Ο ΜΙΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ

Εύθυμα & Σοβαρά...

  Γράφει η ΤΖΕΝΝΥ Π. ΣΙΑΜΑΛΕΚΑ

•  Ολόκληρο τον Αύγουστο ο Αιγέας δεν το είχε κουνήσει ρούπι από το Σούνιο… Καλά, τι θα γίνει μ’ αυτόν, αναρωτιόνταν οι Αθηναίοι.(εντάξει όχι Αθηναίοι τωρινοί, Αθηναίοι 13 αιώνες προ Χριστού και βάλε). Γκοτζαμ βασιλιάς ξημεροβραδιάζεται στο ακρωτήρι και κοιτάει το ηλιοβασίλεμα! Κι εμείς εδώ; Οι υποθέσεις της πόλης-κράτους... Ποιός θα ενδιαφερθεί;
Μα την Αφροδίτη, είναι ερωτευμένος!
Αυτός! Γέρων άνθρωπος!
Α μη το λες. Η ηλικία δεν παίζει ρόλο παρά μόνο στα κρασιά.
Ναι όμως αγαπητέ μου εδώ μιλάμε για προβεβηκυία ηλι

κία, που πάει να πει τα προαπαιτούμενα είναι πλέον ανύπαρκτα.

***  
Παρόμοια σχόλια ακούγονταν καθημερινά στην αγορά, στα λουτρά και στις στοές. Αύγουστος βλέπεις και οι Αθηναίοι ήταν εξωστρεφείς τύποι. Ηρέσκοντο τα μάλα σε πολιτικές αναλύσεις και φιλοσοφικές αναζητήσεις. Πότε στον Ελαιώνα, πότε στον Κεραμικό, πότε σ’ εκείνη την παραπλήσια περιοχή που αργότερα ονομάστηκε Θησείο. (Μάλιστα, το γνωστό σε όλους και δημοφιλές «Θησείον» ονομάστηκε έτσι από το 475 και μετά, όταν δηλαδή ο Κίμων έφερε από την Σκύρο με τριήρη τα λείψανα του Θησέα και στο μέρος αυτό έκτισαν προς τιμή του ηρώο.)
Ο Αιγέας όμως δεν έδειχνε να νοιάζεται για όλα όσα λέγονταν εις βάρος του. Κάθονταν ακίνητος στην άκρη του βράχου και με τα μάτια στυλωμένα στο πέλαγος καρτέραγε τον μοναχογιό του, τον Θησέα. Τον αγαπημένο ήρωα της Ελληνικής μυθολογίας και προ πάντων της Αττικής γης.
Είναι σπουδαίο να καρτεράς έναν ήρωα. Είναι σπουδαίο να ξέρεις πως μπορεί να υπάρξει ένας άντρας, που θα σηκώσει στους ώμους του ευθύνες, προβλήματα, ελπίδες, οράματα.
Ένας άντρας που μπορεί να βασίζεται σ’ αυτόν ένας λαός, μια φυλή, ένα γένος, μια πόλη.

