Μια άλλη «ματιά» στα πολιτικά γεγονότα των τελευταίων 40 ετών…

- Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΑΛΑΜΑΤΣΙΑ

 Ντάλα καλοκαίρι του 1974. Και το ημερολόγιο έγραφε: Δευτέρα, 15 Ιουλίου. Ήταν εκείνη η «μαύρη» Δευτέρα που ένας τρελλός συμπατριώτης μας, ο ταξίαρχος Δημήτρης Ιωαννίδης, ζήλεψε τα κατορθώματα των αρχιπραξικοπηματιών Γεωργίου Παπαδοπούλου, Στυλιανού Παττακού και Νικολάου Μακαρέζου, που στις 21 Απριλίου 1967, με κινητοποίηση των τανκς του Ελληνικού Στρατού, εγκατέστησαν μία 7ετή δικτατορία στη χώρα μας!
 Ο Δημήτρης Ιωαννίδης, λοιπόν, ανατρέποντας το δικτατορικό καθεστώς Παπαδοπούλου και των συνεργατών του, με τον ίδιο τρόπο που κι εκείνοι είχαν καταλύσει τη Δημοκρατία στην Ελλάδα, θέλησε ν’ ανατρέψει και τον Αρχιεπίσκοπο και Πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο, αντικαθιστώντας τον μ’ ένα «ανδρείκελο», τον Νικόλαο Σαμψών. Έτσι, δόθηκε η μεγάλη ευκαιρία στην Τουρκία να επέμβει, σαν εγγυήτρια δύναμη, και στις 20 του μηνός Ιουλίου του ίδιου έτους, ημέρα Σάββατο, να κάνει αποβίβαση στρατευμάτων, και από τότε η μισή Κύπρος να παραμένει υπό την κατοχή της Τουρκίας!..
Κι ενώ η προέλαση των Τούρκων στην Κύπρο συνεχίζονταν, καμμία από τις εγγυήτριες δυνάμεις δεν παρενέβη να σταματήσει αυτό το διεθνές έγκλημα, και το αποτέλεσμα είναι γνωστό πια!... Κάτω από το βάρος των ευθυνών τους, οι δικτάτορες της Αθήνας εγκατέλειψαν τη χώρα και το χάος που επεκράτησε ήταν μεγάλο! Έγιναν έκτακτες συσκέψεις – συμβούλια στρατιωτικών και πολιτικών και τελικά:
24 Ιουλίου 1974, ημέρα Τετάρτη: Ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, αυτοεξόριστος χρόνια στη Γαλλία, μέσα σε ζητωκραυγές και επευφημίες, και σχεδόν σηκωτός στις πλάτες χιλιάδων ανθρώπων που έτρεξαν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού να τον υποδεχτούν, ξημερώματα πια, κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο που του είχε παραχωρήσει ο Γάλλος Πρόεδρος, Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, καλείται να βγάλει την πατρίδα μας απ’ το αδιέξοδο!... Είχε πει δε, τότε, εκείνη τη μεγάλη κουβέντα: «Έλληνες, προσεύχεσθε δι’ εμέ»!...
Ακολούθησαν κι άλλες αφίξεις πολιτικών, με κορυφαία εκείνη του Ανδρέα Παπανδρέου, που έμελλε να  είναι ο επόμενος μετά Καραμανλή πρωθυπουργός και ιδρυτής του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑ.ΣΟ.Κ.).
Κύλησαν οχτώ χρόνια με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, με το «παρέλαβα καμμένη γη», με τα καλά μας και τα «στραβά» μας, με τους αγώνες μας τους εργατικούς, με τις γκρίνιες και τις διαφορές μας, με τις προσπάθειες Καραμανλή για ένταξή μας στην Ευρωπαïκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.), με τα ευρωπαïκά πακέτα στήριξης, με τα ελλείμματά μας και τα πλεονάσματά μας, με τον λαό να έχει μπουχτίσει από τη διακυβέρνηση της χώρας απ’ τους ίδιους και τους ίδιους πολιτικούς, και φτάσαμε στην ώρα που εκείνος θα εγκατέλειπε την πρωθυπουργία για να ανέλθει στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα, εκείνο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι εναλλαγές των πολιτικών προσώπων, όλα αυτά τα χρόνια, σε κόμματα και παρατάξεις, είναι γνωστές και περιττό είναι να τις αναφέρω εδώ.
