Η Γερμανία δεν έμαθε απ’ τα παθήματά της!

- Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ*

Η πρόσφατη «ευρώ-ελληνική συμφωνία» των Βρυξελλων δεν είναι παρά μία «συνθήκη-παράδοση» της Ελλάδας στην Γερμανική επικυριαρχία, που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει  από την, κατ’ αντιστροφή των ρόλων των πρωταγωνιστών της, ιστορική «Συνθήκη Ειρήνης» των Βερσαλλιών (1919), η οποία τερμάτιζε μεν και επίσημα τον  Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επέβαλλε όμως την οικονομική, κοινωνική και ηθική συντριβή της ηττηθείσας πλευράς των αντιμαχόμενων δυνάμεων (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία και Βουλγαρία). Πράγματι, εάν κατά την πρόσφατη διάσκεψη κορυφής της Ευρωζώνης στις Βρυξέλλες, στη θέση της σημερινής Γερμανό-εξαρτώμενης ευρωζώνης έβαζε κανείς την τότε νικήτρια «ΑΝΤΑΝΤ» και σε εκείνη της Ελλάδας των μνημονίων την ηττημένη Γερμανία, τότε στα πρόσωπα της Μέρκελ και του Σόϊμπλε εύκολα θα αναγνώριζε τους σκληρούς νικητές του πολέμου, τον Γάλλο πρωθυπουργό Ζωρζ Κλεμανσώ και τον Άγγλο συνάδελφό του Λόϋντ Τζορτζ.
Συνακόλουθα, εύλογα θα παρομοίαζε την απαίτηση των δύο τελευταίων να επιβάλλουν μια συνθήκη ειρήνης που εξουθένωνε οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά και πολιτικά τον Γερμανικό λαό και ακρωτηρίαζε τη χώρα του, με το σχέδιο των σκληρών του Βερολίνου να ζητήσουν τη διευθέτηση του ελληνικού προβλήματος, μέσα από πολιτικές μνησικακιών, εκβιασμών, εξουθένωσης και ταπείνωσης του ελληνικού λαού. Προσπερνώντας όμως οι ίδιοι το πιεστικό πρόβλημα των καιρών, που δεν είναι άλλο από το να επανέλθει στην Ευρώπη: η δημοκρατία, η ελευθερία, η εταιρική ισοτιμία και αλληλεγγύη, και εν τέλει να προωθηθεί η ευημερία των λαών της.
Αναφερθήκαμε πιο πάνω στη «Συνθήκη Ειρήνης» των Βερσαλλιών, για να καταδείξουμε πως οι εξοντωτικοί όροι της για την ηττημένη Γερμανία, πέρα από την πολιτική και κοινωνική αναταραχή, τη δυστυχία και την ταπείνωση του γερμανικού λαού που προκάλεσαν, παράλληλα δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να προκύψει ένα στέρεο «ιδεολογικό-πολιτικό-κοινωνικό» οικοδόμημα, το οποίο δυναμίτισε τη δημοκρατία της Βαϊμάρης και βρήκε πολιτική έκφραση στο απαίσιο πρόσωπο του Ναζισμού.
Ο μεγάλος Άγγλος οικονομολόγος Τζων Κέϋνς, που σημειωτέον ήταν παρών στις ειρηνευτικές συνομιλίες, ως αναπληρωτής του Βρετανού υπουργού οικονομικών, διερμηνεύοντας το κοινό περί υπερβολικής αυστηρότητας της ειρηνευτικής συνθήκης αίσθημα (σ.σ, 73 ήταν οι εκπρόσωποι των 26 χωρών που συμμετείχαν στις συνομιλίες), δεν δίστασε να διατυπώσει την έντονη διαφωνία του και να εκφράσει τα αρνητικά του συναισθήματα, για την επιμονή των Άγγλο-Γάλλων να τιμωρήσουν σκληρά την ηττημένη Γερμανία. Τώρα εάν η υπερβολικά σκληρή και προεχόντως πολιτικά απερίσκεπτη «Συνθήκη Ειρήνης» των Βερσαλλιών, επώασε το αυγό του φιδιού, από όπου ξεπήδησε ο φασισμός των Χίτλερ και Μουσολίνι, που οδήγησε στο ολοκαύτωμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στον