***  
Ο Θησέας ήταν μόλις 16 χρονών όταν έφυγε από την Τροιζήνα με προορισμό την Αθήνα, προκειμένου να συναντήσει για πρώτη φορά τον ξακουστό βασιλιά και πατέρα του Αιγέα.
Στη διαδρομή δεν έχασε χρόνο. Ξεπάστρεψε όλους τους ληστές που φύλαγαν τα περάσματα, με χειρότερο εκείνον τον άτιμο τον Σκίρωνα στην Κακιά Σκάλα και τον άλλον τον αθλιότατο τον Προκρούστη στην Ιερά οδό, κοντά στο Δαφνί. Κι ύστερα; Ύστερα ανέλαβε την μέγιστη αποστολή: Να λυτρώσει την Αθήνα από τον φόρο ζωής, που κατέβαλε βρέξει-χιονίσει, στον Μίνωα. Κάθε χρόνο δηλαδή εφτά νέοι και εφτά νέες, μοσχαναθρεμμένοι, από τις καλύτερες οικογένειες της Αθήνας στέλνονταν στην Κρήτη, για να κολατσίσει ο Μινώταυρος, ο απόλυτος κλειδοκράτορας του Λαβύρινθου.
Για τούτο το λόγο καρδιοχτύπαγε ο Αιγέας. Ήξερε πως το ταξίδι του γιού του ήταν μάλλον χωρίς επιστροφή. Αφού ποτέ κανένας μέχρι τότε δεν μπόρεσε να βγει ζωντανός από τον Λαβύρινθο.
Περίμενε λοιπόν καρτερικά να φανεί το πλοίο και το σπουδαιότερο τα κατάρτια! Τα πανιά! Θα ’ταν λευκά ή μαύρα. Θα σήμαιναν ζωή ή θάνατο. Ο σοφός ο βασιλιάς αγωνιούσε όχι μόνο σαν πατέρας αλλά και σαν ηγέτης. Ήθελε να παραδώσει την Αθήνα στον γιό του, γιατί ήξερε ότι θα την εμπιστευτεί σε χέρια ικανά. Στα χέρια ενός ήρωα.

***  
Ένα περίεργο πράγμα. Τόσους αιώνες αργότερα και ενώ διανύουμε τον πιο θελκτικό μήνα του χρόνου, τον Αύγουστο, σε μια χώρα απαράμιλλης γοητείας..εν τούτοις μέρα με την μέρα και ενώ το φως λιγοστεύει ανεπαίσθητα κι όλοι μας λίγο-πολύ, άλλος από το πατρικό του στο χωριό, άλλος από το μπαλκόνι μιας απρόσωπης πολυκατοικίας, άλλος από την Καλντέρα κι άλλος από το Σούνιο αγναντεύουμε για λίγο εκείνη την μυστηριώδη ώρα του λυκόφωτος, που ο ήλιος βυθίζεται και το φεγγάρι γεμίζει. Είναι περίεργο λοιπόν, πως οι σκέψεις μας δεν είναι πλέον ρεμβώδεις. Είναι σκέψεις ανθρώπων που βρίσκονται σε αμηχανία. Σε μια ατελείωτη κουραστική αναμονή. Μια αναμονή, για ένα πλοίο με λευκά πανιά. Με τιμονιέρη-ήρωα, που θα σήκωνε το βάρος όλων μας!! Εμ, αλλοίμονο αν δεν παραμυθιαστούμε και τον Αύγουστο..
Αν δεν βρούμε το κουράγιο να σκιτσάρουμε σ’ αυτό το παιδικό μπλοκ ιχνογραφίας, που ο καθένας μας κρύβει μέσα του, όλους αυτούς τους επίδοξους μνηστήρες σωτηρίας της πατρίδας μας.. καρικατούρες που προκαλούν μειδίαμα πικρό!
Σε ποιόν να στηριχτείς; Σε ποιόν; Στον πρωθυπουργό. Συμπαθής. Αθαμάνιος. Μα τόσο λίγος. Τόσο ελλιπής. Όσο η μερίδα από το γνωστό ποίημα του Καρυωτάκη. Ο πρωθυπουργός μας κάνει «πάτσιες-πάτσιες». Προσπαθεί με ζήλο να μάθει. Να μάθει να κυβερνά, να πολιτεύεται, να διαπραγματεύεται, να κουμαντάρει το ίδιο του το κόμμα, που τον τορπιλίζει ανελέητα. Το παλεύει. Αλλά είναι στα προνήπια ακόμη. Και το πλοίο-Ελλάδα προσάραξε κιόλας στην ξέρα.
Ο άλλος; O άλλος. Ο ανιψιός. Ο αμίλητος. Ο μένω χειμώνα-καλοκαίρι στην Ραφήνα και παριστάνω τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Αυτός είναι αλήθεια, πολλά θα μπορούσε. Αλλά βαριέται. Βαριέται τρομερά.
Έχουμε βεβαίως και τον κ. Θεοδωράκη. Τον Ποταμίσιο. Ευγενέστατος. Φερέλπις.  Από λαϊκή γειτονιά πορευμένος. Και μέσω των εκπομπών του επιβαλλόμενος. Όμως τι τα θες; Έτσι και τον αγριοκοιτάξει η Δρακουλέσκου θα μπει ο ίδιος με την θέλησή του μέσα στο σακίδιο του και θα μείνει εκεί να ξεχειμωνιάσει.
Next. Ο λεβέντης με το ποδήλατο ασφαλώς. Ο «έλα να αγαπηθούμε ντάρλινκγ». Αυτός ντε, όλο τον ξεχνάω, που γράφει ωραία στον φακό, όταν έχει φόντο το Καστελόριζο. Η περίπτωση αυτή χρειάζεται θυμίαμα! Μάλιστα πρέπει να κάψεις μοσχολίβανο, να θυμιατίσεις πόρτες και παράθυρα επαναλαμβάνοντας «Μέσα το καλό, έξω το κανό».
Είναι κι εκείνος ο ψηλός. Ο ευθυτενής. Το παιδί από την Ανάβυσσο (ή μάλλον την Αίγινα) με το κρεμεζί πουκάμισο. Ο mister «Νόου πρόμπλεμ». Ο Plan B... O i love Greek Draxmas. Εδώ η επιστήμη των διαστημικών υπερόπλων σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αν περιμένεις να σε σώσει αυτός καλύτερα το πλοίο να το βουλιάξεις μόνος σου.

