρα μας ώστε να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Ωστόσο, θα αναφερθώ στα δυο δημοψηφίσματα που θυμάμαι, το ένα της δικτατορίας το 1968 και το άλλο της δημοκρατίας το 1974. Το πρώτο είχε το στίγμα της νοθείας, αφού το ΟΧΙ στην κάλπη το πρωί προέκυπτε σαν ΝΑΙ το βράδυ! Οι συνέπειες εκείνου του συντριπτικού αποτελέσματος υπέρ του ΝΑΙ είναι καταγεγραμμένες στην ιστορία. Το δεύτερο, που αφορούσε στο χαρακτήρα του πολιτεύματος, περιείχε τα σκέλη, βασιλευόμενη ή αβασίλευτη δημοκρατία. Το αποτέλεσμα καθαρό και μη αμφισβητήσιμο υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας, αφού πριν τη διεξαγωγή του οι πάντες γνώριζαν ότι δε χωρούσε παρερμηνεία του. Ο τότε πρωθυπουργός, ο αείμνηστος Κων/νος Καραμανλής, που προκήρυξε το δημοψήφισμα, ειρήσθω εν παρόδω, θέλοντας να αφήσει τους πολίτες εντελώς ελεύθερους και ανεπηρέαστους δεν τους προέτρεψε προς τη μια ή την άλλη θέση.
Γιατί και πότε πρέπει να διενεργούνται τα δημοψηφίσματα; Προφανώς όταν ανακύπτουν θέματα για τα οποία πρέπει να αποφανθεί ο λαός, αν η κυβέρνηση δεν έχει νωπή κυβερνητική εντολή. Και τα προβλήματα πρέπει να είναι σοβαρά, με την έννοια ότι αφορούν στο μέλλον της χώρας μακροπρόθεσμα, για δεκαετίες και όχι για ψύλλου πήδημα. Σκέφτομαι ότι ο Κων/νος Καραμανλής δεν θεώρησε αναγκαίο να διεξαγάγει δημοψήφισμα για την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ, ούτε ο Κώστας Σημίτης για την ένταξή μας στην ΟΝΕ, ενώ ο κ. Τσίπρας θεωρεί ένα σχεδόν non paper, ένα κουρελόχαρτο των δανειστών, όντως απαράδεκτο, σημαντικότερο -από τις δυο αυτές εντάξεις μας-  λόγο,  εξαιτίας του οποίου θέλει να μεταθέσει το βάρος της ευθύνης στο λαό με το δημοψήφισμα!
Αν δεν χάθηκε η αίσθηση του μέτρου, τότε κάτι άλλο υποκρύπτεται. Θα περίμενε κανείς από την αριστερά, πρώτη φορά στην εξουσία, να διεξάγει δημοψηφίσματα με ξεκάθαρα ερωτήματα για σοβαρά γι’ αυτήν θέματα όπως η έξοδος της χώρας μας από το ΝΑΤΟ, από την ΕΕ, από το ΕΥΡΩ κλπ. και όχι για ψιλοδιαφορές με τους θεσμούς αξίας μισού δις ΕΥΡΩ περίπου!
Όταν αμφισβητούνται από εγχώριους και μη παράγοντες, από πολίτες, ακόμη και ψηφοφόρους των συγκυβερνώντων κομμάτων, τα δυο σκέλη του ερωτήματος του δημοψηφίσματος πριν από τη διεξαγωγή του, μπορεί εύλογα και εύκολα να αντιληφθεί κάποιος ότι το αποτέλεσμά του θα το ερμηνεύει ο καθένας κατά το δοκούν. Και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό, γιατί θα είναι ένα διχαστικό αποτέλεσμα και όχι ένα αποδεκτό από όλους, όποιο κι αν είναι αυτό. Αμφισβήτηση του αποτελέσματος πριν αυτό προκύψει!
Το δημοψήφισμα θεωρείται πετυχημένο όταν λειτουργεί σαν βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνίας και όχι σαν φυτίλι που μπορεί να πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Όταν απελευθερώνει το λαό από βασανιστικά προβλήματα και όχι όταν απελευθερώνει πάθη, μίση, έχθρες. Η επίκληση κάποιων στη  θεωρία και στη θεωρητικολογία της άμεσης δημοκρατίας γίνεται για λόγους επίφασης και μόνο.   
Πολύ φοβάμαι πως οδηγούμαστε προς ένα δημοψήφισμα προϊόν ασάφειας, αλλά και προοιωνίζον αβεβαιότητα για το μέλλον της χώρας.  Σε ένα δημοψήφισμα που θα αποτελεί στίγμα για την κυβέρνηση της αριστεράς και ειδικότερα για τον κ. Τσίπρα. Γι’ αυτό φρονιμότερο θα είναι ή να το αναβάλει για ένα διάστημα  για καλύτερη προετοιμασία, ή σωστότερα να ακυρωθεί. Αν η προκήρυξή του δείχνει ατολμία, η ακύρωσή του απαιτεί τόλμη που θα είναι προς όφελος του έθνους μας.  Ωστόσο τη  Δευτέρα 6 Ιουλίου πρέπει να είμαστε  όλοι ενωμένοι ανεξαρτήτως του αποτελέσματος.