18 Οκτωβρίου 1981: Κι αφού ο λαός «διψούσε» για αλλαγή πολιτικής, με συντριπτικά μεγάλο ποσοστό ανέδειξε Πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου. Νέα σελίδα άνοιγε πλέον για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Μεγάλος ο ενθουσιασμός, ειδικά των νέων, ανεπανάληπτες οι συγκεντρώσεις, όλοι μας, ή σχεδόν όλοι μας, στηρίξαμε τις ελπίδες μας στον Ανδρέα, πολλές οι υποσχέσεις που είχε δώσει εκείνος στον λαό κι αυτός, με τη σειρά του περίμενε, τα λόγια του Ανδρέα να γίνουν πραγματικότητα! Και για να μην είμαστε αχάριστοι, πολύ χρήμα έρρευσε εκείνο το διάστημα!... Να τα Πακέτα Στήριξης, Πακέτα Ντελόρ, να οι επιδοτήσεις, να οι αυξήσεις μισθών – συντάξεων, επιδοτήσεις αγροτικών προϊόντων κλπ., κλπ. Οι τράπεζες δεν άφηναν τον κόσμο να απολαύσει τα καλοκαιρινά του ιδίως, μεσημέρια, παρακαλώντας τον να πάρει κάποιο δάνειο! Και δίνονταν τότε, δάνεια κάθε είδους: Από εορτοδάνειο, δάνειο γάμου, μέχρι δάνειο διακοπών και ό,τι άλλο ζητούσε η καρδιά του Έλληνα! Λίγο – πολύ, όλοι μας κάτι πήραμε! Και σήμερα πληρώνουμε, ακριβά, αυτή τη σπάταλη διαβίωσή μας!...
Υπήρχαν όμως και τα’ αρνητικά της Δημοκρατίας!... Υπήρξε μεγάλη εκμετάλλευση από συνδικαλιστές και άλλους κυβερνη(σ)τικούς παράγοντες, και πολλοί, μέσα σε λίγες νύχτες ανέβηκαν σκαλοπάτια που δεν δικαιούνταν ν’ ανεβούν!... Κι ο λαός, όσο περισσότερο απολάμβανε αγαθά που είχε στερηθεί τα περασμένα χρόνια, τόσο περισσότερα ζητούσε!... Κι έτσι, το αλισβερίσι μεταξύ λαού και παραγόντων βάθαινε και πλάταινε, μέχρι του σημείου που κάτι έπρεπε να γίνει για να σταματήσει!... Το κακό είχε παραγίνει, κι άρχιζε πλέον μια αμφισβήτηση για το πρόσωπο του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ! Κι εκεί που πήγαινε να χαθεί η εξουσία για το ΠΑΣΟΚ, εν όψει εκλογών, να σου και «πετιέται» ένα σύνθημα απ’ τον Ανδρέα, στον υπουργό Εθνικής Οικονομίας: «Τσοβόλα, δώστα όλα»!... Απ’ εκεί και μετά, χάος!... Άρχισε πλέον ο Λαός ν’ αμφισβητεί το πρόσωπό του, έγιναν διάφορα «παρατράγουδα», που θα γράψει ο ιστορικός του μέλλοντος, τα χρέη του κράτους προς τους δανειστές όλο και μεγάλωναν!...
Υπήρξε μία τρίχρονη αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό. Τη διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε δημοκρατικά, η «Νέα Δημοκρατία», με Πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ήταν εκείνο το «καταραμένο» ‘89», («βρώμικο» το αποκαλούσε το ΠΑΣΟΚ), συνεργασία Ν.Δ. – Αριστεράς – Κ.Κ.Ε., για το Ειδικό Δικαστήριο που θα δίκαζε τον Ανδρέα Παπανδρέου και κάποιους υπουργούς - βουλευτές και άλλους παράγοντες της πολιτικής, για διάφορες «ατασθαλίες – σκάνδαλα» (Τράπεζα Κρήτης, Γιώργος Κοσκωτάς, κλ.π).
