ΝΑΙ στην Ευρώπη, ΟΧΙ στον εθνικό διχασμό!..

«…Ο μόνος μας φόβος είναι ο φόβος», δήλωσε μέσω διαγγέλματος για το επικείμενο δημοψήφισμα ο πρωθυπουργός ζητώντας από το λαό το "όχι" που θα ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση της χώρας έναντι των εταίρων. Αλήθεια όμως το ίδιο δεν επικαλούνταν και στις 25 Γενάρη όταν ο κ. Τσίπρας  έλεγε: «Δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο  να μην κάνει πίσω η Μέρκελ»;
Η κατάληξη ήταν ύστερα από πέντε μήνες απίστευτης ταλαιπωρίας, να προτείνει ο ίδιος μνημόνιο με 8 δις μέτρα. Τετραπλάσια δηλαδή από εκείνα του Ιανουαρίου. Γιατί τώρα θα αλλάξουν στάση όταν έχουμε  κλειστές τράπεζες και η οικονομία είναι νεκρή; Όταν το ευρώ άντεξε στις πιέσεις και δεν έδειξε να επηρεάζεται στο τέλος της ημέρας των τόσο ραγδαίων εξελίξεων; Όταν οι περισσότερες τράπεζες έχουν ξεφορτωθεί τα ελληνικά ομόλογα και έχουν θωρακιστεί πολύ περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν από ένα Grexit; Δεν θα είμαστε την επόμενη ημέρα σε πολύ χειρότερη θέση; Μπορούν να μας εξηγήσουν  πώς θα κάνουν πιο σκληρή διαπραγμάτευση με τις τράπεζες κλειστές;
Ο κορυφαίος φιλόσοφος Πλάτωνας έλεγε: «Φόβος είναι η ψυχική ταραχή που προκαλείται από την αναμονή του κακού». Ένα κακό που έχει ξεκινήσει να έρχεται από το 2010 με το ξέσπασμα της κρίσης και που δυστυχώς όχι μόνο δεν το απέτρεψε η πρώτη φορά αριστερά αλλά το έκανε πιο ορατό.
Αλήθεια, όμως, ποιο είναι το δίλημμα στο δημοψήφισμα; Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι «ναι» ή «όχι» στη συμφωνία. Οι πάντες στην Ε.Ε. (Γιουνκέρ, Ολάντ κλπ.) έχουν πει καθαρά στον ελληνικό λαό πώς θα το ερμηνεύσουν: Το «ναι» σημαίνει ναι στην Ευρώπη. Το «όχι» σημαίνει όχι στην Ευρώπη. H κυβέρνηση από την άλλη πλευρά απαντάει  ότι δεν είναι αυτό το δίλημμα, αλλά όποια πρόταση κι αν βάλει, είναι σαφές πώς θα την ερμηνεύσει η Ευρώπη. Και η Ευρώπη έχει διαμηνύσει σε όλους τους τόνους ότι «όχι» σημαίνει ρήξη, έξοδος από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. κι επιστροφή στη δραχμή.