***  
Στην πιάτσα παρκάρουν σταθερά και οι αναπολούντες τον Θανάση Κλάρα. Και είναι αρκετοί. Μάλιστα σε λίγες μέρες ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ θα είχε γενέθλια. (ο Άρης γεννήθηκε 27 Αυγούστου του 1905)
Υπάρχουν επίσης κι αυτοί που νοσταλγούν εκείνο το θρυλικό κι ακούραστο μυστρί του Παττακού.
Και πάντα... πάντα συνεχίζεται το γένος των Αιακίδων μέσω της Φώφης. Και για να μην γλυκαθούμε πολύ από «του Σωτήρος το σταφύλι και της Παναγιάς το σύκο» το τοξικό πολιτικό νέφος αφήνει να διαχέεται η απειλή:
Εκλογές το Φθινόπωρο! Μπα γιατί; Για να ξαναβγεί ο Τσίπρας. Αυτό πια δεν είναι εκλογές, είναι εθνικός αυτοσκοπός.
Κι όσο όλα περιπλέκονται, τόσο η Τρόικα αλωνίζει.. κόβει, στριφώνει, μαντάρει.. ανεμπόδιστα. Και παίρνει επιμελώς τα μέτρα από τον καθένα μας, για το καινούργιο, μοδάτο, φορολογικό και ασφαλιστικό μας κοστούμι.

***  
Ανήμπορο το φεγγάρι να παρέμβει, γεμίζει και σαστίζει.
Ο Έλληνας αναπολεί κι αναστενάζει. Ο Αιγέας πάλι αυτοκτόνησε, γιατί ο Θησέας ήταν αφηρημένος και στην επιστροφή δεν άλλαξε πανιά. Έμεινε με τα μαύρα.
Κρίμα! Ο γερο-βασιλιάς δεν πρόλαβε να μάθει, πως ο έρωτας ξεπερνά τα γεγονότα. Πως η πριγκίπισσα Αριάδνη είχε δώσει στον γιο του ένα κουβάρι. Ένα κουβάρι που το ξετύλιξε και βγήκε από τον Λαβύρινθο σώος!
Τούτο τον Αύγουστο του 2015, που όλοι μας προσπαθούμε κάπως να τα βολέψουμε, κάπως να τα στριμώξουμε, για να μην ξεχάσουμε την γεύση του καλοκαιριού. Διατηρούμε ακόμα ως Έλληνες το δικαίωμα σε κάθε ηλιοβασίλεμα να προσμένουμε πως θα βρεθεί και για μας ο Μίτος της Αριάδνης.
Jennysiam57gmail.com