Η μετά Ανδρέα Παπανδρέου εποχή ανήκει στον Κώστα Σημίτη. Σημίτης, Τσοχατζόπουλος, [παρά λίγους ψήφους ο καταδικασθείς για «σκάνδαλα» …κύριος, θα ήταν ο μελλοντικός πρωθυπουργός], Αρσένης, «πάλεψαν» για την αρχηγία του Κινήματος, με τελικό νικητή τον Κώστα Σημίτη. Ο νέος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, προσπάθησε κάτι να συμμαζέψει, αλλά τα ασυμμάζευτα ήταν πολλά, τον πήρε η «κάτω βόλτα» με το Χρηματιστήριο, κόσμος και κοσμάκης έχασε περιουσίες τότε, έπεσε «φαγωμάρα» στον κόσμο! Οι πολιτικές εξελίξεις ραγδαίες. Ο Σημίτης, βλέποντας να «χάνει έδαφος» στη λαϊκή βάση, έδωσε το «δαχτυλίδι» στον γιο τού Ανδρέα Παπανδρέου, τον Γιώργο Παπανδρέου.
Κατάφερε εκείνος κάτι που αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ!... Ήταν το τρίτο πρόσωπο της ίδιας οικογένειας που αναδείχθηκε Πρωθυπουργός μιας χώρας! Όμως, όπως απέδειξε η ζωή, ήταν και το μοιραίο πρόσωπο για τη χώρα του, τη χώρα μας, την Ελλάδα μας! Ήταν αυτός που υπέγραψε το καταστροφικό Μνημόνιο με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και έβαλε τη χώρα σε περιπέτειες ατελείωτες!
Κι άλλο διάλειμμα ΠΑΣΟΚ υπήρξε το 2004, με διακυβέρνηση της χώρας μας από τον ανηψιό τού αειμνήστου Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, τον Κώστα Καραμανλή. Επιτυχείς, αλλά πολυέξοδοι Ολυμπιακοί Αγώνες (και δεν είναι απόλυτα υπεύθυνος ο κ. Καραμανλής), κι άλλα έργα και διεθνείς συμφωνίες, πιστώνονται στο ενεργητικό του. Κάποια όμως «ξανοιγματά» του προς το πρώην ανατολικό μπλοκ, δεν του βγήκαν σε καλό! Πήρε πάνω του, ίσως, βάρη που δεν του αναλογούσαν. «Κουρασμένος», εγκατέλειψε, φορτώνοντας κι αυτός περισσότερο τη χώρα μας με χρέη.
Η μετά Κώστα Καραμανλή εποχή είναι βεβαρημένη! Αρχίζουν τα δύσκολα για την πατρίδα μας, με Γιώργο Παπανδρέου, με συνεργασίες ανίερες (αλά «βρώμικο ‘89», κατά ΠΑΣΟΚ, λες και το 2012 ήταν το «κάτι άλλο», κι όχι «βρώμικο»)! Ο λαός όμως, όπως πάντα προδομένος, «κατάπιε» κι αυτό το «χάπι»! Τι θα μπορούσε να κάνει περισσότερο, μιας και οι πολιτικοί μας πάντα βρίσκουν κάποια δικαιολογία και καλύπτουν τα «κλωθογυρίσματά» τους;
Σε διπλές εκλογές, Άνοιξη και Καλοκαίρι του 2012, η Ν.Δ. με επικεφαλής τον Αντώνη Σαμαρά, έρχεται πρώτο κόμμα. Δεν θα καταφέρει όμως να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και πάμε στη λύση συνεργασίας Ν.Δ. (Αντώνης Σαμαράς) – ΠΑ.ΣΟ.Κ. (Ευάγγελος Βενιζέλος) – Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.) (Γιώργος Καρατζαφέρης) – Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ.) – Φώτης Κουβέλης, με πρωθυπουργό τον κ. Παπαδήμο, αργότερα με τον κ. Γιάννη Στουρνάρα, και τα γεγονότα εξελίσσονται ραγδαία.
Καλοκαίρι του 2012 πλέον και Πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς. Πολύ το «τρέξιμό» του ανά τας Ευρώπας, μέχρι να βάλει σε μια σειρά την πορεία της χώρας μας. Οι πιέσεις που δέχεται απ’ τους Ευρωπαίους εταίρους μας, πάμπολλες και ασφυκτικές! Στο μεταξύ, η «Τρόϊκα» και οι «Τροϊκανοί» (επί ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα βαπτισθούν «Θεσμοί») [Δ.Ν.Τ. – Ε.Ε. και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα], μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία μας και με απανωτούς ελέγχους και το «τουπέ» του «ξερόλα» κάνει άνω – κάτω την Ελληνική Κοινωνία!...