Σε ένα ενδεχόμενο «όχι»,  μπορούν να μας εγγυηθούν πότε και πώς θα ανοίξουν οι τράπεζες; Για να ανοίξουν οι τράπεζες πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους συμφωνία με την Ε.Ε.. Στο μεταξύ, αυτό που βλέπουμε στα ΑΤΜ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Πώς θα μπορέσουν να πληρωθούν οι επιχειρήσεις για να πληρώσουν τους μισθούς στους εργαζόμενους; Πώς μπορούν να συναλλάσσονται οι επιχειρήσεις ώστε να κάνουν εισαγωγές και να τροφοδοτούν την αγορά με τρόφιμα, φάρμακα κλπ.; Και δεν είναι κλειστές μόνο οι τράπεζες. Κλειστά είναι κι όλα τα μαγαζιά εκτός από εκείνα που πουλάνε τρόφιμα, καθώς και τα βενζινάδικα. Ποιος θα μπει να αγοράσει σ’ αυτές τις συνθήκες; Η καταστροφή στην οικονομία και την βαριά βιομηχανία μας, τον τουρισμό, ανυπολόγιστη. Τι θα συμβεί τελικά αν πάμε στη δραχμή; Ιδού λοιπόν:
• Οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Όσοι έχουν τα χρήματα που μάζευαν μια ζωή με τον ιδρώτα τους στις ελληνικές τράπεζες, λόγω υποτίμησης του νομίσματος  αναμένεται να πέσει στο μισό και λιγότερο η αξία τους και θα  δοθεί  η ευκαιρία σε όσους έχουν τις καταθέσεις σε ξένες τράπεζες να μας αγοράζουν… κοψοχρονιά. Θα εισβάλλουν ξένοι επενδυτές - αρπαχτικά, οι οποίοι θα αποκτήσουν σε εξευτελιστικές τιμές επιχειρήσεις, ακίνητα και κομμάτια δημόσιας περιουσίας. Θα λάβει χώρα δηλαδή το ξεπούλημα της χώρας, που σήμερα επικαλούνται οι θιασώτες της δραχμής.
• Η αδυναμία εισαγωγών θα φέρει έλλειψη στα φάρμακα αλλά και σε βασικά είδη στην αγορά, καθώς, ως γνωστόν, η Ελλάδα δεν είναι αυτάρκης σε πρώτες ύλες και καλύπτει τις ανάγκες της (π.χ. σε σιτάρι, γάλα, κρέας) μέσω εισαγωγών από ξένες χώρες.
• Πιθανότατα θα υπάρξει αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων για ένα χρονικό διάστημα.
• Θα απομονωθούμε σαν χώρα διπλωματικά και οικονομικά δυσχεραίνοντας τη θέση μας  στο να παρακολουθήσουμε  τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, ενώ τυχόν προκλήσεις από άσπονδους γείτονες και δημιουργία κλίματος αστάθειας είναι πολύ πιθανά σενάρια.
Πέραν όμως των γεωπολιτικών παραμέτρων της παραμονής στην Ε.Ε., η εγκατάλειψη του ευρώ σημαίνει πάγωμα κάθε ευρωπαϊκής χρηματοδότησης μιας σειράς κρατικών και ιδιωτικών δομών που λειτουργούν χάρη σε ευρωπαϊκά κονδύλια. Ας δούμε μια σειρά από παραδείγματα όπως οι βρεφονηπιακοί σταθμοί και το ΕΣΠΑ και τα δημόσια έργα.
• Η λειτουργία των βρεφονηπιακών σταθμών εξαρτάται άμεσα από την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Την περίοδο 2014 - 15, μέσω του προγράμματος για την Οικογενειακή Εναρμόνιση φιλοξενούνται σε βρεφονηπιακούς σταθμούς (δημοτικούς, ιδιωτικούς, ΚΔΑΠ) 85.000 παιδιά, ενώ εργάζονται σε αυτούς 19.500 άτομα. Η χρηματοδότηση των σταθμών ήταν 188 εκατομμύρια ευρώ, εκ των οποίων 125 εκατομμύρια από ευρωπαϊκές πηγές και 63 εκατομμύρια από εθνικούς πόρους. Δηλαδή, τα ευρωπαϊκά λεφτά ήταν διπλάσια από τους εθνικούς πόρους, που κάλυπταν μόνο το ένα τρίτο των εξόδων λειτουργίας των βρεφονηπιακών σταθμών. Αν λείψει η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση δηλαδή, θα χαθούν τα δύο τρίτα των βρεφονηπιακών σταθμών, τα δύο τρίτα των παιδιών που φιλοξενούνται σε αυτούς θα βρεθούν χωρίς προστασία και θα χαθούν τα δύο τρίτα των θέσεων εργασίας σε αυτούς.
