Οι αποχρώσεις του ΝΑΙ και του ΟΧΙ…

Προσωπικώς ανήκω σε εκείνους που ακόμη δεν έχουν καταλάβει γιατί ήταν αναγκαίο το δημοψήφισμα και ποιο ήταν το ξεκάθαρο μήνυμά του. Αλλά, παρόλο που ελάχιστες μέρες μας χωρίζουν από τη διεξαγωγή του, αυτό πέρασε πολύ γρήγορα στο παρελθόν, στην ιστορία, σαν να μην έγινε ποτέ, έτοιμο να ξεχαστεί, αφού, όπως διεφάνη, δεν έγινε για κάποιον σοβαρό λόγο. Δεν θα προσεγγίσω το πώς το ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου από την επομένη, τη Δευτέρα 6η Ιουλίου, άρχισε να μετεξελίσσεται σε ΝΑΙ, όπως αυτό εκφράστηκε στην ψηφοφορία στη Βουλή τα ξημερώματα της 11ης Ιουλίου για να επιτευχθεί η πολυθρύλητη εθνική ομοψυχία!

Παρακολουθώντας την ψηφοφορία της 11ης Ιουλίου διαπίστωσα κάποιες αποχρώσεις του ΝΑΙ και του ΟΧΙ. Αποχρώσεις που εκφράστηκαν με διάφορους τρόπους, όπως ο τόνος της φωνής, η γλώσσα του σώματος των βουλευτών, η απουσία, οι θεατρινισμοί κλπ. Άκουγα προ του δημοψηφίσματος κάποιους να λένε ότι η ιστορία γράφεται με το ΟΧΙ. Θα έλεγα όμως ορθότερα ότι η ιστορία αρχίζει με το ΟΧΙ και κλείνει με το ΝΑΙ. Τέλος πάντων, ας αρχίσω από τις αποχρώσεις του ΝΑΙ:

Είδα βουλευτές να προφέρουν το ΝΑΙ μεγαλοφώνως, βροντερά, γεγονός που έδειχνε αυτοπεποίθηση, βεβαιότητα και αποφασιστικότητα.

Είδα βουλευτές να προφέρουν ένα ισχνό ΝΑΙ που δήλωνε μια αβεβαιότητα, έλλειψη αυτοπεποίθησης, μια ενοχή, μια δειλία, ντροπή. Μάλιστα, κάποια ΝΑΙ ήταν τόσο ισχνά που οριακά βρισκόταν κοντά στο ΟΧΙ, που λόγω του θορύβου που γινόταν θα μπορούσε να τα εκλάβει κάποιος και ως ΟΧΙ!

Είδα βουλευτές να προφέρουν το ΝΑΙ έχοντας στο πρόσωπό τους ένα απλανές βλέμμα, σαν να ήταν ένα ΝΑΙ από αγγαρεία, δηλ. να το ρίξουμε και να τελειώνουμε.

Είδα βουλευτές της αντιπολίτευσης, όμως, που με το ΝΑΙ ένιωθαν μια ικανοποίηση γιατί η ρετσινιά του μνημονιακού δεν θα αποτελεί πλέον γι’ αυτούς κουσούρι, αφού κυβερνητικοί αντιμνημονιακοί έκαναν κυβίστηση ή μάλλον κατέθεσαν τα αντιμνημονιακά όπλα, εγκατέλειψαν τη θέση τους και προσχώρησαν στο μνημονιακό στρατόπεδο!

Είδα βουλευτές να παρακολουθούν την ψηφοφορία από την «κλειδαρότρυπα» ως ωτακουστές περιμένοντας τη δεύτερη ή και την τρίτη ανάγνωση του καταλόγου για να εισβάλουν στην αίθουσα του Κοινοβουλίου και να σώσουν με το ΝΑΙ την κατάσταση σαν από μηχανής θεοί στην τελευταία πράξη του δράματος! Οι θεατρίνοι!

Είδα βουλευτές να ψηφίζουν ΝΑΙ και να καταχειροκροτούνται από συναδέλφους τους είτε γιατί στο παρελθόν σε ανάλογη περίπτωση είχαν ψηφίσει ΟΧΙ, είτε γιατί δεν πήγαν στο «ραντεβού τους στα γουναράδικα»!

Ας δούμε τώρα κάποιες αποχρώσεις του ΟΧΙ:

Είδα βουλευτές, πιστούς στην ιδεολογία τους, χωρίς περιστροφές, ενδοιασμούς, δεύτερη σκέψη, συνεπείς με το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, «ποτέ από το χρέος μη κινούντες», να προφέρουν ηχηρό ΟΧΙ.

Είδα βουλευτές που δείλιασαν να πουν ΟΧΙ και κρύφτηκαν πίσω από τη μη θέση, το ΠΑΡΩΝ! Η χειρότερη επιλογή!

Είδα βουλευτές που δείλιασαν να πουν ΟΧΙ και σαν ριψάσπιδες επέλεξαν την απουσία από την κρίσιμη ψηφοφορία. Κάποιος μάλιστα επικαλούμενος δικαιολογία του τύπου «κυρία, δε διάβασα το μάθημα γιατί χθες ήρθε ένας συγγενής μου στο σπίτι»! Μα «θα άφηνε το γάμο να πάει για πουρνάρια»;

Είδα βουλευτές, τέλος, οι οποίοι, ενώ ακουγόταν ακόμη ο αντίλαλος του ΝΑΙ τους, δήλωναν ότι είναι υπερασπιστές του ΟΧΙ! Προφανώς μηνύοντας ότι την επόμενη φορά θα συνταχθούν με το ΟΧΙ. Τι έχουν να δουν τα μάτια μας και να ακούσουν τα αυτιά μας ακόμη!

Συμπέρασμα: η αξιοπρέπεια αποτελεί συνισταμένη όλων των παραπάνω αποχρώσεων!