αφανισμό της Γερμανίας, τότε ποιος αλήθεια αμφιβάλλει ότι η «ευρώ-ελληνική» συμφωνία στις Βρυξέλλες δεν είναι παρά μια, κατ’ αντιστροφή ρόλων και επιδιώξεων, αναλογική επανάληψη της ιστορίας, αυτή τη φορά όμως όχι ως φάρσα αλλά ως μία νέο-ελληνική τραγωδία; Και συνακόλουθα ότι αυτή η συμφωνία, που σχεδίασε και εκβιαστικά επέβαλλε ο κατά Θ. Πάγκαλο γερμανικός οικονομικός γίγας με μυαλό νηπίου, δεν προοιωνίζεται ένα εκρηκτικό, κλίμα στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας επειδή, όπως τουλάχιστον προκύπτει από τις αντιδράσεις μεγάλης μερίδας των παγκοσμίως επιφανών πολιτικών, οικονομικών και μιντιακών παραγόντων, αυτή είναι εξ’ αντικειμένου ανεφάρμοστη και το μόνο που επιφυλάσσει στον ελληνικό λαό είναι ένα πλήρες οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο;
Δυστυχώς η Γερμανία δεν φαίνεται να παίρνει μαθήματα από τα ιστορικά της παθήματα. Ούτε η ταπεινωτική συνθηκολόγηση του 1919 στις Βερσαλλίες (Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος), ούτε η παράδοση άνευ όρων το 1945 στο Κάρλσχορστ του Βερολίνου κατάφεραν να συνετίσουν την ηττημένη Γερμανία του Α’ και Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αντίστοιχα.
Αντίθετα, η κατά τα άλλα σπουδαία αυτή χώρα με τα καμώματά της και αυτή τη φορά κατάφερε να προκαλέσει το περί δικαίου, ελευθερίας, δημοκρατίας και αλληλεγγύης, κοινό ευρωπαϊκό αίσθημα που άλλωστε αποτελεί την πεμπτουσία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ειδικότερα, αναφορικά με την περίπτωση της μικρής και αδύναμης Ελλάδας, η Γερμανία, με το να ενεργήσει εκδικητικά κατά μιας κυβέρνησης, που δεν ήταν της αρεσκείας του σκληρού γερμανικού ιερατείου, επιβάλλοντας μια «βαριά συμφωνία» η οποία κυριολεκτικά εξοντώνει τον ελληνικό λαό, προέβη σε μια άφρονα πράξη, που εξ’ αντιδράσεως θα προκαλέσει αντίσταση. Παρά ταύτα, φαίνεται πως το έχει η μοίρα του γερμανικού λαού να χάνει την παρτίδα της ιστορίας, όταν τον παρασύρει ο μεγάλο-ιδεατισμός της ηγεσίας του και εκδηλώνεται η ανικανότητά του να διδαχθεί από αυτή. Είναι διαχρονική η αδυναμία της Γερμανίας να δημιουργεί εμπιστοσύνη στους άλλους λαούς και αυτοκαταστροφικό το στοιχείο που είναι κρυμμένο στην ψυχοσύνθεση της πλειονότητας των κατά καιρούς γερμανών ηγετών.
Πάντως, το συμπέρασμα από όλα όσα ειπώθηκαν, με αφορμή την γερμανικής εμπνεύσεως επιβολή της «ευρώ-ελληνικής συμφωνίας» στις 12 Ιουλίου 2015 στις Βρυξέλλες, είναι ότι η Γερμανία των Μέρκελ, Σόϊμπλε, Γκάπριελ κ.ά, πόρω απέχει από αυτή που ευαγγελίζονταν ο σοφός συμπατριώτης τους. Επομένως, ίσως έχουν δίκιο όλοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η επίμαχη «συμφωνία», δεν είναι παρά μια ελληνική συνθηκολόγηση με το Γερμανό-κατευθυνόμενο ευρώ-ιερατείο των Βρυξελλών, η οποία, εκτός των άλλων, σηματοδοτεί και το πρελούδιο της διάλυσης της δημοκρατικής Ευρώπης.

* Ο Αντώνης Κολιάτσος είναι μαθηματικός και αρθρογράφος, που δραστηριοποιείται στην Άρτα, e-mail Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.