• Όσον αφορά στο ΕΣΠΑ και στα δημόσια έργα, εκτός από μελλοντικά κονδύλια που προορίζονται για την Ελλάδα (και για τα οποία έχει ήδη γίνει πολύς λόγος - πακέτο Γιούνκερ), η τυχοδιωκτική πολιτική της κυβέρνησης οδηγεί στην απώλεια κονδυλίων από το προηγούμενο ΕΣΠΑ, το οποίο έληξε στα τέλη του 2014.  Απομένουν προς απορρόφηση από το ΕΣΠΑ 2007 - 14 3 δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία μάλλον θα χαθούν. Και αυτό γιατί τα κοινοτικά κονδύλια εκταμιεύονται στα κράτη - μέλη απολογιστικά, αφού δηλαδή πρώτα κάθε χώρα πληρώσει τα έργα που υλοποιούνται από εθνικούς πόρους του προϋπολογισμού της. Και μιας και η κυβέρνηση έχει ρημάξει τα κρατικά ταμεία και δεν έχει καταβάλει τα εθνικά κονδύλια που έχει υποχρέωση να καταβάλει, δεν γίνονται και οι εκταμιεύσεις ευρωπαϊκών κονδυλίων. Και όσα έργα έχουν αρχίσει ή δεν θα ολοκληρωθούν χωρίς την εκταμίευση των ευρωπαϊκών πόρων ή η ολοκλήρωσή τους θα επιβαρύνει τον εθνικό προϋπολογισμό.
Η θέση μου για το δημοψήφισμα είναι ξεκάθαρα χωρίς φόβο αλλά με πάθος υπέρ του ΝΑΙ. Σέβομαι βέβαια και την διαφορετική άποψη αρκετών φίλων μου. Στον κανιβαλισμό της διαφορετικής άποψης που παρατηρείται στα  MME και τα social media, αλλά και στον διαχωρισμό σε στρατόπεδα «εμείς και οι άλλοι»  απέχω συνειδητά. Όλων μας οι πεποιθήσεις έχουν ένα κοινό παρονομαστή: Ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας, μια ζωή πιο ανθρωπινή. Τη ζωή που μας στέρησαν, τη ζωή που μας αξίζει. Θα επικαλεστώ μόνο τα λόγια του Καβάφη από το ποίημα «Che fece … il gran rifiuto» (πρόκειται για στίχο παρμένο από την Κόλαση του Δάντη. Ο πλήρης δαντικός στίχος είναι che fece per viltate il gran rifiuto και κατά λέξη λέει: αυτός που έκανε από δειλία τη μεγάλη άρνηση).
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει
το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι,
και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή
και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει.
Aν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε.
Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο τ’ όχι
το σωστό εις όλην την ζωή του.
Είναι κρίμα τη στιγμή που όλα τα κράτη της περιοχής προσπαθούν να γίνουν μέλη της Ε.Ε., η Ελλάδα που είναι το παλιότερο μέλος της Ένωσης και το μοναδικό μέλος της ευρωζώνης στην περιοχή, να εγκαταλείπει την Ευρωπαϊκή Ένωση. OXI στον εθνικό διχασμό, ΝΑΙ στην Ελλάδα που θα παραμείνει στην Ευρώπη και θα παλέψει να αλλάξει τις ανισότητες, τις αδικίες, τα προβλήματα αναποτελεσματικότητας και τις πολλές αδυναμίες της Ε.Ε. μέσα από διάλογο, συμβιβασμούς και συναινέσεις.
 
* Ο Πέτρος Ι. Μπούγιας  είναι Αγρονομος Τοπογραφος Μηχανικός (Α.Π.Θ), Msc «Περιβάλλον & Ανάπτυξη των Ορεινών Περιοχών» (Μ.Ε.Κ.Δ.Ε) - Περιφερειακός συντονιστής στα Ιωάννινα  στο πολιτικό κίνημα το ΠΟΤΑΜΙ.