Εν όψει εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, τον Μάρτιο του 2015, τα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας παίρνουν άλλη τροπή. Ο λαός, αγανακτισμένος απ’ την απαράδεκτη συμπεριφορά των «Τροϊκανών» και τις συνεχείς απαιτήσεις τους (μείωση μισθών – συντάξεων, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση τιμολογίων ΔΕΚΟ, κλπ., κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων), ζητά να βρεθεί μια λύση για να μπορέσει να ζήσει με αξιοπρέπεια!
Εκ των πραγμάτων, δημιουργείται αναστάτωση και η κυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ. έπρεπε ν’ αλλάξει το κλίμα, για να μπορέσει να ολοκληρώσει το έργο της. Προσπαθούσε μεν ν’ αλλάξει, αλλά το χρέος προς τους Ευρωπαίους δανειστές μας ήταν δυσβάστακτο και αδύνατο να καλυφθεί. Και κατά την επίσκεψη Σαμαρά – Τσίπρα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, τα «τάματα» ήταν πολλά κι απ’ τις δυο πλευρές! Ιδίως από πλευράς ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (Τσίπρα), που «διψούσε» για εξουσία (και δεν φταίει αυτός τόσο, όσο ο λαός που τον παρότρυνε, βλέποντας στο πρόσωπό του την ελπίδα)! Και οι δύο αρχηγοί, τότε, «έσκιζαν» τα Μνημόνια!
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ζητούσε επιτακτικά εκλογές. Επιθυμία όμως της Ν.Δ. ήταν να συμφωνήσουν πρώτα τα κόμματα στο πρόσωπο του νέου Προέδρου Δημοκρατίας και μετά ν’ ακολουθήσουν βουλευτικές εκλογές. Αυτό, ήταν κάτι που ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν το δεχόταν: «Και τον Τσίπρα να μας προτείνετε για Πρόεδρο Δημοκρατίας, εμείς δεν πρόκειται να τον ψηφίσουμε», ήταν η απάντησή του! Και μέσα σ’ αυτό το παραλήρημα, ο κ. Σαμαράς «απειλώντας» τον κ. Τσίπρα, του είπε: «Μη ζητάτε εκλογές τόσο επίμονα, γιατί αυτές, ενίοτε, γίνονται»!
Μία απ’ τις υποσχέσεις του κ. Σαμαρά ήταν και η Έξοδος της Ελλάδας απ’ το Μνημόνιο, τον Μάρτιο του 2015! Κόντρα στις εμμονές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και εντελώς αναπάντεχα, οι κ.κ. Σαμαράς – Βενιζέλος, προκηρύσσουν εκλογές για τις 25 Ιανουαρίου του 2015, μεταθέτοντας πλέον τις ευθύνες για μη πραγματοποίηση εξόδου απ’ το Μνημόνιο στον κ. Τσίπρα.  Ήταν ένας πολιτικός ελιγμός των κ.κ. Σαμαρά – Βενιζέλου, όχι και τόσο έντιμος, κατά τη γνώμη μου, γιατί τα περιθώρια που θα είχε η νέα κυβέρνηση, όποια κι αν προέκυπτε, είχαν στενέψει πια! Η ημερομηνία Εξόδου της Ελλάδας ήταν συγκεκριμένη και δύσκολα θα μπορούσε η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να τη διαπραγματευτεί.
Εδώ θα καταθέσω την προσωπική μου άποψη-απορία: Γιατί ο κ. Σαμαράς, εφ’ όσον ήταν βέβαιος για την Έξοδό μας στις αγορές τον Μάρτιο του 2015, προκήρυξε πρόωρες εκλογές και δεν κάθησε να κερδίσει αυτός τη δόξα της Εξόδου; Ενδεχομένως το ποσοστό που θα λάμβανε, μετά απ’ αυτή την τεράστια επιτυχία, να ήταν τέτοιο που θα του εξασφάλιζε την πρωθυπουργική καρέκλα για πολλά – πολλά χρόνια! Αλλά, φεύ! Ο λαός έχει το δικό του κριτήριο!
Ίσως να μην είχαν ακολουθήσει όλα όσα ακολούθησαν, αν –πάλι κατά τη δική μου άποψη- ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και συμπατριώτης μας κ. Κάρολος Παπούλιας, είχε αναλάβει πρωτοβουλίες, αμέσως με την πρώτη αντίδραση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ότι δεν συμφωνεί πρώτα στο πρόσωπο του Προέδρου και μετά εκλογές, αλλά στο αντίθετο. Μικρή σημασία έχει όμως η δική μου άποψη…
(αύριο το τελευταίο μέρος)