Είναι αναπόφευκτες οι πρόωρες εκλογές!

-  Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗ,
Ομότ. Καθηγητή Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών

 Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η προσφυγή σε πρόωρες εκλογές θα ήταν από κάθε πλευρά καλό ν’ αποφευχθεί. Θα ήταν «ευχής έργον» να βλέπαμε μία κυβέρνηση υπό τον κ. Τσίπρα, αφού αυτός προσωπικά έχει σήμερα την ευρύτερη απήχηση στον ελληνικό λαό, στην οποία θα συμμετείχαν προσωπικότητες ευρείας αποδοχής και αναγνώρισης προερχόμενοι από όλους τους πολιτικούς χώρους, ώστε ν’ αποκλεισθεί επιτέλους η μικροπολιτική εκμετάλλευση από τους καιροσκόπους αγύρτες της πολιτικής των όποιων δυσμενών παρενεργειών από την εφαρμογή των, αναγκαστικά, αναγκαίων σκληρών μέτρων.
Τα χρόνια που έρχονται θα είναι δύσκολα. Η φτώχεια και η ανεργία θα συνεχίσουν να μαστίζουν την κοινωνία μας. Το κλίμα  εμπιστοσύνης και η πολιτική σταθερότητα θ’ αργήσουν ν’ αποκατασταθούν. Το σταθερό φορολογικό σύστημα δεν φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα. Οι μηχανισμοί φοροελέγχων, φοροεισπράξεων και φοροεισφορών επίσης. Το πελατειακό σύστημα βαθιά ριζωμένο, δύσκολα θα ξεριζωθεί.
Η ανάπτυξη απαιτεί επενδύσεις και οι επενδύσεις  σταθερότητα πολιτική και φορολογική. Χωρίς παραγωγή και χωρίς δανεικά η κατάληξη είναι η πείνα. Η πείνα, δυστυχώς, δεν ελέγχεται και ως αποτέλεσμα έχει την αναρχία, τις κοινωνικές εκρήξεις, την αύξηση των κλοπών, των διαρρήξεων, των ληστειών και της εγκληματικότητας.
Τα δανεικά όμως, απαραίτητα για την μεταβατική περίοδο από τη στασιμότητα έως την εκκίνηση της ανάπτυξης, απαιτούν σκληρά μέτρα και ριζικές μεταρρυθμίσεις θεσμικές και αναδιαρθρωτικές στους τομείς της παιδείας, της διοίκησης, της δικαιοσύνης και της οικονομίας υπό την ευρύτερη έννοιά της. Το εύλογο ερώτημα που ταλανίζει τους συνετούς πολίτες είναι: είναι δυνατόν όλα αυτά να τα επωμισθεί και να τ’ αντιμετωπίσει μία κυβέρνηση μειοψηφίας;
Αλλά και αν δεν υπήρχε η ρήξη της αριστερής πλατφόρμας θα το μπορούσε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τόσες αλλοπρόσαλλες συνιστώσες που άλλοι βαράνε το καρφί και άλλοι το πέταλο; Ασφαλώς όχι. Θα μπορούσε να συνεχίσει στηριζόμενη στην «μη δεδομένη» ψήφο ανοχής των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων; Πάλι όχι. Θα μπορεί να συνεχισθεί η ανοχή της αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς αυτών που θέλουν να το παίζουν εκ του ασφαλούς «καλοί» και οι συνάδελφοί τους που ψηφίζουν «ναι» να είναι οι κακοί; Σίγουρα όχι. Υπάρχει «πνεύμα» για ευρεία πολιτική συναίνεση σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας ή ακόμα σταθεράς στήριξης μιας κυβέρνησης προσωπικοτήτων ανεξαρτήτου χρώματος από τον κ. Τσίπρα; Και πάλι όχι.
Άρα, αβίαστα προκύπτει το συμπέρασμα ότι μετά το κλείσιμο(;) της συμφωνίας ο κ. Τσίπρας είναι αναγκασμένος να προσφύγει στις κάλπες, καθ’ όλα ανεπιθύμητες, για να ξεκαθαρίσει το αλλοπρόσαλλο εσωκομματικό τοπίο αξιοποιώντας το προνόμιο της «λίστας» προς κάθε ορθή κατεύθυνση. Η ευκαιρία να δείξει το πολιτικό του ανάστημα είναι μπροστά του. Αν απαλλαγεί από τα πάσης φύσεως «μαζώματα» και εμφανίσει ένα κόμμα φιλοευρωπαϊκού προσανατολισμού με νέους ανθρώπους εγνωσμένου κύρους, αδιάβλητης ακεραιότητας, ευρείας αναγνώρισης, συνοδευομένης από επιτυχείς εμπειρίες και ικανότητες, τότε η νίκη του θα είναι σαρωτική και σταθερά και το σάπιο πολιτικό σύστημα θα υποστεί την τελειωτική ήττα.
Η οικονομική κρίση, προϊόν αυτού του σάπιου, διαβλητού και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που πέραν των άλλων, εκμαύλισε και τη συνείδηση των πολιτών, δίδει σήμερα την μοναδική ευκαιρία να γεννηθεί το νέο και το υγιές που τόσο το έχει ανάγκη ο τόπος. Το δίλημμα είναι μπροστά του. Θα τα καταφέρει; Μάλλον ναι, αν αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, αν απαλλαγεί από τα αρνητικά προσωπικά του βιώματα (παιδικές ασθένειες), αν δείξει θάρρος και αποφασιστικότητα κι αν τέλος, ως υπεύθυνος πολιτικός, στεγνώσει την καρδιά του, όπως λέγεται ότι είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Αν όμως, ο κ. Τσίπρας, αντί της ριζοσπαστικής ανανέωσης προκηρύξει τις νέες εκλογές, ακολουθώντας την πεπατημένη, δηλαδή των συμβιβασμών και των ισορροπιών ανεχόμενος το πλήθος των μετρίων και των ανίκανων στους οποίους εμπιστεύθηκε καίρια αξιώματα, τότε η νίκη του θα είναι αμφίβολη ως οριακή και η χώρα θα χάσει την ευκαιρία απαλλαγής της από το χρεωκοπημένο πελατειακό πολιτικό σύστημα, ενώ θα καταστεί και πάλι αναγκαίος ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας με ό,τι θετικό ή αρνητικό αυτό συνεπάγεται.
Για το καλό όμως του τόπου ας ελπίσουμε ότι οι συνεργαζόμενοι θα συνενώσουν μόνο τις θετικές θέσεις τους και θα αρθούν με σύνεση, υπευθυνότητα και σοβαρότητα στο ύψος των δύσκολων περιστάσεων που διανύει η χώρα. Ο λαός, αν οι ίδιοι δώσουν πρώτοι το παράδειγμα απαρνούμενοι των προκλητικών εν μέσω της κρίσης προνομίων τους, και πρόσθετες θυσίες θα κάμει και θα τους στηρίξει για να βγούμε από την κρίση.